Om de blogs niet langer te maken dan ze al zijn, had ik in de vorige blog geen echt nieuws over ons lieve hondje Polly opgenomen. Met haar hebben we flink in de zorgen gezeten. Op een gegeven moment had ze pijn. Bij bepaalde bewegingen piepte ze en eer een Pumi piept! Pumi’s zijn allesbehalve watjes dus hup, naar tante dokter. Zij zag gelukkig al snel waar het mis was: Polly had pijn in haar nek. Mogelijk een verrekking en niet, gezien haar manier van lopen, een hernia want dan zie je vaak uitstralende pijn in de pootjes. Wat waren we opgelucht! We hebben meteen een kleed bij Ikea gehaald en in de kamer gelegd. Zo loopt Polly wat minder te slippen over onze, voor haar eigenlijk te gladde, vloer.
Dat zij moeite met deze vloer heeft (gekregen) is aanwijzing dat er iets mis is met haar loopwerk. Ze heeft ooit met een achterpootje vast gezeten in een bench en een knietje geforceerd (haar patella zit lossig). Om haar nek te ontzien hebben we ook een andere riem voor haar gekocht; een tuigje dat haar heel stoer staat. Zulke tuigjes lokken trekgedrag bij honden uit maar we hebben het geluk dat Polly perfect naar ons luistert en ook goed getraind is. Dat trekgedrag was zo over en na een paar dagen haar wat pijnstilling te hebben gegeven was het probleem eigenlijk weer achter de rug. We hebben geen piepje meer gehoord. Toen de temperaturen weer genormaliseerd waren, kon ik ook weer met haar fietsen. De loper in de kamer hebben we twee maanden in gebruik en hij blijft maar want Polly vindt hem heerlijk. Vanuit haar hondenhoekjes kan zij zo overal naar toe rennen. Polly kan kiezen uit een bench zonder deurtje in een hoek onder de kast, haar mandje met kleedjes etc. bij de radiator en de kattenbenches die altijd open staan en die bedoeld zijn om af en toe met de katten die in een conflictsituatie verkeren iets gezelligs te doen. Wanneer Polly van A naar B wil, loopt ze eerst in rechte lijn naar de loper, daar keert ze en vervolgt zij haar route naar B. Ze mag niets missen want ze is voor haar gevoel altijd aan het werk. Niet als herdershondje op de Hongaarse poesta of boerderij om de schapen te hoeden maar als hoedstertje voor onze katten en beschermster van huis en haard.
Maar goed dat Polly zoveel plekjes in de woonkamer heeft want ze moet het nu met eentje minder stellen. Ze lag namelijk graag op Huiberts stoel wanneer wij niet thuis zijn. Het erop klauteren, is niet echt slecht voor haar maar het eraf springen wel. Ze sprong ook nog eens over de armleuning heen waardoor de landing voor haar schouders extra belastend was. Dat ze iets te zwaar is, helpt ook niet. Ze heeft volgens ons ook problemen, reden dat Huibert ook geen behendigheid meer met haar doet. Tegenwoordig blokkeer ik die stoel tijdens onze afwezigheid met een klimmeubeltje van de katten om te voorkomen dat Polly die sprong gaat maken en na een eenmalige protest, ze had het meubeltje op de grond gegooid, van Polly accepteert zij nu deze situatie.
Haar jeukklachten zijn helaas niet 100% weg en zo af en toe krijgt ze toch voor een paar dagen een halve dosering Apoquel. Waar ze ooit haar huid kapot gelikt had, schitteren nu zwarte krulletjes. Omdat Polly een zilveren hondje is, komt nieuw haar altijd eerst zwart terug en groeit dit naderhand weer zilver uit. Die zwarte vlekken zitten haar uiterlijk schoon totaal niet in de weg: het regent nog steeds complimentjes en glimlachjes wanneer hondenliefhebbers haar tijdens de wandelingen tegenkomen.
Met de relatie tussen Sher en Maverick gaat het nog steeds goed. Ook wanneer Sher wat chagrijnig is en links en rechts een tik uitdeelt, reageert Maverick perfect en gaat er niets mis. Dit gedrag van Sher wordt volgens mij hormonaal aangestuurd en ik denk dat het voor haar en de hele kattenfamilie goed is dat we haar hormonen met suprelorin voor een lange periode uitschakelen. Dit middel kan ook voor dekkaters gebruikt worden en we hebben er, zowel bij poezen als katers, goede ervaringen mee. Ik had, nadat dit middel geïntroduceerd werd en ik in 2009 Zagato en Tresca dit liet geven, de hoop dat er voor de poezen, doordat zij minder vaak hormonale schommelingen zouden hoeven doormaken en minder de poezenpil hoeven te gebruiken, een lager risico op het krijgen van mammatumoren zou zijn. Helaas bleek dit voor onze Tresca, de grootmoeder van Sher niet te op te gaan. Zij kreeg deze tumoren juist veel jonger dan gebruikelijk. Fokkers zijn vaak ook bezorgd over een negatief effect op de vruchtbaarheid: zowel Tresca als haar dochter Jewel hebben na een rustperiode op dit middel nog prachtige nestjes grootgebracht. Ik maak me juist veel meer zorgen over de gevolgen van het gebruik van de poezenpil; opnameproblemen, baarmoederontstekingen, gecompliceerde bevallingen én een grotere kans op de ontwikkeling van mammatumoren op latere leeftijd.
Voor nu is het belangrijk dat de harmonie in onze groep optimaal wordt en dat is ondergeschikt aan onze fokplannen. Pas wanneer Sher vanuit zichzelf krols wordt, gaan we hiervoor met haar naar de dierenarts omdat middel een krolsheid opwekt en ik nog steeds geloof dat hoe minder vaak een poes een hormonale schommeling hoeft door te maken, hoe beter dit is voor haar latere gezondheid.
Eerdaags gaan we ook met Elfie naar de dierenarts. Niet omdat ze een kwaaltje zou hebben maar om de vaccinaties bij te werken en haar te laten testen. Medio volgende maand mag ze weer gaan logeren bij Per Sé en we hopen dat ze weer net zulke lieve, mooie, spontane, aanhankelijke kittens met prachtige lange pluimstaarten zullen krijgen als Baldr, Tinka, Murphy en Oliver (Elfies T-nest).
Bij wie nu ook de hormoontjes zich gemeld hebben, is Umione. Deze week viel me op dat ze al oogt als een volwassen poes en dat is ze nu dus ook. Ze is ook nog eens heel schattig krols. De mannen hier, Maverick, Jack en opa Bashiir, hebben het er maar druk mee.
Op elf november was Richard hier weer voor een fotoshoot. Wij vinden het helemaal niet erg om onze dieren ´uit te lenen´ voor zijn opdrachten van de fotovakschool. Nog een paar maanden en dan mag Richard zich professioneel fotograaf noemen. Ik ben gek op foto´s van mijn dieren maar ben op het gebied van het zelf maken en beoordelen ervan een volslagen amateur. Ik vond zijn foto´s altijd al heel mooi maar zelfs ik zie de progressie. Op zijn Facebook en website staan al heel veel mooie foto´s. Uiteraard van katten maar ook andere onderwerpen.
En dit is een van de resultaten:
Nu ik het toch over shows heb; daar gaan we dus ook weer naar toe. De vorige was een kittenspecial in september in Schiedam en nu willen we naar de jubileumshow van Felikat op 12 en 13 januari in Nieuw-Vennep. We gaan moeder en dochter, Sher en Umione, er voor inschrijven; ik verzorg en show de dames op de zaterdag en Huibert doet dit de zondag. Extra leuk is dat Sher haar derde CAC zou kunnen winnen en dat My’nie haar eerste CAC kunnen winnen want ze is er nu oud genoeg voor.
Sher kan wel wat extra aandacht gebruiken. Ik heb de indruk dat ze zich wat verdrongen voelt door de aanwezigheid van de kleine druktemaakster Umione (My’nie). De laatste week vind ik dat Sher wat lekkerder in haar vel lijkt te zitten. Contact hebben/zoeken, knuffelen gaat veel meer ontspannen. Daar ben ik heel blij mee want Sher is een schat! Alleen de anderen hebben daar af en toe hun bedenkingen over.
My’nie is een plakkatje van de bovenste plank. Ze heeft nog steeds de gewoonte om op een holletje naar me toe te komen. Of er al een of meerdere katten bij me liggen, stoort haar niet; ze springt er gewoon bovenop. Zelfs Bashiir wordt dit wel eens te veel en aan het eind van het liedje heeft My’nie mij dus helemaal voor zichzelf.
