Somali wildkleur
Geboren op 12 mei 1987
Overleden op 1 juli 2000
Vader: Webi-Shabelle’s Anubis SOM n
Moeder: Silfescian Giloesjipa SOM o
Registratienummer: FE.L87.SO.005.3
Haar stamboom in PawPeds
Roepnaam: Oentje
Eerst maar even uitleggen hoe zo’n lieve charmante poes aan de naam Oentje is gekomen: Oentje is geboren bij de mensen die de mooie Giloesjipa hadden. Sjipa was een plaatspoesje, even als haar moeder Anches. Het was onze wens om Sjipa zelf te houden maar toen zij bij ons kwam wonen, bleef ze mopperig. Omdat haar sorrel grootmoeder Shirezah al de bijnaam Mopper had gekregen, dachten we er goed aan te doen om dit sorrel kitten een huishouden te geven met minder katten om zich heen. Niet iedere kat is geschikt om in een grotere kattengroep te leven. We hebben dit ook niet lang aangekeken en gelukkig troffen we al heel snel mensen, hier in Haarlem, die haar graag wilden hebben.
Toen het nestje was geboren, bleek dat het absoluut niet goed ging met een van de kittens. Ik er dus heen. Dat was een hele opgave want ik had toen net gigantische rugklachten en zij woonden in een flat zonder lift. Huibert heeft me de trappen op moeten duwen. Mama Sjipa had in totaal vier kittens en meer dan voldoende werkende melkklieren maar Oentje wilde per se die van haar die geblokkeerd bleek. Zo is ze dus aan de naam Oentje gekomen.
Haar mensen deden wat in hun vermogen lag maar na een paar dagen proberen haar in leven te houden met flesvoeding ging het echt fout met Oentje. Toen wij kwamen kijken, boden we aan om het stervende kitten, ze was inmiddels echt een koud zakje botjes, bij ons thuis nog een kans te geven.
Huibert is uren met haar bezig geweest om er iets in te krijgen. Oentje was zo overstuur dat ze amper te hanteren was. Dus die energie had ze nog maar ze brandde zich wel op. Naast de kittenmelk kreeg ze de volgende dag ook wat druivensuiker om haar nog wat energie te geven. Toen ze een beetje tot rust was gekomen, lieten we onze Tamara met haar kennismaken. Tamara had op dat moment een nestje dat maar uit één kitten bestond. Toen Tamara na haar besnuffeld te hebben haar bekje open deed, stond mijn hart wel stil… Of ze kon haar doodbijten, eliminatie van een ongezond kitten of adoptie van een kitten. Dat laatste deed ze! Ze pakje Oentje in haar nekvel en liep in een rechte lijn naar haar kraamkistje. Daar wrong ze zich in alle bochten om de kleine Oentje alle kansen te bieden om bij haar te gaan drinken. Het duurde even maar na een nachtje ging dit lukken en begon Oentje aan de rest van haar leven!
Wat hebben we genoten van dit speciale diertje. Ze was zo lief, zo sociaal, zo goed in de omgang met al onze dieren. Ze leek wel een magneet; iedereen wilde bij haar zijn. Tijdens het wachten op een bevalling had ze vaak haar kraamkistje niet voor zich alleen. Het was het mudvol met poezenlijfjes (onze katers deden hier niet aan mee) en af en toe zag je haar kopje tussen al die lijfjes omhoog komen voor een hapje frisse lucht. Als het moment van bevallen was aangebroken, moest ik de anderen toch even verzoeken ergens anders heen te gaan.
Toen we Silvie adopteerden en dit zilveren poesje moest leren omgaan met onze honden, week Oentje niet van haar zijde. Toen ze zag dat Silvie naar de voorkamer wilde maar daarvoor langs de grote witte hond moest, schermde zij naast Silvie lopend haar af van de hond.
Moederpoezen zijn van nature extra alert op mogelijke gevaren voor hun kittens. Toen Oentje een keer schrok van dekkater Foxy, vloog ze op hem af, achtervolgde hem naar boven en liep hem klem op de overloop. Ik er natuurlijk achteraan. Het tafereel dat ik daar aantrof was ontroerend. Foxy had zich zo klein mogelijk gemaakt en Oentje zat voor hem en trommelde als een paashaas met haar voorpootjes op hem. Ze zei nog net niet: “Jij mag mij nooit meer zo laten schrikken!”
Bijten of krabben stond niet in haar woordenboek. Een poes die in paniek raakt of pijn heeft tijdens een bevalling zou best een knauw kunnen uitdelen. Tijdens de bevalling van haar eerste nestje, dat kitten bleek later dochter Rowena te zijn, ging het niet volgens het boekje. Ik hoorde een kitten piepen maar ik kon geen kitten vinden. Het kitten was er dus even met het kopje uit geweest, had gepiept en was weer teruggeschoten… Die moest er dus zo snel mogelijk uit! Ik deed mijn arm om Oentje heen met de bedoeling om haar met een volgende wee waar mogelijk bij te staan. Ze mocht me zelfs in mijn hand bijten. Oentje zette inderdaad haar tandjes in mijn hand, perste met de wee wat ze kon, draaide haar kopje weg en Roweentje floepte eruit. Zeer waarschijnlijk had het kitten vocht binnen gekregen en dat heb ik eruit gezwaaid met een centrifugale zwaai (zie het hoofdstuk Bevallingen in het boek Katten van het Spectrum).
