Herinneringen

Deze week is het de week van de jaren zeventig op radio 5. Tot vandaag kon je stemmen op je favoriete muziek uit dit decennium. Ik heb me de moeite bespaard want ik vind zoiets zo moeilijk. Je hebt een limiet en net als je denkt dat je favorietenlijstje wel compleet is, vind je nog een ander nummer dat er eigenlijk ook bij moet.  En welke moet je er dan uitgooien? Naast de muziek worden af en toe ook de gebeurtenissen aan dit tijdperk belicht en komen de herinneringen boven. Wij zijn in de jaren zeventig getrouwd en vielen met onze neus in de boter, maar niet heus. Eerst wilde mijn werkgever me ontslaan vanwege het trouwen. Het is dat ik principieel lid van een bond was en de bond voor mij optrad – het liep dus goed voor me af en het ontslag bij huwelijk werd daar afgeschaft.
Voor ons trouwen woonde ik op kamers in de stad waar ik werkte maar de verhuizing had wel consequenties: ik moest toen 80 kilometer per dag reizen en tot mijn grote schrik was het me niet gelukt om binnen een jaar mijn rijbewijs te halen en dat in een gebied zonder fatsoenlijk openbaar vervoer. Alleen met liften en met anderen meerijden kon ik op mijn werk komen. Ik zie me nog dat najaar en die winter aan het eind van de dag doodmoe langs de weg sjokken, compleet met boodschappentas want de winkels sloten toen ook nog om zes uur. En mijn brommertje werd toen ook nog gestolen 🙁
Ik heb niemand op de radio gehoord over de dreiging van een kernoorlog. Dat speelde toch ook al in die tijd, dacht ik. Al met al echt niet zo’n vrolijke tijd. Deze pagina op Wikipedia geeft een aardig overzicht van de gebeurtenissen wereldwijd van dit decennium.
Wat dat betreft zijn de zorgen van nu niet uniek. In mijn herinnering overheersten toen de zorgen over het opraken van de fossiele energiebronnen en nu weten we dat juist deze fossiele energie het stikstofprobleem vergroot.
Wij vonden we dat ons huishouden niet compleet was zonder huisdieren en zo deden onze zwartwitjes hun intrede in huize Meijer: Sjimmie, een zwart-witte huiskat en Rita, een zwart-wit Boerenfoxje. Huibert had Rita al en omdat wij overdag niet thuis waren, bleef Rita doordeweeks bij Huiberts ouders wonen. Dit duo heeft de liefde voor huisdieren een dusdanige basis gegeven dat wij anno 2023 ons 40-jarig jubileum als cattery Silfescian mogen beleven.
In mijn jeugd was het heel normaal dat wanneer je katten had, dat die regelmatig nestjes kregen. Als kind was ik daar dan niet bij weg te slaan. Ik voerde de moederpoes lekkere hapjes en knuffelde de kittens. Die vertederende piepjes, die ronkende lijfjes, die geurtjes, die volmaakt mooie diertjes, die kleurenpracht van schattig zwart-wit tot lapjes en grijs- en rood-gestreept: ik vond het geweldig. Keerzijde van het vrije buitenleven van de katten van ons gezin was helaas wel dat er regelmatig eentje langer of permanent vermist raakte of door een ongeluk of vergiftiging (echt, scheen normaal te zijn op het platteland!) om het leven kwam.

Onze zwart-witjes in ons bruinoranje jaren zeventig interieur. Rita en Sjimmie waren dus de eersten. Daarna kwam onze Urkse vondeling Gipsy aka Droppie die liefdevol door Sjimmie werd geadopteerd. Op zijn beurt was hij weer een lieve grote broer voor de kittens die vanaf 1983 bij ons over de vloer kwamen.

23-09-23
Het plan was om vanavond de laatste hand te leggen aan de voorbereidingen voor de Abessijnen- en Somalispecial in Apeldoorn, ware het niet dat ik gisteren zodanig ziek werd dat ik in het ziekenhuis moest worden nagekeken. Ik heb wel eens vaker een fikse pijnaanval maar die zit dan overduidelijk niet in de hartstreek en dan is er geen ambulance nodig. Deze keer was de pijn wat minder hevig maar het leek verdacht veel op een hartaanval en dat is iets dat moet worden uitgesloten. Ik was best wel aangeslagen door het idee dat ik na veertien jaren van opknappen na dat heftige infarct van 2008 weer een terugval zou hebben. Maar gelukkig, we weten niet wat het wel was maar alle aanwijzingen geven aan dat mijn hartfunctie nog stabiel is. Maar wat voelde ik me ziek. Ik ben inmiddels alweer thuis maar ik ben nog niet zodanig dat ik morgen naar de Special kan. Zo jammer. Nu maar hopen dat er veel foto’s gemaakt en gepubliceerd worden.
Richard liet ons gisteren de foto’s van de Felikatshow van twee weken geleden zien: zo leuk om vooral Boudica als showpoes te zien! Tijdens ons bezoekje bij Richard heb ik ook een paar fotootjes gemaakt. De kwaliteit is abominabel maar het gaat om de dieren en hun gedrag. Vriendje Gio, de vader van o.a. Boudica blijft zich verbeteren. Mogelijk als gevolg van een minder intensieve secundaire socialisatie door de coronatijd, is hij minder vrij in de omgang met vreemden dan dat we van Somali’s gewend zijn.

Gio bij de houten vrachtauto die Richards vader in Richards jeugd voor hem gemaakt heeft.

Florio en Giulia die onlangs hun 13e en 11de verjaardag hebben gevierd. Die gevriesdroogde stukjes vlees (Cosma) zijn een grote hit bij de meeste katten. De laatste drie zijn van diva en knuffelpoes Boudica. Zo leuk dat ze gezellig met mij omgaat. Het is me zo vaak overkomen dat voormalige kittens in de war raken wanneer ik bij ze op bezoek kom en dat er dan amper contact is.

De foto boven dit blog dateert uit 2020 en de fotomodellen zijn Sheralyn en haar broertje Toulouse. Dat aanhouden voor een liefdevolle wasbeurt doet Sheralyn nog regelmatig. Bij haar opa Bashiir. Toulouse heeft zijn broertje Tigger voor die wasbeurten. Interessant is dat je op die foto duidelijk kunt zien dat Sheralyn een Somalietjes is en Toulouse een Abessijn: hij heeft al ticking.

24 september
Vandaag is dus de Special van ons ras in Apeldoorn en ik heb al wat foto’s gezien. Ik ben redelijk opgeknapt maar ik heb er goed gedaan om me voor de show af te melden. Al het meeleven, zelfs een bloemetje van de buren, deed me wel erg goed.
Eerdaags komt er een herkansing op showgebied. Lekker dichtbij ook nog eens – in Beverwijk. Straks even inschrijven.
Dan is nu de zwangere Sher aan de beurt. Van een onopvallend buikje is de toename van haar omvang zodanig dat haar zwangerschap niet meer te missen is. De mogelijkheid dat zij een meerlingennest zal gaan krijgen, maakt me zo blij. Meerdere kittens dollend over de vloer, volkomen natuurlijke moederzorg, fantastisch. Niet alleen vergroot dit de kans op het zo welkome sorrelzilveren poesje maar ook dat Sher niet te snel krols zal gaan worden. Bij jongere poezen laat ik tijdens de eerste krolsheid na een bevalling een suprelorinstaafje plaatsen maar nu wil ik Sher zo spoedig mogelijk laten castreren. Ik ben ervan overtuigd dat er een relatie is tussen aanleg, hoe vaak een poes krols is geweest en het kunnen krijgen van mamatumoren.