Het einde

Tot mijn grote verbazing heeft het vuurwerkverbod in onze wijk tot gistermiddag effect gehad. Ik weet niet beter dan dat de vuurwerksukkels al medio november zich aan het inwerken zijn. Gistermiddag dus een eerste knal en toen kon je erop wachten dat anderen ook aan de slag zouden gaan. Ik verwacht trouwens niet dat wanneer op 1 januari één vuurwerkgooier de troep gaat opruimen dat anderen dan ook zullen volgen.
Ik ben zo blij dat onze dieren geen echte angst voor vuurwerk hebben. Polly is behoorlijk doof en is ook niet meer onder de indruk van de kruitlucht ervan. Alleen Shabanou is iets onder de indruk maar de andere jaren leek ze het behoorlijk onder controle te hebben. Tenslotte is dit haar 17e Oudejaarsdag. Ik had de neiging om het woord viering te gebruiken maar dat is zoals vuurwerk-minnend-Nederland het einde van een jaar ziet niet van toepassing. Ik houd mijn hart vast voor alle mensen van de hulpdiensten wiens gezondheid echt groot gevaar loopt.

Het eerste menselijke slachtoffer, een jongen die vond dat hij een cobra moest afsteken, is met een traumahelikopter afgevoerd. Ik las in de krant dat bijna de helft van de menselijke vuurwerkslachtoffers omstanders zijn. Ik hoop zo dat de huisdiereigenaren zo verantwoordelijk zijn geweest om vooral vandaag hun katten binnen te houden. Er is ook al een veulen door vuurwerk ellendig aan zijn einde gekomen. Ik begrijp niet dat een minderheid van de bevolking de meerderheid zoveel ellende mag aandoen. Dat het carbidschieten, goed voor een groot deel van de vuurwerkslachtoffers, tot cultureel erfgoed gemaakt is, vind ik absurd. Niet iedere traditie is het waard om te behouden!
Vooral mensen met huisdieren hebben om aan de overlast te kunnen ontkomen huisjes in vuurwerkvrije vakantieparken geboekt. Aan het fijnstof valt helaas niet te ontkomen: dat mogen wij allemaal inademen. Volgens de krant is aangetoond dat het jaarlijkse vuurwerkfestijn voor 5% van de totale jaarlijkse uitstoot door het (vlieg-)verkeer, de industrie, huishoudens en dan vooral de houtstokerij, en de veeteelt zorgt. We weten allemaal wat dit aanricht in de longen, hart en bloedvaten…

Gezondheidsperikelen
Over gezondheid gesproken: vandaag waren we in het ziekenhuis voor een controle. De laatste tijd rommelt het wat met mijn hart. In november was mijn medicatie al aangepast. De cardioloog nam mijn probleem gelukkig serieus en over een paar weken wordt er een scan gemaakt om uit te zoeken of er echt wat mis is en als dat zo is dat het dan verholpen kan worden. Dichtgeslibde aders waren nooit mijn probleem maar sinds ik echt gestopt ben met sporten (vanwege mijn rug) ben ik wel flink aangekomen en overgewicht is een nu eenmaal een grote risicofactor.
Gelukkig hoefde ik niet te worden opgenomen want ik ben hier thuis hard nodig: voor de gezelligheid voor Huibert 🙂 maar ook voor de verzorging van de kittens: drie van de vier hebben serieus klachten opgelopen na hun vaccinatie tegen niesziekte. Bobbie, de kleinste was de eerste die in de prijzen viel. Hij was al geboren met het lichtste geboortegewicht van het nest en had ook een keer een fiks darmprobleem gehad (er was zelfs dwangvoeding nodig om hem er overheen te krijgen). Maar daarna was het echt weer goed met hem. Gezien zijn start in het leven keek ik er niet vanop dat juist hij een entreactie kreeg. We togen dus met de hele familie naar de dierenarts. Iedereen was – toen nog – nog oké en alleen Bobbie kreeg medicatie voor zijn linkeroogje. Maar een paar dagen later vonden zijn broertjes dat ze niet konden achterblijven. Onze Grote Vriendelijke Reus, Frederick dus, vond dat hij het groots moest aanpakken: hij heeft er zelfs antibiotica voor gekregen. Hij ligt nu al de hele tijd, snotterend en wel, bij me op schoot voor de laptop. Hij is toch wel zo’n heerlijk joch, onze grote rooie knuffelbeer, al maakt hij een totaal andere indruk wanneer hij het vieze antibioticadrankje moet slikken. Hij vindt het zo erg. De lieverd moet er ook nog van speekselen.

Het verlies van Moni
Voordat Bobbie een ontstoken oog kreeg, waren we nog met zuslief Felicia bij de dierenarts geweest voor haar vaccinatie tegen rabiës omdat zij later in het buitenland gaat wonen. Die mag pas gegeven worden wanneer een kitten twaalf weken oud is. Ooit liet ik onze lieve Moni gelijktijdig vaccineren tegen katten- en niesziekte én rabiës. Niet lang daarna werd hij ziek en moesten we hem wegens FIP laten inslapen… Ik weet inmiddels best wel dat de oorzaak van het kunnen krijgen van FIP eerder door het voer van toen (alleen brokjes) veroorzaakt werd maar toch zit het er diep bij me in dat ik met die driedubbele vaccinatie zijn weerstand had ondermijnd.

Goede genen
Daarom kreeg onze fantastische lieve en mooie Felicia eerst samen met haar broertjes aan het einde van haar negende levensweek alleen de niesziekteprik (en de chip) en later pas die voor rabiës. De herhaling van de niesziekte en die tegen kattenziekte stond dus voor wat later gepland. Ik heb geen idee of het een bijeffect van de stoffen van het rabiësvaccin is of dat ze zulke goede genen heeft maar waar haar drie nestgenootjes intensieve oogverzorging nodig hebben, volstaat zij nog steeds met een enkele hatsjie. De knappe meid!

Aan de fotosessie kwam een einde toen Frits het verenstokje had gevangen.Als hij wat vast heeft, dan heeft hij dat vast! Hij is de meest expressieve op dat gebied. Een lekker stuk vlees, een rauw bot of een stukje gedroogde kip wordt luid grommend verorberd.

Aan hun vachtjes is trouwens zien dat ze niet in orde zijn maar echt ziek zijn, is wat anders. Dat vriendje Frederick er het meeste last van heeft, zie je ook aan zijn gedrag op de foto’s: helemaal achteraan, hoog in de klimboom. Bobbies oog is inmiddels al zodanig opgeknapt dat het amper nog zichtbaar is van welk oog het slijmvlies ontstoken was.

Leermomentjes
Vroeger 😉 (in mijn geval 1975) was het gangbaar dat je je kat eenmalig tegen kattenziekte liet vaccineren en dan zou die voor het leven beschermd zijn. Ik kan me nog herinneren dat de dierenarts bij mijn eerste eigen kat, Sjimmie, na de vaccinatie haar ook nog als service een ontwormingspil gaf. Dat is inderdaad ook erg belangrijk en daar had ik als beginnend kattenverzorgster geen idee van. Ik had niet eens een transportmandje en de arme Sjimmie liet tijdens de terugreis op mijn schoot in de auto haar plas lopen. Dat was een van de vele leermomentjes die later op mijn weg kwamen.
Inzichten zijn er om aan te passen: het is echt veel beter om een dier een aantal dagen vóór de vaccinatie te ontwormen. Later werd het gebruikelijk om de vaccinatie tegen kattenziekte jaarlijks te geven. Tot bleek dat dit niet alleen onnodig was maar helaas ook averechts kon uitpakken: als een kitten nog te veel bescherming heeft doordat hun moeder de maternale bescherming nog via de moedermelk meegeeft, kan de eigen aanmaak van de antistoffen tegen kattenziekte niet goed op gang komen en wanneer deze vaccinatie drie weken later nog een keer herhaald wordt, komt er van die aanmaak bij de dubbel gevaccineerde dieren helemaal niets terecht. Dan blijken ze juist géén bescherming tegen deze ziekte te hebben opgebouwd. Dit virus komt tegenwoordig niet zoveel meer voor en omdat de meeste mensen die een zorgvuldig gefokt raskatje kopen dat diertje zelden binnen een jaar laten loslopen vallen er weinig slachtoffers. Maar die vallen er wel! Ik weet van drie slachtoffers, dubbel gevaccineerd, die rondom de leeftijd van tien maanden ernstige diarreeklachten kregen en alleen maar zieker werden. Eén diertje is zelfs in de universiteitskliniek van Utrecht opgenomen geweest. Niemand bleek op het idee te zijn gekomen om het simpele FELV-testje te doen. Na het overlijden stond de fokster op een grondig onderzoek: het was kattenziekte! De oorzaak van de besmetting bleek hun eigen oudere kwakkelende kater die deze ziekte onder de leden had. Toen zijn eigenaren na drie overleden raskatjes totaal geen vertrouwen meer hadden in de raskat namen ze een huiskitten. Die heeft het helaas ook niet overleeft.
Onbegrijpelijk dat dierenartsen nog steeds routinematig de dubbele vaccinatie met kattenziekte blijven geven. Van dit vaccin wordt niet eens aanbevolen dat het geboosterd moet worden.

Het begin
De start van dit jaar had helaas beter gekund. De arme Shabanou heeft een terugval van haar blaasprobleem. Shab heeft gelukkig geen bloed in haar urine maar vanavond zag ik dat ze ondanks de medicatie tegen de pijn en ontsteking toch weer pijn had. Na de zes weken lange antibioticakuur vorig jaar, omdat ze een nierbekkenontsteking had, was ze maandenlang probleemvrij. Aan haar eetlust mankeerde ook niets meer zodat ik na een tijdje ook stopte met het geven van de kurkumadruppeltjes. Gelukkig had ik onlangs een nieuwe voorraad Onsior voor haar meegenomen toen we laatst bij de dierenkliniek waren. Morgenochtend dus meteen bellen voor een afspraak. Heel verontrustend dat de Onsion haar nu niet helpt. Geen idee wat voor medicatie haar nu beter kan helpen. Mogelijk is deze terugval een gevolg van de stress door het vuurwerk. Dit type blaasontstekingen wordt wel steriele blaasontsteking genoemd en stress zou daar de oorzaak van kunnen zijn. Ik hoop zo dat de dierenarts haar morgen kan helpen.

Ik wilde de grappige foto van Shabanou met Wulfric uit 2012 gebruiken maar het wilde niet lukken om een feestelijke kaart te maken. Toen ontdekte ik een andere mogelijkheid en daarmee lukte het wel. Alleen was mijn eerste poging toen met een foto van Felicia. Nu heb ik er dus twee! De gezellige meid lag trouwens tijdens het maken van dit stukje mijn schoot voor de laptop. Dat doet broerlief Frederick ook erg graag. Ondanks dat ik hem tweemaal daags moet plagen met zijn vieze antibioticadrankje. Ik heb vandaag bij toeval ontdekt dat wanneer je de vloeistof dieper in zijn bekje doet dat hij dan niet speekselt. Ik ga het niet bewust uittesten, dat vind ik zielig, maar wie weet is de locatie van het drankje de oorzaak van het speekselen.

Frederick bij me voor de laptop op oudejaarsdag en de derde foto is van Felicia vanavond. Het gaat trouwens zo goed met de genezing van hun ontstoken oogjes dat het haast niet meer te zien is.

5 januari
Vandaag heb ik de schade van gisteren ingehaald. Ik had gisteren hun 14-wekelijkse fotosessie moeten houden. De schatten hebben keurig geposeerd. Overgrootvader Bashiir en tante LeeLoo wilden ook graag maar waren zo bescheiden dat ze zich niet in het kittengeweld stortten. Over storten gesproken: er stort van alles. We hebben het druk met het oprapen en terugzetten maar de laatste mondde uit in het weglokken van de kittens en het ruimen van glasscherven: het laatste glas van ons kristallen glasservies, een borrelglaasje dat we geërfd hebben van Huiberts moeder en een whiskyglas belandden van een hoge plank op de grond. Óp de kleden en kussens in Polly’s hoekje voor het ir-paneeltje daar waardoor de dierbare glazen het hebben overleefd. Alleen het whiskyglas sneuvelde. Het kitten dat erachter aankwam, landde naast de scherven. Wat een mazzel.

Overgrootvader Bashiir in de kittenwigwam en op de kast tijdens de fotosessie. Daardoor kwam vast een van de kittens op het idee om het daar te gaan onderzoeken. Hij, ik denk dat het Bobbie was, moet nog wel aan zijn afdalingskunsten werken. Daarna de lieve tante LeeLoo met een van de cadeautjes voor de kittens. De laatste foto is genomen tijdens de fotosessie van de kittens. Misschien lukt het nog om een foto te maken terwijl LeeLoo tussen de kittens is.

Frederick, bovenaan en Frits, het wildkleurtje zijn op hun plek gebleven. Bobbie en Felicia hebben hun plaatsje verwisseld. Op de tweede foto zit Felicia helemaal links.

Op dit moment ligt Frits bij me op schoot en even daarvoor was Felicia bij me. Zo leuk dat ze dit echt afwisselen. Ze komen allemaal aan de beurt. Helemaal vertederend is het begroetingskoertje van Frederick wanneer hij zich meldt.

7 januari
Grote dag vandaag; met de kittens naar de dierenarts voor hun laatste vaccinatie. Bij het zetten van de chip gedroegen ze zich keurig maar vooral Frits maakte een boel drukte bij de niesziekte-enting. Hij kan echt in een seconde overgaan van spinnend knuffelen naar ‘alle registers open voor ultiem verzet’ en daarna weer in minder dan een seconde weer terug naar spinnend knuffelen.

De ware diva

Tot mijn verbazing lijken vooral Bobbie en Frits een manicure als een aanslag op hun leven te ervaren. Sinds die eerst keer train ik ze door hun teentjes al knuffelende aan te raken. Daar hebben en hadden ze geen problemen mee maar alleen al de oogjes van Frits zodra er een knippertje in de buurt komt! Frederick probeert zich dan als een Grote Vriendelijke Reus te gedragen en Felicia deed al niet moeilijk. Zij gedraagt zich dan bijna als een ware diva in een chique schoonheidssalon. De laatste manicure onderging ze spinnend.

Groeibevorderaar
De vaccinatie verliep zoals het hoort en tijdens de controle ging het ook prima. Op de weegschaal scoorden ze uitstekend. Grappig om te weten is dat antibiotica wederom voor een enorme toename van de groei heeft gezorgd. Tijdens een eerdere controle wogen Felicia en Frederick evenveel en nu woog Frederick na zijn AB-kuurtje twee ons zwaarder dan zijn zusje. Zijn grootte komt hem vast goed uit want hij gaat bij echt grote katten én de stoere Koek (én de schattige Vlo) wonen. Met zijn twee kilo’s maakt hij vast een goede entree.

Bobbie geen chip!?!

Toen we op het punt stonden om weer naar huis te gaan, realiseerde de dierenarts zich dat ze de chips nog niet had gecontroleerd. Dat was eerder al een keer gedaan maar zo’n controle is een goede gewoonte. Bij de eerste check was het al raak – geen chip! Natuurlijk was het die van Bobbie. Hij heeft ook altijd wat bijzonders. Zijn start in het leven, zijn maagdarmprobleem ooit, hij was de eerste met een ontstoken oogje en nu dit. Het is niet meer mogelijk om een vervangende chip te krijgen dus Bobbie kreeg een nieuwe chip en de registratie op zijn stamboom, zijn boekje én die in de database moet aangepast worden.

EHBO
Bijzonderheden genoeg dus voor Bobbie, dacht ik. Vanmiddag echter vond Bobbie dat er nog wel een schepje bovenop kon. Onlangs had hij namelijk ontdekt dat mijn oordopjes leuk kattenspeelgoed zijn. Eerder probeerde ik dat altijd te voorkomen uit angst dat ze wat van dat schuimplastic zouden kunnen opeten. Ik zag hem gisteren naar het laatje van mijn nachtkastje gaan dat op een kiertje openstond en hij hengelde er doelbewust een dopje uit. Omdat gebleken was dat er bij eerdere illegale spelacties de dopjes intact bleven, gunde ik hem zijn spel. Tot ik vanmiddag een aangevreten dopje zag liggen. Natuurlijk zonder naamplaatje dus ik heb alle kittens meteen iets overheerlijks gemengd met een fikse portie Isogel laten opeten in de hoop dat door dit middel eventuele stukjes schuim hun darmpjes uitglibbert. Isogel is echt iets dat je in je EHBO-doos voor huisdieren moet hebben.

Dat wil je niet weten
Morgen krijgen de kattenbakken dus wat extra aandacht. Ik wilde het trouwens over het kattenbakgrit hebben. Wij gebruikten vroeger grit van het KattenGemak. Dat was gemaakt van GFT-materiaal en na de bijdrages van onze feline huisgenootjes werd het opgehaald om als meststof voor de tuinbouw te gebruiken. Op een gegeven moment kon dat niet meer en uiteindelijk zijn we klontvormende korrels van maisafval gaan gebruiken. Toen er bakken voor GFT-afval op de milieupleintjes geplaatst werden, vond ik het een prettig idee dat onze dieren weer een bijdrage konden leveren aan de kwaliteit van de grond. Maar dat mag ook niet meer. Mest etc. van vleeseters, van cavia’s dus nog wel, is niet welkom bij het GFT-materiaal. Alleen dat weet niet iedereen. De producenten van veel soorten kattenbakmateriaal zetten het echter wel op de verpakking. Daardoor doen heel veel mensen dit nog steeds niet bij het restafval.
De website van Spaarnelanden is zeldzaam onhandig als je wilt weten wat waarbij hoort. Na veel gezoek, heb ik ontdekt dat er een app bestaat. Die heb ik inmiddels. Daarin kon ik vinden hoe het zit de ‘mest’ maar van verschillende andere dingen kan ik het echt niet vinden. Bij twijfel dus maar bij het restafval om de partijen zorgvuldig gescheiden materiaal niet te vervuilen.
Maar dat vervuilen gaat wel gebeuren: het heeft de gemeente behaagd om iets te bedenken waardoor er minder restafval over zou blijven. Lofwaardig streven maar deze aanpak werkt averechts. Als je te vaak restafval wegbrengt, gaat het je geld kosten. Het gaat niet om hóe veel afval maar om hóe vaak. Voor kattenliefhebbers die hun katten andermans tuinen laten gebruiken als kattenbak is er weinig aan de hand. De anderen mogen echter gaan dokken. Dat lokt burgerlijke ongehoorzaamheid uit: de inhoud van de eerste kattenbak bleek deze week al in een buurttuintje te zijn gedumpt. Inmiddels kent dit navolging 🙁
In gesprekken met andere kattenliefhebbers die de verantwoordelijkheid hebben om hun katten op eigen terrein te houden, bleek dat de meesten niet weten dat de inhoud van de bakken bij het restafval hoort. Niet iedere kattenverzorger is van die noodzaak overtuigd of kiest ervoor dit ‘niet te willen weten’. Er is dus al een heleboel vervuild GFT-afval in omloop. Ik zie ervan komen dat er nog meer van komt en die waardevolle GFT moet dan worden verbrand. Een andere oplossing die geopperd werd, is het doorspoelen in het toilet. Dat is ook niet bepaald goed voor moedertje aarde. n doodzonde van al dat kostbare drinkwater. Ik hoop zo dat het tarief voor drinkwater eens wordt aangepast: een betaalbaar tarief voor de basisbehoefte per persoon en een hoger tarief voor de mensen die ervoor kiezen meer te willen gebruiken.

Op 11 januari scheen zowaar de zon in Haarlem. Perfecte gelegenheid om ons nu nog complete kwartet ter gelegenheid van hun 15e verweekdag buiten op de foto te zetten.

Het was genieten ondanks de nattigheid en hier en daar nog wat opgevroren water. Op de onderste rij de fotomodellen in volgorde van geboorte: Bobbie bij overgrootvader Bashiir, Felicia, Frederick en acrobaatje Frits. Dat de stangen van het prieeltje nat waren, maakte het de act nog moeilijker. Sheralyn gleed uit en bleef aan haar voorpootjes hangen. Die heb ik maar even opgevangen.

Deze foto’s van het dakterras smaakten naar meer dus ‘s middags mochten ze nog een keer: in de muurmandjes in de huiskamer.

15 januari
Was ik onlangs even actueel! De waterleidingbedrijven luiden al de noodklok voor de nabije toekomst. De drinkwatervoorziening staat onder druk. De vervuiling door industrie en de veeteelt blijft toenemen waardoor het steeds moeilijker wordt goed drinkwater te produceren. De mensen die drugs gebruiken realiseren zich vast niet dat het afval allemaal gedumpt wordt. Legaal inleveren gaat niet. Er wordt bijv. een groot deel van een bos afgegraven omdat daar afval van een cocaïnewasserij is gedumpt. Het afval van XTC is ook een groot probleem. Daarbij zijn de lachgasballonnetjes vooral op de parkeerplaatsen peanuts bij. De tanks ervan belanden vaak bij het restafval en zorgen dan door de explosies niet alleen voor groot gevaar voor de mensen die werken bij de afvalverwerking maar ook voor veel schade in de verbrandingsovens.

Het positieve nieuws: er is bijna een bestand tussen Hamas en Israël. Dan kunnen er gijzelaars en gevangenen uitgeruild worden en de humanitaire hulp voor de gezinnen op gang komen. Over de ellende in Oekraïne ben ik minder positief. Poetin doet er nog een schepje bovenop. Vooral de Oekraïnse burgers in de kou zetten om het moreel te beschadigen. Het is naar mijn idee een drama dat Trump eerdaags weer president wordt maar als hij onder redelijke condities een einde aan deze oorlog weet te krijgen, ben ik hem dankbaar. De oorlog in Syrië heeft onlangs ook een wending genomen. Nu hebben de rebellen het voor het zeggen. Ze denken dat ze over vier(???) jaar wel verkiezingen kunnen houden. Ik zie ervan komen dat het daar net zo’n onleefbaar land wordt als Iran en Afghanistan. Voor de burgerbevolking is het einde van de ellende niet in zicht.

Hier bij ons huiselijke leven is wel een einde in zicht. Mama Sheralyn zal dit gezien haar gedrag – al twee keer krols geweest en ze gromt de kittens weg – van harte toejuichen: haar kittens gaan uitzwermen. We zijn maar met de grootste begonnen. Gisteren is de twee kilo zware Frederick bij Ellen gaan wonen. Hem daar krijgen was nog niet zo eenvoudig. Hier heeft het ook een gemeente behaagd om iets te veranderen, groen in plaats van parkeerplaatsen waar zeker wat voor te zeggen is, maar om een kitten op een voor het dier zo gerieflijk mogelijk manier daar te krijgen, heb je wel een auto en een parkeerplekje nodig. Maar dankzij GoogleMaps en het vol vertrouwen rondjes blijven rijden, vonden we een straat verderop uiteindelijk een plekje.
De dappere Frederick deed het uitstekend en de katten van Ellen ook. Zo lief en tolerant. Ze geven hem alle ruimte en wachten geduldig af tot ze echt met hem kunnen kennismaken. Vooraan in die rij staat vast zijn grote oom (echte oom want Koek is een halfbroer van mama Sheralyn) Koek. En daarna komt vast zijn zeer verre achternicht, de zilveren dame Vlo.

Dacht ik toch even dat er een einde aan het leven van mijn laptop was gekomen. Er vielen steeds meer letters uit. Eerst de e en toen de r en uiteindelijk de w en de q ook. Soms werkte het toetsenbord weer even een regeltje normaal. Ik zit vast een vuiltje onder. Hoe dat er gekomen is, is een vraag. Ho. ik dat ..g k.ijg, is nog ..n g.ot… v.aag. De laptop opstarten is ook ..n ding.etje. Daar zit ook ..n van d. betreffende letters in. Zo af .n .n to. werkt het wel. Bijkom.nd probleem is dat ik vanmiddag een belangrijk stuk wil schrijv.n. Uit.aa.d h.b ik d. laptop al m..rdere malen uitgeklopt en met de stofzuiger onder handen genomen. Als iemand een tip voor m. h..ft? G.aag. Dit is ..l ..n h..l .aa. einde van ..n blog maa. to.pass.lijk.

Maandag 20 januari

Het leek vandaag wel een vrijdag de dertiende. Nog erger dan je van de blue monday inclusief de inauguratie van Trump zou verwachten. Mijn laptop is nog steeds totaal onbruikbaar en Bodiir zette een ferme spriets over de klaarstaande spullen voor Fritsje én mijn handtas én mijn jurk vlak voordat we naar Zuid-Limburg zouden gaan. Het werd dus wat later. Helaas bleken we ondanks de schoonmaak toch een katerluchtje te hebben meegebracht waar de lieve Cesar op reageerde. De lucht van een ongecastreerde kater wordt als een bedreiging ervaren dus van een ‘hereniging’ tussen ons en Cesar (zoon van Sher en Gio) kwam niets terecht. Erger nog, Cesar asocieerde de kleine Frits met de voor hem verontrustende lucht dus wij konden niets anders doen dan overhaast vertrekken. Gelukkig houdt Florence ons met berichtjes en foto’s op de hoogte.

Bobbie was een dag eerder verhuisd en doet het al heel aardig. En nu is Felicia nog het enige kitten hier. Zij verhuist zondag. Vooruitlopend op een periode van weer de ouderwetse portie aandacht die ons feline zestal gewend is, confiskeerde Bashiir meteen mijn schoot toen zich daar even geen kitten had genesteld. Ze zijn er echt hard aan toe dat het leven hier weer zijn gangetje terugkrijgt.

Ik heb dit berichtje met mijn tablet gemaakt. Een eerdere poging met mijn mobieltje kon niet worden opgeslagen. Deze tekst kon wel worden opgeslagen maar toen stopte alles want ik kan geen foto’s plaatsen 🙁 Dat is dus nu echt het einde.