6 mei 2019
In de vorige blog schreef ik dat ik de klimboom bij de kittens in hun hoekje naast het bed had gezet zodat ze er een warm holletje erbij kregen. Nu zijn we bijna een maand verder en wanneer ik nu ‘s morgens wakker wordt, liggen moeder en kinderen op het hoogste plateau voor het raam. Zodra ze door hebben dat ik wakker ben geworden, gaat het van plof, plofje, plofje en Elfie en de kittens landen dan op het bed om de eerste knuffels van de nieuwe dag in ontvangst te nemen.
Deze kittens zijn sowieso heel erg mensgericht. Bij het eerste nest van Elfie van Per Sé vond ik ze ook al zo mensgericht en dacht ik dat hun start in het leven, even een paar dagen extra menselijke zorg en flesvoeding gekregen , hier een reden voor zou kunnen zijn. Deze kittens hadden veel minder zorg van mij nodig maar ze zijn net zo, zo nog meer, enthousiast in de omgang met mensen. Het is echt genieten om mee te maken hoe ze als een speer naar me toe rennen. Het katertje Vidar liep vanaf het begin voor op. Nu heeft hij ook langere pootjes maar zuslief Vlo heeft haar eigen oplossing gevonden om ook als eerste te aan te kunnen komen: zij gaat consequent in een rechte lijn richting mij en het maakt niet uit welke hindernissen zij onderweg moet overwinnen. Toen ze nog erg klein was, waren de weegschaal of een doosje op haar route hele grote uitdagingen. Nu draait zij haar poezenpootje niet om om van het hoogste plateau van de klimboom op het bed te springen, over alle mogelijke bergen dons – een opgemaakt bed is veel te saai voor kittens – te klauteren om dan, eenmaal aangekomen, op haar achterpootjes te gaan staan om haar voorpootjes om mijn pols te slaan om opgetild te kunnen worden.
Een week later was Richard hier om een paar foto’s in een speciale pose te maken voor de afronding van zijn studie aan de fotovakschool. Een deel van de foto’s mag dus nog niet gepubliceerd worden voor het geval ze voor de expositie op 16 juni gebruikt gaan worden maar Richard heeft er al wel een paar gestuurd.
De eetlust van de kleintjes is uitstekend. Om te voorkomen dat zij zoals hun halfzus Umione later geen of amper brokjes zouden willen eten, heb ik ze een keer geweekte brokjes gegeven. Dat ging erin als koek. Of dit de oorzaak is, weet ik natuurlijk niet zeker maar opeens bleek ik een nestje te hebben dat de standaard Carnibest niet meer lustte… Ik moest het steeds opleuken met room, kittenmelk, iets uit blik of een beetje Convalescence support poeder. Ik had me er al bijna bij neergelegd dat ik met de toegevoegde geur- en smaakstoffen van het droogvoer hun gezonde smaak verpest had tot ze na een paar weken dit opeens wel weer gingen eten. Carnibest geven wij onze dieren als ontbijt. De andere echte hoofdmaaltijd is steeds is anders; rauwe kippennekjes, gekookte vis, diverse soorten rauwe hart en andere vleessoorten zoals kip en rund. Tussendoor krijgen de volwassen katten meestal wat brokjes en gedroogde kip. De kittens krijgen iedere paar uur een vleesmaaltijd maar zij eten ook al gedroogde kip.
Prikactie
Hun gewichten waren afgelopen zondag, toen ze negen weken oud waren, 990 en 1230 gram. Heel netjes. Mijn vuistregel is altijd zoveel weken keer 100 en graag nog een beetje extra. Vidar overdrijft gewoon. Die vrijdag ervoor zijn ze door de dierenarts gecontroleerd en gechipt. Hoe jonger, hoe makkelijker het gaat omdat de huidjes dan nog soepeler zijn. Vlo leek niets van het chippen te hebben gevoeld en Vidar gaf een mini-kikje. De dierenarts was sowieso wel handig met het prikken. Elfie kreeg een staafje suprelorin en dat ging ook super makkelijk.
Hoopvol
Nu de kittens niet meer zo afhankelijk van hun moeder Elfie zijn, ben ik begonnen met de benchtraining om te proberen Elfie weer in de groep te krijgen. Tot mijn verbazing verliep dit zeer voorspoedig. Het belangrijkste is dat haar relatie met Bashiir weer normaliseert. Haar conflict met Shabanou, dat al eerder bestond, zit ook aan de kant van Shabanou zodanig diep in dat me daar bij neerleg. Zo erg is het ook weer niet om met twee groepen te draaien. Ruimte genoeg en beide groepen hebben altijd toegang tot het buitenleven in de tuin of het dakterras. Elfie is al met meerdere katten samen geweest, ook zonder toezicht, in de kattenkamer. Heel positief wat nu al bereikt is alleen… ik heb geen idee hoe ze zal reageren wanneer haar kittens er ook tussen lopen. Ik ben nog zodanig onder de indruk van de knokpartijen tijdens haar zwangerschap dat ik dit nog niet aan durf. Ik laat het echt niet gebeuren dat de dieren elkaar angst aanjagen, laat staan zouden kunnen verwonden. Ik grijp dan in en haal ze uit elkaar. Het waren toen steeds dezelfde drie katten die elkaar aanvlogen en je hebt als mens maar twee handen. Gelukkig kan je met je been ook een kat tegen een muur fixeren maar ondertussen zat Bashiir dan wel totaal opgefokt in mijn hand te bijten. Echt niet voor herhaling vatbaar. Maar ik ben nu weer hoopvol. Zo gelukkig als we waren met de kittens, zo verdrietig waren we over de grote kans dat we de lieve Elfie zouden moeten gaan herplaatsen. Dit drukte onze vreugde over de kittens danig.
Socialiseren
Toen wij ons ooit enthousiast lieten maken over het fokken van een nestje Somali’s wist ik één ding heel erg zeker: alle katten zouden bij ons een zo normaal mogelijk huiskattenleven moeten kunnen leiden. Basis daarvan is huiselijk verkeer, dus niks geen moederpoezen in kamertjes, of erger nog in kooien, of dekkaters met al dan niet levenslange solitaire opsluiting. In grote lijnen is dit uitstekend gelukt. Met alles wat Huibert voor onze dieren voor hun welzijn en veiligheid heeft getimmerd hebben we in meerdere tijdschriften gestaan. Ik moet die artikelen eens opzoeken, inscannen en een plekje op deze site geven. Het zijn zulke leuke herinneringen. Maar nu, met Elfie in conflict met haar vader en dus drie groepen, is het een hele ingewikkeld en intensief gebeuren om iedereen te geven wat ze nodig hebben: huiselijk verkeer, kittens voldoende socialiseringsmogelijkheden etc. Als er een stofzuiger door de kamer moet, zorg ik er dus voor dat de kittens kunnen meegenieten.
Elfie was zwanger toen het conflict met haar vader ontstond. Tijdens de pogingen om het misverstand, als het een misverstand is, uit de wereld te helpen, viel me op dat het zien van Bashiir geen agressie of angst bij haar oproept. Iedere keer ging het pas mis wanneer ze hem rook én in een bepaalde kamer. Die geur heeft ze blijkbaar opgepikt tijdens de eerste keer dat er iets misging en dat roept de angstagressie bij haar op. Ik had zo gehoopt dat Elfie een wat groter nestje zou krijgen want dat geeft meer mogelijkheden voor het socialiseren van haar kittens maar zelfs met twee lukt het socialiseren wel; dan eentje beneden, dan allebei, dan samen met moeder en dan zonder moeder. Beneden zijn er ook altijd ooms en tantes paraat om de kleintjes op te vangen, te begeleiden, liefdevol af te lebberen of te corrigeren. In het begin zorgde ik ervoor dat Elfie niet zag dat ik er eentje mee smokkelde. Net heb ik Vidar mee naar beneden genomen. Elfie heeft er blijkbaar alle vertrouwen in want ze zag hem de deur uitwandelen en gaf geen krimp.
Bij het werken aan deze blog had ik hulp van de kittens: deze keer Vidar: hij heeft vast speciale talenten. Blijkbaar zit er ergens een knop op het toetsenbord waarmee je de verbinding op de vliegtuigstand kan zetten. Hij heeft hem gevonden. Ik niet en het was even puzzelen om weer op de wifi te komen. Zo blijft een mens leren: via instellingen of de knop F7 kan je die instelling veranderen.
Umione x Romeo
Onze jongste kat is Umione. Zij is inmiddels ruim een jaar oud en meerdere malen krols geweest. Zelfs vorige week al uit logeren geweest bij haar vrijer in spe Romeo. Ze zijn allebei nog totaal onervaren. Gelukt is het dus nog niet maar het was een feest om te zien hoe Umione zich al thuis voelde bij Richard. Bij hem woont niet alleen de hopelijk a.s. vader Romeo van Umiones eerste nestje maar ook de dierbare Dewey (hier geboren en inmiddels 18 jaar oud), de stoere Florio (zoon van Zagato en vader van ->) en de lieve Juultje (Giulia). Vooral van poezen moet je als kattenverzorger respecteren dat zij niet zomaar een vreemde volwassen kat in hun domein accepteren. Tijdens de laatste dag glipte ze toch door een deur heen maar ze deed helemaal niet moeilijk naar Umione. Zij vindt haar vast net zo’n schatje als wij 😉 En even later liepen alle katten in harmonie dus bij Richard in de huiskamer.
Tot onze grote verbazing blijft onze Polly, die echt een fors overgewicht had, afvallen. Heel langzaam maar iedere maand een onsje telt wel heel mooi af. Volgens de dierenarts zou een gewicht van 14 kilo goed voor haar zijn. Ik zag een prachtig grafiekje van Polly´s gewichten in de pc van de dierenarts. Vorig jaar woog ze nog 15.7 en nu 14.7. Het enige wat veranderd is in haar leefstijl is het brood. Omdat wij zelf bijna geen brood meer eten, zijn er ook geen kapjes en oud brood meer beschikbaar. Dat gaven wij haar altijd, gedroogd als tussendoortje of naknabbel. Wij vallen ook af maar niet zo spectaculair als Polly. Alles op zijn tijd: een snel omgezette leefstijl is zelden een blijvertje en wij gaan ook niet voor een totaal snelle-koolhydraten-arm menu. Het wijntje bij het eten stellen we bijzonder op prijs en af en toe een heerlijk broodje of iets met pasta moet kunnen.
9 mei 2019
Was ik net zo lekker op dreef met de blog – werd ik ziek. Er schijnt zomergriep te heersen maar google leerde dat dit een buikgriep is. Ik heb alleen een keelontsteking met koorts. Arme Maverick. Hij kan er nog steeds niet tegen wanneer ik loop te hoesten en te proesten. De kittens hebben er niets van want kort na hun geboorte kreeg ik dat ook. Zij denken vast dat dit de norm is. Maar hoe kom ik eraan. Meestal ben ik heel voorzichtig. Niet wanneer ik iets aan mijn handen kan hebben in mijn ogen wrijven bijv. Ik denk dat de factor stress mij onderuit heeft gehaald. Het is wetenschappelijk bewezen dat stress een negatief effect heeft op het immuunsysteem van mens en dier. Maar goed dat Bashiir en Sher op de foto’s hieronder die stress vorige week niet hadden. Onze magnetron viel op het nippertje in de garantieregeling en het bedrijf waar wij onze keuken hadden gekocht, had ons vervanging aangeboden. Tot onze grote schrik bleek die niet te passen en nog erger, nergens op de wereld was er eentje in de juiste maten te koop. Dan praat je over stress! Mijn mooie keuken en ondertussen werd ik ook nog van het kastje naar de muur gestuurd door de keukenleverancier en de servicedienst van het merk van de apparatuur. Ik noem maar even geen merken want we waren juist zeer tevreden over beide bedrijven.
De klantenservice had bij herhaling gesteld dat er echt nergens meer een magnetron met deze maten op voorraad was… Aan het einde van de middag zijn we in de auto gesprongen en zijn we zelf op zoek gegaan: met resultaat. Ze waren er wél! Alleen ze staan niet meer in de computers van de klantenservice omdat ze uit de collectie zijn. Gelukkig maar dat Bashiir en Sher geen weet van onze stress hadden want voor dieren is teveel stress net zo slecht voor de gezondheid als voor mensen. Zij vonden het eigenlijk wel leuk zo’n extra hangplek in de keuken.
Ondanks de rode vlekken op de buienradar is het hier in Haarlem heel aangenaam weer. Op een gegeven moment bleken alle katten naar buiten te zijn gegaan. Dat was de perfecte gelegenheid om Elfie samen met haar kittens in de huiskamer te laten. Na wat geravot in de grote klimboom – best hoog dus best eng – zijn ze nu tevreden. Vlo ligt nu naast me op de klimton en Vidar zit op de vensterbank voorbijgangers te verleiden.
De knuffelsessie met Huibert was eigenlijk een troostsessie voor de stoere Vidar omdat hij was gevallen. Hij dacht dat hij vanuit de klimboom op een roetje van de deur kon steunen. Niet dus, want die deur drukte hij weg.
Inderdaad, vriendje Vidar is in diepe rust en Vlo ligt nu voor de laptop met een pootje over mijn arm te kijken wat ik aan het doen ben. Ik ben benieuwd hoe lang dit goed gaat en of zij ook een nieuwe functie uit het toetsenbord weet te toveren. Vlo lijkt veel op haar moeder Elfie. Echt allebei superlieve zoetertjes. Opvallend aan Elfie is dat zij absoluut niet handig is op lichamelijk gebied. Waar haar halfzus Sher de engste acrobatische kuren bijv. op de hoge smalle stangen van het prieeltje op het dakterras uithaalt, stelt zij zich tevreden met het geïnteresseerd kijken ernaar. Voor Vlo zag ik toch wel graag wat meer bewegingslust met het eraan gekoppelde energieverbruik (Elfie is nog steeds te zwaar) en daarom ben ik zo blij met haar naam. Een vlo is een goede springer – dus Vlo, leef je uit! Hier en later bij Ellen op het afgezette balkon waar halfbroer Kanuk al alle mogelijke capriolen uithaalt. Zie het filmpje hiernaast.