Ik kan ze amper bijhouden. Wat is dit een voorlijk stelletje. Ze kunnen zelfs al, onder toezicht, op en af de trap. Vond ik het, toen ik de vorige blog schreef, bijzonder dat ze al met hun pootjes over de vloer roffelden, nu is het racen al de gewoonste zaak van de wereld. Eerder probeerde Tinka wel om de kittens achter zich aan te krijgen maar de kleintjes hadden niet door wat de bedoeling was – nu dus wel. Het liefst heeft ze dan het rode koord in haar bekje en is het haar bedoeling dat de kittens achter haar en het koord aangaan. Tot nu is er gelukkig nog niets misgegaan met haar gebitje.
De kittens hebben hun eerste ontworming gekregen toen ze precies zes weken oud waren. Eerder mag het ook niet. Ik had de indruk dat ze daar echt aan toe waren. Niet dat ze ziekig waren of eetlust problemen hadden, misselijkheid is vaak een gevolg van een worminfectie, maar ik vond dat hun vachtjes niet goed zaten. Veel te plukkerig en een tikje vettig. Dit wijst vaak op een conditieprobleem(pje). Tot mijn verbazing knapten hun vachtjes in de loop van de week na de ontworming op. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Wat ik over worminfecties weet is dat kittens vooral via de moedermelk besmet worden en die moedermelk hebben ze dus amper gehad (en ik had Sher volgens het boekje ontwormd). Spoelwormeitjes zijn zo klein dat ze onzichtbaar door de lucht zweven én dus ook in het kleinste druppeltje moedermelk kunnen zitten. Hun moeder Sher zoogt de kittens nog steeds enthousiast en de kittens drinken even enthousiast die nanodruppeltjes melk. Zo moeten ze dus besmet zijn geraakt.
Ooit heb ik ergens gelezen dat de cyclus van de spoelworm ongeveer 11/12 dagen duurt. Bij een ontworming blijven de eitjes achter die gaan uitkomen. Als je ontwormt voordat de nieuwe wormpjes opnieuw eitjes gaan leggen, kan je die cyclus doorbreken. Ik wilde daarom niet wachten tot zaterdag en waren ze dus woensdag al aan de beurt. De drie kleinsten, nou ja klein is relatief, ze zijn allemaal zwaarder dan gemiddeld voor een Somalikitten, met een kittentabletje Milpro en Arthur, onze KiloKater, met een kwart tabletje voor een volwassen kat.
Vandaag vierden we Jacks negende verjaardag. Zo leuk dat iedere kat hier nu ook een eigen pagina heeft. Zijn avontuur, de kattentandarts, staat nu ook op zijn pagina.
Maverick heeft ook een avontuur gehad maar geen leuke. Vorige week sprong hij een deur open. Dit gebeurde tijdens het ruilen. Alleen dan zitten Shabanou en hij eventjes in één kamer. De dieren die boven zijn, hebben nl. altijd toegang tot twee kamers en het dakterras. Ik vind het al zielig genoeg dat ze niet allemaal doorlopend vrij kunnen zijn in huis. De lieve Meef kwam dus Sher tegen 🙁 Onbegrijpelijk dat zij kort na haar bevalling hem voor een gevaar heeft aangezien en hem nu nog steeds als een furie belaagt. Arme Maverick. Hij weet niet wat hem overkomt. Hij, nu bang voor een of andere onbekende (hij weet niet wie het was en vertrouwt zijn beste vrienden niet meer) furie in huis. Het is zo pijnlijk om te zien dat een dier dat altijd bulkte van het zelfvertrouwen en vertrouwen in iedereen om zich heen, nu zo onzeker is.
Het is nu drie keer misgegaan en deze keer is onze arme vriend zelfs gewond geraakt aan een oor. Het lijkt erop dat het mooi aan het genezen is. Hij is zelfs bang geweest voor Tinka maar dat is al weer goed. Gisteravond stonden ze samen van een bordje te eten en hij gaf haar wat likjes over haar kopje. Met Jack en Shabanou gaat het gelukkig ook prima. Om te voorkomen dat hij teveel buiten de huiskamer is, halen we af en toe twee van de vier kittens naar beneden en blijft miss Furie, Sher dus, samen met haar clan, Bashiir en Elfie en twee van de kittens boven.
De kittens mogen geen spatje socialisatiemogelijkheden missen en dit ruilsysteem is een acceptabele tussenoplossing. De lieve Maverick is ook, zoals bij alle eerdere nestjes, een leuke lieve zorgzame oom voor ze. Natuurlijk krijgt de Bashiirclan, hij en zijn twee dochters, ook voldoende tijd om in de huiskamer te zijn en al dat traplopen is erg goed voor mijn conditie :-). Op dit moment is de Bashiirclan, Tinka, Orchid, Jack en de vier kittens in de huiskamer. Ik vind het helemaal niet erg dat ze allemaal liggen te slapen.
Nog even over hun opvoeding; toen ze zes weken oud werden, vond ik het tijd worden dat ze moesten leren dat ze niet in mijn benen omhoog mochten klimmen. Deze keer gebruikte ik een druppeltje water uit een pipetje dat ik toen toch bij de hand had. Ik was ze aan het ontwormen en een druppeltje water na helpt bij het doorslikken van het pilletje. Ze hadden toen heel snel door dat dat klimmen niet meer moest. Een dappere dodo zette nog één keer zijn pootjes op mijn enkel en zag daar na nog een drupje meteen weer vanaf. En nu, anderhalve week verder, springen ze al in één keer, zonder geklauter op mijn schoot! Ook kunnen ze nu op het bed komen… en de eerste klauterde al in de grote klimboom omhoog. Daar ga ik dus een volgende fotosessie houden!
