We kunnen niet zeggen dat we een koude winterperiode achter de rug hebben maar evengoed is het voorjaar weer heel erg welkom.
Ik maakte laatst een ritje op mijn fiets samen met Polly ernaast en vooral wanneer je heel langzaam fietst, komen de geluiden nog beter door. Ik hoorde overal vogels zingen en toen ik ook nog zag dat het hele Kenaupark vol met bloeiende krokussen stond, moest Pol er natuurlijk aan geloven en daar even poseren. Maar er is altijd baas boven baas: opeens werd ik bedolven onder de mooiste voorjaarsfoto’s. Het voorjaar schijnt tegenwoordig veel eerder te beginnen maar Yvonne en Cathy wonen in Frankrijk en die zouden al in bikini in de tuin kunnen 😉
Ik had graag gisteren de nieuwe blog willen starten, alleen al vanwege de datum, 23-02-23, en dan was het extra leuk uitgekomen met de twee foto’s van de toen nog jonge Sher op 23 februari 2016. Toen woonde deze geweldige meid nog maar net een maand bij ons. En nu heeft ze tien nakomelingen.
We hebben al dagen de grootste problemen met de wifi. Die valt steeds uit en dan hebben we geen radio en tv, geen internet en geen telefoon (de vaste lijn). Ik heb al heel wat tijd doorgebracht met de medewerkers van onze provider en ik begin me steeds vaker af te vragen hoelang die onze provider nog zal blijven 🙁 Duizend keer resetten leidt tot niets maar af en toe is het wel lachen: een medewerkster was vergeten dat ze op dat moment met de vaste lijn contact met me had toen ze vroeg of Huibert ergens een stekker uit wilde trekken. Tuut, tuut, tuut natuurlijk. Maar dat was wel het enige leuke aan het hele gedoe. En om het helemaal ongezellig te maken, is er ook een fikse storing in mijn programma voor de zijbalk onder de Foto van de Dag. Ik stop er dus voor nu mee en ga lekker tutten met mama Sher en haar kleine man.
26 februari
Webmaster Victor heeft me weer eens gered! Het lukte me maar niet om die zijbalk met foto’s en videootjes naast dit deel te krijgen. Straks even vragen hoe hij dit gefikst heeft. Nu eerst weer even naar boven. Naar Sher en haar prachtige een week oude kitten en de zieke, helaas weer en behoorlijk ernstig, Shabanou.
28 februari
Alles doet het weer! Er is een monteur van de KPN geweest en mede door een nieuw modem werkt alles zoals je mag verwachten. Om te vieren dat Victor het programma van deze site weer geüpdatet heeft, had ik al twee videootjes van zijn poezen Tinka en Nicky hiernaast gezet.
Alleen met mij zou het beter kunnen gaan. Ik blijf maar koorts houden en dan werken je hersens toch anders dan je gewend bent. Ik zat maar te hannesen met mijn foto’s. Het bleek dat ik een datumfout had gemaakt en dan komen ze niet in de juiste volgorde daar waar ik ze wil hebben. En juist met die foto’s wilde ik verder want Shers kleine kereltje doet het zo goed. Hij is geboren op 19 februari (D-nest) en heeft dus een eigen pagina op deze site. Hij was al een pracht maar nu met twee oogjes open, is hij het helemaal. Vindt Sher ook! Gisteren bracht ze hem tot twee keer toe gezellig naar de huiskamer. Dumir groeit heel goed maar is toch echt te klein om zonder kraammand met kap in de huiskamer te zijn. Die kap is nog belangrijk om de warmte vast te houden en om zijn oogjes te beschermen tegen lichtinval. In de natuur zou hij ook nog in een hol o.i.d. moeten blijven.
Sher heeft het prima naar haar zin in de kraammand met Dumir. De mand heeft wat extra vulling gekregen door knuffelbeesten. Ik maakte me zo’n zorgen over het kleine ventje wanneer Sher aan de wandel was. Zo’n grote lege mand, weliswaar lekker warm maar niets om tegen aan te kruipen. Uiteraard hebben de knuffels ook namen. De zwarte achterin is Bruno. Die heeft een warmteschijf in zijn lijfje die 24 uur een klein beetje warmte blijft afgeven. Die naam Bruno hebben wij trouwens niet bedacht. Zo heette deze al. De andere knuffel is het Kikabeertje. Die slingert al jaren in ons huis rond en is eigenlijk van Polly. Hij lag meestal op het bankje en wanneer Polly vond dat er iets te vieren was, zoals onze thuiskomst, dan pakte ze deze knuffel om mee te gaan jongleren. Nu ligt Sher er vaak tegenaan en wanneer ze even weggaat, kruipt Dumir tegen het dan nog aangenaam warme beertje aan.
Op dit moment ligt Bodiir spinnend op zijn rug op schoot voor de laptop. Ik heb er een foto van gemaakt en die is nog gelukt ook. Dit getut heeft de lieve knul zo hard nodig want als Sher straks krols wordt, kan hij het best moeilijk krijgen. Ik hoop dat Sher de uitzondering op de regel is en dat zij niet al, doordat ze maar een eenling verzorgt, met tien dagen krols wordt. Dit hormonale gedoe is voor haar niet gezond, gaat voor een deel ten koste van de zorg voor Dumir, en de wetenschap dat er een krolse poes in huis is, kan heel frustrerend voor Bodiir zijn. Bodiir is nog steeds net zo gek op Sher als hij altijd al was. Zo sneu voor hem dat dit niet wederzijds is.
Shabanou wordt natuurlijk extra verwend. Haar eten wordt bij haar op de bank gebracht, ze zit op een elektrisch warmtematje en Bodiir zorgt ook voor een beetje gezelligheid.
1 maart
Avonturen
Shabanou is weer veilig thuis van haar avontuur bij de dierenarts. De arme meid is zeven uur van huis geweest zonder iemand van ons om haar pootje vast te houden. Maar het was belangrijk om andere oorzaken dan de mentale, door het verlies van Orchid, uit te sluiten. Alles lijkt goed en alleen nog even de urinekweek afwachten. Gisteren had ze geen probleem met haar blaas maar bij de dierenarts kwam de ellende weer terug. Dan gaat ze persen en produceert ze urine met bloed erin. Als dit thuis gebeurt, dan lukt het me vaak om haar met lekkers en knuffelen af te leiden en als dit niet lukt dan wikkel ik haar in een dikke handdoek en neem ik haar in mijn armen. De assistente zou kijken of deze aanpak door een vreemde ook zou helpen (Shabanou is gelukkig niet eenkennig). Geen idee of daar tijd voor is geweest maar Shabanou is weer thuis en het persgedrag is voor nu weer verleden tijd.
Vriendje Bodiir had ook een avontuur. Zijn aanwezigheid in de kraammand werd niet geaccepteerd door mama Sher. En hij zat er zo parmantig in te zitten. Sher zat ernaast. Sheralyn en Bashiir mogen er ook in maar Sheralyn gaat er altijd zo snel mogelijk uit wanneer Sher zich als rechtmatige bewoonster meldt. Bashiir voelt zich niet gauw te veel. Bodiir leek zich vanmorgen van geen kwaad bewust en Sher was ook neutraal tot het moment dat bij haar het muntje viel dat nu ‘die kater die ze helemaal niet moet’ bij haar kind zat. Ze stoof de mand in en Bodiir wist niet hoe snel hij moest wegkomen. Het is allemaal redelijk goed afgelopen maar dit was geen bijdrage aan het herstel van hun onderlinge relatie. Best zielig voor ons vriendje dat zo graag aansluiting zoekt. Het enige voordeel is wel dat het risico op een ongewenste dekking weer een beetje is afgenomen.
2 maart
Grote schrik gisteravond laat. Opeens deed Shabanou haar bekje wijd open alsof er iets klem zat in haar keeltje of dat ze daar pijn had. Ze was toch nog niet onder narcose geweest voor het maken van de echo of het afnemen van de steriele urine via een punctie? Kort daarvoor had ze nog smakelijk wat gegeten dus ik snapte het niet. Even later leek alles weer normaal maar ik sliep er vannacht niet bepaald goed door. De dierenarts belde vandaag over de eerste uitslag en er is – gelukkig!!) wel een bacterie aangetroffen in haar urine. Dus die Kesiumkuur gaat ons meisje van de ellende afhelpen. Zo’n kuur heeft de lieve Orchid zoveel meer kwaliteit en kwantiteit (anderhalf jaar) van leven gegeven. Maar voor Shabanou willen we wel even meer dan anderhalf jaar. We hopen dat ze haar zestiende verjaardag op 30 april in supergelukkige en supergezonde conditie gaat halen en dan nog een heleboel meer!
Never a dull moment: vanmorgen lag de kleine Durin op bed. Als hij daarvan af valt… Mogelijk is hijzelf via het Kikabeertje eruit geklauterd of misschien heeft Sher of Sheralyn dit op haar geweten. Ik heb alle kussens op de grond gelegd en het beertje achter in de mand gelegd. Huibert heeft de andere kittenruimte al klaargezet en ik maak de inrichting ervan zo klaar. Ik hoop zo dat Sher dit gaat accepteren. Nu ligt ze nog in het ‘Orrie-mandje’ naast mijn stoel maar het is alweer hoog tijd om haar naar boven te laten gaan. De kleine Durin is anders te lang alleen.
Op de foto’s: Sher en Bashiir bij het kattenhuisje dat speciaal voor de kleine laag in de kast is gezet. Maar het werd ongeschikt verklaard door Sher. Zo ook de kraamruimte onder het nachtkastje. Dan blijft alleen de kraammand over. Gauw weer even kijken hoe het boven met het stel gaat.
6 maart
Eerst natuurlijk over de grote kleine man Durin. Gisteren werd hij twee weken oud en woog hij 319 gram. Echt heel netjes. Ondanks dat Sher vooral overdag best wel onrustig is, ben ik heel erg tevreden over haar. Het slepen met haar eenlingetje valt reuze mee. Ik heb dit meteen afgeklopt. Het helpt vast dat er knuffeldieren in de kraammand staan én dat ik ‘s nachts de slaapkamerdeur dicht heb. ‘s Nachts is ze supertrouw bij Durin in de mand. Ik hoef me dan echt geen zorgen te maken. Van eerdere eenlingetjes is me vooral de stress bijgebleven omdat de poes juist dan liep te slepen met het kleintje. Maar de knuffeldieren en de gesloten deur kunnen niet de reden zijn dat Sher nog niet krols is geworden. Iedere extra dag van hormonale rust aanvaarden wij in dankbaarheid.
Gisteren waren Nico en Nelleke (Huiberts jongste zus) gezellig bij ons. Sher had Durin zelf af en toe al een paar keer naar beneden gebracht maar nu deed ik het dus, compleet met de binnenmand van de kraammand. Natuurlijk vond Sher dat de kleine boven hoorde maar we hebben wat gepolderd met als resultaat twee keer een uitgebreide knuffelsessie. Goed voor zijn socialisatie. Dat lijkt sowieso al goed te gaan: hij zoekt al contact en praat af en toe terug. Hij is al net zo vertrouwd met mensen als met zijn moeder.
8 maart
Gelukkig hebben we nog zeven dagen om ons hoofd te breken over onze stemmen voor de verkiezingen. Provinciale Staten en Waterschappen. Hoe meer ik er over nadenk, hoe moeilijker het wordt. Het gaat om belangrijke beslissingen voor de toekomst. Meestal haak ik af wanneer een artikel of onderwerp op tv over politiek gaat maar nu probeer ik ze toch maar te volgen. De achtergronden zijn vaak heel verhelderend. De wereld hangt echt van verdienmodellen aan elkaar vast. Mijn mond viel open toen werd uitgelegd hoe het FvD aan zijn stemmen is gekomen: leden betalen om nieuwe leden aan te brengen en dat op kosten van de belastingbetaler.
Ook verwonderde ik me al jaren waarom zoveel boeren er niet in geslaagd zijn om hun bedrijven echt te verduurzamen. Die emissiearme vloeren bleken weinig effect te hebben en als dan meteen meer dieren erbij worden genomen, wordt de stikstofuitstoot alleen maar groter. Nu is de hoop gevestigd op het Lely Sphere stalsysteem. Ik zocht de oorzaak van het niet echt verduurzamen van de bedrijven vooral in de financiële kant van de zaak, dat de banken hun mogelijkheden zouden bepalen. Blijkt dat het nog erger is: het zijn een paar bedrijven, in handen van stinkrijke families, die de overproductie in ons postzegellandje bepalen. Deze bedrijven leveren o.a. het veevoer voor de bedrijven en als er minder wordt geproduceerd, wordt er minder afgenomen en daalt hun omzet. Het zijn ook die bedrijven die via een organisatiebureau de protesten organiseren.
Maken die eigenaren zich dan geen zorgen over de gevolgen van al die stikstofuitstoot voor hun eigen kinderen en kleinkinderen? Zouden ze denken dat je de gevolgen van klimaatverandering kan ontlopen door bijv. in Zwitserland te gaan wonen? De stijgende zeespiegel kan je zo ontlopen maar het verlies van diversiteit in de natuur en het uiteindelijke gevolg op de voedselproductie niet…
De vissers worden niet gesponsord en het lijkt mij dat hun problemen veel groter zijn. Zij hebben maar een brief aan de koning geschreven i.p.v. de bedreigingen en het storten van asbest. Tot mijn verbazing blijkt dat de vis gevangen met schepen met schonere brandstof en duurzamere vangtechnieken, dus veel duurder, niet apart op de afslag wordt verhandeld. Zo gaat dat niet met de duurzamere producten van de landbouw.
Wij hebben bewust geen kinderen (koude oorlog, energiecrisis, overbevolking etc.) dus voor onze nakomelingen hoef ik me niet druk te maken. Toch doen we wat in ons vermogen ligt om onze ecologische voetafdruk zo klein mogelijk te houden (naar aanleiding van de informatie over de gevolgen van houtstook hebben wij de open haard begin jaren tachtig al weggedaan). Dat er problemen zijn, is niet iets nieuws. Mijn betrokkenheid de genoemde bedrijfstakken komt vast voort uit het feit dat mijn ene stel grootouders een boerderij hadden en het andere stel een vissersbedrijf. En dan zijn er ook nog de vraagstukken als de vluchtelingen, de nano plastics, het woonruimtetekort en Poetins world domination. Hoog tijd om weer terug te schakelen naar mijn eigen wereldje hier thuis met de geweldige Sher en haar fantastisch heerlijke jochie.
De kleine Durin, nu twee weken oud en 350 gram zwaar, kan al uit de mand klauteren. Hij was zo aardig om even voor me te poseren op het dikke kussen waar vanaf hij ook weer terug kan gaan en een warm welkom van mama Sher krijgt.
9 maart
Lief en leed, dat is onlosmakelijk verbonden met het leven en zeker ook met het leven met huisdieren. Iedere keer weer veel vreugde bij de geboorte van een nieuw nestje en het mogen genieten van hun eerste jeugd hier en helemaal wanneer wij er eentje zelf aanhouden of zoals anderhalf jaar geleden dat we een nieuw feline huisgenootje kregen in de persoon van Bodiir. Maar ook de keerzijde, het verdriet wanneer er iets niet goed gaat, zoals de twee katertjes van Sher vorig haar en laatst toen Orchid overleed. En ook de kittens die hier hun eerste schreden in het leven hebben gezet en na drie maanden hun eigen mensen kregen, hebben niet het eeuwige leven. De ene wordt gelukkig in gezondheid stokoud, recordhoudster is pleegSilfescian Kitty, dochter van Sigismund en Silfescian Cyra, die 22,5 jaar werd. Helaas zijn er recent twee Silfescians overleden die helemaal niet een gezegende leeftijd hebben behaald. Gert en Karens lieve stoere Wulfric, zoon van Orchid en Maverick, en maatje van Clancy, is overleden. Hij was 14 jaar.
Op de eerste foto: Wulfric van het U-nest als kitten samen met de krolse tante Shabanou en de kleine Wulfric meemauwen. Dat was echt hilarisch. Er zit – even – een storing in het programma. Morgen even kijken of dit probleem zichzelf gaat oplossen.
René en Mona waren verbijsterd toen hun grote stoere reus Kimo na wat klachtjes opeens zodanig ziek bleek te zijn geworden dat het enige eerlijke was dat zij hem moesten laten inslapen. Kimo was een zoon van Shabanou en Jack en hij was nog veel jonger dan Wulfric. Kimo is samen met zijn zusje Kiya/Kiyomi geboren op 1 juni 2012. Wij wensen Gert en Karen en René en Mona heel veel sterkte met het grote gemis van hun huisgenootje.
Helaas heb ik geen contact met de mensen van Kiyomi. Dit sorrelzilveren poesje moest door omstandigheden door haar vrouwtje Jannie herplaatst worden en door een crash van haar telefoon is het nummer van deze nieuwe eigenaren verloren gegaan. Als Kiyomi’s mensen ooit deze site vinden, zou ik het geweldig vinden wanneer zij contact met ons opnemen.
Kimo was heel erg gek op hun hondje Charly.
Eindelijk weer eens leuk nieuws in de kranten: de vondst van de eeuw, een goudschat in weiland bij Hoogwoud. Ik lees graag boeken die deels gebaseerd zijn op historische gegevens. Over het algemeen spreken de boeken die over de geschiedenis van andere landen me meer aan dan die over de geschiedenis van Nederland maar voor de deze tv-serie maak ik een uitzondering. Ik neem ze op zodat ik de afleveringen kan bekijken wanneer het me uitkomt.
Bij het begin van deze pagina had ik het voorjaar in mijn hoofd. De fluitende vogeltjes, de voorjaarsbloemen maar helaas is het weer nog niet bepaald aantrekkelijk. Erg nat en koud hier in het westen en de arme mensen in het oosten en zuiden zitten zelfs met sneeuw en de bijbehorend ellende op de wegen. Oeps, ik had niet moeten klagen want nu komt er toch een partij sneeuw van boven en het blijft nu hier nog liggen ook.
10 maart
In de zijbalk staat een foto van Elfie en haar vriendje Boromir. Dit innige stel heeft eergisteren een aanvaring gekregen na de opwinding door vreemde katten in hun tuin. Dit probleem komt heel vaak bij katten voor. Onze Tamara van vroeger kon ook helemaal uit haar dak gaan en dan haar vriendje Sigismund aanvallen als zij een vreemde kat zag. Toen wij haar hadden herplaatst en zij bij mijn moeder woonde, sloot ze tot onze verbazing vanuit haar buitenren vriendschap met de Siamees van de buren. De ene kat heeft een totaal andere uitstraling dan de andere. Wij zijn nu dankbaar dat de huidige buurtkatten geen problemen veroorzaken bij onze katten. Dit is in het verleden zo vaak gebeurd.
Bij Wiesje speelde zoiets ook. Het was wel een opstapeling van stressfactoren als verhuizen, veel lawaai door het boren in beton, krijsende buurtkatten en een schrik en pijn door een valpartij. Inmiddels gaat het alweer heel goed met Wiesje en haar dochter maar nog steeds is te zien dat Wiesje schrikachtiger dan eerder reageert.
Wiesje, bovenste rij foto’s, heeft soms nog wel eens een terugval wanneer ze ergens van schrikt maar haar slimme dochtertje Yfke weet haar dan wel te ontlopen. Ook weet ze dat de vensterbank een vrijbuut is en dat Wiesje daar dan weer normaal doet. Laatst was het wel even nodig om het stel apart te zetten en ze vanuit een veilige locatie, een bench met gluurrandje, weer elkaar te laten observeren. Als dan het muntje is gevallen dat er niets aan de hand is, is er ook niets meer aan de hand. Meestal heeft Yfke het te druk om voor Monique te poseren maar nu hebben we een hele reeks!
Ik zat m’n hoofd te breken over de datum van vandaag… 10 maart, daar was iets mee. Een nestje ooit geboren… Na zoveel nestjes in bijna 40 jaar is de kans vrij groot maar daarvan kon ik er geen bedenken. Even checken in de E.R.o.S.-database gaat trouwens niet meer. Die is inmiddels zo goed als overleden. Programma’s gaan niet eeuwig mee helaas. Maar Facebook hielp me uit de brand met een herinnering. Vandaag is het 14 jaar geleden dat ik met succes aan mijn hart geopereerd werd. Echt met groot succes. Van rolstoelafhankelijk met een zeer slechte levensverwachting en te zwak om zelfs maar gezellig met mensen te kunnen praten tot zo goed als weer gezond. Natuurlijk heb ik nog wel wat beperkingen maar mijn hart doet het boven verwachting goed. Met minder rugklachten zou ik zo over de tafels heen springen 😉
Om deze datum extra gedenkwaardig te maken, zijn nu echt alle coronamaatregelen helemaal opgeheven. Dus geen verplicht thuisblijven en testen meer. Alleen nog je gezonde verstand gebruiken. Vooruitlopend hierop had ik een tijdje terug iemand al een flinke knuffel gegeven. Gedenkwaardig 🙂 Ik loop nog steeds te hoesten en te proesten. De coronatijd was verschrikkelijk maar iedere medaille heeft een keerzijde: ik ben nog nooit zo lang hoest- en proestvrij geweest. Maar arme mensen met een echt gezondheidsprobleem zoals een donororgaan of immuniteitsproblemen. Die blijven spitsroeden lopen om te voorkomen dat zij met corona of griep besmet raken. Ik heb me trouwens voorgenomen dat ik me toch wat meer ga inhouden op knuffelgebied. Een tikje meer het gezonde verstand proberen te gebruiken. Voor mezelf en mijn medemens. Ik haal mijn schade wel in met de kleine verrukkelijke Durin. Die haal ik steeds vaker even naar beneden. Mama Sher gaat dit steeds langer goed vinden. Kijk eens naar het videootje hiernaast van vanmiddag.
Wanneer u deze pagina met een mobieltje bekijkt, komen de video’s en andere info pas in beeld na het deel over contact opnemen. Dus vooral dóóórscrollen 🙂 De lay-out van deze pagina komt veel beter tot zijn recht op een tablet of pc.