Terwijl de kleine Nicky hier vandaag haar eerste hapje vlees/room heeft genomen, wordt er elders in het land, Capelle aan de IJssel, hard gewerkt om een ideaal kattenwereldje voor haar en haar grote zus Tinka te creeëren. Kijk maar op de foto hier boven en hiernaast. Comfortabele wandmandjes compleet met alle mogelijke uitdagingen voor een rijk kattenleven.
Voorheen schreef ik wel stukjes om ons ras in tijdschriften te promoten en ik vermeldde dan vaak dat ik me de wildkleur Somali wel kon voorstellen sluipend door de jungle en de zwartzilver op jacht als een poolvosje op een besneeuwde toendra. Maar als je het Nicky en Tinka zou vragen, hebben ze liever die jungle in een comfortabele huiskamer met katveilig balkon waar ze bijv. voor hen verstopte snacks als stukjes gedroogde kip kunnen opsporen. Hieronder de fotoserie van ‘the making off the Indiana Jones Cat Bridge’.
Ooit hadden wij een heuse kattenjungleboom. Hij is in 1994 door een kunstenaar hier in huis gemaakt en hij besloeg een hele wand in de voorkamer. Wat hebben wij en de katten daar een plezier van gehad! Stukje bij beetje werden er stukken vanaf gezaagd tot de restanten een paar jaar geleden naar de tuin verhuisden. Nu hangen er alleen nog maar een paar takken vanuit het plafond om de wandmandjes heen.
Maar ik heb het idee dat er een paar websitebezoekers zijn die willen weten hoe het met de kittens gaat 😉
Ik begin bij Tinka. Als grote zus van de kittens van Sher heeft ze het heel erg druk. Niet alleen moet ze de bezigheden in de keuken blijven volgen, moet ze steeds haar speeltjes apporteren maar ook nog voor haar kleine broertjes en zusjes zorgen. Dat doet ze soms te enthousiast en zodanig dat de bescheiden Sher amper de kans krijgt om de kittens te verzorgen. Dus wanneer er langere tijd geen toezicht is, moet Tinka zich maar beneden amuseren. En dat lukt wel. Vooral opa Jack is wel te porren voor een racespelletje. Komt hij tenminste eens een keer uit zijn mandje.
En nu dan eindelijk het kleine, nou ja, grut. Sinds zondagmorgen, vier weken en één dag oud, heb ik ze zover dat ze een carnibest-room-prutje van een eierlepeltje eten. Poesje II was de eerste die te porren was voor een hapje met wat vlees erin. Tot mijn verbazing waren haar nestgenootjes er een dag later ook voor in. Ik geef ze nu de ene keer een paar hapjes van het Carnibest-room-prutje en de andere keer weer een flesje. Omdat Umione afgelopen week al wat vlees had gegeten, gaat ze anders ruiken en dan stoppen moederpoezen meestal met het ontlasten van dat kitten. In hun rennetje staat dus nu ook een kattenbak met krantensnippers voor het geval dat. Tussen de voedingen door liggen de kittens steevast bij Sher te drinken. Het is dat de weegschaal zegt dat ze hier niet van groeien want hun gedrag is precies zo als van kittens bij een moeder die wel melk heeft. Er is trouwens nog steeds wel een heel klein beetje melk gelukkig.
We hebben besloten dat poesje II ons blijvertje zal zijn. Ik wil haar Umione, (uitspraak Joemainie) of afgekort Uma of Umie, gaan noemen. Het voelt echt als de kers op de taart dat ik nu de kans heb om zo’n charmant, extra mensgericht (door de flesvoeding) katje voor onszelf aan te houden.
Ik ben verbaasd over hoe Sher zich de afgelopen weken mentaal er door heen heeft geslagen. Dat haar melkproductie zo stagneerde, heeft een groot effect op haar hormoonhuishouding en dus ook op haar instinctieve gedrag. Al dan menselijk ingrijpen, heeft ook zijn gevolgen en dat zal mede een rol hebben gespeeld dat ze met de kittens ging slepen. Ze bracht ze altijd naar mij toe. Maar sinds het blauwwitte mandje in de kittenren staat, gaat het zoveel beter. Sher heeft al meerdere nachten niet meer gesleept. Echt geweldig. Ondanks alles maakt Sher een prima indruk en is de moederzorg perfect.
Daarom was de schrik groot toen Sher bij het kittenbezoek van zaterdag zonder waarschuwing na wat kennismakend gesnuffel opeens beet. Gelukkig is de schade beperkt gebleven maar ik ben er danig van onder de indruk. Zo ken ik mijn katten niet. De oorzaak kan in de onnatuurlijke situatie van de afwezige melkproductie liggen, misschien hangt ze tegen krols worden aan of ze reageerde mogelijk op de geur van haar huisdieren. Arme Sher, ze was even goed van slag. Gelukkig bleek ze even later al weer de Sher zoals we haar kennen maar bij een volgend kittenbezoek moet ik e.e.a. wel anders organiseren. Bijv. eerst beneden kennismaken en dan pas naar boven. Maar de tijd kan het ook oplossen want nog eventjes en de kittens zullen voornamelijk in de huiskamer zijn.
Daar zijn we vandaag, maandag de 26e, mee begonnen. Het oude vertrouwde puppyrennetje is weer uit de kast gehaald en over het algemeen lukt het wel om de kittens hier tot en met hun vijfde levensweek in te houden. Het is een puppyrennetje – dit houdt in dat slimme en handige kittens er uit kunnen klauteren. Hoe slimmer, hoe jonger ze het rennetje weten te kraken maar tegen die tijd hebben ze boven geen rennetje meer nodig en kan de kittenbox die we daar gebruiken (van Mariëlle, de fokster van opa Bashiir geleend) naar de huiskamer.