Geluksmomentjes

Een gesprekje met Myra over het gemis van hun geliefde huisgenootjes, Ainstain, Angelina en Valentino, leidde tot de inspiratie voor deze nieuwe blog.

Het begrip geluksmomentjes is een groot onderdeel van alles rondom het samenleven met huisdieren. Ook al zijn er zorgen; tussendoor zijn er in het dagelijkse leven doorlopend grotere en kleinere momenten van geluk. Foto’s en herinneringen doen dat ook. Voor de foto’s hoef je niet eens meer de moeite te nemen om een album te pakken; One Drive of Facebook met de herinneringen verrassen je regelmatig. Heel vaak ben ik blij verrast wanneer er weer een leuke herinnering of een mooie foto langskomt. Vandaag kwamen de foto’s van Maverick en Jack met een van hun kittens langs. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt de pijn van het gemis van onze overleden dieren minder scherp wanneer zo’n herinnering langskomt en dan groeit het positieve gevoel dat we zo’n fijne relatie met deze dieren mochten hebben.

De Foto van de Dag is op dit moment de compilatie van vier verschillende katers maar op de uitgelichte foto hierboven schitteren twee zilveren katers van weleer die de zilveren voorouders zijn van de nestjes die we in april verwachten. Genetisch kunnen er straks alleen Somalietjes in hun kleurslagen geboren worden.

De sorrel kater Rooster op de compilatie is trouwens ook een van de voorouders van de nestjes die op komst zijn. Ik moest alleen wel even graven in mijn geheugen over het hoe en waar; het is ook een kwart eeuw geleden 😉 Hij heeft toen een nestje met Kelly Kathleen gehad en zoontje Dempsey hebben we toen naar Vibeke in Denemarken gebracht. Een paar generaties later hebben wij zijn nakomeling Maverick gekregen. Extra leuk is om te weten dat een van die kittens Dewey is en dat hij Richard Rodenburgs huisgenootje is geworden. Richards naam wordt vaak op deze site genoemd als medekattenliefhebber en de maker van heel veel prachtige foto’s. Wij hebben dus een jubileumjaar met elkaar.

24 maart
Op deze website zijn heel veel prachtige foto’s te vinden die Richard hier in de loop der jaren heeft gemaakt. En vandaag kwamen er mooie foto’s van zijn eigen dieren langs. Deze voorjaarsfoto’s plaats ik hier graag. De blauwe dame is Boudica, een dochter van Sheralyn. De wildkleur is Gio, haar vader en de prachtige sorrelzilveren dame op leeftijd is Giulia.

LeeLoo en Sheralyn
Beide dames zien er fantastisch uit en hebben al prachtige buikjes. LeeLoo is nu precies zeven weken drachtig en Sheralyn zes dagen korter dus nu 43 dagen van de gemiddelde draagtijd van 63-65 dagen.
Boven staan verschillende manden klaar waarin bevallen en gekraamd kan worden. Die worden vooral ‘s nachts intensief gebruikt (overdag en ‘s avonds heb ik vaak de schuifdeur op de overloop dicht om de warmte beneden vast te houden). In de huiskamer hebben ze ook favoriete plekjes. Bij het kartonnen krabmandje onder in het bijzettafeltje dat toch al een aantal jaren dienst doet, is het altijd dringen – vanmiddag was Bodiir Sher te slim af.

Hetzelfde speelt zich af bij mijn eettafelstoel. Dat is eigenlijk het plekje van Sheralyn maar wie lag er even later triomfantelijk in met haar mooie buikje? LeeLoo! Op een van de foto’s hierboven is al te zien dat ze interesse in dat plekje heeft.

Zodra Huibert zijn jas aantrekt, meldt Bodiir zich altijd voor iets van Polly’s lekkertjes uit Huiberts jaszak. Ook al lijkt hij diep in slaap, hem ontgaat maar weinig. Toen het kartonnen mandje voor het infraroodpaneel daardoor vrij kwam vroeg ik me af waar Sher voor zou kiezen: ook wat lekkers uit die jaszak of het kartonnen mandje voor het ir-plaatje? Ze heeft me verrast: ze koos voor het hapje. Sher heeft ook een formidabel goede eetlust.
De huiskamer staat vol met mandjes en daardoor hebben we niet eerder een tweede kartonnen krabmandje aangeschaft. Deze staat in een bijzettafeltje. We hebben daar twee stuks van dus voor dat plekje willen we ook zo’n mandje. Ik wist niet meer precies waar ik die ooit had gekocht maar ik heb hem gevonden! Hij staat al in mijn winkelwagentje. Even kijken wat we nog meer kunnen gebruiken om de portokosten te vermijden.

De toestand in de wereld

Branden
Al het genieten van het prachtige weer deze maand bleef niet ongestraft. Het viel me op dat de kleden en mandjes op het dakterras droog bleven was al begonnen met het wat zorgvuldiger met het afvalwater om te gaan. Ik probeer dan te voorkomen dat bruikbaar water in het riool terechtkomt. Alleen al voor het grondwaterpeil dat zo belangrijk is voor de funderingen van de huizen. Ik had nooit verwacht dat in deze maand de natuur al zo verdroogd kon zijn dat het aantal natuurbranden in Nederland nu al op tachtig staat. En ik was net zo blij dat door de hogere temperaturen we veel minder gas konden verbruiken. Dat is even slikken. Regenbuien, graag van het veilige soort, zijn dus heel welkom want het is nog niet gelukt om alle branden echt uit te krijgen.

Lubach
Op politiek gebied speelt er ook het nodige. De hele wereld behalve half Amerika houdt zijn adem in over alles wat Trump uitkraamt en organiseert. Heerlijk om over al deze ellende dankzij Lubachs programma te kunnen lachten. Heb ik echt nodig.

25 maart
Aan mijn verzoek voor wat water voor de natuur hier in Nederland wordt gehoor gegeven. Ietsjes meer zou wel mogen trouwens.
Maar ik had vandaag wat anders aan mijn hoofd: Ik kreeg Shabanou niet aan het eten, ze zat tot twee keer toe gewoon te zitten in de kattenbak en er spookte van alles door mijn hoofd. Haar dochter Flavia van Roel en Rudolphine is onlangs overleden en zij zou nu toch niet ook…
Na haar de lekkerste hapjes te hebben voorgezet, extra aandacht, gekamd, een capsule met een ontstekingsremmende olie (Kurkuma) met 1/8ste deel Mirtazapine en stukjes rauwe kip heb ik haar ook maar wat vocht met een stukje Cerenia gegeven. Al het afgewezen lekkers vond zijn weg wel naar de maagjes van de anderen. Gelukkig produceerde Shabanou een plasje in een van de bakken. Dat was opluchting nummer één en na poging ’88’ toen het flesje met Recovery Liquid al op het aanrecht klaar stond, lukte het toch om Shab aan het eten te krijgen. Weliswaar maar vijf kleine stukjes kip van mijn hand maar er zit wat in. Dit laten we even zakken. Als ze gaat spugen, zijn we verder van huis.
Zo jammer dat Royal Canin de zakjes met recovery voeding in poedervorm uit de handel heeft gehaald. Dat heet Convalescence Support. Op de website van Medpets staat het nog wel. Misschien hebben zij ook de hoop dat het ooit weer beschikbaar komt. Van dat poeder kon je een klein beetje aanmaken en het restant nog erg lang bewaren. Het was dus echt voordelig in gebruik. Nu moet je een fles van tien euro aanbreken waarvan je weet dat het maar 48 uur bruikbaar blijft… Ik keek net even op de site van Medpets en zag dat het tijdelijk niet leverbaar is. Ik voel me pas gerust als ik van alle belangrijke EHBO-achtige zaken voor de dieren voldoende voorraad heb. Ik breek zo’n fles alleen maar aan wanneer ik ervan overtuigd ben dat ik m’n patiëntje echt niet aan het eten krijg. Midden in dit stukje heb ik Shabanou weer wat laten eten: het enige dat lukt, zijn de stukjes rauwe kip. Maar ik ben nu dik tevreden. Shabanou spint wel maar dat is geen bewijs dat ze zich prettig voelt.

Zodra Shabanou weer opgeknapt is, moet ik echt foto’s van haar maken. De laatste is wel recent maar die is veel te donker.
De eerste foto past perfect bij de titel van dit blog. We waren zo blij dat het nest waarin zij geboren werd niet uit twee katertjes maar uit twee poesjes bestond. Dat was een supergeluksmoment. Dat nestje was geboren bij de eigenaren van haar moeder Ana in Den Haag maar wel onder onze catterynaam.
Een van haar voorouders. onze geweldige Murray, had maar weinig nakomelingen en wanneer er niet met dit nest verder gegaan kon worden, zouden zijn genen verloren zijn gegaan. Behoud van genetische variatie is belangrijker dan fokken op schoonheid. Dat vaak die schoonheid er alsnog als bonus bijkwam, accepteerden wij in dankbaarheid.
Met de tweede foto heeft Shabanou (samen met Jack, Tresca en Nieckje) ooit op een kalender geschitterd. Bezoekers van deze website zouden ook de foto van Murray kunnen kennen want die heeft ooit in een agenda gestaan. Beroemdheden van cattery Silfescian!

Zorgenkindjes

De veertien jaar oude Donny (Donato, zoon van Jack en Anches) van Petra en Marc heeft helaas diabetes gekregen. Mogelijk is de ernstige ontsteking die hij daarvoor had de oorzaak. Hij is echt doodziek geweest maar het ging dankzij de insuline-injecties tweemaal daags een behoorlijk lange periode goed met hem. In de februariblog staat ook wat over hem.
Maar onlangs had hij een hypo en dan ben je bijna weer terug bij af. Dat is het probleem met deze ziekte. Die stabiliteit is zo belangrijk. Maar als het dan weer goed gaat, zijn mens en dier zo gelukkig. Dat gaat duizend keer verder dan de geluksmomentjes tijdens het normale dagelijkse leven,

Flavia

De andere Silfescian waar ik het toen in die blog over had, is Flavia van Roel en Rudolphine. Bij het stukje over Shabanou (die trouwens vanmorgen haar ontbijt 100% op heeft gegeten!!!) schreef ik al dat zij helaas is overleden. De oorzaak van haar insulineprobleem bleek niet in een ontsteking of overgewicht te liggen. Na lang zoeken toen de problemen anderhalf jaar geleden begonnen (uitgebreid bloedonderzoek) bleek dat zij in haar kopje een tumor had die de boel ontregelde. Haar mensen wisten haar stabiel te houden en de behandelend dierenarts zei ook dat ze maandenlang mochten wegblijven.

Toch kreeg Flavia een paar maanden geleden zo’n akelige en gevaarlijke hypo. Toen bleek de oorzaak dat haar alvleesklier toch weer wat insuline was gaan produceren. Heel bijzonder. Daarna ging het haar met de aangepaste dosering insuline weer uitstekend. Goede eetlust en keurig stabiel met haar bloedsuiker. Een dier met diabetes verzorgen, vraagt veel toewijding en discipline. Regelmaat is de basis. Moe of niet, gepensioneerd of niet, iedere ochtend loopt de wekker vroeg af zodat je als mens ‘s avonds na de tweede injectie toch een sociaal leven kunt hebben. Tot afgelopen weekend. De ene dag was er nog niets aan de hand, de volgende dag moest Flavia veel spugen en kon ze niet eten. De volgende dag bij de dierenarts bleek ze apatisch en dat ketoacidosis de oorzaak was. Dit behandelen (opname in een andere kliniek) bij een diabetespatiëntje op leeftijd is voor het dier heel erg zwaar en het heeft een ongewisse uitkomst. Daarom was het voor Flavia beter om haar te laten inslapen. Gezien haar geboortedatum van 30 juli 2008 was Flavia Shababous oudste dochter.

Dat Rudolphine belde om haar zorgen over Flavia met ons te delen, stelde ik erg op prijs. Ooit was het andersom: ik was in tranen want onze lieve Rooster was erg ziek, we wisten dat hij kanker had maar het lukte ons met hulp van de dierenkliniek al maandenlang steeds weer om hem uit een dip te krijgen. Rooster was met nieuwe medicatie zelfs nog met ons mee op vakantie geweest maar die dag was ik wanhopig. Toen sprak Rudolphine de wijze woorden: “Wat denk je dat Rooster zelf zou willen?” Toen konden wij de beslissing nemen om onze rode vriend te laten gaan.

9 april
Ze zijn er!
De kittens van LeeLoo. Ze was gedekt op een maandag en dan verwacht ik de bevalling tussen de maandag en woensdag negen weken later. Lieve LeeLoo koos op het nippertje voor de dinsdag, 8 april dus. Goed gekozen want dat is de verjaardag van mijn schoonzusje Nelleke. Met haar en haar man Nico hebben een zeer gezellig weekend gehad en omdat die vanwege een concert lang geleden gepland was, moesten LeeLoo en Bodiir negen weken geleden tijdens hun krolsheid een paar dagen wachten om te voorkomen dat de bevalling dat weekend niet in het water zou laten vallen. Dat weekend was trouwens extra leuk omdat we ook nog de 15e verjaardag van Polly hebben gevierd en het concert van Maestro Jules was niet alleen mooi maar ook heel leerzaam.

We hadden ook nog eens heel aangenaam zonnig weer zodat we vrijdag op het terras van Ibrabrahim buiten hebben kunnen eten. Ik had daar ook moeten vragen om een fotootje van ons te maken want toen was Richard (van Gio en Boudica) er ook bij.
Maar na afloop van het concert was ik bij onze thuiskomst heel opgelucht toen bleek dat LeeLoo zich keurig aan de afgesproken draagtijd had gehouden. Omdat LeeLoo en Sheralyn onderling wat spanning bleken te hebben over de kraamlocaties boven heb ik LeeLoo de laatste dagen voornamelijk beneden gehouden. Al die hormoontjes in haar kleine kattenkopje maakten haar al onrustig genoeg. Ze kon af en toe best wel hyper zijn. Daarom heb ik haar af en toe wat Feliway Happysnack gegeven. Ik kende dit niet maar in de dierenwinkel werd dit toevallig aan een andere klant voor aangeraden.

LeeLoo zocht en kreeg heel wat aandacht tijdens het wachten. Haar lieve grootvader Bashiir was het meest trouw maar zelfs hij vond dat ze zich niet zo druk moest maken en legde zijn poot even op haar kopje. Bij de een na laatste foto ligt moeder Sher in de mand en LeeLoo ervoor.
Maar aan al het wachten kwam een einde. Klokslag elf uur ‘s avonds, op 8 april dus, werd het eerste kitten geboren: een zwartzilveren poesje.

Het duurde behoorlijk lang tot het tweede kitten zich meldde. Pas om 5 over half twee. Een pauze van een uur vind ik al vrij lang en dat betekent vaak dat het volgende kitten uit de andere baarmoederhoorn gaat komen. Maar na ruim 2,5 uur arriveerde er weer een kitten: een schoonheid; een sorrelzilveren kater! Iedere keer kwam de nageboorte meteen mee dus ik verwachtte het eventuele derde kitten vrij vlot na nummertje twee. Dus niet. LeeLoo is geen grote poes en er is een relatie tussen lichaamsgrootte en nestgrootte dus het zou kunnen zijn dat er maar twee kittens waren. Alleen was LeeLoo’s buikje wel wat ongelijk. De verleiding was na drie uur groot om te gaan slapen maar ik vond dat LeeLoo niet de uitstraling had die een poes hoort te hebben na een bevalling. Maar goed dat ik erbij ben gebleven want in tegenstelling tot de eerste twee die heel soepel ter wereld kwamen, kwam de derde dit niet. Hij kwam in een stuit en bleef hangen. Uiteindelijk heb ik moeten helpen om hem eruit te krijgen en toen bleek dat hij het erg benauwd had. Ik was zo bang dat we hebben zouden verliezen net zoals Shers eerste zilveren zoontje van Bodiir van het E-nest. Ik heb snel de nageboorte losgemaakt en de kleine meerdere keren een vertikale centrifugale zwaai gegeven in de hoop dat het vocht dat hij mogelijk had binnengekregen eruit zou gaan. En dat lukte: ineens zette hij het op een schreeuwen.

Hun geboortegewichten:
het zwartzilveren poesje woog 93 gram en eerder vanavond 111 gram; de sorrelzilveren kater startte met 106 gram en scoorde 112 maar woog vanmiddag 115 gram. De zwartzilveren kater begon bescheiden maar gezien zijn langere lijfje zou hij wel flink kunnen gaan groeien. Hij ging van 90 gram naar 108.
Het lijkt goed te gaan met LeeLoo’s melkklieren; geen problematische stuwing en in het begin hadden de kittens iedere keer snel een tepel te pakken maar vanavond is er wat onrust ontstaan doordat ruzie maken over welke tepel ze willen. Ik heb alles in huis dus als ik moet helpen om ze in conditie te houden, dan kan dat.

Kraambezoek
LeeLoo vindt het prima dat de anderen even komen kennismaken. Zelfs met concurrent-moeder Sheralyn ging het goed. Bodiir heeft maandag van de dierenarts een nieuw Suprelorin-implantaar gekregen. Het duurt natuurlijk even tot dit zo goed werkt dat hij geen broekje meer in de huiskamer hoeft te dragen. Met broek aan kwam papa Bodiir dus ook op kraambezoek.

26 april
Eigenlijk had ik gehoopt dat Sheralyn op de 15e zou bevallen. Ik heb wat met die datum: dat is de geboortedag van Dear Sigismund én SuperEesz. Maar het werd de 16e. Na heel erg lang wachten en ik dus alle tijd had om ieder mogelijk rampsscenario door mijn hoofd te laten gaan, de melkklieren van Sheralyn al stuwing gingen ontwikkelen en ik als afleiding twee boeken heb gelezen, kwamen haar zo gewenste kittens ter wereld. Als eersten kwamen er twee zwartzilveren poesjes heel snel na elkaar. Ze waren zo goed als identiek zodat ik de eerste een nagellakmerkje heb gegeven. Daarna kwamen er nog twee katers; een sorrelzilver en een zwartzilver. Vanwege de stuwing keek ik er niet van op dat de kittens onderling ruzie kregen over wie waar mocht drinken. Dankzij het advies van de dierenarts bij Sheralyns vorige nest is die stuwing geen probleem geworden. Na een paar dagen zag alles er weer keurig uit bij haar. Alleen moest ik de kittens wel gaan helpen. De twee identieke poesjes waren niet bepaald meer identiek en Poesje II moest ik met de fles bijvoeren om haar in conditie te houden. Dat was geen straf: wat een verrukkelijk enthousiast en dankbaar diertje! Spinnen en knuffelen in mijn handen. In gedachten zag ik haar al als de leukste en liefste Somalipoes allertijden bij een van de wachtenden voor deze kittens. Af en toe lukte het ook om haar aan te leggen. Ik was dus vol goede moed. Na een aantal dagen nam haar enthousiasme wat af maar het spinnen en knuffelen bleef. Dit blog heeft als titel Geluksmomentjes: het met haar bezig zijn en vooral wanneer ze zelf bij Sheralyn dronk, zorgde voor geluksexplosies. Tot woensdagmiddag. Ineens begon ze te gillen, het voeden lukte nog wel en af en toe werd ze even rustig maar dat gillen. We zijn met haar naar een spoedkliniek gegaan. Eerst met de gedachte dat ze moest inslapen want dit lijden mag je een diertje niet aandoen. Daar zagen ze toch nog wel mogelijkheden om haar een kans te geven. We zijn dus akkoord gegaan. Het zou geweldig zijn wanneer dit speciale diertje het wel zou redden. Maar voordat we thuis waren, kregen we al een telefoontje dat ze haar moesten laten inslapen omdat het lijden te groot was.
De Evidentia-klinieken hebben een slechte naam vanwege het extreme verdienmodel, een consult alleen al is 198 euro, maar er mankeert niets aan de kennis, liefde en toewijding van de mensen daar. Dat geld verdwijnt in de zakken van de aandeelhouders; niet in die van de artsen en medewerkers. Het zou fijn zijn als de regering in navolging van sommige landen om ons heen, hier wat aan gaan doen. Winst maken over de ruggen van kwetsbare dieren en hun bezorgde eigenaren, zou niet moeten mogen. Gelukkig kunnen wij die tarieven wel betalen maar arme dieren en hun mensen die dit niet kunnen.
Dat wij dit kleine dappere poesje op zo’n nare manier hebben verloren, was een hele verdrietige ervaring. Het zien van alleen al haar fotootjes, doet pijn. Al onze volwassen katten waren enorm van slag door het gegil van de kleine en toen moesten we ze ook nog alleen achter laten. Eenmaal weer thuis heb ik om ze af te leiden het lekkerste van het lekkerste uit de kast getrokken en dat deed wonderen. Dieren kijken gelukkig niet terug en de moedertjes zorgen weer voor hun kroost alsof er niets gebeurd is. Voor ons ligt het anders. Dat een kitten het niet redt, dat je dat diertje moet laten inslapen, is ons vaker overkomen. We weten dat deze zo gewenste leventjes kwetsbaar zijn. Dat het met dit schattige diertje zo onverwacht op zo’n nare manier misging, was een verschrikking voor dit diertje en voor ons.

 Sheralyn met het eerstgeboren poesje; met haar complete viertal. De derde foto is van poesje II vlak voor we naar de spoedkliniek vertrokken.

Vast doordat de rust bij Sheralyn was teruggekeerd, ging het ook beter met de groei van de kittens. Ze zijn een week jonger dan die van LeeLoo maar ze kwamen met veel hogere geboortegewichten ter wereld. Sheralyn was echt heel zwaar. Na het overlijden van poesje II heb ik deze kittens niet meer hoeven bijvoeden. Bij die van LeeLoo was dat niet nodig. Het sorrelzilveren katertje zou wat harder mogen groeien dus als ik toch met het flesje rondliep, kreeg hij ook wat. De volwassen katten zijn gek op die melk en oma Sher loopt mij – lees: het flesje – door het hele huis na in de hoop op een smakelijk restje. Nu ook weer want LeeLoo is krols geworden en is daardoor wat onrustiger. Gelukkig is de ‘nood’ niet zo hoog dat ik er ‘s nachts voor uit mijn bed moet. Het voelde wel heel luxe om eindelijk weer een nacht gewoon door te slapen.

We willen dolgraag deze nestcombinaties herhalen: LeeLoo en Sheralyn x Bodiir. Ook omdat dan de mogelijkheid zou bestaan dat het overleden poesje zou kunnen reïncarneren. Bodiir is al aan de Suprelorin en LeeLoo heeft haar staafje gisteren gekregen. Meestal geeft zo’n staafje twee jaar hormonale rust aan een dier maar bij Bodiir werkte het de vorige keer maar een jaartje (gekregen op 23 november 2023). Ik ben heel benieuwd of de werking deze keer bij hem even lang duurt. Bij poezen laten we die altijd zetten zodra ze krols worden. Daarmee bespaar je ze een onnodige hormoonschommeling.

Niets kan met zekerheid gesteld worden maar ik denk dat er een relatie bestaat tussen het aantal hormoonschommelingen en het kunnen krijgen van mammatumoren op latere leeftijd. Wij willen onze dieren de beste kansen geven om in gezondheid stokoud te kunnen worden. Met Shabanou gaat dit niet verkeerd. Zij heeft meerdere nestjes grootgebracht en tussendoor heeft ze zeker twee keer een hormonale rustperiode van twee jaar gehad en… deze week mogen we haar 18e verjaardag vieren! Dat hadden we eerder ook niet durven hopen toen ze vorig jaar een nierbekkenontsteking bleek te hebben. Wat heeft die zes weken lange antibioticakuur haar goedgedaan: ze dronk en plaste voor die kuur behoorlijk veel. Haar nierfunctie was ook niet geweldig maar na die kuur is alles opgeknapt. Alleen die jeuk is niet 100% weg. Daarvoor krijgt ze een zo licht mogelijke cortisonenkuur.

28 april
Vanmorgen had ik met Sheralyn een knuffelsessie op het dakterras. Het maakt niet uit wat die lieve meid doet, ze is altijd lief en gezellig en haar spinmotortje staat zelden stil. Het was heerlijk om met haar te knuffelen, zo samen in het heerlijke zonnetje. En het is ook goed voor haar dat ze even een frisse neus haalt. Ze is zo’n toegewijd moedertje. Moeder en dochter Sher en Sheralyn konden niet meer van elkaar verschillen. Sher heeft heel veel zelfvertrouwen en vindt alles vanzelfsprekend. Sheralyn is juist heel bescheiden en super dankbaar voor de kleinste dingetjes. Sinds het overlijden van het ene poesje is Sheralyn heel rustig en is er zoveel melk dat ik deze kittens niet meer hoef bij te voeren. Moederpoezen weten vaak dat er iets verkeerd aan het gaan was.
De kleintjes van haar zus LeeLoo hebben een grotere wereld gekregen. Het sorrelzilveren katertje ondernam pogingen om uit de mand te klauteren. Ik ben niet tevreden over hun groei en voer ze weer wat bij. Het blijkt dat een kitten de tepel van het sorrelzilveren katertje heeft gestolen. Hij was al niet de grootste en dit helpt natuurlijk ook niet. Maar de slimme man heeft er een oplossing voor gevonden: als die andere twee slapen, gaat hij drinken. Zo deed Baldr van Elfies nest ooit dat ook. Als de anderen dronken, lag hij lekker warm te slapen bij het kopje van Elfie. Hij spaarde zo zijn energie.
Ze zijn al bijna drie weken oud dus het duurt niet lang meer tot ze vlees mogen gaan eten. Tot die tijd houd ik ze met de bijvoeding in conditie. Hun oortjes en oogjes doen het perfect: ze beginnen al op me te reageren. Dat is zo ontroerend.

De gehaakte katerbroek
We hadden ons helemaal voorbereid op nog een weekje onrust door de krolsheid van LeeLoo maar tot onze verbazing en opluchting was haar krolsheid gisteren al helemaal weg. Toen kon ook de lieve Bodiir weer in de huiskamer. Zijn hormonen zijn nog lang niet uitgewerkt en hij moet echt nog een broekje dragen om te voorkomen dat de huiskamer als een stal gaat stinken. De stank van zijn urine is echt adembenemend. Zo lang als een kater zo intens stinkt, is hij ook nog vruchtbaar en ik maakte een denkfoutje… Die krolsheid van LeeLoo zou zo weer terug kunnen komen, zo zijn we ooit onbedoeld aan het prachtige nestje van Tresca en Maverick gekomen, dus het duo moest wel onder toezicht blijven. Toen ik naar boven ging was ik in de veronderstelling dat Huibert dat deed. Tot ik me realiseerde dat Huibert inmiddels ook boven was. Ik zag mijn geest al dwalen. Wat had dat stel saampjes ondernomen? Dat katerbroekje is om de urine op te vangen maar voorkomt geen dekkingen. Het is gehaakt en het kan makkelijk verschuivenschoven. Gelukkig bleek iedereen beneden in diepe rust te zijn. Zo kom je als kattenfokster ook aan je geluksmomentjes.

De kraammand is niet meer nodig, onder de kap ligt een dik kleed en de kleintjes kunnen nu door het puppyrennetje wandelen. Als ze dat zouden willen. Meer dan een beetje om zich heen kijken en eten en (een beetje) groeien doen ze nog niet. Oma Sher en papa Bodiir komen natuurlijk ook gezellig doen en voor mij is het leuk dat het rennetje vlak voor mijn stoel staat zodat ik op de eerste rij zit (derde foto}.

Webmaster Jan-Willem heeft een website-technisch probleem voor me opgelost. Opeens zaten er toolbars en andere instelmogelijkheden zover voor de bewerkingspagina dat het echt niet prettig werken was. Ik durf niet zo goed aan instellingen te komen. Ik kan niet overzien wat de gevolgen kunnen zijn. Ik ben één keer te enthousiast geweest en dat had toen verschrikkelijke gevolgen. Het was toen een enorme klus om de site weer een beetje toonbaar te maken. Door alle zorg voor de nestjes had ik vrij lang mijn laptop niet open gehad en toen ik dit weekend eindelijk weer eens iets in deze blog wilde zetten, kon ik opeens de nieuwe content niet meer opslaan. Dat probleem heb ik zelf weten op te lossen (trots!) en voor de rest had ik een tussenoplossing gevonden. Vandaag is Jan-Willem er even ingedoken (letterlijk) en ik ben toch wel zo blij dat ik weer het oude vertrouwde scherm voor me heb. Ook weer een geluksmomentje!

Sher is inmiddels al negen jaar en doet het echt bijzonder goed op shows. Om in de prijzen te vallen, is natuurlijk leuk maar het leukste zijn toch wel de foto’s als herinnering. En als dan Ninon (van Ding, Baldr, Vidar, Archie en Alfie) er mee gaat spelen (A.I. heeft zoveel mogelijkheden) maakt dit me helemaal blij.