Vorige maand is Rudi’s lieve Noortje overleden. In deze blog staat o.a. een gedicht dat Rudi voor haar heeft gemaakt. Haar en ook onze lieve vriendin Angela heeft een prachtige tekening van Noortje gemaakt.
Hieronder wat kiekjes van het langverwachte bezoekje aan Victor en zijn kattenfamilie. Én eindelijk zagen we elkaar weer; door corona hadden we Victor bijna twee jaar lang niet meer gezien. Jan en Marleen, die vroeger Jaimie (Juultje x Rooster) van ons hadden, hadden we heel veel langer niet meer gezien. Die schade gaan we ook inhalen. Na het overlijden van hun Binky waren ze al tijden katloos. Gelukkig stonden ze bovenaan de wachtlijst en konden ze in aanmerking komen voor Victors hartendiefjes.
Zo grappig: Jack drinkt bij Tinka en Jimmie bij tanta Nicky. 
Vlees eten en het bijbehorende kattenbezoek hebben ze al onder de knie. 
Jack waagde zich al dapper aan een voor een kitten eigenlijk te stevig stuk gedroogde kip. 
Het cadeautje van Jan en Marleen viel in de smaak. 
Jimmie. Hij was al zo klein bij zijn geboorte en door zijn moeizame start viel hij eerst ook nog eens flink af. 
Dat het Victor gelukt is om zijn leven te redden, is heel bijzonder.
Jamie, officieel Felicity Jane en geboren op 05-01-2002, dochter van Juultje en Rooster, was het vroegere Silfesciaanse huisgenootje van Jan en Marleen. Op de naaimachine haar moeder Juultje in 2006. De foto van vader Rooster is van zijn laatste winter 2007/2008 op het toen nog niet afgezette dakterras. Helaas had ik in de tijd dat Jamie hier opgegroeide nog geen website, dus geen collectie digitale kiekjes bij de hand.
Het was me opgevallen dat de pagina van de lieve Juultje schitterde door afwezigheid. Dat vond ik best vreemd. Ik ben natuurlijk nog lang niet klaar met de pagina’s van de dieren die ooit ons leven hebben gedeeld maar juist Juultje is helemaal niet van zo lang geleden. Ik ben ‘erin’ gedoken en het bleek dat ze al wel een pagina had maar dat hij niet in de menu’s was gezet. Ik was al weer een beetje roestig geworden met de ditjes en datjes op dat gebied maar 24 uur later 🙁 had ik het toch voor elkaar. Én ik heb weer wat geleerd. In de vorige blog schreef ik zo enthousiast dat het me gelukt was om bij pagina’s een zijbalk met foto’s te maken terwijl ik eerder van mijn webmaster begrepen had dat dit niet kon… Ik weet nu hoe het zit. Toen ik pas met deze site aan de gang ging, had ik niet eens door dat er een verschil bestond tussen berichten en pagina’s, 😉 Ik had zelfs amper idee van de verschillende menu’s. Toen Victor deze voor me gemaakt had en ik al die menu’s soms zag, dacht ik dat al die andere eerdere probeersels waren. Als je een bepaalde pagina niet naar de juiste plek brengt, is hij niet meer terug te vinden. Zonder Victor was er echt nooit iets van deze site terecht gekomen.
Met berichten worden dus de blogs gemaakt en de pagina’s zijn voor de individuele dieren, de nestjes en de informatieve pagina’s. Overal kan zo’n zijbalk met foto’s geplaatst worden, vooral handig voor kleinere fotootjes en videootjes, maar bij de pagina’s voor de individuele dieren moet ik kiezen tussen die fotozijbalk of de overzichtslijst met fotootjes inclusief linkjes met de titel ‘In de loop der jaren’. Misschien ga ik ervoor kiezen om bij het ene dier een fotozijbalk te zetten en bij de andere overzichtslijst. De pagina van Orchid is een voorbeeld met zo’n namenlijst en die voor Juultje van vroeger is er dus een met een fotozijbalk. Ik heb nu de startpagina van Onze Dieren aangepast zodat mensen die meer over onze individuele dieren willen weten dit ook via die pagina kunnen doen: Onze Dieren.
Sheralyn is ontzettend graag buiten. Of het koud is of regent, dat maakt haar niet uit. Vooral het poefje met het Stoffelkussen onder het afdakje was favoriet. Ons dus te favoriet, straks krijgt ze nog het idee dat ze buiten moet bevallen (nu nog vijf tot acht dagen). Haar kraammand is al volop in gebruik maar meer door de anderen. Ik had er vanmiddag een warmte-element in de dubbele wand gedaan om haar over te halen om daar te gaan nestelen. Ze ging er inderdaad in. Laatst ‘s nachts is ze ook flink aan het wroeten geweest. Maar toen ik naar beneden ging was het uit met de nestelpret. Ze ligt nu naast me in het mandje onder het bijzettafeltje. Well zo logisch natuurlijk voor een aanhankelijk diertje.
Spelen met de kleine Bodiir. 
Wachtend tot Bodiirtje weer langs komt. Maar hij is niet welkom in de kraammand. 
Als Shabanou domicilie in de kraammand houdt, is hij ook niet welkom. Dit kon nog net.
Met Orchid kon het momenteel beter gaan. Kort geleden was ik zo blij dat ze het al vrij lang zonder medicatie voor haar eetlust kon stellen maar helaas nu ging speelde haar blaas weer op. Ik had gehoopt dat het met een eenmalige dosering Onsior weer klaar zou zijn maar dat lukte nu niet. Heel kort daarna speelde de ontsteking weer op. Deze keer duurde het ook wat langer tot de pijn wegtrok. Om te voorkomen dat de arme meid doorlopend persend in de kattenbak bleef zitten, heb ik haar afgeleid met het gooien van kattensnoepjes. Ieder beetje afleiding telt. Het was natuurlijk al weer midden in de nacht maar ik kreeg haar zelfs zover dat ze bij me op schoot wilde. Als we dat eerste uur na de medicatie maar goed doorkomen. En dat is gelukt. Daarna hebben we de Onsiorkuur volgens voorschrift gegeven tot vandaag. Ons meisje wilde niet eten en had net bij de dierenarts speciaal voor haar allerlei heerlijkheden gekocht. Er zat niets anders op dat om haar ook weer op de Mirtazipine te zetten. Deze keer was dat makkelijker gezegd dan gedaan want ze spuugde alles uit. Ik weet dat je dan kunt terugvallen op het laten geven van een injectie tegen de spuugreflex maar dan hadden we naar de verwijskliniek in Zwanenburg gemoeten. Aardige mensen daar hoor maar die tarieven. We zijn er twee keer geweest. Na lang wachten, natuurlijk ook midden in de nacht, ben je bijna 200 euro armer voor een paar pilletjes van minder dan een tientje. Alleen in het geval van Orchid kan ik het probleem niet met een pilletje oplossen wanneer ze blijft spugen. Maar gelukkig is het vanavond toch weer goed gekomen en ze stapt net weer spinnend op mijn schoot. Lang leve het laptoptafeltje dat Huibert ooit voor me gemaakt heeft dat precies past op de leuningen van mijn relaxstoel.
De kleine Bodiir doet het echt super. Wat is het een groot voorrecht om de ontwikkeling van zo’n geweldig diertje te mogen volgen. Binnen de kortste keren liep hij hier rond alsof hij nooit anders heeft gedaan. En… grote kittens gaan natuurlijk naar de kattenbakken achter het kattenluikje dat hij dan ook probleemloos neemt. Grappig is wel dat hij geen enkele interesse toont het het kattenluikje daar weer achter want als hij die neemt, en dan nog een of via een trappetje omhoog gaat, staat hij in de afgezette tuin. Ik vind het wel zo prettig dat hij het huiskamerleven de voorkeur geeft. Misschien dat de temperatuur hem ook niet zo lokt. Ik vraag me af in hoeverre het seizoen waarin een kat geboren is met de hoeveelheid buitenleven tijdens de eerste jeugd dat daaraan gekoppeld is, invloed heeft op de latere voorkeur voor het buitenleven.
Sheralyn is een zomerkindje en heeft in haar eerste jeugd veel van het buitenleven kunnen genieten en omdat de luikjes eigenlijk altijd open staan en er twee grote plekken zijn waar onze katten altijd droog blijven, is zijn altijd gecharmeerd gebleven van het buitenleven. Nadat haar poef en kussen binnen is gezet is ze veel vaker binnen én op schoot of in mijn armen, net als vroeger als kitten. Alleen weegt ze nu wel het driedubbele. Tenminste zo lijkt het. De lieve meid heeft een gigantische buik en de kittens lijken aanleg te hebben voor voetbal. Wat een druktemakertjes! Officieel is Sheralyn op de 21e uitgerekend maar van haar moeder Sher weet ik dat zij met haar eerste nest vier dagen eerder beviel. De 17e is voor ons een speciale datum en de 18e ook. Dus Sheralyn, je mag!
Dollen met Bashiir. 
Sheralyn past niet meer in het kattenhuisje en het stoffelkussen is uit de gratie. 
De voorbereidingen voor de fotoshoot. 
Hoe moet ik zitten dan, tante Sher? 
Oh, zo! Als het vrouwtje de camera dan eens scherp stelt, kan het wat worden… 
Naknuffel met Bashiir. 
Sher gaf me een herkansing voor dat scherpstellen 🙂
Bodiir in de ronkende kraammand
Toen ik vanmorgen wakker werd, werd ik direct begroet door de lieve Bashiir. Volgens mij ligt hij de hele tijd scherp om vooral geen seconde te laat aan te komen want ik zie hem dan nog net aankomen lopen tot hij zich luid spinnend voor mijn neus door zijn pootjes laat zakken. Maar vandaag hoorde ik nog meer luid gespin. Dat kwam uit de kraammand. Daar lag Sheralyn met Bodiirtje aan de borst! Eerder had ze hem te verstaan gegeven dat hij daar niet welkom was. Samen spelen kon wel maar de laatste dagen was dat over. Niet dat Bodiir misgreep op dat gebied want Sher en Bashiir wilden ook wel met hem racen. Nu loopt hij Sheralyn uit te dagen, Sher en Bashiir zijn in de tuin, en Sheralyn weet niet goed wat ze moet. Haar koppie zou wel willen maar haar lijfje met de dikke buik wil nestelen. Er staat wel een kraammandje hier in de huiskamer maar zij wil natuurlijk de echte maar die staat boven. Zo maar even Shabanou eruit zetten en dat ‘gevaarte’ naar beneden halen. Ik had een paar jaar geleden ook al een blog met de titel Ronkende kraammand – dat was met Shers eerste nestje. Nu is hij dus voor haar dochter.
Vandaag is het precies twee weken dat Bodiir bij ons woont. Wat is de tijd snel gegaan en wat zijn we gek op hem! Hij gaat met iedereen prima om en weet overal al de weg. Gelukkig gaat hij nog niet uit zichzelf naar buiten en ik hoop dat dit nog een tijdje duurt. Ik vind hem veel te gezellig om om me heen te hebben. Hij luistert perfect al hoef ik hem maar weinig te roepen want hij is echt mijn schaduwtje. Hij moet natuurlijk ook een beetje opgevoed worden. Verder dan het nee-woord, een uh’tje of in ernstigere gevallen het gooien van een klein dingetje als afleiding gaan we hier nooit. Met dat nee moeten we nog wat oefenen 🙂
Ik vond het zielig voor Shabanou en ook niet zo rugvriendelijk voor mezelf om de complete kraammand de trap af te sjouwen en probeer nu te volstaan met alleen de kap. Sher was de eerste die erin ging, toen volgde Sheralyn. Bodiir is er ook maar meer om met de speellibelle te stoeien dan om het kind uit te hangen. Ik vind Sheralyn behoorlijk alert – vanmorgen heeft Sher de buurkat die vaak over onze tuinafzetting loopt met luid geraas weer weggejaagd – onrustig en knuffelig – ik zal er niet van opkijken wanneer zij de gemiddelde draagtijd voor de kat (65 dagen) niet uitdraagt. Het is vandaag de zestigste dag, dus echt nog te vroeg!
Sheralyn was vanmiddag erg knuffelig en we hebben het boodschappen doen maar gecanceld. Nu ligt ze uitgeteld op het Simbakussen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om daar een foto van te maken én daarna eindelijk de pagina voor Bodiir te gaan maken. Door het maken van de foto hieronder had ik Sheralyn weer helemaal geactiveerd en hebben we samen deze blog afgemaakt. Zij voor de laptop half over mijn rechterarm waar ik toch ook af en toe de muis mee moest bedienen en het tikwerk bleek ook met hindernissen te kunnen. Dit riep herinneringen op aan oude tijden toen het Raskanblad nog zonder computers, laat staan internet, maar met ouderwets overtikken van veelal handgeschreven toegezonden kopij werd gemaakt. Maar dit laatste stukje staat er met rechts hiernaast als toegift een oude foto van Sheralyns grootmoeder Jewel omdat die twee wel heel erg veel op elkaar lijken. Met hun gezichtjes en hun kleur, allebei erg diep.
Bezoekers die deze site via hun mobiel bezoeken, krijgen de zijbalk met fotootjes etc. rechts naast de blog pas te zien door te blijven scrollen tot voorbij het gedeelte hieronder over het kunnen reageren.