Iemand zei van de week toen iemand het had over zijn verzamelvirus had dat ze het woord virus niet meer kon horen. Ik denk dat iedereen dit wel heeft.
Wij hebben het nog eens dubbelop ook: Huibert bleek een virus in zijn pc te hebben. Dankzij een heleboel lieve mensen draait zijn pc inmiddels weer maar met die van mij is nog wel wat ontregeld door veranderde wachtwoorden én de recent verzonden post schittert nog door afwezigheid. Dat krijg ik vast wel weer goed. Die e-mailtjes staan nog wel in de server van de KPN dus echt weg is het niet.
Stress
Erger is de dreiging van het coronavirus; omdat ik vroeger al zoveel mogelijk over dit virus al had gelezen (katten kunnen FIP krijgen door een gemuteerd coronavirus) wist ik dat dit virus berucht is om zijn mutatiekracht, iets dat mogelijk de ooit bescherming middels een vaccin op losse schroeven zet.
Daarom schoot ik gisteren goed in de stress toen op de radio gezegd werd dat iemand voor de tweede keer dit virus bleek te hebben. Pas later vond ik de informatie dat die persoon na ziek te zijn geweest zonder ziek te zijn opnieuw positief was. Dat is toch andere koek. Als je niet hoest en proest, ben je een minder groot gevaar voor je medemens.
Vorige week toen ik door de stad fietste, viel me al hoeveel mensen gewoon voor zich uit hoesten zonder ook maar iets te doen om te voorkomen dat eventueel besmette vochtdruppeltjes door anderen ingeademd kunnen worden. Ik scan altijd al mijn omgeving omdat ik van sigarenrook zoveel last kan krijgen en ook probeer sigarettenrook te vermijden. Ik houd dan even mijn adem in; kan nog wat worden als dat ook moet voor iedere hoest en proest om me heen.
Ik heb niet eens geprobeerd om mondkapjes te kopen; handontsmetting wel maar dat bleek overal al uitverkocht. Water en zeep zijn ook uitstekend maar een klein flesje voor in je jaszak was handig geweest.
Zijn Karin en ik even op tijd nog even een paar daagjes ertussenuit geweest! Ik hoorde net dat het Louvre zelfs wordt gesloten!
Ik ben best bezorgd; het gaat al jaren heel goed met mij maar ik heb wel hartfalen en dat is een risico bij dit virus.
Het sociale leven wordt vast een heel gedoe, zeker de omgang met mensen die door een beperking of leeftijd (heel jong of juist oud) geen idee hebben van besmettingsrisico’s. We hebben nog net op de tijd de verjaardag van zwager Arnold kunnen vieren. Het was niet alleen erg gezellig maar het leverde ook nog leuke foto’s op.
Eindelijk rust
Afgelopen week was een toestand; Umione was nog een beetje krols en Sher werd het weer opnieuw. Heel snel na de vorige en weer behoorlijk heftig. Gisteren heb ik haar zelfs een broekje laten dragen: ze zette links en rechts minisprietsjes urine. Het lijkt vandaag over te zijn en de wasmachine maakt al overuren; en alles moet weer schoon.
Met dit virusgedoe moeten we wel goed nadenken over onze fokplannen. We willen dolgraag een nestje van Sher en Magic en voor bezoekers hier en Sher is er helemaal klaar voor (qua testen).
Zolang het virus nog rondwaart, zijn wel oplossingen voor te vinden. Het enige waar ik mee zit is die afgrendeling. In andere landen zijn dorpen, zelfs hele steden afgegrendeld… Als ze dat doen wanneer wij net in Limburg zijn om Sher te brengen of op te halen, wie zorgt er dan voor onze dieren? En hoe kom je dan aan je medicatie? Niet samen gaan, is al een prima tussenoplossing. Maar eigenlijk is Nederland één grote stad dus zo’n vaart zal die afsluiting niet lopen.
Kleinie en Meinie
Luisterde het lieve Wiesekind al zo goed naar haar naam, blijk ik haar Kleinie te zijn gaan noemen (Meinie is kort voor Umione/Youmy’nie). Als ik maar met een erg hoog stemmetje roep, maakt het niet uit wat ik roep; Wiesje zou zelfs komen wanneer ik pindakaas roep.
Het lukte Wiesje niet altijd om op het aanrecht te komen. Soms klauterde ze via de handgrepen van de laden omhoog – niet echt jofel voor de verf van de frontjes – soms ging het in één keer goed en soms mislukte het gewoon. Daar heeft de slimme meid een oplossing voor gevonden: gewoon via de prullenbak op de hogere kastjes voor het raam om daarvandaan als een ‘vliegende kat’ met een voor een kitten grote sprong alsnog op het aanrecht te landen.
Van de week schrok Wiesje van iets dat op het hogere kastje stond, landde niet goed en toen gleed ze tussen de prullenbak, de gladde betegelde muur en de eveneens gladde wand van dat kastje. Daar stond ze dan, bijna klem, op haar achterpootjes in die smalle ruimte! Dat zou toch gebeuren wanneer je niet thuis bent. Zij heeft met haar twee kilo lichaamsgewicht nog niet de kracht om de prullenbak opzij te duwen. Die staat nu dus weer iets verder van de wanden af.
Ik had Wiesje even opgezocht omdat ik haar wilde wegen, twee kilo dus; blijkbaar stelde ze dat extra beetje aandacht op prijs want ik hoor haar nu, op afstand in haar mandje, spinnen. Ze trappelt dan met haar voorpootjes, sabbelt aan een plukje van een mandje en lijkt helemaal in trance. Als het even kan, doet ze dit ook bij mij maar vandaag ze heeft pech; vandaag geen trui of vest met draadjes. Tijdens voorkomende buien zoekt ze dan wel of ze echt niets kan vinden, snuffelt zelfs even aan mijn hand (toen ze als piepkleine Wies nog flesvoeding kreeg, probeerde ze ook wel te sabbelen aan mijn hand) maar mijn kleding blijft gespaard. Ze treft het met mijn omslagdoek die ik vooral boven gebruik – die heeft franjes. Ik hoop alleen dat ze nooit op het idee komt om een sliert of draad op te gaan eten…
2 maart
Geluk bij een ongeluk
Gisteravond vermoedde ik het al; de lieve Umione is al weer aan het krols worden. Ze heeft een voor haar zeer ongebruikelijke korte rustperiode gehad. We zijn nog niet uitgedacht over de andere mogelijkheden om haar een keer een nestje te laten krijgen of castratie dus we hebben voor nu voor Suprelorin gekozen. Zo krijgt ze een heerlijk lange hormonale rustperiode en daarna zien we wel of we haar nestje nog een kans geven. Dit is voor ons voor het eerst dat een poes die nog geen nest heeft gehad dit middel krijgt. Eerder durfde ik dit niet aan vanuit de gedachte dat een eerste nest op latere leeftijd krijgen, vragen was om complicaties met de zwangerschap en/of bevalling. Dat is ook zo maar ik denk dat de leeftijd niet de oorzaak van de complicaties was maar het pilgebruik en/of de frequente krolsheden.
Als kitten heeft Umione een probleem opgelopen met het wisselen van haar gebitje. Haar kiesjes werden niet tijdig weggedrukt door de nieuwe kiesjes waardoor ze er bacteriën tussen kreeg. Het stonk behoorlijk. Ook stopte ze met het knabbelen aan brokjes en knagen aan grotere stukken vlees en kraakbeen/bot. Volgens de dierenarts zou het vanzelf goed komen. Helaas is dit niet helemaal gelukt. Bij controle later bleken die kiesjes wel weer goed te zijn maar haar eetgewoontes zijn niet meer genormaliseerd. Best lastig om een katje in huis te hebben dat geen brokjes als tussendoortje eet én de neiging heeft om te schrokken en stukken vlees veel te groot door te slikken. Daardoor spuugt ze heel vaak haar eten weer uit (en wanneer zij dat in de huiskamer doet, ziet Polly haar maaltijd als toetje).
Sinds zij een antibioticakuur heeft gehad als poging om haar toch een zwangerschap te gunnen, zijn we van de vieze adem af én eet ze weer wat vaker van de gedroogde kipfilet en heel soms een brokje. Echt een geluk bij een ongeluk. Zo gezond is het niet om met een ongunstige bacteriële flora in je bekkie rond te lopen.
De gedroogde, niet krokant maar wel stevig, eendenvlees dat ze als traktatie van de dierenarts kreeg tijdens de behandeling, lustte ze! Volgens de kleine lettertjes op de verpakking bestond het echt uit 100% eend. Heel bijzonder want dat is het voorverpakte gedroogde materiaal eigenlijk nooit. Ik ga eens bij onze huisleverancier Rianne informeren of zij ook het vlees van eenden kan drogen en anders neem ik dat merk gedroogde eend van de dierenarts op in het menu voor onze dieren. Mits het betaalbaar is…
Ik zou een zakje met zestig echt kleine koekjes voor Polly meenemen. Eenmaal daags een koekje zou een gunstig effect hebben tegen de ontwikkeling van artrose en gewrichtsontstekingen. Die heeft ze (nog) niet maar we weten wel dat ze haar schouder af en toe te zwaar belast wanneer ze over de leuning van ‘haar stoel’ springt én we weten dat één knietje niet ideaal is (patella luxatie) én ze is te zwaar én ze is bijna tien jaar… Blijkt één koekje één euro te kosten. Dat voor iets waarvan het effect nooit wetenschappelijk te bewijzen is, vind ik indrukwekkend aan de prijs.
Ik ga eens kijken wat de alternatieven zijn voor de gezondheid van haar gewrichten. We beginnen met meer wandelen en een tikje minder eten! Mits My’nie meewerkt 😉