Op de uitgelichte foto hierboven schittert onze geweldige kater Bodiir en links naast deze tekst zijn oudste zoon Durin Silver.
Het hormoonstaafje suprelorin waardoor hij een tijdlang als een castraatje geleefd heeft, is uitgewerkt en Bodiir mocht op herhaling. Tijdens zijn eerste hormonale actieve periode heeft hij twee nestjes verwekt. Het eerste als totaal onervaren kater bij leading lady Sher, waarbij het amper durfde. Maar hij heeft toen wel de prachtige Durin Silver verwekt. Deze mooie knaap was helaas een eenling. Dat kwam vooral omdat er maar één keer gedekt was. Meer dan 24 uur later durfde hij het weer maar toen was het te laat: bij een poes sluit de baarmoedermond zich meestal 24 uur na de eerste dekking om te voorkomen dat er een te groot leeftijdsverschil tussen de kittens kan ontstaan.
Bij de herkansing bij Sher heeft hij de schade ingehaald en werden er zelfs vijf kittens geboren. Daarvan is helaas het eerstgeboren katertje kort na de geboorte overleden. Bodiir is dus nog maar vader van vijf kittens. En nu, na een hormonaal rustjaar, is hij op herhaling. LeeLoo is gedekt op maandag 3 februari en Sheralyn op zondag 9 februari. Maandag zouden we al kunnen zien of Sheralyn tekenen van een zwangerschap vertoont en zes dagen later zou dit bij LeeLoo ook kunnen. Gezien het gedrag van beide poezen mogen we nu al hoopvol zijn.
De blogtitels
Webmaster Victor is heel goed in het verzinnen van die titels. Hij heeft er in 2017 een heleboel bedacht tijdens het overzetten van de oude nieuwsberichtjes vanaf mijn oude website. Op deze website probeer ik dat ook maar deze blogs zijn zoveel groter en lang niet altijd past de titel bij de inhoud die er in de loop van de maand bijkomt. In de vorige was er uiteindelijk sprake van zoveel verdriet dat ik de enigszins ludiek bedoelde titel ‘Wonderbaarlijke Genezing’ niet meer passend vond. Tenslotte kan ik ieder stukje hier ook een eigen titel geven.
Zorgen en verdriet
En aan al dat verdriet lijkt geen eind te komen. Vanmorgen hoorde ik van Marjo dat haar dierbare Tamaran, die vanwege zijn 17e verjaardag in de vorige blog én op de Foto van de Dag nog schitterde, vandaag is overleden. Hij had een niet-operabele tumor bij zijn keeltje.
In de vorige blog had ik al wat over hem geschreven. Over hoe speciaal hij voor ons was en zonder hem de zilver Somali er heel anders had uitgezien. Bodiir stamt rechtstreeks van hem af: Tamaran, Bandit, Izzy, Lemon en Bodiir. In het vorige stuk had ik niet beschreven hoe beroemd Tamaran was: zijn eerste mens Sylvia Scheen maakte niet alleen de mooiste schilderijen, zij maakte ook voor het blad van Neocat een stripverhaal en wie was de hoofdpersoon in die strip? Tamaran! Ook hier voor Marjo ons medeleven met het verlies van haar dierbare maatje.
Wiesje starend naar het kattenluik waar naar haar idee zomaar een indringer binnen kan komen. Voorlopig wordt dit luikje dus niet meer gebruikt. Ouderwetse handbediening van de deur is nu beter. Op de derde foto moeder en dochter in betere tijden en op de vierde foto Wiesjes jongere halfbroers Jimmie en Jack in de aanbieding bij Dirk.
Wiesje
Zorgen hebben we trouwens ook genoeg: over de lieve Wiesje. Ooit was zij ‘Onze Wiesje’. Ze houdt dan ook haar pagina op deze website. Zij is een halfzusje van de twee stoere katers die zo braaf in het rode Dirkkratje zitten. Zij is ooit als pleegkitten bij ons gekomen maar na een misverstand tussen de meiden door het gedrag van een buurkater die maar bleef staren (wordt vaak door katten als agressie ervaren), was het nooit meer goedgekomen in onze groep. Samen met haar dochtertje Yfke verhuisde ze naar Matthijs en Monique en daar ging het jaren goed. Tot ieders schrik raakte Wiesje een keer helemaal over haar toeren. De eerste keer kwam dat door werkzaamheden; voor haar teveel lawaai door het boren in beton en sinds die tijd reageert ze heftig op alle mogelijke verstoringen door lawaai. De herrie van vechtende buurkatten is ook een trigger voor haar. De ellende is dat ze dan haar bloedeigen dochtertje Yfke aanvalt.
Alarm
Bodiir liet ons deze week goed schrikken. Huibert was in de tuin bezig en een paar katten scharrelden daar rond. Zo ook Bodiir, zonder broekje. In huis draagt hij momenteel wel vaak een broekje want hij sprietst behoorlijk en één spriets vraagt al om gasmaskers, zo erg stinkt zijn urine. Na de krolse avonturen hadden we veel wasgoed en één moment van onoplettendheid kan weer een volle schommel veroorzaken. De broekjes zijn namelijk niet 100% betrouwbaar. Gelukkig heeft Bodiir de gewoonte dat hij ‘s nachts zo blij is dat hij met broekje aan op bed mag dat hij dan de hele nacht niet van zijn plaats afkomt.
Maar terug naar die schrik. In de tuin staat een zware pot van aardewerk waar ‘s zomers een fonteintje op zonnepanelen kan drijven. Natuurlijk stond die pot vol water en Bodiir vond dat daar nog wel wat bij moest. Toegestaan – het is buiten. Alleen bleef hij minutenlang in die plashouding op de rand zitten. Huibert riep me om eens te komen kijken. Alarm dus!! Meteen de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt. Omdat ik niet het idee had dat Bodiir de klassieke verstopte plasbuis door urinekristallen had (geen volle blaas en wel iets van nattigheid van urine onder de staart) hoefden we niet direct te komen. Als dat wel het geval was, dan heb je een echt spoedgeval. Tijdens het onderzoek door de dierenarts bleek ook daar dat er geen sprake van een volle blaas was maar wel van een mogelijke blaasontsteking. Bij verder onderzoek bleek ook dat Bodiir aan één kant behoorlijk tandsteen en ontstoken tandvlees heeft. Daar gaan we dus zo gauw mogelijk wat aan laten doen. Die afspraak staat!
Bodiir had van de dierenarts een injectie tegen de pijn gekregen en ‘s middags liep hij al weer te huppelen en te apporteren. En ik maar denken dat hij niet meer apporteerde door zijn hormoontjes. Nu taalt zijn koppie trouwens niet naar apporteren: hij heeft het favoriete mandje voor het infraroodplaatje weten te claimen en Sher ligt te mokken op Huiberts stoel. Dat goedkope kartonnen ding onder het bijzettafeltje is zo favoriet dat Sher liever een maaltijd overslaat dan afstand van haar plekje doet.
Nu net heeft de slimme Sher Bodiir met een lief koertje uit het mandje weten te lokken – zeker een dekkater reageert op zo’n koertje – en toen schoot ze als een speer naar hét mandje. Schitterend!
Ik heb het kacheltje maar weer even voor haar – aangezet (ik zet het vaak even uit want het wordt me af en toe echt te warm).
Bodiir en LeeLoo op een oudere foto pal voor het geliefde kacheltje. Dat hondenkleedje was wel tweede keus. Linksboven is een rand van het favoriete kartonnen mandje in het bijzettafeltje te zien. Laatste foto, Bodiir in een mandje van de – ooit dure maar ongelooflijk duurzame – klimboom. Die is sinds de ir-plaatjes ‘s winters ook tweede keus.
11 maart
De afgelopen dagen was het iedere dag veel te mooi weer om binnen te zitten. We hebben daar dus samen met Polly zoveel mogelijk van genoten. Met de terrasjes lukte het niet altijd want de zon stond vaak te laag om over de gebouwen heen te komen maar op het Bolwerk en zondag toen we naar de ALV van de Kuvasz vereniging gingen, was het heerlijk buiten.
Alles begint weer te groeien en te bloeien en dat doen onze dames Sheralyn en LeeLoo ook. Ze zijn overduidelijk drachtig en omdat ze nu halverwege de dracht zijn, heb ik de kraammanden klaar gezet. Sheralyn was zo begerig om in de hare, dezelfde als van haar eerdere nestjes, te willen dat het lastig was om hem comfortabel aan te kleden. Het is erg lang geleden dat wij twee nestjes tegelijk in de planning hadden. LeeLoo moet dus genoegen nemen met een andere kraamruimte. Ik ben heel benieuwd en ook best wel een beetje bezorgd of dat allemaal wel goed zal gaan. De mand voor Sheralyn moet mogelijk uit de kamer worden gezet wanneer het haar tijd is om te bevallen. Als ik haar zou toestaan om in die mand te gaan, kan Sheralyn van slag raken wat zou kunnen leiden tot eindeloos gesleep met haar kittens omdat ze dan niet tevreden is over haar nestelruimte. Zoiets hebben we ooit meegemaakt met de nestjes van Shirezah en Tamara. De arme Tamara liep doorlopend met een kitten in haar bek rondjes in welke kamer dan ook die we haar gaven. De huid van de kleintjes raakte helemaal ontstoken. Deze onrust duurde zeker twee weken en niemand kreeg aan voldoende slaap want ook ‘s nachts ging het slepen door. Pas toen ik Tamara een deel van de kittenkooi gaf, bleek ze in één minuut helemaal tevreden. Alleen dat ding was voor haar de juiste ruimte om te kramen. Het is toen gelukkig wel helemaal goed afgelopen met haar kittens.
De grote kittenkooi is al meer dan veertig jaar oud. Echt een ideaal ding. De moedertjes kunnen via de eerste etage erin en -uit en de kittens zitten de eerste drie weken veilig. Maar nu worden de onderdelen van deze kooi gebruikt als reservekraammateriaal.
Voor het eerste nestje van Kitty Jewel had ik van een nieuwe verhuisdoos een kraammand geknutseld. Met de plaatjes erop zag het er heel gezellig uit. Maar dit ding bleek niet veilig: Jewel sprong een keer ‘s nachts, dus in het donker, over de rand belandde met een pootje op een kitten. Dat diertje, een prachtig poesje, heeft het helaas niet overleefd. De volgende dag heb ik dit kitten voor onderzoek naar de faculteit van de Universiteit in Utrecht gebracht. Het lukt niet altijd om de oorzaak van overlijden vast te stellen maar sommige dingen kunnen wel uitgesloten worden. Sommige hartafwijkingen zijn wel aan te tonen. Bij dit kitten was de oorzaak overduidelijk: gebroken ribbetjes. Die doos ging per direct naar het oud papier.
De derde foto is van Nieckje met haar laatste nest van 17 jaar geleden: het T-nest met Mio, Taran en de recent overleden Tamaran. Taran heeft wat ouderdomsklachten maar die zijn stabiel. Het laatste bericht over Mio dateert al van een jaar geleden…
Onze katten moeten vandaag op tijd eten want morgen moet Bodiir nuchter zijn voor de behandeling. Hij is ‘s morgens als eerste aan de beurt voor zijn gebitsreiniging.
Toen Bodiir bij het bezoek aan de dierenarts pijnmedicatie kreeg voorgeschreven, werd hij meteen al weer de vrolijke knuffelige Bodiir zoals hij hoort te zijn. Maar op een dag was ik zijn medicatie vergeten… Alleen bleek hij die dag én de volgende dag even vrolijk en knuffelig. Zo goed is die medicatie niet voor zijn nieren dus ik heb het hem niet meer gegeven. We laten de behandeling morgen wel plaatsvinden want dat tandsteen moet weg!
Vandaag was er met de dierenaarts even overleg over Bodiir en omdat Shabanou weer jeukklachten heeft, zonder wondjes maar vergelijkbaar met een vorige keer toen de jeuk zelfs uitmondde in eosinofiele granuloma, was er over haar ook overleg: zij krijgt een zo kort mogelijke cortisonenkuur (Prednicortone). Vanavond krijgt ze haar eerste; klokslag tien uur. Dat tijdstip is bij de kat het meest effectief. Bij honden werkt dit middel juist weer beter wanneer het ‘s morgens wordt gegeven.
Voor mijzelf staat er ook een operatie gepland maar die ga ik afzeggen. Ik wilde heel graag dat de schroef uit mijn rechterwijsvinger gehaald zou worden maar na het zien van de röntgenfoto en de uitleg van de arts realiseer ik me dat de consequenties mij te lastig en riskant zijn. Het zes tot acht wekenlang een spalk dragen zal me veel te zwaar vallen maar dat moet om te voorkomen dat het dunne restant van het botje zou kunnen breken. Ik had nooit verwacht dat er zo’n grote dikke schroef in mijn wijsvingertje zou zitten. Omdat ik rechtshandig ben, moet Huibert echt alles van me overnemen. Dat is niet te doen. We krijgen kittens die verzorgd moeten worden. Kittens knuffelen is dan eigenlijk nog het weinige wat ik zou kunnen doen naast een beetje internetten. Ik ken mezelf. Ik ga toch proberen om dingen zelf te doen en als ik dan die vinger breek, is de kans groot, volgens de arts, dat die breuk niet meer goed kan genezen. Dan ben ik goed ver van huis want ik heb al zoveel problemen met mijn handen. Daarbij vergeleken is de pijn bij het stoten van de vinger met de schroef peanuts.
Laatste nieuws: de Verenigde Staten gaan Oekraïne weer wapens en informatie leveren en er zijn positieve geluiden over een wapenstilstand. Ik ben benieuwd want Trump zegt iedere vijf minuten wat anders. Het is dat het echt verschrikkelijk is want al dit gedoe, Trump en Musk met hun handelsoorlog, de landjespikkerij (Gaza, Groenland), de beurzen die overspannen reageren op alles wat ze zeggen en weer terugtrekken. Het lijkt op een slapstick.
12 maart
We hebben ons vriendje Bodiir weer thuis. Ik had me mentaal en het huis helemaal voorbereid (extra warm plekje) op de verzorging van een zielig en mogelijk kouwelijk operatiepatiëntje. Dat was dus niet nodig. Toen we hem kwamen ophalen en hij in zijn mand naar de balie werd gebracht, zagen we nog wel een zielig vogeltje met hele grote ogen maar eenmaal thuis huppelde hij de mand uit en bleek hij te gieren van de honger. Omdat er hechtingen in zijn bekje zitten, er zijn heel wat elementen gesneuveld, zo jammer!, moet hij zo schoon mogelijk eten krijgen. Dus geen blikvlees in gelei want dat blijft plakken. Voor patiëntjes met welke kwaal dan ook koken we altijd kipfilet. Hij was zo hongerig en zo snel dat hij een rauw stuk weg wist te grissen. Maar wat is hij vrolijk en gelukkig: weer veilig thuis en dankzij de perfecte verzorging en zorgvuldige narcose is er weinig met hem aan de hand.
Het werken met de laptop gaat weer als vanouds: Bodiir lag op zijn rug voor de laptop. Die laptop opstarten gaf trouwens de nodige problemen. Hij leek zo dood als een pier en ik had de oude al uit de lade gehaald. Maar opeens deed hij het weer. Ik had al bijna een hulpvraag naar Jan-Willem gestuurd.
We zijn zo blij dat alles goed is afgelopen. En ook dat hij een antibioticakuur (Clindabactin) heeft meegekregen. Er zijn klinieken die dit namelijk niet doen. Ik vind het kleine risico dat er een bacterie via de bloedbaan in een orgaan (vaak de nieren) terecht kan komen te groot. Je huisgenootje onnodig verliezen, is onverteerbaar. Gelukkig is het ooit met de tandheelkundige ingrepen zonder AB-kuur bij Jack en Maverick goed afgelopen. Shabanou heeft ook op een hoektand tandsteen zitten. Eigenlijk zou dat ook weggehaald moeten worden. Dit kan namelijk ook tot zo’n gevaarlijke infectie leiden… Maar zij is bijna 18 jaar… Het is dat de jeuk naar mijn idee de kwaliteit van haar leven zou kunnen bedreigen want anders had ik haar liever helemaal geen medicatie gegeven. Het lijkt wel alsof alle medicijnen schadelijk voor de nieren zijn. Maar ze reageert perfect op de medicatie die ze sinds gisteren krijgt. Ik hoop zo dat ik er goed aan doe om niets aan haar gebit te laten doen. Dan was het met Sijntje vroeger makkelijker; haar elementen vielen er spontaan uit. Dat is wel een voordeliger manier 😉 Van het geld van de behandelingen bij de dierenarts, en wij hebben een kliniek die hele redelijke tarieven hanteert, heeft onze buurman deze week een leuke tweedehands auto met lederen bekleding en stoelverwarming gekocht – bijna hoor 😉
Ik ben trouwens blij verrast dat het me gelukt is om weer een videootje te kunnen plaatsen.
13 maart
Vandaag heeft Bodiir zijn schade ingehaald: hij heeft bijna de hele dag geslapen. Het geven van zijn medicatie ging gisteravond niet goed. Omdat ik problemen heb met mijn handen en omdat ik hem absoluut geen pijn wilde doen, lukte het niet om de vloeibare medicatie in zijn bekje te geven. Ik kreeg de tip van de dierenartsassistente om het gemiste deel van gisteravond vanmorgen in wat lekkers te geven. Die gewoonte heb ik niet met medicatie maar ik weet inderdaad dat dit niet vies is en over het eten gegeven kan worden. Dat ging dus wel goed. Ik heb geen nieuwe foto’s van onze vriend want hij sliep zo lekker. Ik wil nu graag iets schrijven over onze Sher dus daarom hiernaast een favoriete foto van haar.
Ik had de foto hierboven onlangs op Facebook gezet naast een jeugdfoto van Sher. Dat was er een uit de serie van en rondom de fotoshoot van het hele nest in 2016. In het verre China is echter iemand helemaal verliefd geworden op onze Sher. Kan ik me goed voorstellen. Wij zijn het ook; ze is ook geweldig. Erg aanhankelijk, vol zelfvertrouwen, ontroerend gehecht aan ons hondje Polly en heel leuk in de omgang met andere mensen. Eind van de maand, zondag de 30ste, mag ze weer op een kattenshow laten zien hoe geweldig ze is. Van een vorige show hebben we hele leuke foto’s gekregen. De keurmeester had een hele goed klik met Sher en haar dochter Leeloo en kleindochter Richards Boudica.
Sher en LeeLoo op hun laatste show vorig jaar in Beverwijk. De laatste foto is van Richards Boudica. Zij doet het ook heel goed op de shows. Zij is Shers kleindochter via Sheralyn.
Haar negen levensjaren zitten Sher niet in de weg wanneer ze een boevenbui heeft. Waar haar vader Bashiir zich vooral uitleeft met het trekken van sprintjes over de vloer maakt Sher haar sprintjes graag wat spannender door ook omhoog te gaan. Deze keer moest het schilderij van Evie eraan geloven.
In de wereld is het al tijden spannend. Trump is nu zo’n zes weken president en iedereen rolt van de ene in de andere verbazing. Vooraf had hij gesteld dat hij wel even de oorlog in Oekraïne zou laten stoppen. Alleen had hij tot vandaag nog geen reactie van Poetin. Vandaag dus wel: voorlopig komt er van vrede nog niets terecht. Dus Europa moet Oekraïne blijven helpen én investeren in de Europese defensie. Dat kost geld. Premier Schoof had het nodige toegezegd, blijkt naderhand dat de coalitie dit tegenhoudt. Ik ben bang dat het nu niets ondernemen later veel meer gaat kosten.
Ik gun het de ongelooflijk dappere mensen in Oekraïne zo dat ze weer in vrede kunnen gaan leven. Gelukkig gaat het nog steeds goed met Oleg en zijn familie én Iriska, hun Somalipoesje. Hun andere kat is onlangs geopereerd. Ik ben zo blij dat dit, ondanks de omstandigheden daar, toch gedaan kon worden.
16 maart
Afgelopen vrijdag is de mooie Sarabi hier gekomen voor een logeerpartij met speciale genoegens maar of die echt al hebben plaatsgevonden, vraag ik me af. Ze zijn lief voor elkaar en best wel aan het rommelen geweest maar de bekende dekkingskreet en het rollebollen na een dekking heb ik niet gezien. Sarabi maakt nu een hele tevreden indruk en heeft een prima eetlust maar Bodiir maakt een minder tevreden indruk en dat uit hij door bijna ieder stukje oppervlak onder te sprietsen. We hadden de afspraak voor zijn semi-castratie al staan maar als er niet een echte dekking zie of hoor dan zeggen we die afspraak af. Die paar weken komen we ook nog wel door.
De tijd zal het leren of Sarabi echt gedekt is geweest.
Wat wel al heel snel duidelijk werd, is dat de cortisonenkuur voor Shabanou werkt: de lieve meid had al na twee keer een pilletje minder jeuk. Inmiddels heeft ze al drie keer een halfje gehad en vanaf vandaag gaan we die om te dag geven. Dat moet ik wel even in mijn agenda zetten zodat ik haar kuur nauwkeurig afbouw. Dit is een fantastisch medicijn maar de bijwerkingen zijn niet voor de poes.
Kraammandjes
De kattenspeelgoedafdeling van Temu is dat wel! We grossieren hier in de speeltjes. Ik was blij verrast van de laatste levering. Ik had bij een bestelling een kattenhuisje in mijn winkelmandje gedaan om de portokosten te vermijden. Ik had de beschrijving of reviews niet gelezen dus ik wist er weinig van: dit is echt leuk! Het was eigenlijk bedoeld om de komende kittens in en om te laten ravotten maar dit superzachte huisje met afritsbaar dak kan zelfs gebruikt worden voor het kramen. Alleen moet ik dan iets bedenken waardoor de kittens er niet uit kunnen lopen wanneer ze nog echt kwetsbaar zijn. Huibert heeft vast nog wel ergens een mooi plankje of een plaatje van kunststof dat ik dan als half deurtje in de opening kan zetten (ophangen want het mag niet omvallen).
Aan kraamgelegenheden hebben de moedertjes in spe geen gebrek: de grote kraammand staat klaar, onder het nachtkastje staat een kleinere en dan nu dit huisje erbij.
LeeLoo is als eerste uitgerekend. Ik ben heel benieuwd welke locatie ze zal gaan kiezen. De grote kraammand is echt voor Sheralyn en het Ikeahuisje van de laatste foto is al eens voor een bevalling gebruikt (Sher met haar C-nest). Als ze beneden wil bevallen, kan ik de mand op de bank zetten. Het kramen tijdens de eerste drie weken zie ik het liefst boven. LeeLoo is zelf ook boven geboren dus ik verwacht dat zij daarvoor kiest.
In de loop van de jaren hebben we heel wat attributen als mandjes en bomen voor onze dieren aangeschaft. Het ene bleek een groter succes dan het andere. Klassiek is natuurlijk dat de lege verpakking een grotere aantrekkingskracht op de katten heeft dan de soms bijzonder dure inhoud. Maar sommige dingen bleken een groot succes. Niets is voor de eeuwigheid, zeker krabmateriaal voor katten niet, maar de foto’s zijn er nog. Het speelhuisje bovenaan de fotoverzameling hieronder bleek zo’n succes. Op de eerste foto poseert de lieve Juultje met de kittens van tante Kelly Kathleen. Op de tweede foto zitten twee van haar zoontjes, Yentle en Rosso, op een zitplankje van de hoge schoorsteen van dat huisje. Met die foto heb ik zelfs een prijs gewonnen!
Het bovenstuk van die schoorsteen bleek heel geschikt om staatsiefoto’s van nestjes te maken. Ze konden daar niet al te snel vanaf komen en dan had ik de gelegenheid om hun aandacht te trekken om zo’n foto te maken. Het huisje had één nadeel: de kittens konden op het zoldertje komen en wij niet. Hele kleintjes luisteren nog niet perfect en dan moesten we weleens best lang wachten tot ze weer tevoorschijn kwamen. Toen het helemaal uit elkaar viel, heeft het eindstuk van de schoorsteen nog een tijdlang op de ‘gluren-naar-de-buren-plank’ gelegen waar het ook in trek was als zit- en slaapplaats. Mijn geliefde foto van het N-nest (dé vijf sorreltjes) is rondom dat groene plankje.
De jungleboom was ook zo’n succes. Die werd hier speciaal op maat door een plantenartiest gemaakt. Aan de schaduwkant de donkerdere kleuren en bij het raam de kleurrijke planten. Ooit vind ik het negatief van de kleurenfoto met onze hondje Pici aka PiciPoem in die boom! Deze foto heeft bij een stukje over onze dieren of het ras in het kattenblad Felikat Magazine gestaan. Ik heb hem zelf nu helaas alleen nog maar in zwart-wit.
Iedere keer wanneer we de kamer anders inrichtten, sneuvelde er een stuk van de jungleboom. Oorspronkelijk besloeg hij de hele wand tegen de gang aan en hij eindigde als een smal hoog boompje in de andere hoek. De laatste delen hangen nog aan het plafond.
Vorig jaar hebben we een massieve boom voor op het dakterras gekocht. Daar hebben ze ook veel plezier van. Hij lijkt me behoorlijk duurzaam al zou het nog beter voor hem en leuker voor de katten zijn wanneer er een afdakje op het balkon komt: een droge uitkijkpost over de hele buurt. Dát is wat voor een kat!
Het kunststof huisje waar het E-nest in opgroeide is van de Action. We hebben hem nog steeds. Het is opvouwbaar. Het rode hartje ervan hing in de weg en dat werd een van de rondslingerende speeltjes in huis dat níet in de stofzuiger verdween. Ik heb het onlangs gerepareerd want dat is Shers apporteerspeeltje. Daar loopt onze lady af en toe grommend mee rond. Toen ik dat geluid de eerste keer hoorde, schrok ik omdat ik dacht dat er iets heel erg mis was met een van de dieren. Van Sher en haar speelhartje moet ik eens een foto van proberen te maken.
18 maart
Ik was onlangs al zo tevreden dat het me gelukt was om weer een videootje te plaatsen. Eerder kon ik het namelijk wel. Opeens lukte me dit niet meer. Nu heb ik via het programma van deze website zelfs een fotootje van mijn mobieltje op deze pagina weten te plaatsen. Ik heb me er hieronder mee uitgeleefd. Ik krijg wel de melding dat er een limiet is. Dat zien we dan wel weer.
Toen de plugin voor de zijbalk nog werkte, zette ik vaak de berichtjes over de uitgevlogen Silfescians daarin. Met die crash toen zijn al die berichtjes helaas verdwenen en mijn zo geliefde lay-out. Maar zoals het er nu uit ziet, kan het er best mee door.
Eerst zijn de huidige katjes met het videootje van Rudi aan de beurt. Haar twee sorrelzilveren mannen zijn zo lief voor elkaar! De zeven jaar oude Olivier is de zorgzame en Kareltje (Charlie) van één is gespecialiseerd in het aanhouden. De derde Somali is de bijna twee jaar oude dochter van Sheralyn. De twee katers zijn behoorlijk oversized en van een zeer royale vacht voorziene Somali’s. De fijn gebouwde elegante Lilibet steekt daar enorm bij af. Als het Rudi lukt, zou een foto van de twee katers met Lilibet ertussen erg leuk zijn. Eerder had Rudi een trio van twee poezen (Indira, tante van Shabanou en Noortje, dochter van Nieckje) en één kater (Moos) en nu twee katers en één poes.
21 maart
Een prachtige datum om deze blog af te gaan sluiten. Ik hoorde op de radio dat dit de warmste 21 maart ooit is. Daar gaan we dus van genieten. Huibert is met Polly op stap en ik ga met buurvrouw Tineke van het mooie weer genieten.
Nog even een klein verhaaltje over Bodiir: omdat het alweer een tijd niet echt geregend heeft, gooi ik oud drinkwater etc. niet meer in de wasbakken of gootsteen maar de tuin in. Zo ook de (flinke) waterbak van de kattenkamer waar Bodiir deze week een vriendinnetje te logeren had. Ik deed de buitendeur open en gooide het water over het dakterras maar op datzelfde moment rende Bodiir precies in diezelfde richting het dak op. Hij kreeg de complete lading van kop tot staartpunt over zich heen. Hij wist even niet wat hem overkwam en stoof weg naar het hoogste plankje van de uitkijkinstallatie op het bijbehorende balkonnetje. Een plankje lager zat zijn vriendinnetje voor een paar dagen, de lieve Sarabi, en die kreeg een regenbui over zich heen toen Bodiir zich uitschudde.
Het is allemaal goed gekomen.
Het muisje
De sticker van de foto van Bodiir met zijn speelmuisje vond ik toevallig toen ik met WhatsApp bezig was. Die vind ik te leuk om niet te plaatsen, vooral ook omdat we het ‘versierverhaal’ van Bodiir vanavond nog verteld hebben. In het kort: Bodiir speelde een keer zodanig opvallend met een speelmuisje dat het mij leek dat hij dit bewust deed om het ijs bij een logerende poes te breken (menselijk gedacht). Dat verhaal vertelde Huibert later weer aan een paar oud-collega’s tijdens een borrel. Dat ontlokte een van hen de verzuchting dat hij ook zo’n muisje wilde hebben.
Vanwege het gedoe van Trump en de andere te rijke mensen met teveel politieke invloed wil niet iedereen die lui nog rijker maken. Ik heb nu ook Signal en Bluesky op mijn telefoon staan. Maar of deze net zo handig is en grappige functies heeft zoals stickertjes van foto’s maken, vraag ik me af. Ik ben nog niet enthousiast. Signal zeurt steeds om mijn pincode en Bluesky blijft me iedere keer ook weer vragen of ik mijn e-mailadres wil verifiëren. Dat heb ik al meer dan eens gedaan. En ik kan er niemand vinden. Dat schiet dus niet op 🙁
Ik ben van plan om Facebook/Messenger af te schaffen. Veel te handig om contacten te onderhouden. De fotomappen én de herinneringen die steeds langskomen. Die wil ik niet missen! Twitter/X heeft me nooit getrokken; teveel toetsenbordhelden zonder moreel kompas die grenzeloos tekeer gaan dus die heb ik verwijderd. Insta(gram) heb ik wel maar ik doe daar heel weinig mee. Bij een van de eerste keren rondneuzen daar stuitte ik op uitlatingen van iemand die ooit een kat van ons heeft gehad: die kant van haar had ik liever niet willen leren kennen.
Maar terug naar de eerste echte voorjaarsdag:
Ik was dus met buurvrouw Tineke op stap terwijl Huibert dat deed met Polly. Wij waren niet de enigen die van het heerlijke weer wilden genieten. Zelfs alle tafeltjes in de schaduw op en rondom de Grote Markt waren vol. De zon staat al wel wat hoger maar was al achter de huizen van de Gedempte Oude Gracht toen we bij een ander terras aankwamen. Het weer was te aangenaam om naar binnen te gaan dus we gingen verder naar Bram (Pizzeria Bellezza Nera, eerder Black Beauty op het Verwulft) en wie kwamen we daar tegen? Huibert met Polly, Joyce én het zonnetje waar we nog een hele tijd van hebben kunnen genieten.
De foto hiernaast heb ik van Stefan, een zoon van Bram, gekregen. Polly stond vorig jaar raar te kijken toen haar fietskar in beslag was genomen door Brams muizenvanger, de lieve Blacky. De lieve mooie Blacky is gek op Polly. Meer dan eens komt hij er gezellig bij wanneer we daar zijn. Een keer lag hij zelfs uiterst relaxt op Polly’s kleedje en Pol had er geen probleem mee om er naast te liggen.