Vorige week hebben we nog wat geoefend met de stofzuiger en de vuurwerkbommetjes. Met de stofzuiger ging het perfect, dinsdag ging het minder het het knalwerk. Polly gleed uit, ze heeft een slechte knie en eigenlijk is onze vloer te glad voor haar, en de katten schrokken van haar paniekerig gedoe. Een volgende poging een paar dagen later verliep helemaal naar wens. Ach ja, dan was die mislukte poging weer een goede oefening in het herstellen van een schrikreactie. De kittens zijn nu het afgelopen weekend veertien weken oud geworden en dus echt oud genoeg voor hun verhuizing.
De eerste
De stoere Baldr mocht de spits afbijten met het verhuizen naar zijn nieuwe mensen. Hij maakte zaterdag zijn naam Thornvald Baldr en het begrip stoer meer dan waar. We zijn zo trots op hem!
Alles werkte ook wel mee om het hem zo makkelijk mogelijk te maken. Ninon had bedacht dat Polly ook mee moest komen eendachtig de file-ellende die zij laatst meemaakten. Lang in een file staan, is altijd heel vervelend maar voor mensen met honden is dit extra vervelend. Honden wachten met smart op hun mensen én kunnen niet zoals katten naar een kattenbak. Maar drie honden over de vloer en een kitten dat op vreemd terrein zijn weg moet gaan vinden, is een beetje onrustig. Daarvoor had ze het lumineuze plan bedacht dat Robert samen met Huibert en de honden maar een lange strandwandeling moesten gaan maken. Oké, het bleek zandstraalweer dus Huibert en Robert hebben met de honden hun wandeling grotendeels uitgezeten in een strandtentje maar wij hadden alle tijd voor de introductie van Baldr.
Bekende poezendame
Na de knuffelronde gingen Ding en Hannibal naar boven en mocht Baldr gaan verkennen. En dat deed hij. Nieuwsgierig stapte hij uit zijn mandje en ging op pad. Binnen de kortste keren had hij zelfs door dat hij door een tunneltje naar de kattenbak in de gang kon. Daarna werd er geruild. Baldr naar boven en Ding en Hannibal konden alle vreemde geurtjes verkennen. Iedereen maakte zo’n relaxte indruk dat ik al snel besloot dat ze met elkaar konden gaan kennismaken. Ik zorgde dat ze oogcontact met elkaar hadden en zette toen Baldr op de grond. Van een vriendelijke kater als Hannibal, uiteraard ook een Somali, verwacht ik alleen maar begrip en zorgzaamheid naar een kitten toe; van een poes mag je wel verwachten dat die wat meer noten op haar zang heeft en op z’n minst toch even blaast. Zo niet Ding. Wat een heerlijke meid! Ze maakte dezelfde lieve koertjes als haar moeder Nieckje en grootvader Rooster altijd zo ontroerend lief deden. Ding is trouwens een hele bekende poezendame. Zij is namelijk het prachtige Abessijn-variant poesje, de tweede van rechts op de foto die al jaren mijn oude website en Facebooks siert. Achter deze link staat haar stamboom. Hannibal kon ik niet vinden in de database. Als Ninon me een kopietje van zijn stamboom stuurt, zet ik die er bij gelegenheid in. En zijn foto hoort er ook bij. (Inmiddels heb ik foto’s en stamboom en heb ik Hannibal in de database gezet. Zijn foto’s zet ik hiernaast en die van de honden onderaan.)
Voordat de honden weer thuiskwamen, had Baldr al aan een klimpaal staan nagelen (=geurmarkering, ‘ik was hier’) en hij had ook een plas in een kattenbak gedaan. Voordat de honden enthousiast binnenkwamen, had ik Baldr even hoog gezet zodat hij die drukte vanaf een veilige hoogte kon bestuderen.
Overal in huis zijn aangename kattenplekjes gecreëerd. Dus toen wij in de voorkamer zaten, lag hij in een mand op de vensterbank achter de bank en toen na een smakelijke maaltijd natafelden, kwam hij er gezellig bij in een mandje op tafel. Echt ideaal.
Maar toen moesten we toch echt afscheid nemen. Is internet ook nog eens troostrijk 😉 We kregen onderweg al via Whatsapp een fotootje van hem samen met Ding op een kussen. Dan kan je er als fokker toch weer een beetje tegen.
De volgende dag was Murphy aan de beurt maar tijdens het ontbijt wilde hij niet mee-eten… Dat is ongebruikelijk in ons dierenhuishouden. We laten het eten nooit echt lang staan en daardoor hebben alle dieren hier altijd een uitstekende eetlust. Als die ontbreekt dan is er wat aan de hand. En dat was er ook. Hij lag bij me te spinnen toen hij smakkende geluidjes ging maken en even later rende hij de kattenkamer in en ik hoorde hem spugen. Ik kon het niet vinden dus hij had het zelfs keurig in een kattenbak gedaan. Even later zag ik hem een kattenbak instappen en toen hoorde ik het al – diarree, en flink ook. Ook een totaal verkeerde kleur. Hoe komt zo’n jochie eraan en hoe kom ‘t ie er vanaf? Dat laatste bleek met de juiste spullen niet zo moeilijk. Toen ik de indruk had dat hij minder misselijk was, heb ik hem een beetje Convalescense Support laten opdrinken en heb ik hem een stukje van een pil voor maagdarmproblemen gegeven: Finidiar/Diarstop. Dit middel is echt geweldig (bijsluiter) en al gauw had hij interesse in een paar hapjes gekookte kip met witte rijst (vooral de bouillon ervan) en was er aan niets meer te zien dat hij zich even ziek had gevoeld.
Ik vond het heel naar om Renato en Esther te vertellen dat het wegbrengen van Murphy die dag echt niet verantwoord was. Gelukkig reageerden zij heel begripvol en nu het zo goed met Murphy gaat, kunnen we voor deze week een nieuwe afspraak maken. Naar de oorzaak van Murphy’s diarreeaanval kan ik slechts gissen. Mogelijk heeft hij stiekem zijn ontwormingspilletje dinsdag bijna twee weken geleden uitgespuugd. Afgelopen vrijdag speelde ik nog met de gedachte om het stel nog een extra keer te ontwormen maar ik vond de tussentijd toen te kort. Morgen, vier dagen later, is het perfect. Tinka woog vanmorgen 1660 gram, Oliver 1894 en Murphy 1921 gram. Zijn gewicht heeft er niet echt onder geleden maar ik denk dat Baldr nu toch wel de kampioen op dit gebied is.
