Polly is weer kapmonstertje af. De andere medicijnen (Cortavance huidspray van Virbac en de pillenkuur Apoquel) sloegen enorm goed aan. Ze heeft totaal geen jeuk meer en de huid is helemaal rustig. Morgen ga ik wel even bellen of die kuur echt per se afgemaakt moet worden. Het is namelijk geen antibiotica en via Google las ik een verontrustend bericht over Apoquel. Nu zou het kunnen zijn dat deze schrijver voor eigen parochie preekte maar zoiets maakt me toch ongerust.
Maandag 4 juni was het hier nationale ontwormingsdag. Omdat Maverick onlangs wat last van zijn ingewanden had gehad, wil ik hem de 15e nog een keer herhalen voor het geval dat wormen de oorzaak was. Met wat geluk worden dan de nieuwe larven gedood voordat ze in volwassen vorm eitjes kunnen produceren. Ik heb ooit gelezen over de levenscyclus van spoelwormen dat het elf of twaalf dagen duurt voordat er weer nieuwe eitjes worden gelegd.
Dit was de laatste week voor Tinka en Nicky bij ons. Het schrijnde behoorlijk, de wetenschap dat Tinka ons na zoveel maanden zou gaan verlaten. Gelukkig komt ze in een waar kattenparadijs terecht en is haar nieuwe mens, Victor, geen onbekende meer voor haar.
Eind vorige week werd Sher krols. Ze was aan de pil maar die had ik niet meer gegeven want ik wil gebruik maken van de hormoontjes bij mijn pogingen om de harmonie tussen de dieren hier te herstellen. Ze was er iets eerder bij dan ik had gehoopt want ik had er pas mee willen beginnen na de verhuizen van Tinka en Nicky. Ik ben nu dus al een aantal dagen bezig met de benchtrainingen. Omdat de benches nu toch klaar staan, wen ik de andere probleemgevallen ook. Sher moet haar angst verliezen voor Maverick en Maverick de zijne voor haar. Elfie en Shabanou kunnen ook bij elkaar en omdat sommige dieren door het tweegroepengedoe elkaar langere tijd niet echt gezien hebben, moeten die ook weer hun relatie opfrissen.
We hebben al wel wat kleine vooruitgangetjes geboekt maar echt optimistisch ben ik nog niet. Gelukkig is Sher nu goed krols dus alle beetjes helpen bij dit goede doel. Als dit niet lukt, zie ik de toekomst somber in. Sher en Elfie moeten herplaatsen zou een drama zijn. We hebben een paar jaar geleden al onze jongste poezen moeten weggeven en ik hoop zoiets nooit meer meer te hoeven meemaken.
Zaterdag brak de grote dag aan voor Tinka en Nicky. Omdat Victor geen andere huisdieren heeft, mochten we zusje Umione en ons hondje Polly meenemen. Umione was echt aan zo’n uitdaging toe in het kader van haar secundaire socialisatie. Tinka is ooit een keer meegeweest naar een kattententoonstelling. Opgroeiende katten moeten over voldoende uitdagingen beschikken want anders worden ze later bang voor de gewoonste dingen als bezoekers, autoritjes en ongewone geluiden. Vroeger namen wij onze jongere dieren vaak mee op bezoek bij mijn ouders maar helaas hebben wij onze laatste ouder verloren. Onze ouders genoten altijd enorm van deze bezoekjes.
Victor had het circuit zo uitgedokterd dat het voor de katten volkomen logisch was op deze route te gaan volgen. Vanaf de trap stapten ze er spontaan op.
De buitenren was ook al, op een heel klein hoekje na, catproof, en voor entertainment was er ook gezorgd. Een heus kraaiennest een paar meter voor hun kattenneusjes!
Boven staat ook een grote stoere klimboom, pal onder een dakraam dat veilig wijd open kan staan dankzij het kattennet die daar omheen is gespannen. Daar heb ik helaas geen foto van gemaakt. En dan de kattenbakken: twee sets grote bakken waar een Maine Coon jaloers op zou zijn met verschillend – fijn klontvormend – grit, bereikbaar via kattenluikjes.
En toen moesten we weg. Op de heenweg zaten de katten gezellig met z’n drieën in een grote mand en gaven ze absoluut geen kik. Op de terugweg miste Umione haar zusjes al en deed daar kond van.
Toen het bij Tinka doordrong dat wij er niet meer waren, voelde ze zich helemaal niet meer zo stoer en dapper. Spelen was er even niet meer bij. Victor kon haar af en toe wel verleiden tot het nemen van een hapje maar geracet wordt er even niet meer.
Tinka sip omdat ze op vreemd terrein is en Nicky sip omdat grote zus niet wil spelen. Nicky toont duidelijk de onbevangenheid van de jeugd.
Mynie, Umione dus, is momenteel ‘myn plakkatje’; ze heeft geholpen met het bewerken van de foto’s en een deel van de teksten. Nu is ze in de tuin bij de Bashiirclan. Met zo’n lieve opa, moeder, tante en alle anderen zal ze haar gemis hopelijk snel vergeten. Maverick heeft haar vanmorgen ook nog een fikse wasbeurt gegeven en Jack is ook wel te porren om samen wat sprintjes door huis en tuin te trekken.