Gelukkig heb ik tussentijds via Facebook wat van me laten horen, anders zou men zich zorgen kunnen gaan maken. Hier gaat alles weer goed. Maar er zijn wel zorgen geweest. O.a. over de kleine Bobbie. Hij nam het klein zijn een tikje te serieus. Er sluimerde al weken iets bij hem. Dat hij de kleinste van het nest is, is niet vreemd. Hij had het laagste geboortegewicht en kittens groeien gemiddeld meestal per week hun geboortegewicht maar zijn eetlust die in het begin juist zo uitzonderlijk goed was nam de geleidelijk aan steeds meer af. Ook zijn voorlijke gedrag viel op. Mogelijk omdat hij wat kleiner was maar net zo slim, of juist slimmer, kon hij alles als eerste: de grote kattenbak inklauteren, als eerste een mooi drolletje produceren etc. Maar na verloop van een paar weken moest hem steeds vaker een beetje op gang helpen met het eten door iets in zijn bekje te smeren (ik noem dat ‘enten’). Precies nadat hij een week juist iets meer dan zijn geboortegewicht was aangekomen, stagneerde zijn groei. Ik haalde me van alles in mijn hoofd als mogelijke oorzaak. Terwijl ik aan de engst mogelijke ontstekingen of kwalen dacht, speelde vriendje Bobbie vrolijk door.
Op de foto’s: Bobbie bij Remco op schoot. Net als bij hun eerste bezoek taalde hij niet naar het meespelen met de anderen maar had hij alleen aandacht voor zijn a.s. nieuwe mensen. Datzelfde gedrag vertoonde Frederick ook bij zijn a.s. vrouwtje. De kittens hebben dus zelf uitgezocht waar ze later gaan wonen.
Inmiddels staat het deurtje van hun kittenbox bijna altijd open en hebben de kittens dus alle vrijheid in huis met uitzondering van de trap. Daar hebben we beneden een traphekje voor en boven een schuifdeur. Op de derde en vierde foto zie je links de grote stoere Frederick, de kleine man Bobbie, vriendje Frits en de zoete lieve Felicia.
De 22ste november, een dag voordat de kleintjes acht weken oud werden, kwam Richard Rodenburg hier voor een fotoshoot. We treffen het wel met deze vriendschap! Aansluitend zijn we gezellig met elkaar uit eten geweest. En wat zijn de foto’s mooi geworden!
Bobbie
Ik was dus al een tijdje niet tevreden over de ontwikkeling van de kleine Bobbie. Hij nam dat klein zijn veel te letterlijk 🙂 Zaterdag een week geleden kwam de aap uit de mouw: hij was te misselijk om te eten en de oorzaak was een verkeerde samenstelling van de bacteriën in zijn darmen. Dat kwam er die zaterdag luid en duidelijk uit: witte spuitpoep. Gelukkig heb ik altijd extra licht verteerbaar en extra smakelijk eten én medicatie in de vorm van Alfadiar/Finidiar in huis. Dat de ontlasting zo licht van kleur was, wijst op een verteringsprobleem en een verkeerde balans van de darmbacteriën. Die verkeerde bacteriën moesten er dus uit. Ons vriendje kon ik gelukkig voldoende aan het eten houden, hij dronk uit zichzelf ook voldoende water waardoor we de maandagochtend konden halen. In het weekend zonder absolute noodzaak naar een Evidentiakliniek gaan, moet je alleen doen wanneer je de investeringsmaatschappijen die daar eigenaar van zijn, wilt spekken: binnenkomen kost al 200 euro en daar komt dan het consult en medicatie nog bij. In veel andere Europese landen is het verboden dat dit soort maatschappijen dierenklinieken opkopen maar onze overheid heeft ervoor gekozen om deze uitbuiting van bezorgde dierenliefhebbers niet tegen te gaan.
Onze (geweldige!!!) eigen dierenkliniek (Kenaupark) heeft altijd plaats voor spoedgevallen en na het advies (en uitgebreide controle en knuffels van kittens en moeder) om probiotica (van Phytonics) en dieetvoer (Hill’s AD) in te gaan zetten en belangrijke medicatie (Emepriddruppels tegen de misselijkheid) togen we weer huiswaarts. Die maandag wilde Bobbie nog wel eten maar dinsdag stopte hij daarmee. En dan ga ik me afvragen of het wel goed gaat komen. Diarreeproblemen zijn sinds onze volwassen dieren en kittens voornamelijk vlees (rauw en gekookt) eten, heel zeldzaam. Vroeger was dat wel anders maar echt witte diarree had ik maar één keer eerder bij een kitten gezien. Dat was bij een kitten dat volgens mij van de houtkorrels in een kattenbak had gegeten. Dat kende gelukkig ook een goede afloop maar sinds die tijd hield ik nestjes verre van kattenbakken op houtbasis. Ik ben toch wel zo blij dat we dankzij de fokster van Bodiir de korrels op maisbasis hebben leren kennen. Die zetten niet uit en kittens hebben ook niet de neiging om die te gaan eten. De andere korrels die we voor dit nest in gebruik hebben zijn op basis van papier. Die zetten ook niet uit. Klompvormend klei komt er hier ook niet meer in! Daardoor kon ik boven met een gerust hart de deuren laten openstaan.
Maar terug naar ons zieke vriendje: ik hield steeds bij hoe en wat er moest gebeuren. Zijn druppeltjes voor de eetlust een half uur voor zijn eten, op een zo leeg mogelijke maag de kwartierlang in handwarm water geweekte probiotica en dan het echte werk: een grotere spuit met de verdunde Hill’s CD. Vroeger vond bijna ieder dier dit dieetvoer onweerstaanbaar. Het recept is ‘verbeterd’ en het is lang zo smakelijk niet meer. Het was een heel gedoe om bij Bobbie voldoende voedsel in zijn buikje te krijgen. En dit mocht dan meerdere keren daags. Tot een paar dagen geleden: opeens kreeg hij weer interesse en het lukte me om hem gekookte kipfilet te laten eten. De stap daarna was dat hij met de anderen mee-at van het Barfmenu-ontbijt en nu eet hij gewoon met iedereen mee en geeft de weegschaal ook weer de betere scores.
Ik had er een hard hoofd in om een dier met zulke ernstige darmklachten alleen met probiotica (Finidiar is dat eigenlijk ook al suggereert de naam wat anders) en een eetlustopwekker te behandelen maar wat ben ik blij dat zijn jonge lijfje een antibioticakuur bespaard is gebleven.
Gisteren vierden we hun negende verweekdag met een ontworming (Milbemax) en een fotosessie in de nieuwe mandjes boven.
In de nieuwe mandjes . Overgrootvader Bashiir, de schat, gaf traditiegetrouw het goede voorbeeld. Van links naar rechts: Bobbie, Felicia, Frederick en Frits.
Die mandjes zijn van dezelfde firma, Katzen-Deko, als van onze grote klimboom in de achterkamer. Die staat er al zeker acht jaar en ziet eruit alsof hij maar een paar maanden oud is. De stof is lekker zacht en heel makkelijk schoon te maken. Deze nieuwe mandjes zijn ook van microvezel maar nog zachter, de ‘olifantversie’: superzacht. De eerdere waren van een ander bedrijf, erg goedkoop maar ontzettend lastig schoon te houden; duurkoop dus uiteindelijk want ik heb ze weggegooid.
5 December
Dit is voor ons een datum met veel herinneringen. Ons eerste hondje Rita is op deze datum overleden. In 1979 was dat al. Wat inmiddels ook al heel wat jaren geleden is, is mijn hartaanval op deze datum. Ik had al heel wat keren een kramp achter mijn borstbeen gehad en tijdens zo’n kramp kon ik niets anders dan stil blijven staan. Het overkwam me ook wel als ik op mijn crosstrainer stond en omdat ik me per se niet wilde laten kennen, bleef ik daarop staan en nam de tijd op: 20 minuten. Die andere keren duurden ook ongeveer zo lang. Ik had geen idee dat het hartaanvallen waren – hartproblemen bij iemand die niet rookt en bijna dagelijks sport? – en naar een dokter gaan voor een kramp die toch steeds over gaat, zag ik als iets zinloos. Alleen die op 5 december ging niet over en na een hele nacht spoken wilde ik Huibert ‘s morgens niet vertellen dat ik ziek was: zijn cursisten van de hondenclub wachtten op hem. Wijze les: bij vermoeden van een hartaanval móet binnen zes uur het infarct verholpen worden want anders sterft het betrokken hartweefsel af. Ik ben toen erg en lang ziek geweest: ik kon niet zonder hijgen praten en zelfs de wielen van mijn rolstoel niet aanduwen. Tot een radioloog op een foto van een van de onderzoeken ontdekte dat er achter het afgestorven hartweefsel nog slapend weefsel was. Drie maanden na het infarct werd er een stent in het kleine verstoppinkje geplaatst (klassiek geval bij vrouwen: geen verstopping door een verdikking in de vaatwanden maar een verstoppinkje ín het vat zelf) zag ik op de display het bloed weer alle vaten instromen en binnen een week kon ik weer honderd meter lopen. De rest is geschiedenis. Van iemand die toen een levensverwachting van een aantal maanden had, ben ik nu, behoorlijk gezond, zestien! jaar verder. Natuurlijk hebben we dit gevierd. In kerstsferen bij Centopercento. Jammer dat toen de kerstboom nog niet op de Grote Markt stond.
Met een kiekje uit de oude doos van Roeliens Fancy Free en eentje van Huibert met Polly bij de Haarlemse kerstboom van 2023.
Donny
Vorige maand kreeg ik nieuws over Donato aka Donny. Hij is de iets oudere broer van Fancy Free in de kerstboom hierboven. Hun ouders zijn Jack en Anches. Marc en Petra vertelden me dat hun inmiddels veertien jaar oude Donny ernstig ziek was. In eerste instantie was niet duidelijk wat er aan de hand was maar hun vriendje kon niets meer binnenhouden. Met medicatie en zelfs een voedingssonde hebben ze Donny uit een diep dal gehaald. Zeer waarschijnlijk heeft hij een ontstoken pancreas. Daardoor zijn er problemen met de insulineproductie maar hij is niet stabiel te krijgen. Gelukkig zijn Marc en Petra erg handig en kunnen zij zelf het bloed meten. Wij hebben het in coronatijd een keer bij de toen kwakkelende Orchid geprobeerd. Uiteindelijk was het resultaat dat ik een druppel van Huiberts bloed had kunnen onderzoeken.
Toen Donny weer zelf ging eten, kon de sonde worden verwijderd maar toen had hij echt een insulinechip nodig. Zijn waardes zijn niet stabiel en met deze chip die helaas maar tijdelijk gebruikt mocht worden was het zonder bloedprikken duidelijk hoeveel insuline er gespoten moest worden.
Donny is twee keer opgenomen geweest in de dierenkliniek. Gelukkig is hij erg mensgericht en niet angstig waardoor deze opnames niet te stressvol voor hem waren. De mensen van de dierenkliniek waren zelfs zo attent om een videootje te sturen waarop te zien was dat Donny relaxt zichzelf zat te wassen.
Toen Donny de chip nog had, droeg hij een rood pakje. Nu heel hard duimen dat de ontsteking van zijn alvleesklier geneest! Zijn eetlust en gedrag zijn heel hoopgevend. Hup Donny!
7 december
Darmflora
Wie ook uitzonderlijk goed eet en groeit, is de kleine Bobbie hier. Hij was al als de kleinste van het nest geboren en dat ziek zijn had hem veel gewicht gekost. Maar toen zijn darmflora weer genormaliseerd was, vlogen de onsjes er weer aan. Hij kon zelfs samen met de anderen gisteren gevaccineerd en gechipt worden. Vanwege hun tiende verweekdag vandaag heb ik ze weer gewogen. Bobbie weegt nu een kilo! Bobbie is het kitten dat hieronder aan het plateautje van de klimboom hangt. Tussen het spelen, knuffelen en eten door hebben ze ook weer geposeerd.
Het plaatsen van de chip verliep prima alleen de vaccinatie bij vriendje Frits, het wildkleur katertje dat hierboven tijdens het poseren zijn oogjes even dichtkneep, verliep niet volgens het boekje. Zo zielig. Gelukkig schudde Fritsje de ervaring snel van zich af maar later op de middag maakte hij even een kwakkelige indruk. Ik schoot in de stress. Vroeger, toen we nog niet zulke goede ontwormingsmiddelen hadden en ons voederbeleid nog niet op het huidige hoge rauwvleespeil stond, hadden we vaak zieke kittens na de eerste vaccinatie. Toen werd er trouwens ook standaard een dubbele vaccinatie gegeven, kattenziekte en niesziekte. De dierenarts wilde deze combi ook geven. Dat wil ik per se niet. Te vroeg en te vaak kattenziekte vaccineren geeft schijnbescherming: ik weet van drie sterfgevallen van dubbel gevaccineerde jonge Abessijnen. De kittens hebben dus alleen de niesziekte-enting. De herhaling/booster doen we zo laat mogelijk voor de best mogelijke bescherming en gezondheid.
Gelukkig bleek er niet echt iets met vriendje Frits aan de hand te zijn. Even kalm aan met het eten, gekookte kip valt altijd goed, en vandaag was er niets op het stel aan te merken.
8 December
Ook vandaag ben ik zeer tevreden over het stelletje (ongeregeld). Tsjonge, wat kunnen ze met hun viertjes, soms ook met ondersteuning van LeeLoo ;-), te keer gaan. Als ze daarna tevreden in slaap zijn gevallen dan nemen ze daar royaal de tijd voor. Frits het wildkleurtje lag kop aan kop met overgrootvader Bashiir (lekker voor het infraroodplaatje).
Op die (laatste) foto is toevallig het geopereerde oor van Bashiir te zien. Het is helaas nog steeds verdikt en verfrommeld. Echt goedkomen gaat echt niet meer gebeuren. Maar hij heeft er geen last van.
Ik noemde ook het infraroodplaatje: ik ben de laatste weken in de weer geweest met het verzamelen van informatie over hybride warmtepompen. We zouden het als drie buurtjes op rij doen. Dat kon extra korting opleveren bij de installatie en deze maand was de subsidie nog aantrekkelijk. Na lang wikken en wegen en het lezen van heel wat reviews hebben wij besloten om ervan af te zien. Voor mij was dat nadat het derde bedrijf waar we al jarenlang klant zijn met onze cv-ketel ons uitlegde dat ons huis er helemaal niet geschikt voor is! Ik begon al te twijfelen toen in de reviews te lezen was dat fluisterstille pompen in werkelijkheid helemaal niet zo stil bleken te zijn: ik wil mijn buren absoluut geen overlast bezorgen. En het onderhoud is ook een heel groot probleem. Mijn doel was ons huis verwarmen met zo min mogelijk fossiele brandstoffen en dat blijkt me nu ook al aardig te lukken. Bij het invullen van een van de aanvraagformulieren werd al gesteld dat ons gasverbruik uitzonderlijk laag was!
Toen in de jaren tachtig bekend werd dat het stoken van open haarden vervuiling veroorzaakte, is onze open haard, het was een beauty, het huis uitgegaan. Als ik een principe heb, dan heb ik dat dus ook. Hij is wel goed terecht gekomen: in een restaurant dat graag een tweede van dat specifieke model wilde. Als er meer mensen ervan genieten dan is het functioneel fikkie stoken. Dat gaan we over een paar weken hier ook weer in de straat doen: onze kerstavond met snert in de heksenketel op een houtvuurtje en veel gezelligheid.
Ik begrijp eigenlijk niet dat er geen subsidie is voor elektrisch verwarmen anders dan voor de warmtepompen? Voor wat meer comfort wil ik er nog een paar infraroodplaatjesbij. Ik heb een leuke gezien met een prachtige afbeelding in mooie kleuren. Het is zelfs mogelijk om er een eigen foto op te krijgen.
9 december
Herinneringen
Rudi plaatste onlangs een herinnering van het overlijden van haar dierbare Indira. Toen Indira twee jaar geleden op 5 december overleed, heb ik ook in de blog van die periode over haar geschreven. Helaas zijn door een crash van de plugin waarmee de zijbalken rechts naast de tekst werden gemaakt alle stukjes, foto’s en videootjes met die zijbalken verdwenen. Juist daarin plaatste ik de berichtjes en gekregen foto’s en videootjes van onze voormalige kittens bij hun nieuwe mensen. Gelukkig stond Rudi’s bericht daar niet en bestaat het nog in de kerstblog van 2022.
Vandaag plaatste Rudi de herinnering aan Moos, haar eerste Silfescian. Evenals Indira heeft hij ook een prachtige leeftijd behaald. Ik had me eerder niet gerealiseerd dat Moos overleden was op de geboortedag van zijn vader, Murray van het M-nest uit 1993.
Op de foto’s: Indira toen ze achttien jaar was, daarnaast toen ze nog een klein Indiraatje was samen met haar zusjes en moeder Dzjeedie. Dan Rudi met haar Moos en Moos geflankeerd door zijn vader en moeder.
Deze datum vraagt om een paar foto’s van het geweldige M-nest. De reden dat wij dit nest wilden fokken was heel tragisch: hun grootvader Valentijn was nog maar drie jaar oud toen hij hier in de huiskamer een ongeluk had. Door een gevallen ordner met stalen punten had hij een klaplong opgelopen. Dit samen met een fout bij de dierenarts werd hem helaas fataal.
In die tijd was het gebruikelijk dat particuliere eigenaren van katertjes hun dier een of twee keer beschikbaar stelden voor een dekking en zo kregen wij de kans om een nestje te fokken met een zoon van Valentijn. Ze kregen wij deze lieve jongen toch weer een beetje terug in broer en zus Murray en Mariposa. Het is zo fijn te weten dat Valentijn ook nu nog voortleeft in onze huidige kattenfamilie.
Dit nestje en zeker Murray en Mariposa als huisdieren te mogen hebben was een hele grote troost na het verlies van Valentijn. Hun jeugdfoto’s zijn ook zo bijzonder. Op de laatste foto ligt hun grote neef, de lieve Fonzie, als grote zorgzame broer met ze in een hangmand. Dat zij schitterden, dankzij de foto’s van Wick Natzijl, in twee verschillende schoolagenda’s was een onverwachte bonus. Ik zie me nog lopen in de V&D langs de stapels agenda’s: dat mogen meemaken was uitzonderlijk! Als ik toen een mobieltje had gehad, had ik er beslist een selfie mee gemaakt.
Dimbo
Nu ik toch bezig ben met herinneringen gekoppeld aan data kan 10 december er ook nog wel bij: de geboortedag van onze Dimbo. Zijn komst in 1980 was het begin dat ik meer kennis kreeg over betere voeding voor onze huisdieren én de ontdekking van de Somali. De Abessijn had ik als puber al als mijn favoriete ras aangevinkt maar de foto van een Somali (= Abessijn in halflangharige uitvoering) met dat lieve gezichtje en die chique lengtestreep over een prachtige pluimstaart, maakte dat ik geen weerstand meer kon bieden. Eerder hield ik me voor dat geen kat liever en mooier kon zijn dan onze Sjim en Droppie.
Toen Droppie aka Gipsy als vondeling (hij was in een bos in Urk gedumpt) bij ons kwam, ontfermde de lieve Sjimmie zich als een ware moederpoes over hem. En zonder Dimbo hadden we nooit de ontdekt dat er zo’n fantastisch kattenras als de Somali bestond en was de Somali nooit in ons leven gekomen. Dan had deze website vast ook niet bestaan.
14 december
Onlangs kregen we een update (dat was even schrikken!) over de lieve Flavia (van het X-nest van Maverick en Shabanou uit 2008). Zij wordt inmiddels al een jaar lang behandeld voor suikerziekte en het hele jaar door bleef ze mooi stabiel. We waren allemaal vanaf de eerste dag verbaasd dat een dier dat zorgvuldig (dus voeding op basis van echt vlees en alleen blik en brok als extraatje) gevoed werd toch diabetes kreeg. Dit is een kwaal die juist ontstaat bij dieren met overgewicht door te veel koolhydraten in hun voeding. Door een uitgebreid bloedonderzoek werd ontdekt de aanmaak van insuline verstoord was geraakt door een tumor in haar kopje. Gelukkig bleek alles heel stabiel en ging alles z’n gangetje in huize Eggink/Vaeszen. Wel iedere dag – als pensionado’s – vroeg opstaan, op vaste tijden eten en tweemaal daags de injecties geven. Regelmatig is de basis.
Maar vorige week ging het helemaal mis met Flavia. Gelukkig troffen Roel en Rudolphine een waarnemend arts die zeer toegewijd was en na een nachtje opgenomen te zijn geweest, mocht Flavia weer naar huis. Flavia had een hypo gekregen en de oorzaak bleek eigenlijk heel positief: ze maakt zelf weer insuline aan. Met een lagere dosering van de insuline moet het weer goed met haar blijven gaan. Zonder de toewijding van haar mensen was ze kansloos geweest. Net zoals de lieve Donny in een eerder stukje op deze pagina. Hij heeft ook deze akelige ziekte, trouwens ook door een andere oorzaak dan overgewicht. Hij heeft een ontsteking van de pancreas waardoor hij – tijdelijk? – geen insuline kan produceren. We hebben zo’n bewondering voor de mensen van Flavia en Donny. Echt uitzonderlijk wat zij voor hun (en dus ook onze) hartendiefjes doen!
Flavia in de loop der jaren. Op de laatste foto is ze op leeftijd en vertelt ze haar mensen dat haar eetlust weer uitzonderlijk is.