C-nest (Sher x Gio)

De logeerpartij van Sher bij Gio verliep heel voorspoedig en ‘s avonds laat op 21 juli vond de eerste dekking al plaats. Even voorspoedig beviel Sher op 20 september van hun kittens. Alleen had ik tijdens deze zwangerschap geen goed voorgevoel. Daarom hebben we Sher ook aan het einde van de dracht laten onderzoeken. De foto wees uit dat ze zwanger van een drieling was.
Sher bevalt altijd aan de vroege kant, zo rond de 63e dag. Alleen had ik verwacht dat ze er nu wat langer over zou doen omdat in de praktijk grotere nestjes eerder worden geboren dan de kleinere nestjes. Niet altijd dus.
De kraammand stond uiteraard wel klaar voor haar maar de huiskamer was niet op de juiste temperatuur. Gelukkig zorgde ze zelf voor die betere temperatuur door in de kattenbedstede te bevallen. Het eerste kitten was een wildkleur katertje dat, ondanks dat ik de cv meteen goed hoog had gezet en Sher hem keurig droog had gelikt, niet een goede lichaamstemperatuur kreeg. Zijn broertjes die wat later kwamen, bleven wel lekker warm.

Op de foto linksboven ligt Sher op een oudere foto in het kattenhuisje waar ze dus nu aan haar bevalling was begonnen. Omdat het kattenhuisje/kattenbedstede te krap was om te bevallen, had ik Sher snel een doosje gegeven en dit aangekleed met alles wat ik snel bij elkaar kon grissen. Van een stapel schone theedoeken tot een fleecedekentje. Dochter Sheralyn leefde erg mee met het wel en wee rond de bevalling. Op de laatste foto ligt opa Bashiir gezellig in de kraammand.

Helaas kwam mijn voorgevoel wel uit. Ik maakte me zorgen om deze zwangerschap. Daarom had ik dus kort voor de bevalling die röntgenfoto laten maken.
Na het eerste katertje kwam even later een sorrel manneke van 115 gram en een uurtje later werd er nog een wildkleur kater van 108 gram geboren. Heel vreemd was het dat bij het eerste kitten tijdens een scheurtje in zijn huid bij zijn oortje was ontstaan. Omdat ik moeilijk details zie, viel me wel op dat daar een rood vlekje zat. Bij het sorrel katertje scheurde de navelstreng zomaar af. Dat had ik ook nooit eerder meegemaakt maar op dat moment zocht ik er niets achter. De geboorte van het derde katertje was volkomen normaal. Omdat er een pauze van een uur tussen zat, is dit een aanwijzing dat hij in een andere baarmoederhoorn zat (een poes heeft twee baarmoederhoorns).

Helaas lukte het niet om het eerstgeboren katertje een betere lichaamstemperatuur te laten krijgen en dan is zo’n diertje niet in staat om voeding en medicatie van de dierenarts op te nemen. We moesten dus helaas besluiten om dit kleine vriendje te laten inslapen.
Door alle commotie waren de andere twee er niet echt aan toegekomen om hun buikjes lekker vol te drinken en toen de rust was teruggekeerd en de melkproductie goed op gang was gekomen, verspilden zij hun energie door steeds om dezelfde tepel te gaan knokken. Maar toch groeiden ze. Op een gegeven moment woog Vriendje Rood zelfs 172 gram. Mogelijk had hij zich ‘overdronken’ want de volgende dag was er een vreemde vlek in de mand en hij wilde absoluut niets meer. Zelfs niet slikken… Met een flesje voeden had weinig zin en daarbij had ik te veel problemen met mijn rechterhand gekregen. Ik gaf hem wat druivensuiker en verse room met een spuitje, hanteert veel makkelijker, om hem wat energie te geven. Met de mand op schoot probeerde ik hem aan te leggen maar hij bleek geen interesse te hebben. Klein Bruin en mama Sher stelden de extra aandacht wel op prijs. Klein Bruin ging groeiende heen en de melkproductie van Sher werd gigantisch. Als ik een druppeltje los masseerde om het zorgenkitten aan te leggen, spoot het soms tientallen centimeters omhoog en toen ontstond het idee bij me om die melk op te vangen en aan de kleine te geven. Ik zoog dit met dat spuitje op en gaf hem steeds zo’n minidruppeltje. Slikken deed hij nog niet maar er kwam toch wat in zijn bekje en door over zijn keeltje te strijken kwam er toch wat bij hem in. Ik was eigenlijk de hele dag met hem bezig.

Hij bleef gelukkig wel op de juiste temperatuur maar hij bleef gewicht verliezen. Eigenlijk leidde al mijn inzet tot niets tot en de wanhoop nam toe tot… hij ‘s avonds laat opeens zelf een tepel zocht en ging drinken. Hij bleek te zwak om echt wat binnen te krijgen maar met de bijvoeding nam hij weer wat in gewicht toe. Hij viel vorige week dinsdag van die 172 gram af naar 151 gram maar woensdagavond scoorde hij alweer 165 gram en vandaag, nu ze precies twee weken oud zijn, weegt hij 260 en Klein Bruin 264 gram. Ik ben zo trots op ze!

Zodra de kap van de kraammand afgaat, is grote zus Sheralyn er als de kippen bij. Ze is dan wel vaak wel een tikje te wild maar onder toezicht gaat het prima. De poes op de foto hierboven bij de kittens is dus Sheralyn.
De oogjes van het sorrel vriendje zijn nog maar net open dus bij hem zie je de vliesjes nog. Die trekken nog weg.

7 oktober
Sher bracht af en toe een kitten naar beneden maar omdat ze met hun 2, 5 week naar mijn idee nog de bescherming nodig hebben van de lekkere warme afgedekte kraammand wilde ik er nog niet meewerken aan haar plannen. De temperatuur in huis is voor kittens aan de lage kant (vanwege Poetin staat de cv niet aan maar is het toch minimaal 19 graden) en ik vind de oogjes van het sorrel katertje nog wat te kwetsbaar voor het volle licht. Maar vanmiddag mochten ze een kwartiertje in het puppyrennetje rondscharrelen. Daarna heeft Sher nog maar een keer een poging ondernomen om eentje naar beneden te brengen en was ze heel tevreden met ze boven.
Zo jammer dat het me (nog) niet is gelukt om de sidebar links naast deze tekst te plaatsen want dat is de ideale plek voor filmpjes.

 

16 oktober
Helaas zijn we ook het kleine sorrel katertje verloren. Hij was zo parmantig en we noemden hem al Coopertje.

Op de foto’s: Coopertje bij de dierenarts. We zijn eigenlijk tot de laatste minuut hoopvol geweest. Troost is wel dat hij zich vaak behaaglijk uitrekte en in mijn handen lag te kroelen. Hij kon ook zo schattig spinnen wanneer hij een drupje warme melk in zijn buikje had. Het moest met hele kleine beetjes om het risico van spugen te verkleinen.
Gezien de rust bij mama Sher toen ik hem in coma of al overleden aantrof, hopen we dat hij niet geleden had.


18 oktober
Deze foto’s zijn van de laatste dagen. Sher is inmiddels krols geworden maar gelukkig gaat de moederzorg ondanks haar hormonale toestand nog best goed. Het is voor ‘de kat’ best onnatuurlijk om maar één kitten te verzorgen. Eentje geeft niet het nestgevoel. Omdat de verzorging van een eenling weinig lichamelijke inspanning vraagt, worden moederpoezen vaak extra snel weer krols. Ze zijn dan klaar voor een volgend en hopelijk groter nest (zo werkt het in de natuur). Ik las eens van een kattendeskundige dat poezen in de natuur in zo’n situatie hun eenling in de steek laten…
Dat gebeurt hier niet! Sher is dan wel onrustiger dan normaal maar ze is echt heel zorgzaam. Daarbij krijgt de kleine man ook aandacht van grote zus Sheralyn, ‘Grote Broer’ Bodiir en van opa Bashiir. En wij en ons hondje Polly zijn er ook nog 🙂 Ik ben trouwens heel benieuwd of hij net zo gek op Polly gaat worden als Sher. Nu ze krols is, wil ze Polly helemaal verleiden.

Het donzen dekbed in het kittenhoekje was een groot succes. Ik heb het nu vervangen door een paar kleedjes want eerdaags moet hij een grotere ruimte met kattenbak krijgen. De warmteplaatjes zijn ook niet meer nodig. De slaapkamer blijft dankzij het zonnetje voldoende warm (meestal 20 graden). Vandaag heb ik de ramen helemaal wijd open gehad. Frisse lucht is gezond!

Donderdag 20-10-22
Ik heb toch maar weer een warmteplaatje uit de kast gehaald. Zo warm is het nu even niet. Maar de vooruitzichten zijn weer prima. Vriendje Cesar of Cesare was nog niet echt geïnteresseerd in vast voedsel dus met wat zachte dwang heb ik hem laten proeven van een hapje Carnibest met wat room. Hij had sowieso een gedenkwaardig dagje. Sher was het aan het zogen in de badkamer en toen hij beneden was, liep hij zelfs in de keuken. Ondernemend ventje!
Maar als hij zijn rust neemt, neemt hij die ook goed. Hij ligt graag op het plankje van het Lidle-leeuwtje en op een zachte ondergrond ligt hij heerlijk ongegeneerd op zijn rug.

Op de tweede foto snuffelt Cesar aan een voetje van ons hondje Polly en op de laatste probeerde hij zelfs in het kussen omhoog te klauteren.

23 oktober
Ondanks de wat onregelmatige verzorging door mama Sher omdat ze krols is, groeit ons vriendje netjes door. Hij heeft nog steeds geen interesse in ander eten. Omdat ik vind dat hij daar wel aan toe is, smeer of druppel ik toch af en toe wat eetbaars in zijn bekje (daar zitten al heel veel tandjes in!)
Het ‘bankhangen’ hebben moeder en zoon al aardig onder hun knietjes. Ik heb wat kussens erom heen gelegd om een eventuele te harde landing te voorkomen. Cesar is heel ondernemend maar wel zo slim dat hij niet zomaar omlaag springt. Knap joch!

Gisteren heeft hij zijn eerste echte photoshoot gehad. De eigenaar van zijn vader Gio, Richard Rodenburg, kwam op bezoek en dat levert altijd weel leuke foto’s op. Helaas lukte het me niet om de leukste foto in de juiste maat te krijgen voor de uitgelichte foto bovenaan deze pagina. Gisteren was het ook Cesars eerste dag dat hij relaxt op schoot bleef knuffelen en zelfs ging slapen.

31 oktober
Time flies. Morgen wordt ons kleine dappere kereltje alweer zes weken oud. Hij heeft er lang over gedaan om echt te gaan eten, hij heeft natuurlijk mama Sher helemaal voor zich alleen, maar hij eet nu zelfstandig. Zo wordt hij minder afhankelijk van haar aanwezigheid. Ik heb wel wat commentaar op zijn voorkeuren. Hij heeft nog niet de ideale. Hij gaat namelijk vooral voor de brokjes en het natvoer met de geur- en smaakstoffen. Dat moeten we dus wat meer aandacht aan geven. Maar iets eten vond ik de afgelopen dagen belangrijker dan het wat. Hij moest zijn moeder best wel vaak missen want Sher was behoorlijk heftig en langdurig krols en zoiets kan zeker ten koste van de serieuze moederzorg gaan. Inmiddels is de rust wedergekeerd. Het was behoorlijk hectisch want Bodiir is inmiddels een heuse volwassen kater en die had het er moeilijk mee. Het kon hem echt niet ontgaan dat er een krolse poes in huis was. De luikjes naar buiten moesten op een gegeven moment dicht want Sher en Bodiir speelden buiten de balkonscène compleet met aria na.
Ik ben zo blij dat we tegenwoordig overal kattenbakken met voor kittens veilig grit hebben staan want Cesar liep al heel jong door alle vertrekken boven en beneden zijn er ook geen geheimen meer voor hem. Het puppyrennetje is amper gebruikt geweest omdat hij meestal op de bank bivakkeerde. Hij is zo lekker zelfstandig. Als er even geen andere kat is die met hem bezig wil zijn of wanneer hij aan een kittentukje toe is, klautert hij zelf naar de kattenbedstede boven de bank. Daar is het lekker rustig en warm.
Vandaag viel op dat hij steeds meer gaat observeren. Polly begon te blaffen toen ze net naast hem stond. Ik zag hem verstijven en zich voor de zekerheid even verdekt opstellen maar even later had hij zichzelf onder controle en liep hij naar Polly toe om met na wat snuffelen haar als bekend te herkennen.

Inmiddels heb ik ook een paar keer contact gehad met medewerkers van de Faculteit Diergeneeskunde van de universiteit van Utrecht. Het is heel belangrijk dat er achterhaald wordt wat er mis is gegaan tijdens de zwangerschap van Sher. Het meest effectief zou zijn geweest om de overleden kittens daar te laten onderzoeken maar die gang was me toen te zwaar. Nu gaan we wanneer Sher weer krols wordt met haar daar naartoe voor een echo en een uitstrijkje in de hoop dat we iets vinden waar wat aan gedaan kan worden.

Vriendje Cesar mag nu ook op het bed. Wel een beetje eng want hij weet nog niet waar de kattenbak voor bedoeld is. Laten we maar hopen dat er geen ongelukje gebeurt maar anders hebben we een goede wasmachine.

Op de laatste foto zit Cesar bij oudtante Orchid. Ze is niet echt zijn oudtante maar in de verte is ze wel indirect familie.

Op 21 december was het Cesars grote dag. Zijn a.s. vriendje Victor was al eerder naar Robin en Florence verhuisd en voelde zich bij hen al heel goed thuis. Nu was het afwachten hoe hij zou reageren op onze Kleine Man. Cesar had in het begin van de lange reis naar Zuid-Limburg wel zijn onbehaaglijkheid over het autorijden laten horen maar naarmate het aantal kilometers opliep, werd hij rustiger om zich uiteindelijk als een keurige passagier te gedragen.
Na het gebruikelijke protocol van om de beurt de vertrekken verkennen, mochten ze met elkaar kennismaken. Dat ging meteen al vrij goed. Victor was al gewend om met andere dieren samen te leven en ook met kittens. Zijn eigen! De meesten zijn nadat ze oud genoeg waren verhuisd maar twee poesjes zijn gebleven. Hij is ook de vader van onze Bodiir want hij was ook een van die verhuisde kittens.
De foto’s:
– zijn laatste foto bij ons thuis, samen met grote zus Sheralyn;
– de derde foto is zo kenmerkend voor Cesar. Zodra hij geroepen wordt, komt hij als een speer naar je toe rennen en dan krijg je zulke foto’s;
– tweede rij: de kennismaking en ‘s avonds zaten ze al samen in de klimboom en de rest behoeft geen toelichting: Cesar is thuis!



Door de site te gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten