Superlatieven

3 – 16 februari
Om maar bij de eerste superlatief te beginnen: onze verrukkelijke Polly.
Dat heb je wanneer je zo’n braaf schattig hondje bent en er een fotograaf in de vriendenkring is, dan mag je poseren. Deze keer met de baas. Richard had een opdracht voor een masterclass en wilde een trainingssituatie vastleggen. De docent bleek deze foto’s zodanig te waarderen dat er eentje op de site van de Stichting Beeldvoorziening  voor fotografen een plaatsje gaat krijgen.
Polly heeft al eens eerder voor Richard geposeerd. Die foto hangt o.a. op canvas in onze gang. Het is Richards foto maar ik heb er ooit eens een boek mee gewonnen. Via een radioprogramma 🙂 Er waren drie exemplaren van een boek over een hond beschikbaar voor de drie leukste foto’s van een hond. De presentator zei over Polly dat hij haar ontroerend vond. Dat hoor ik graag over ons hondje en dan ook nog eens op Radio 5.

Nu de webcam niet meer in gebruik is voor de kittens, die wonen nu allemaal bij hun eigen mensen, gebruiken wij deze webcam in voorkomende gevallen om Polly in de gaten te houden. Tot onze schrik heeft zij zich eind december een keer ernstig misdragen toen wij een avondje niet thuis waren. Dat hadden wij niet verwacht. Ze had zo zitten blaffen dat ze er hees van was. We hadden dus geen vertrouwen meer in haar ‘oppaskwaliteiten’ dus als we er niet aan konden ontkomen, zorgden we ervoor dat ze zo kort mogelijk alleen thuis was. Gelukkig hebben we hele lieve tolerante buurtjes maar dat willen wij wel zo houden. We hebben de webcam nu twee keer aangehad en tot onze opluchting gedroeg zij zich toen behoorlijk goed. Dat geeft ons toch weer wat vertrouwen zodat we weer wat langer van huis durven. Gelukkig kan dit ook weer want mijn kwaal waar ik in de vorige blog over schreef, draaiduizeligheid door kristallen in m’n evenwichtsorgaan is al weer bijna over. Dat is een grote opluchting.
Goede timing ook want de coronamaatregelen zijn behoorlijk versoepeld en dan wil je toch weer graag op stap. We hebben al een hele reeks reserveringen staan. Van opera tot cabaret en natuurlijk de restaurants. Daar nemen we Polly meestal mee en bij onze favoriete restaurants wordt Polly bij naam gekend. Toen ik vanmiddag bij een van die restaurants een reservering maakte voor zaterdagavond, werd Polly door de eigenaar meteen al als extra persoon bij de reservering aangemeld. Polly komt dan ook al bijna twaalf jaar mee.

Orchid
Ons arme meisje had deze week helaas weer een terugval met haar blaas. En we waren juist zo gelukkig met de huidige gang van zaken. Sinds zij een antibioticakuur heeft gekregen tegen een mogelijke maagzweer en tweemaal daags acht korreltjes maagmedicatie in een capsule krijgt, mankeert er niets aan haar eetlust. Het is zelfs een grote uitzondering wanneer zij een keertje spuugt. Maar nu zat ze dus te persen in de kattenbak. Omdat ik daar geen resultaat van zag, schoot ik ook in de stress van de gedachte dat zij mogelijk een plasbuisverstopping door blaasgruis kon hebben. Na een tabletje Onsior tegen de pijn en wat afleiding knapte ze gelukkig weer snel op en voor mijn geruststelling produceerde ze ook nog een plasje met wat spoortjes bloed erin. Dus echt geen verstopping. Dat lag ook niet voor de hand want ze eet veel rauw vlees, drinkt veel en ik maak haar eten vaak extra aantrekkelijk met een soepje (tegenwoordig heeft ieder merk wel zoiets in het assortiment) waar ik ook nog eens extra water aan toevoeg. Maar haar lievelingsbrokjes zijn Gastro-Intestinal van Royal Canin voor kittens en die zijn zonder de verzuurders tegen het ontstaan van blaaskristallen die wel in de voeders voor volwassen katten zit. Vandaar mijn zorg over die kristallen. Ik heb deze versie ook voor volwassen katten in huis maar die vallen eigenlijk bij niemand echt in de smaak.
Orchid was me eigenlijk net iets te vroeg af want ik had vorige week een ander medicijn voor haar besteld: Spasmoglucinol. Hiermee hoop ik haar in voorkomende gevallen zonder de nare effect voor haar nieren door de Onsior van de blaaskramp af te helpen. Ik kende dit middel niet maar de dierenarts van Orchids oudere halfzus Nena kreeg dit voorgeschreven. Maar ik had het nu dus nog niet in huis. Zo fijn dat we klant bij klinieken zijn die zo goed met elkaar samenwerken: Dierenkliniek Bloemendaal & Santpoort en Dierenkliniek Kenaupark (voor ons heel dichtbij en gespecialiseerd in orthopedische zaken). Bij Kenaupark was de Spasmoglucinol wel op voorraad en na een mailtje van mijn dierenarts kon ik het komen ophalen. Wat was ik blij met deze onderlinge samenwerking. Alleen raadde mijn dierenarts me aan om dit middel een week lang te geven en daarna te laten weten hoe het gegaan is. Punt is dat het leed van Orchid altijd al na een uurtje geleden is en om dan door te gaan met medicatie voelt bij mij niet goed. Het is tenslotte geen antibioticum en dit heeft geen genezend effect (denk ik met mijn lekenverstand). De tijd zal het leren of dit een positief effect heeft. Dit blaasprobleem heeft Orchid al jaren een paar keer per jaar. Hoe minder vaak ze dit krijgt, hoe liever ons dit is.

Geruisloos
Na de wasmachine, de nieuwe bevalt uitstekend, vond onze bijna antieke CV-ketel dat hij aan vervanging toe was. Dat was even behelpen. De aanbiedingen van lieve mensen met bijzetkacheltjes vlogen ons om te oren maar die waren niet nodig. We hebben het geen moment koud gehad. Boven de airco en beneden een olieradiator en het rode ventilatorkacheltje. Alleen het douchen was een onderneming maar met een handigheidje is dit zelfs ook gelukt. Tijdens de eerste reparatie had een monteur uitgelegd dat we, als het weer misging, dan de hete kraam moesten laten lopen en daarna pas de kachel moesten uitzetten. Heel apart. De kachel kon de radiatoren niet meer verwarmen maar wel warm water produceren. Met de nieuwe kachel zijn we niet van het gas af. Dat bleek niet haalbaar maar hij is wel veel duurzamer. En stiller, net als de nieuwe wasmachine. Dat was trouwens wel een keer lachen. Zelfs het centrifugeren bleek geruisloos, dacht ik. Toen ik eens ging kijken, bleek dat ik hem niet goed had aangezet 🙂 Minder geluid is wel zo fijn voor ons en onze buren. Ik ben heel benieuwd naar de komende afrekeningen. Hoe minder gas en stroom we verbruiken, hoe liever me dat is.

5 februari
Arme Orry. Gisteravond laat was ze niet zoals ze hoorde te zijn. Ik zag weliswaar niet het bekende persgedrag maar wel ander verontrustend gedrag: ze dook de wasmand in om daar een plasje te doen… Zoiets heeft ze in haar hele leven nog nooit gedaan. Ze heeft ook nog nooit eerder op zo’n korte termijn een terugval met haar blaas gehad. Het zou kunnen dat het nu voor haar beter is dat ze de volle serie Onsiortabletjes tegen eventuele pijn maar ook met ontstekingsremmend effect zou moeten krijgen. Het zou ook kunnen zijn dat ze nu niet dat kenmerkende persgedrag vertoont omdat ze Spasmoglucinol in haar lijfje heeft zitten maar het zou ook kunnen dat deze terugval juist veroorzaakt wordt door dit voor haar nieuwe medicijn. Ik heb haar vanmorgen geen nieuw tablet gegeven en afhankelijk van haar gedrag besluit ik of ik haar wel op de Onsior zet. Echt onplezierig lijkt ze zich nu niet te voelen.
We zijn weer een paar uur verder in de dag en ik kan aan niets meer merken dat Orry een terugval heeft gehad. Ik ga haar dus geen andere medicatie geven dan haar dagelijkse maagwandbeschermer. Ze ligt nu gezellig naast me in het warme zachte mandje in het bijzettafeltje naast mijn stoel. Ze heeft het eerst lekker ‘opgepompt’ door er in te staan trappelen. Ik zou er een warmteplaatje onder kunnen doen. Dan wordt het daar nog warmer.

6 februari
Zielig
Arme Orchid. Ze is nog lang niet zoals ze hoort te zijn. Ondanks de terugval van haar blaasprobleem, bleef haar eetlust super en daar was ik zo dankbaar voor. Aan pijn kan ik wat doen maar een echt eetlustprobleem maakt me wanhopig. En dat hebben we nu. Ik heb heel wat dingen voor haar aangebroken en gemaakt. Zelfs de hits, rauwe kipfilet en de soepjes, lukten niet. Uiteindelijk ging er een beetje kip uit een blikje in. Toen we daar mee bezig waren, viel me iets heel vreemds op. Het leek wel alsof ze na iedere paar hapjes opeens verrast was dat er wat lekkers naast haar mandje stond… Ze heeft toch geen hersenattack gehad? Ze ligt nu lekker te slapen dus ik ga haar nu niet storen maar ik ben bang voor de indruk die ze dan zou kunnen maken. We willen ons lieve meisje niet kwijt!
Later vandaag heb ik haar een achtste stukje van een tablet Mirtazapine gegeven en een half uur later wilde ze al een hap van de hutspot nemen! Ze heeft nu meerdere keren een hapje opgeleukt eten in haar buikje. Natuurlijk is ze hyper van deze medicatie maar ze voelt zich daar prima bij. Ze spint veel en maakt een veel betere indruk. Wat een mazzel dat we dit middel kennen én in huis hebben. Stel dat je met zo’n broos diertje uren moet wachten in de wachtkamer van een spoedkliniek (het is wel zondag vandaag).

Huibert heeft trouwens met een snoekduik weten te voorkomen dat we met onze allesbehalve broze Bodiir naar de spoedkliniek moesten: onze Bulldozer Henkie wist in een onbewaakt iets gevaarlijks van tafel te grissen en had het al gedeeltelijk in zijn keeltje. Huibert wist te voorkomen dat hij het doorslikte. Een tijdje geleden hoorden we over een kat met een darmblokkade die haar eigenaren zesduizend euro heeft gekost…
Bodiir is inmiddels al ruim zeven maanden oud en heeft het postuur van een volwassen kat, met het nodige puppyvet. Hoelang hij dat nog gaat houden is de vraag want hij is al aardig op vrijersvoeten. Hij is helemaal flieft op Sheralyn maar zij doet consequent aan incestprotectie. Ze laat hem – beheerst – alle hoeken van de kamer zien maar hij geeft niet op. Als zij echt krols is, houden we ze apart maar nu is hun omgang heel wisselend. Dan racen en rollebollen door het huis en dan kan ons vriendje weer een klap krijgen. Zijn incasseringsvermogen is indrukwekkend. Hij blijft de vrolijke pias uithangen en komt tussen de bedrijven door gezellig bij mij op schoot tutten.

De laatste foto’s van Bodiir met de kittens. Vorige week zondag is de laatste, Aurelia, verhuisd. Bodiir stapte naadloos over naar Bashiir, Polly en Sheralyn. Er was gelukkig voor hem niets zieligs aan.
Wie wel heel zielig is geweest, is de kleine dappere Alfie. Eerst overkwam het hem dat hij een beetje teveel had gegeten en onderweg naar zijn nieuwe mensen moest spugen en net toen hij aardig gewend was geraakt en het huis steeds verder verkende, belandde hij door een gat onder de vloerbedekking in een hoekje van de zolder bovenop het plafond van de logeerkamer. Omdat de vloerbedekking terug was gevallen kon hij de weg terug niet meer vinden. Maar… hij was niet voor niets hier de meest vocaal begaafde: met zijn stemmetje wist hij Ninon en Robert duidelijk te maken waar hij zat en na het boren van de nodige gaten met de zevengatenboor en het bijbehorende sloopwerk verliep de reddingsactie voorspoedig. Eerst kwam er een roze neusje in zicht, toen een kinnetje, de snorharen en toen het gat groot genoeg was, wist Robert hem aan zijn nekje door het gat in het plafond te krijgen.

Ankylie was als eerste verhuisd en speelde binnen de kortste keren met de jonge Maine Coonpoes Queenie maar ook met de lieve dame op leeftijd, de vijftien jaar oude Delilah, kon ze het snel goed vinden. Op de foto liggen ze samen bij Jolanda op schoot.
Alfie en Archie liggen op de tweede foto al samen met het hondje Phoebe en de held van het verhaal, Alfie, Vriendje Fawn, schittert op de derde foto. De vier jaar oude Baldr, de zwartzilveren zoon van Elfie, vadert over het stel. Zijn jongere broertje Balderick moet nog wat wennen aan de invasie.
Over Aurelia horen we ook uitstekende berichten en daarbij krijgen we ook videootjes over haar vorderingen. Haar feline huisgenootjes zijn de jongsten niet meer en daardoor iets minder plooibaar maar Aurelia gooit al haar charmes in de strijd om hun harten te winnen. Momo was in het begin het meest onder de indruk maar ligt nu het meest dichtbij. Tante Flavia zit naast de stoel. Aurelia heeft hun aandacht!

Serieel interval
Nog meer gezondheidsperikelen, maar niet van onze dieren of van ons. Wij hebben nog steeds de coronadans weten te ontspringen al moeten we af en toe wel zelftesten want we krijgen steeds vaker waarschuwingen van mensen om ons heen die wel besmet zijn geraakt.
In Denemarken en Zweden hebben ze zo goed als alle maatregelen afgeschaft. In Nederland zijn ze alleen versoepeld maar je hoeft maar om je heen te kijken en dan lijkt het dat in Nederland zelfs de basisregels zijn afgeschaft.

Van de week had ik mezelf in een benarde situatie gemanoeuvreerd. Ik liet me rondleiden bij iemands verbouwing en iemand anders liep ook mee en op een gegeven moment kon ik niet verder achteruit en de andere twee waren heel enthousiast heel erg dicht bij me. En ik weet dat de meest enthousiaste niet in coronamaatregelen gelooft… Die 3,4 dag, het serieel interval van de omikronvariant is iets korter dan de incubatietijd (dan krijg je pas klachten) is nog niet voorbij. Dat wordt dus weer zelftesten om te voorkomen dat we anderen besmetten of even pas op de plaats thuis.

Rondstruinen
Ik vroeg me altijd af hoe het zat met de relatie besmetting en weerstand. Ik dacht eigenlijk dat een goede weerstand voorkomt dat een besmetting zou kunnen oplopen. Sinds onze dieren veel meer vers vlees in hun menu hebben, ben ik minder beducht voor de bekende besmettingen van de catfancy zoals niesziekte, worminfecties, darmklachten, schimmelinfecties etc. Ik laat sinds die wijziging van de menu’s dan ook met een gerust hart onze kittens in de behandelkamer van de dierenarts rondstruinen. Dat ging vroeger wel anders. Ik informeerde zelfs of er niet voor ons een kat met niesziekte in de praktijk was geweest en ik wachtte met de kittens in de auto tot we aan de beurt waren.
In het geval van omikron kan je ondanks een perfecte weerstand besmet raken, kan je na die 3,4 dag van de seriële interval dus positief testen, het virus verspreiden terwijl je er zelf nog niets van je besmetting merkt of zelfs zal gaan merken.

Ik begin me nu wel de laatste der Mohikanen te voelen. Niet in het me proberen te houden aan de basisregels maar op gebied van de coronabesmettingen. Wij wonen in een gezellig buurtje. Niet dat we elkaars deuren platlopen maar we houden wel contact. De besmettingen gingen de afgelopen twee jaar op een heel enkele uitzondering na ons buurtje voorbij maar nu regent het berichten van mensen die ziek thuis zitten. Met en zonder booster hebben de meesten toch behoorlijke klachten.

Nu maar hopen dat de mensen die de restaurants runnen en in de cultuursector werken niet allemaal tegelijk ziek worden of in quarantaine moeten. Best sneu: mág je eindelijk open en dan kán je niet open. Voorstellingen moeten inderdaad al weer gecanceld worden.

Toen na de kerstvakantie de scholen weer opengingen en er sprake was van 30.000 besmettingen, afgelopen week zelfs een half miljoen, hoopte ik even dat dit kon leiden tot een tijdelijke groepsimmuniteit. Dat gaat hem helaas nooit worden. Vooral de ongevaccineerden zouden al weer heel kort na de ene besmetting weer een volgende kunnen krijgen. Dat stond tenminste in een artikel van de Metro. Hoe lichter de klachten, hoe minder antistoffen er worden aangemaakt en hoe eerder er weer een herbesmetting kan plaatsvinden. Daar komt mogelijk het verhaal vandaan dat je na een besmetting maandenlang positief blijft in de testen. Dan is er dus sprake van nieuwe besmettinkjes en dan ben je dus steeds weer besmettelijk voor je omgeving. Dat de herstelverklaringen nog steeds een half jaar geldig zijn, helpt ook niet. Hybridebescherming, dus een besmetting in combinatie met een geldige vaccinatie zou het beste beschermen, zou je het minst ziek maken en het langst effectief zijn. Daar hoop ik dan maar op. Deze week is de toename op de IC’s helaas toch een kleine 20%.

Bij het openbaar vervoer vallen veel lijnen uit en in de zorg is er ondanks dat de IC’s nu niet overvol zijn toch sprake van een hoge druk. Door het personeelstekort, net zoals in de andere sectoren, maar hier is dit nog erger. Veel mensen in deze sector zitten ziek thuis; besmet of met een burn-out. Daarbij komt ook dat velen hebben gekozen voor een baan met een betere maatschappelijke waardering en dat er nu veel patiënten met de gewone kwalen als een gebroken been of operatie ook positief testen en dus met inachtneming van alle coronaregels moeten worden verpleegd. Dus voor iedere patiënt weer een schone plastic jas aan, handschoenen en gezichtsbescherming. Dat kost per patiënt minstens een uur extra werk per opnamedag.

6 februari
De situatie is met het hoge aantal besmettingen en de snelle herbesmettingen niet rooskleurig maar het is nog wel een groot cadeau dat de omikronvariant veel minder mensenlevens kost en gezondheden blijvend verwoest.
Wij waren gisteren in een overvol slecht geventileerd restaurant. Het gezelschap en het eten waren uitstekend en de tijd zal leren of er tussen alle gezelligheid verspreiders aanwezig waren. Dat zouden we dus over 3,4 dagen minus 24 uur kunnen weten… Ik verlang zo naar een tijd dat je weer gewoon onbezorgd van een gezellig avondje kan genieten.

Ziek
Wat een pech. Blijkbaar wilde de eigenaar van het restaurant waar wij zaterdag een reservering hadden, iets, lees royaal, vooruit lopen op de aangekondigde versoepelingen van de coronaregels. De ruime tafel die ons was toegezegd, bleek gesplitst en pal naast ons zaten doorlopend andere mensen. De enige ventilatie was de deur die gelukkig regelmatig open ging. Er was dus absoluut geen anderhalve meter afstand én wij zijn allebei ziek geworden.
Huibert is al weer aardig opgeknapt maar ik heb het goed te pakken. Ik denk dat dit geen corona is. Ik heb mezelf twee keer getest, incl. de keelswab, en die bleven negatief. De koorts is ondanks de paracetamol behoorlijk hoog. Ik heb een fikse keelontsteking, ben doodmoe en heel boos dat dit heeft kunnen gebeuren.
Deze klachten horen toch eigenlijk niet bij een verkoudheid. Vroeger was het gangbaar dat wanneer je niet zwaar boven de 38 graden zat je gewoon naar je werk ging. Al heb ik wel een paar keer de mazzel gehad dat ik mijn stem totaal kwijt raakte, dat is lastig wanneer je voor de klas staat, en dat ik inmiddels stukken minder ziek lekker thuis op verhaal kon komen.
Feit is dat dit restaurant zijn goodwill bij me verspeeld heeft. En dat na meer dan 40 jaar klandizie en vriendschap. Voor de duidelijkheid, ik het het niet over India Palace. Over hoe zij met de coronaregels omgaan, zijn we nog steeds zeer tevreden.
En ik was net zo enthousiast over het opknappen van Orchid. Ze moest na haar instorting even aan de mirtazapine en cerenia om haar weer aan het eten te krijgen maar gelukkig, terwijl ik zielig lig te wezen, eet ons meisje gelukkig weer meer dan voldoende. Die zorg kon ik er even niet bij hebben.

Deze week was het af en toe even zonnig en onze zonaanbidster Orchid, greep haar kansen. Links boven de eerste zelfgebakken koolhydraatarme broodjes. Het eerste koolhydraatarme brood ooit bleek echt oneetbaar maar dit heeft de structuur van brood en kan er best mee door. Zodra ik ben opgeknapt, ga ik spelen met het recept. Ik ben heel positief over dit recept van Nutrifoodz.
We hebben de afgelopen week twee keer bezoek gehad en we hopen dat we dankzij het houden aan de basisregels niemand hebben aangestoken.
Er is veel protest tegen de coronaregels. Als iedereen zich serieuzer aan de basisregels had gehouden had de maatschappij allang al van het slot gekund. Het toppunt is wel dat antivaxxers medewerkers van de GGD echt fysiek hebben aangevallen en zelfs stellen dat zij door het vaccineren aan genocide doen. Hard werkende mensen in de zorg beschuldigen van genocide! Hun uitlatingen en de fysieke aanvallen zijn gefilmd. Daar mogen zij niet mee wegkomen, evenals die mensen die deze s$#@*&^ gehersenspoeld hebben.
Zou het muntje zijn gevallen dat juist de mensen die hebben aangezet tot niet vaccineren en je vooral niet aan de basisregels houden veel levens en gezondheden hebben verwoest. Is dit geen genocide? Misschien is in hun ogen de aanval de beste verdediging?

Maar ondertussen ben ik helaas best wel ziek. Wakker worden met 39,5 is geen pretje. Toen ik jonger en fitter was, draaide ik mijn hand niet om voor een griepje of verkoudheid. Dat is nu wel andere koek. Maar de lieve mensen van de apotheek hebben allerlei benodigdheden aan huis bezorgd. Met de paracetamol en het hoestdrankje moet het toch goed gaan komen. Ook aan de toewijding van onze katten zal het niet liggen. Vooral Sher en Bashiir genieten met volle teugen van de gezelligheid.

16 februari
Overtroffen
De derde zelftest bleek wel positief en die bij de GGD ook. Huibert was al na een dag weer oké maar ik ben nog steeds behoorlijk ziek. Ik zit nog wel met een gemengd gevoel. Dat komt ook omdat ik nog niet weet hoe ik er met al mijn kwalen uit ga komen maar mocht ik mijn gezondheid niet verder verliezen, hebben we natuurlijk wel voor een paar maanden de ontspanning van de hybride bescherming door de vaccins en besmetting.
En de mensen van de Centraal Apotheek Haarlem hebben zich, net zoals de mensen van de dierenklinieken met de zorg voor Orchid, overtroffen door na sluitingstijd op weg naar huis een medicijn te komen bezorgen dat mijn huisarts me vanmiddag nog had voorgeschreven!

Bezoekers die deze pagina via hun mobiel bekijken, krijgen de rechterzijbalk met fotootjes etc. pas te zien door te blijven scrollen tot voorbij het gedeelte hieronder over het contact opnemen. De pagina’s van deze website zijn veel mooier op een tablet of pc.