Interessante datum vandaag, 6 juni. Precies tachtig jaar geleden was het D-day. Zonder al die moedige mensen van toen had Europa en ons dagelijks leven er nu heel anders uitgezien. Vandaag was het ook in Nederland de dag dat we – in vrijheid! – mochten stemmen voor het Europees parlement. Ik ben bang dat veel mensen vanuit hun gevoelens van ontevredenheid, angst, boosheid, zelfs haat erg rechts hebben gestemd: arme mensen in Oekraïne, arme natuur en klimaat. Voorlopig hebben we hier in Nederland eigenlijk alleen problemen met het plannen van terrasbezoek en het houden van barbecues. Dat laatste is trouwens niet mijn probleem want ik vind zoiets gezelliger dan lekker 😉 Het is juni maar zo voelt het niet: regen, regen en nog eens regen. In Zuid-Duitsland liep het vreselijk uit de hand en in India is er een hitte-record gesneuveld. En daar kon het al zo heet worden.
Vandaag is het ook B-dag: zestig jaar geleden waren de Beatles in Blokker. Dat is deze week goed voor veel nummers van deze groep en de individuele leden. Dat is helemaal geen straf. Vorige week was het luisteren naar de radio ook al geen straf. Toen was het de week van de Arbeidsvitamine op radio 5.
De aanvraag van Sheralyns titel is de deur uit. Ze is met haar drie jaar en tien maanden al Groot Internationaal Kampioen. Dat moet ik nog op haar pagina aanpassen. (Haar pagina bleek aan achterstallig onderhoud te lijden. Zelfs haar internationale titel stond er nog niet eens.)
Al dat inscannen van de papieren zal nooit mijn hobby worden maar toen ik toch bezig was, heb ik ook maar een paar foto’s gedigitaliseerd. Met al die spelende katten hier in huis valt er wel eens iets stuk. Onlangs helaas een houder met ongeveer twintig foto’s die ik weleens meenam naar de kattententoonstellingen. Komende zondag zijn we trouwens in Uitgeest met Sher, Sheralyn en Bodiir maar dus zonder die foto’s. We hopen op deze show dat Bodiir zijn laatste CACGCIB behaalt en dan krijgt hij een showstop. Zo leuk vindt hij die keuringen niet. Het in de sturdi zijn, vindt hij wel oké. Hij zal zijn dochtertje LeeLoo wel missen, die moet eerst acht maanden oud zijn voor haar volgende show, maar met Sher en Sheralyn wordt het ook vast gezellig in de sturdi. Misschien lukt het om ze alle drie in de dubbele sturdi te hebben. De extra sturdi doet dan dienst als ‘het kleinste kamertje’.
De ingescande foto’s uit de kapot gevallen fotohouder. Beide nestjes zijn van Kelly Kathleen. Het Z-nest dateert zelfs van 25 jaar geleden. Het nest sorrelzilvertjes is een aantal jaren jonger.
Shabanou
Ik had vanavond heel trots willen melden dat ik uitgevonden had waar de schoen wringt bij Shabanou. Haar eetlustproblemen zijn toch weer opgelopen. Ze krijgt al iedere derde dag Mirtazapine maar dat effect werd minder. Toen dacht ik aan de mogelijkheid dat ze misschien maagklachten zou kunnen hebben. Dat is echt niet zo zeldzaam bij katten op leeftijd. Ze reageerde de eerste dagen best goed op de maagmedicatie maar vandaag stortte haar eetlust in. Ze heeft wel wat gegeten maar dat helaas ook uitgespuugd. Het lekkerste van het lekkerste kreeg ik er vanavond niet in. Ik heb haar voor de nacht een stukje Cerenia gegeven. Ik hoop zo dat dit aanslaat.
12 juni
Shabanou heeft het heel spannend gemaakt, de afgelopen dagen. Haar aan het eten houden was een uitdaging. Om eerlijk te zijn, was ik meer dan eens knap wanhopig. We moesten het weekend door zien te komen en maandagochtend hing ik aan de telefoon om een afspraak bij de dierenarts te maken. Dat is gelukt en dierenarts Annemarie heeft alle mogelijke testen en onderzoeken op Shabanou losgelaten. Helaas was er eigenlijk niets te vinden anders dan dat ze pijn zou kunnen hebben aan haar bekje door tandsteen/tandvleesproblemen en haar nierfunctie was niet zoals het hoorde. Ook kreeg ze een vochtinfuus en ik denk dat dit haar al goed heeft gedaan. Het eten ging tot mijn verbazing al stukken beter. De volgende dag kwam het verlossende telefoontje dat er iets gevonden was waar wat aan gedaan kan worden: uit de urinekweek kwam dat Shabanou een nierbekkenontsteking heeft. Daarvoor moet ze vijf weken lang antibiotica krijgen. Ze krijgt Kesium – dit middel heeft ooit bij Bashiir een ontsteking in zijn bekje en het maagprobleem van Orchid onder controle gekregen. We zijn dan ook vol goede moed!
15 juni
De brave Shabanou is een hele brave pillenslikster. Ik stop alles in een lege capsule en tweemaal daags slikt ze dit door. En het eten gaat helemaal niet slecht maar dit is niet alleen dankzij de medicatie. Omdat Shabanou al een keer goed had gegeten toen ze alleen nog maar een vochtinfuus had gekregen, geef ik haar dit nu ook. Het mag tweemaal daags maar zo’n ernstig nierpatiëntje is ze helemaal niet. Ik ga nu voor eenmaal daags om de dag ca. 50 ml. Ik vond het doodeng om de naald onder haar huid te steken en had daarom ook extra dunne meegevraagd voor het geval ik het met de dikke niet zou durven. Maar het is me gelukt met de dikke. Het ging wel een paar keer fout, dus vocht over de tafel, maar de lieve Shabanou bleef ontzettend lief en geduldig liggen. Ooit heb ik van iemand geleerd dat de meeste katten gaan liggen wanneer je ze over hun buikje aait – dat werkt echt!
Vanmorgen lag Shabanou op de bank en ik liep moed te verzamelen voor de ‘prikactie’. Ook viel mijn oog op haar ogen: die lijken we nu veel vlekkeriger dan eerder. Volgens mij pikte ze mijn stress op en ze lag met een zwiepende staart op de bank. Maar het vochtinfuus even later verliep prima. Shabanou is dan wel al zeventien maar mijn gevoel zegt dat ze nu iets doormaakt waar ze van kan genezen. Dat zou geweldig zijn. Dan beleef je deze tijd zo anders dan dat je een dier dat aan het einde van zijn leven is nog met alles wat maar mogelijk is, zo lang mogelijk kwaliteit van leven probeert te geven.
Zo af en toe vond ik wat ontlasting zoals het er bij onze dieren niet uit hoort te zien. Katten die vooral vlees eten, hebben compact stevige en niet stinkende drolletjes. Ik had geen idee wie er last van zijn darmpjes had. Jongere dieren zijn vaak wat kwetsbaarder met hun maagdarmstelsel maar ik kon niets verkeerd bij LeeLoo ontdekken en bij geen van de anderen. Bij een Somali die van slag is, zie je dat vaak wel aan de vacht maar iedereen ziet er netjes uit. Maar deze week betrapte ik Bashiir, opa Bashiir! Ik heb hem meteen op de Alfadiar gezet. Dat is een uitstekend middel om wat rust in de darmen te brengen. Het bindt de toxines waardoor een dier dat misselijk is van de ontregeling zich ook snel prettiger voelt. Maar daarvoor lijkt Bashiir dit niet nodig te hebben. Zijn gedrag was en is zoals het hoort. Vanmorgen lag hij eerst met kleindochter Sheralyn in het zonnetje op de vensterbank voor te tutten en wat later deed hij het dunnetjes over met zijn andere kleindochter LeeLoo.
Aan zijn vacht was dus niets te zien. Hij heeft zelfs zo’n makkelijke vacht dat hij zelden een kambeurt nodig heeft. Wel viel me op dat hij wat vaker vieze ooghoekjes had maar het lijkt me dat je daar geen conclusies aan kunt verbinden.
Het afgelopen weekend waren we, nou ja, we, Huibert brengt en haar me :-), op een show. Lekker dichtbij, in Uitgeest. Ik zag er enorm tegenop want we zaten wel met een slecht etende Shabanou thuis. Als het ook niet zo dichtbij was geweest, had ik niet gegaan. Nu kon Huibert haar af en toe stimuleren om iets te eten.
Ons huidige showtrio deed het fantastisch. Lovende woorden, keurrapporten én successen: alle drie genomineerd! Bij Mundikat is de gang van zaken tijdens de Best-in-Show anders dan bij Felikat en tijdens de BIS voor Sher had ik even geen idee hoe het was afgelopen. Ik dacht dat ze Best-in-Show was maar ze kreeg niets. De steward bracht haar terug en zette haar in een kooitje… Ik zou het wel verkeerd begrepen hebben, dacht ik Mijn Sher hoort niet ‘eenzaam en alleen’ in een kooitje dus ik haalde haar eruit. Dat was dus een foutje en opeens waren zij dus de BIS-castraatpoes kwijt voor de verkiezing voor een Best in categorie 🙂 Ik was met Sher in de buurt gebleven dus alles is toch nog goed gekomen.
Ook bij deze show was een van de prijzen dat je met de genomineerde en de BIS-dieren op de foto mocht. Dat hebben we dus gedaan. Ik heb net nog op de Facebookpagina van Mundikat gekeken maar de foto’s zijn er nog niet.
Ik was tijdens deze show in een beduidend betere conditie dan tijdens de vorige een maand geleden. Toen kon ik echt de energie niet meer om naar de BIS van Sheralyn te gaan kijken.
Op een gegeven moment moest ik met de katten op hetzelfde moment bij verschillende keurmeesters zijn. Zo heb je urenlang niets te doen en zo moet je hollen. Gelukkig sprong Andrea bij. Op de laatste foto is duidelijk te zien wat een persoonlijkheid Sher is: haar houding, zelfbewust, staart omhoog. Echt Sher optima forma! Ik zag op de Facebookpagina van Mundikat dat de foto’s van de eerste dag er al zijn. Misschien zijn die van ons er morgen?…
17 juni
Morgen dus misschien de NOM- en BIS-foto’s maar vandaag hebben we al meer dan genoeg goed nieuws.
– Shabanou eet nu behoorlijk goed en dat zonder de Cerenia tegen evt. misselijkheid. Mogelijk helpt het ‘doorspoelen’ door de vochtinfusen die ik haar om de dag geef hiertegen doordat ze nu de eventuele afvalstoffen beter kwijtraakt. Shab moet alleen niet met haar staart zwiepen op het moment dat de naald nog in haar lijfje zit want toen werd er een bloedvaatje geraakt en met al dat vocht leek het wel een bloedbad. Een volgende keer moet ik er beter op letten dat de naald niet kan bewegen.
– Ria mag naar huis! Ons schoonzusje heeft ernstige gezondheidsproblemen en vorige week waren de artsen heel negatief; ze zou niet meer naar huis kunnen. Deze informatie hadden ze net gekregen toen wij op bezoek kwamen. Zo verdrietig. Ria zei ook dat ze zo graag weer haar Umione wilde zien. En nu kan het weer – morgen!
– Ook goed nieuws over Richards Florio. Zijn eetlust gaat vooruit. HIj zit al maanden in de problemen. Maar heel vaag. Hij krijgt nu een cortisonenkuur. Waar Polly vorig najaar al na een dag opknappende heen ging, doet Florio er veel langer over. De behandelende artsen zeiden ook dat dit niet ongewoon is bij een chronische kwaal.
– De veelbesproken Natuurherstelwet waar Nederland niet meer voor wilde stemmen, is er in afgezwakte vorm, toch doorgekomen bij de stemming in het Europees Parlement. Omdat de afgevaardigde van Oostenrijk zich niet aan de afspraak gehouden zou hebben, wordt er nu geprotesteerd. Ik ben heel benieuwd hoe dit gaat aflopen en of ons postzegellandje met z’n gigantische overproductie weer ontheffing krijgt zodat alle regels op bijv. stikstofgebied overtreden blijven worden.
– En nog een zorg vlak voor bedtijd: Polly heeft weer pijnklachten. Vanmorgen heeft ze er een half tabletje tegen gehad en voor de nacht hoopte ik dat ze zonder zou kunnen. Dus niet, de arme meid. Ik ga haar dit nu geven, met wat lekkers natuurlijk.
19 juni
Eergisteren dacht ik het probleem van Polly had gevonden; er zat een kluwentje distels bij haar teentje van haar linkervoorpoot. Ik heb dat er zo goed mogelijk uitgekamd en weggeknipt. Toch was ik niet tevreden dus de volgende dag gaf ik haar toch de pijnmedicatie van de dierenarts. Vanmorgen leek eerst alles oké maar wat later kreeg ze onrustig gedrag wat op pijn zou kunnen duiden. Even later schrok ik van het gewicht van Shabanou na haar vochtinfuus. Ik had haar gewogen met de nieuwe weegschaal en ze was echt in korte tijd zo’n 500 gram aangekomen. Dat is doodeng. Zou ze vocht vasthouden? De oorzaak is dan of hartfalen of nierfalen. Gelukkig konden we heel snel bij de dierenarts terecht. Bij Polly was niets te vinden en Shabanou bleek maar 100 gram aangekomen te zijn. Eerst dacht ik dat ik een rekenfout had gemaakt maar mijn aantekeningen gaven aan dat ik de weegschaal verkeerd had afgelezen/geïnterpreteerd (het is nogal een speciale). Wat een opluchting!
Ook werd het (on-)geduldig wachten op de NOM- en BIS-foto’s van de show in Uitgeest beloond. Zelfs Richards Boudica, dochter van Sheralyn en Gio stond tussen de foto’s van de zaterdag. Wat heeft ze een prachtig gezichtje! De derde foto is van haar moeder Sheralyn.
Sher en Bodiir mochten ook poseren. Sher zelfs drie keer (altijd baas, boven baas) maar de foto van Bodiir schittert door afwezigheid. Ik kan me voorstellen dat de fotograaf met al die Somali’s die in de prijzen vielen het spoor bijster raakte. Maar die foto is extra, extra belangrijk want dit was voor Bodiir echt de allereerste keer dat hij genomineerd werd.
De geweldige Sher mocht dus drie keer poseren! Een keer als castraatpoes, een keer als veteraanpoes en omdat ze de BIS van de castraatpoezen won, mocht ze nog een keer. Het was wel een klus om haar naar de fotograaf te laten kijken. Ze is acht jaar, thuis best wel speels maar van de speeltjes op de show voor de foto’s weet ze vast dat ze die toch niet te pakken kan krijgen.
Omdat er wat mis is gegaan met de NOM-foto van vriendje Bodiir, zet ik hier twee fotootjes van vanmiddag. De kleine balletjes blijven een hit bij hem en hij apporteert ze heel vaak. De schat hielp me om op temperatuur te komen. Niet dat het in huis zo koud is maar omdat ik natuurlijk weer eens ziek ben en door de koorts zit te rillen. Zelfs LeeLoo heeft erg lang bij me gelegen. Samen met haar aporteeerspeeltje, een gazen kokertje. Net toen ik daar een foto van zou maken, hield ze het schootliggen voor gezien.
Van LeeLoo staat er nu een wat ouder fotootje. De laatste drie zijn van Shabanou. Ondanks dat ze zo ziek is/was, neemt ze in gewicht toe. Ze eet voldoende maar haar eetlust is nog niet ideaal. Op advies van de dierenarts stop ik nu met de vochtinfusen. De dierenarts zei het niet maar ik houd het niet voor onmogelijk dat de vijfwekenlange antibioticakuur bij Shabanou werkt als een groeibevorderaar. En Shabanou heeft al een gevalletje overgewicht. Juist die dieren hebben een verhoogd risico op leververvetting als ze even eetlustproblemen hebben.
21 juni
Bashiir
Wie was er gisteren jarig? Onze pater familias Bashiir! Hij heeft de prachtige leeftijd van tien jaar bereikt. Zijn fokster Mariëlle was zo attent om hem en zijn nestgenootjes traditiegetrouw te feliciteren. En… de postbode kwam ook nog een cadeautje voor hem bezorgen. Huibert heeft het opgeraapt in de gang. Ik kan even geen schaar pakken om het pakje open te maken want onze rode vriend ligt spinnend op mijn schoot voor de laptop. Daar heeft hij nu extra recht op want ik had hem per ongeluk in het toilet opgesloten. Ik had wel een keer een mauwtje gehoord en toen ik daarop reageerde, kwam LeeLoo vanuit de keuken naar me toe dus ik nam aan dat dat geluidje van haar was. De brave Bashiir heeft er best lang geduldig zitten wachten.
Hij heeft meteen al een speeltje uitgeprobeerd.
De afdeling ziek en zeer
Ik ben ondanks het gewicht van Shabanou niet echt tevreden over haar eetlust. Straks even wat nieuwe Cerenia en Mirtazapine ophalen. Misschien moet ik haar ook maar op de kurkuma-olie zetten. Dat schijnt wonderen tegen ontstekingen te doen. En Polly kan dan ook wel wat gebruiken want ergens zit er iets niet goed bij haar. Gisteravond leek alles normaal dus ik zou haar voor de nacht haar halve pilletje Carporal niet geven maar even later begon ze toch te hijgen. Voor de temperatuur hoeft ze dat niet te doen al worden ons nu wel hogere temperaturen beloofd. Een beetje warmer, iets zonniger, want minder water (kunnen we geen pijpleidingen aanleggen en bruikbaar zoet water exporteren naar die landen waar het grondwater aan het verdwijnen is?)
Na de koorts ging ik opknappende heen; alleen heeft Huibert het nu van me overgenomen. Meestal is hij eerder van de infecties af. In coronatijd had hij er één avond last van en ik was zes weken zoet. Mijn immuunsysteem is niet zo effectief. Dat ik zoveel pijn had (Hád!) zal ook niet geholpen hebben. Sinds de scootmobiel slaap ik beter omdat de pijn in mijn heup me nu minder uit mijn slaap haalt. Én het is dr. Smeele, de orthomanuele arts die me vroeger ook heel goed geholpen heeft, gelukt om de wervel in mijn nek rechter te zetten waardoor ik bijna geen last meer heb van die pijn. Maar die pijn is nog maar een paar dagen weg dus dat effect ervan duurt vast nog wel even. Maar fijn is het wel!
Maar door alle perikelen ging ik toch even aan mezelf twijfelen toen ik tussen de NOM-foto’s van de show in Uitgeest onze Bodiir niet kon vinden. Bij navraag was de fotografe zo attent om me de foto even na te sturen maar ze schreef ook dat de foto er echt wel stond… Door de koorts zou het niet onmogelijk kunnen zijn dat ik mijn vriendje gemist had maar toch. Ik heb meerdere keren gekeken en iedere keer schitterde Bodiir door afwezigheid. Maar wat bleek? Wanneer ik de site bezoek via een tablet of mijn oude Samsungmobieltje staat hij er wel! Ik weet dat er gekke dingen gebeuren op internet, van de fabeltjesfuik via de algeritmes tot oplichterijen vooral via de reclames op de social media en de spelletjes, maar ik had nooit verwacht dat Apple er lol in zou hebben om de foto van onze zilveren vriend verstoppen. Maar ja, Apple is wel een Amerikaans bedrijf en Amerika wil niets weten van de zilver Abessijn en zilver Somali. Oeps, ga ik nu ook in complottheorieën geloven?
Het raadsel van de verdwenen foto 😉 De schermafdrukken van de twee mobieltjes verschillen natuurlijk qua formaat maar dat mag geen invloed hebben op de volgorde van de foto’s. Als je ‘foto’s’ selecteert en dan gaat kijken, dus niet scrollend, staat hij er wel gewoon tussen. Heel bijzonder. Via mijn pc staat hij er ook gewoon.
Maar ons vriendje staat er wel, als je maar niet met de iPhone scrollt.
Zoek de verschillen: deze groepering van de foto’s vind je wanneer je de fotomap bekijkt nadat je ‘Foto’s’ eerst hebt geselecteerd. De volgorde van de foto’s is totaal anders en er staan er drie van onze SuperSher! Het lijkt alsof je hier in huis struikelt over de wildkleur Somali’s; we hebben er echt maar twee; Sher en Sheralyn. Sher was als castraat en als veteraan voorgedragen dus zij mocht daarom twee voor de NOM-foto. De foto later die middag toen ze de BIS had gewonnen was het warmer in de zaal en had ik een ander vestje aan. Dus die derde Sher is ook een extraatje.
En dan nu de langverwachte foto van ons vriendje! En een extra als bonus. Beide foto’s tonen niet bepaald een stoere kater maar dat is ons lieve vriendje in zijn katerhartje ook niet echt.
1 juli
Dat overkomt me niet vaak – zo lang de website niet bijgehouden terwijl er juist zoveel te schrijven viel. Na de euforie dat de pijn in mijn nek zoveel minder was geworden, viel de teleurstelling me zwaar toen het weer fout ging. Ik totaal was ik drie keer naar de arts geweest. Toen toch maar naar de huisarts. We mogen tegenwoordig dankbaar zijn dat we er eentje hebben en onze huisartspraktijk is uitstekend. Met de huisarts in opleiding kan ik niet overweg maar de andere twee zijn geweldig. Ik was nogal wanhopig door die nek en de huisarts zag niets in mijn suggestie om daar een scan van te laten maken vanuit de gedachte dat we al weten dat in de rug alle tussenwervelschijven al weg zijn dus dan zijn die in de nek ook wel weg. Dat is aannemelijk maar omdat ik na de behandeling door dr. Smeele in 2004 van de nekpijn af was en die pas twintig jaar later terugkreeg na de klap door het ontbreken van een op-afrit van de stoep hier om de hoek, wil ik graag weten wat er is misgegaan. Dat gesprek verliep frustrerend. Als compromis heb ik nu een verwijzing naar de pijnpoli. Misschien gaan ze daar dan kijken wat er mis is anders dan de missende tussenwervelschijven. Het is inmiddels in zorgstaat Nederland wel gebruikelijk dat je maanden moet wachten tot je aan de beurt komt. Maar ik ben nu niet meer wanhopig want sinds een paar dagen gaat het weer behoorlijk goed. Zo goed zelfs dat ik morgen naar de pub ga voor de wedstrijd Nederland -Roemenië. Een beetje omhoog kijken met een pijnlijke nek is geen optie maar nu moet het kunnen. Ik geef trouwens geen klap om voetbal maar ik ga voor de gezelligheid. Karin heeft een goede tafel gereserveerd zodat Polly ook alle ruimte heeft.
Toen ik vorige week zo wanhopig was, heb ik toch maar contact opgenomen met Linda (van de Blauwe Russen). Zij kan kurkumadruppels leveren. Dan heten ze chic curcumin. Ik heb meteen het hele pakket inclusief lidmaatschap genomen. De basisolie voor Shabanou en Polly en die met gember voor mezelf. En nu maar wachten op het wonder… Nee toch, zou het nu al kunnen werken? Dat wil je niet geloven. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik best tevreden ben over het gedrag en de eetlust van Shabanou en over Polly. Shabanou krijgt nog wel een eetlustopwekker. Ik ben bijna klaar met de afbouw van haar maagmedicatie. Iedere dag een korreltje minder in haar verzamelcapsule. Haar druppeltje olie kan er ook bij en dan hoef ik haar maar één keer voor haar medicatie lastig te vallen. De antibioticakuur (van vijf weken) voor de nierbekkenontsteking duurt nog wel een tijdje. Polly hinkte zaterdag en zondagochtend nog wel een heel klein beetje maar ‘s avonds tot mijn verbazing niet en dat was toch na de straatrace met onze buurjongen Mees. Dat was grappig. Mees van drie in de skelter en buuf van bijna zeventig in de scootmobiel met Polly ernaast. Zo jammer dat ik op weg was naar een afspraak want ik had het graag nog spannender gemaakt. Vandaag zat hij op zijn fiets, zonder zijwieltjes!, dus ik heb mijn enige kans om van hem te kunnen winnen verspeeld.
Morgen speelt Oranje tegen Roemenië. Mezelf en Polly in oranje uitdossen?? Daar moet ik nog even over nadenken. Bashiir zorgde al wel voor inspiratie. Hij kan natuurlijk niet mee naar de pub maar dat shirtje dat ik daar aan heb met de oranje vlinder is een optie voor dinsdagavond. Polly iets oranje-achtigs om haar nekje en klaar!
Buurvrouw Suus met zoontje Mees op de fiets! Die haal ik met mijn scootmobiel niet meer in. Ik hoop zo dat tegen de tijd dat Mees aan de fatbike toe zou zijn dat de rage dan voorbij is of dat er een helmplicht is ingevoerd. Voor al die oudjes, inclusief mij dus, op de elektrische fiets, kan dit ook zoveel onnodig hersenletsel voorkomen. Ik heb een helm maar de drempel om een scootmobiel te gebruiken, blijkt lager te liggen dan de helm voor de fiets. Raar maar waar.
Vlak voor het ter perse gaan 😉 van deze blog, kregen we een telefoontje van buurvrouw Tineke: er liep een kat van ons los… Ik zei meteen “Sher weer!” Maar nee, Tineke kent Sher want zij is een paar jaar geleden heel wat keren ontsnapt geweest vanaf het dakterras. Deze keer bleek het haar slimme dochter LeeLoo te zijn. Wat een schrik maar wat fijn dat onze buurt helpt opletten. Ik kon LeeLoo heel makkelijk naar me toe roepen en toen ze dicht genoeg bij me was, greep ik een onderdeel en liet dat niet meer los. LeeLoo gaf zich snel over en was duidelijk dolblij dat ze weer in bekende handen was. Toen moesten we nog wel langs de katten van Tineke, door een voor LeeLoo vreemd huis en over straat maar dat ging allemaal heel goed. Zelfs de kat van de overburen moesten we even ontlopen want die was nieuwsgierig onze gang ingelopen omdat ik de voordeur had open gelaten. Door me zo te draaien dat LeeLoo de andere katten niet zag, scheelde dat een hoop stress voor onze slimme maar nu even niet zo dappere meid. Als zoiets nog een keer zou gebeuren – ik hoop het niet en ik heb het gat in de afzetting al gerepareerd – moet ik wel even snel een transportmandje meegrissen.
Toen we de keuze maakten om LeeLoo te houden, wisten we dat we de slimste van het nest hadden en aan haar slimme moeder hadden we voorheen onze handen al heel vol. Echt weglopen, was vast niet de bedoeling van de kleine meid maar de grote buitenwereld lokt natuurlijk wel. Zo lang zal het ook niet meer duren tot ze krols gaat worden. Haar zusje Eywa is het al geweest en krols worden is voor poezen een hele natuurlijke gang van zaken maar ik hoop van ganser harte dat LeeLoo er nog een tijd mee wacht. Er is niets gezonder voor haar dan een heerlijke lange jeugd. Maar de tijd zal het leren.
De ondernemende LeeLoo een paar dagen geleden op het dakterras. Haar moeder Sher onderneemt gelukkig geen pogingen mee. Sher heeft toen nog een tijdje zitten duwen op de gerepareerde plekken waar het haar eerder was gelukt en daarna ging ze, zo te zien in een prima stemming, weer gewoon haar dagelijkse gangetje. Later vanavond heeft LeeLoo zitten ‘pianospelen’ op het favoriete zachte mandje op de bank en nu is gezellig aangeschoven bij opa Bashiir. Eerder was ze aan het apporteren met haar kokertje maar als ik zit te schrijven, is het risico vrij groot dat ze over het toetsenbord rent en de boel wist.
Zo wordt deze toch al zo gedenkwaardige 1 juli nog gedenkwaardiger. Mijn broer is vandaag jarig én gaat per vandaag met pensioen, de nieuwe wet huisdieren is van kracht geworden. Sommige diersoorten mogen niet meer als huisdier gehouden worden. Ik vroeg me af hoe het zat met de Vietnamese hangbuikzwijntjes die onze Deense vrienden op hun hobbyboerderij houden. Ze hadden ooit de kleine Sofia met de fles grootgebracht en die was hun huisvarkentje geworden. Ik vergeet nooit haar aanwezigheid onder de ontbijttafel 🙂 Dat was eigenlijk voor gasten (met blote benen) niet zo leuk maar ik had deze ervaring niet willen missen. Sofia was een gelukkig dier dat zich net zo vrij als een hond over hun ruime terrein mocht bewegen. Hobbyvarkens houden wordt nu niet verboden.
Dat men geen wilde katten meer mag houden, is iets dat ik alleen maar toejuich. Dat is dierenleed optima forma voor de dieren zelf, hun niet-wilde fokpartners én hun nakomelingen tot in de zoveelste generatie. Dit zou ook voor sommige kattenrassen zoals de rassen met een extreem platte neus (hoe bepaal je dat?) en de dieren zonder een vacht gaan gelden. Hoe dit gaat afgelopen, weet ik niet want er is namens een of meerdere kattenverenigingen protest aangetekend tegen het fokverbod van de naaktkat. Ik ben trouwens een groot tegenstandster van het fokken op extreme uiterlijke kenmerken. Ik noem dit het rariteitenkabinet. Als je van de kat houdt, dan doe je dat de kat niet aan! Ik heb gelezen dat er ergens in Nederland zogende kittens door BOA’s van het LID bij de moederpoes van een fokker zouden zijn weggehaald. Dat is pure horror! Ergens anders las ik weer dat dit met een boete zou zijn afgehandeld. Maar ik had ook begrepen dat het fokken met dat ras nog niet verboden zou zijn. Onduidelijk is dus troef. Bij mijn vereniging zijn bepaalde rassen trouwens al heel lang verboden.
Zo jammer dat de dierenbeschermers alleen oog hebben voor de misstanden bij bepaalde rassen. Er is zoveel meer dierenleed. Laten ze eens wat doen aan al die verwaarloosde huiskatten en de Marktplaatshandelaren/-fokkers! Tragisch dat zoveel dieren zo ‘vermeerderd’ mogen worden waardoor hun nakomelingen zich hun hele leven met angst en een vaak kwetsbare gezondheid maar moeten zien te redden. Toelichting op het ontstaan van de lijst toegestane huisdieren.
Er was ook veel commotie over de herdenking van Keti Koti; de afschaffing van de slavernij. De huidige kamervoorzitter (PVV) heeft eerder nogal discutabele uitlatingen gedaan en was dus niet welkom. Zo heeft hij gesteld dat hij het slavernijmuseum als een leugen beschouwt. Dat ben ik niet met hem eens. Dit museum gaat over hoe de gekleurde mensen op grond van hun huidskleur uitgebuit werden. Er is wel sprake van enige eenzijdigheid in de benadering van dit pijnlijke verleden. Mensen van kleur zijn niet de enigen die geleden hebben. Slavernij en uitbuiting zijn van alle tijden, vond in alle culturen plaats, bij de Oude Grieken, Romeinen, Vikingen, zelfs de Bijbel beschrijft dit en anno nu is slavernij en/of uitbuiting echt de wereld niet uit. Wat de slavernij van de mensen van kleur erger maakte, is dat het gebaseerd was op racisme. Het wordt lastig wanneer er excuses aangeboden moeten worden aan al die witte mensen die afstammen van de overlevenden van de uitgebuite Europese bevolking zoals de horigen, lijfeigenen van de afgelopen eeuwen en de arbeiders tot de jaren vijftig van de vorige eeuw. Die werden zo slecht betaald dat ondanks dat de kinderen ook meewerkten er nog steeds niet voldoende geld was voor fatsoenlijke voeding, kleding, schoeisel en huisvesting. Ik denk dat iedereen wel uitbuiters en uitgebuitenen in zijn afstamming heeft.
Polly van veertien lijkt niet al te positief te zijn over de afloop van de voetbalwedstrijd Nederland -Roemenië. We laten ons verrassen en maken er sowieso een gezellige avond van. (Het is toch nog goed afgelopen!)
Shabanou van zeventien schiet lekker op met haar antibioticakuur van vijf weken. Vanmorgen heb ik haar pillendoos gevuld met capsules met die pillen erin. Ik hoop zo dat haar eetlust redelijk blijft en dat ze geen maagmedicatie meer nodig heeft. Daarvan heeft ze gisteren de laatste korreltjes gekregen. De reden dat ze dat kreeg was omdat katten met een nierprobleem vaak maagklachten daardoor krijgen. Nu hoef ik ‘s morgens alleen haar druppeltje Curcumin bij de pil in de capsule te doen. Richards Florio is niet zo’n goede capsuleslikker en Richard maakt daarom van de capsule met EasyPill er een worstenbroodje van. Geweldige oplossing. Voor Polly maak ik er ook iets lekkers van. Er is altijd wel wat van het vleesontbijt van de katten over. Dan pak ik haar capsule daarmee op een lepel in en ik laat met mijn andere hand nog een beetje vlees zien. Begerig slikt ze dan de ‘risicohap’, de capsule moet niet stuk gaan, in één keer weg zodat ze het tweede hapje ook nog krijgt.
Shabanou heeft die kuur vanwege een nierbekkenontsteking. Eerder kreeg zij met een zekere regelmaat blaasontstekingen met bloed in de urine na het overlijden van haar maatje Orchid. Geen idee of die blaasontstekingen van het afgelopen jaar hier iets te maken hebben gehad. Ondertussen zijn we aan dag vijf van de kurkumadruppeltjes en we zijn nog steeds heel tevreden. Zo snel kunnen die echt niet voor dit effect zorgen maar we laten ons – ik doe ook mee – graag verrassen met wonderbaarlijke genezingen. Ik doe de druppels voor mezelf nu ook in een capsule. Dat neemt veel makkelijker in en zo gaat er niets van dit vloeibare goud verloren. Wel even een nieuwe voorraad bestellen! Ik ga de geïnteresseerden in de curmuminolie via deze site op de hoogte houden.
Hoe en waar je de olie bestelt maakt veel uit met de prijs. Alleen weet ik nog niet hoe dit allemaal werkt. Ik heb zelf geen enkele behoefte om ‘ondernemer’ te worden. Bijkomende zorg is dat het verdienmodel de getuigenissen minder geloofwaardig maken. Maar ik ben zeker te porren voor een natuurlijker behandeling van bepaalde kwalen dus ik ga ervoor!