Maverickje is vandaag officieel kitten-af: hij is nu tien maanden. Maar gelukkig is dit echt nog niet in zijn gedrag te merken. Ik hoop van ganser harte dat hij zo’n levensgenieter blijft als hij nu is. Hij straalt echt uit dat het leven een feestje is. Alles is leuk, alles is gezellig. We hopen dat hij het volwassen worden op dezelfde aangename manier mag gaan beleven. Het is de bedoeling dat hij ooit een nestje bij zijn vriendinnetje Orchid gaat maken en omdat van katten niet wordt verwacht dat ze monogaam door het leven gaan, hopen we ook dat hij nog meer lieve vriendinnetjes krijgt. Hij staat al als een aanstaande op de website van de mooie Holly van Wim en Helga Bruggink: http://www.doekosjka.nl:80/
Mariposa blijft rommelen met haar darmen en ik ben toch zo consequent met haar dieet geweest. Gelukkig lijkt ze zich verder vrij goed te voelen. Ik hoop zo dat ze niet zoiets krijgt wat Djinnie op zijn oude dag kreeg. Dat was geen lolletje en ze is er nog veel te jong voor; nog maar dertien. Maar Rooster gaat prima. Je zou haast vergeten dat hij vorige week zoveel zorgen heeft veroorzaakt. Vrijdag mogen de hechtingen eruit. Zeer waarschijnlijk laat ik dan ook de kittens chippen. Al hun namen zijn inmiddels bekend. De foto’s hiernaast zijn van maandagavond. Quincy had gisteren een ongelukje. Hij zette net zijn pootje in de deuropening dicht bij het scharnierpunt toen ik hem dicht wilde doen. Gelukkig drukte ik niet door en lijkt de schade te overzien. Zo snel als de moedertjes kwamen aanstuiven om hun kind in nood bij te staan – super! Vanmorgen kwam hij keurig op vier pootjes de trap af (dat mogen ze hier vanaf de achtste levensweek mits het onder toezicht is) en inmiddels loopt hij weer helemaal zoals het hoort.
Ik verwachtte pas vrijdag de uitslag van het pathologisch onderzoek van de tumor van Rooster te krijgen maar die kwam al vandaag. Hoe eerder hoe slechter helaas: het knobbeltje is toch kwaadaardig. Ik was er zo van overtuigd dat het een goedaardige zou zijn omdat de tumor die zijn vader Kachi ooit heeft gehad dat ook was. Hoe krijgt m’n jochie het voor elkaar – het is een adeno carcinoom. Er zijn dus heel wat kwaadaardige tumorsoorten in omloop. Oentje en Elvira hadden dit ook en beiden hadden een andere soort. Oentje heeft daarna nog maar een half jaar mogen leven en is maar veertien jaar geworden. Elvira heeft dit toch nog ruim zes jaar weten te overleven. Officiëel staat er een gemiddelde overlevingskans op het overleven van deze tumor van 21 maanden, zei de dierenarts. Ze vertelde ook dat de randen mooi glad waren wat iets positiefs is.