Deze maand is het 40 jaar geleden dat er bij ons het eerste nestje Abessijnen/Somali’s werd geboren. Haast niet te bevatten, zo’n lange periode. Voordat we daadwerkelijk stappen ondernamen om dat nestje te gaan fokken, hebben we ons zo goed mogelijk georiënteerd over de do’s en don’ts en waarom wel en waarom niet. Toen we eenmaal hadden besloten dat we ervoor zouden gaan, voelde dit ook zo goed en wist ik eigenlijk al wel dat dit geen eenmalige gebeurtenis zou zijn. Hoofdpersoon was onze prachtige Shirezah, een sorrel Abessijnse variant dame (kortharige Somali). Dat ik het grootbrengen van nestjes wel zag zitten, was overduidelijk maar dat showen zag ik juist helemaal niet zitten. We hadden het geluk dat toen gedacht werd dat je variantjes niet hoefde te showen omdat ze geen echte Abessijn en ook geen echte Somali waren. Dat ik later toch, voor het goede doel, vooral de promoting van de zilver Abessijn, overstag ben gegaan, moge duidelijk zijn.
Met zo’n jubileum ligt het voor de hand dat er in deze blog de nodige herinneringen langs zullen komen. Toevallig plaatste een andere Somalifokster, Agathe, deze week foto’s die zij ooit van onze Famous Fonzie op een show heeft gemaakt. Die dateerden van 1993 toen we met The Fonz op een show in Duitsland waren. Trouwens ook een gedenkwaardig jaartal want toen ben ik gestopt met roken. Wat een verademing, voor ons, voor de dieren en voor alle bezoekers.
Terug naar de shows: komend weekend (11 en 12 november) is er weer een show. Lekker dichtbij, in Beverwijk. Wij gaan er alleen op de zondag heen, met de wildkleurige dame Sheralyn en de zilveren heer Bodiir.
De kittens van Sher zijn alweer vier weken oud en beginnen wat te eten en de zindelijkheidstraining heeft de aandacht. Van de week ook maar een extra kattenbakje gekocht. Ik heb niet gekozen voor de kittenvariant omdat mijn ervaring is dat kittens van deze leeftijd al heel makkelijk over een rand kunnen klauteren. De kleine Charlie gaf gisteren al een prachtige demonstratie. Hij klauterde niet eens, hij hupte er overheen!
Na drie weken vooral drinken en tutten bij mama Sher maken de kittens deze week heel veel nieuwe dingen mee. Boven is het kittenrennetje al opgeruimd. Sher vond dat ze meer ruimte nodig hadden en kroop met haar viertal in een hoekje. Ik heb daar maar een kussen neergelegd en daar bleven ze toen de hele nacht. Krapper kon niet.
Vandaag hebben we ook het puppyrennetje in de huiskamer opgeruimd. Ik had verwacht dat Sher wel met ze op de bank wilde gaan bivakkeren zoals ze met haar eerdere nesten ook al vrij jong wilde. Gelukkig koos ze voor het bruine mandje (bedankt Karin) dat ik bij mijn stoel half onder het kastje had neergelegd. Echt ideaal. Ik heb de hele familie op zicht en kan zo vanuit mijn stoel een kitten oppakken voor een knuffeltje of foto’s maken. Als ik ga lopen wanneer ze wakker zijn, rennen ze achter me aan en ze zijn zelfs al in de keuken gesignaleerd.
13 november
Gisteren was ik met Sheralyn en Bodiir op de show in Beverwijk. Lekker dichtbij. Richard Rodenburg was er ook met zijn Gio en Boudica. We hadden op deze tweede showdag dus moeder en dochter op de show. Extra leuk was dat beide poezen genomineerd werden. De keurmeesters van Sheralyn en Bodiir spraken en schreven allemaal lovende woorden over hun uiterlijk. Het gedrag van Bodiir was ook om lovend over te spreken. Sheralyns gedrag gaat vooruit maar zij staat nog niet tijdens de keuring, zoals we het gewend waren van onze eerdere showdieren, met haar staart omhoog de keurmeester te vertellen dat hij/zij wel kan stoppen met het uitzoeken van de leukste, mooiste en liefste kat want die staat voor hem op de keurtafel 🙂
Omdat haar keurmeester graag wilde weten hoe ze zich zou gedragen als een vreemde haar zou oppakken, deed hij dit zelf tijdens de verkiezing van de nominatie. Sheralyn gedroeg zich keurig dus die nominering werd een feit. Wij troffen ook nog eens een grote kattenvriend als steward (Tom uit Luxemburg) dus dit was allemaal een positieve ervaring voor onze knappe meid.
Waar we het ook mee troffen was het publiek. Zaterdag waren Rudi en Angela al langs geweest om bij Richard te kijken en zondag viel het me op dat er diverse zeer geïnteresseerde gezinnen met lieve kinderen op de show waren. Richard is altijd erg attent op dit gebied en hij geeft deze bezoekers dan ook een betere kans om de dieren te bewonderen. Boudica heeft heel wat hartjes gewonnen.
En de organisatie was weer subliem. Omdat er voldoende tijd en ruimte was, hoefden de genomineerde dieren niet in een keurkooitje te wachten maar konden ze zittend op een tafel, in ons geval Sheralyn onder liefdevolle hoede van steward Tom, hun beurt afwachten.
16 november
Vandaag mochten de kleintjes, ter gelegenheid van de start van hun vijfje levensweek, weer even op de weegschaal laten zien waar ze het eten van de afgelopen dagen hebben gelaten. Vooral het sorrelzilveren poesje dat ik voorlopig Eengie (we hebben eerder een Eengel gehad en dat vriendje is bijna 20 jaar oud geworden) noem, weet van geen ophouden. Laatst begon ik me ongerust te maken want ik hield het niet voor onmogelijk dat ze door obstipatie zo’n dikke buik had. Ik weet van een fokker waar zoiets ooit vreselijk uit de hand is gelopen. Maar haar buik bleef soepel en de eetlust bleef goed. Er bleek dus niets aan de hand anders dan dat ze graag eet. Haar kleinere zusje uiterlijk (nog) bijna identiek maar is alleen wat kleiner. Ze eet dan ook met bescheiden kleine hapjes.
Dat gezwaai met die vlijmscherpe nageltjes zo dicht bij de ogen kan zomaar tot een ongelukje leiden. Ongelukjes op zindelijkheidgebied kwamen wel voor. Vanmiddag zag ik Eywa ervoor gaan zitten en ik kon haar net op tijd in een van de kattenbakken zetten.
Eerder had ik de nagellakjes nodig om zeker te zijn wie wie was maar dat is niet meer nodig. Het verschil in grootte is echt heel duidelijk. De nagellakjes zijn trouwens ook weg want het kwartet was aan een manicure toe. Wel zo fijn voor hun oogjes voor het geval dat, mijn enkels en het meubilair.
Deze week ontkwam ik er niet aan dat de eerste pedagogische handeling moest plaatsvinden. Een kitten had zijn pootjes om mijn enkel geslagen en bleef zo gezellig zitten. Toen ik lekkere warme sokken had aangetrokken, viel mijn enkel nog meer in de smaak en probeerde het kitten omhoog te klauteren. Ik ben echter geen fan van scherpe nageltjes in mijn vel. Gelukkig stond er nog een restje water in het glas op het nachtkastje. Dat is dan het ideale middel om een kitten op andere ideeën te brengen. Door een paar druppeltjes op het kopje te laten vallen hoop ik dat kittens de associatie leggen dat het in benen klimmen waterspatten oplevert. Bij het aanrecht is voor voorkomende gevallen ook altijd water bij de hand.
We waren een paar kittens kwijt. Doodeng. Ik was als de dood dat ze in de onderkant mijn relaxstoel waren gekropen maar daar bleken ze niet te zijn. Een hele zoektocht later bleken ze toch onder bank te zijn. En dat zou juist niet kunnen want Huibert heeft daar een hele constructie voor gemaakt. Wat bleek? Ze hupten over de blokkade tussen de twee platen van de radiator door. Ik heb er een gastenhanddoekje tussen gepropt en tot op heden hebben ze zich niet meer verstopt. Ik moet trouwens zeggen dat dit stel bijzonder aanhankelijk is en meestal aan komen rennen wanneer ze geroepen worden. Dat roepen werkt alleen niet als ze in diepe slaap zijn.
Zo leuk dat m’n foto’s voor mijn doen best aardig gelukt zijn. Niet al te onscherp en lekker kleurrijk. Met het sombere weer is wat kleur erg welkom. Het daglicht is vaak niet voldoende. Ik doe dan in voorkomende gevallen alle lampen aan en de drie lampen boven het kastje in het midden van de kamer op maximaal.
Voor de eerste foto poseerden de sorrelzilvertjes Charlie en zijn zusjes Leeloo en Angie. De tweede foto is van Eywa en de derde foto staan ze geweekte kittenbrokjes met room te eten. Onze katten krijgen nooit brokjes als maaltijd. Droogvoer vinden wij vooral geschikt als tussendoortje. De kittens hebben al Carnibest (een bekend soort KVV), kip, vlees uit blik, kippenlever, rundvlees, koolvis, en zalm achter hun kiesjes. Die brokjes (nu geweekt) om aan de smaak te wennen, zijn vooral om te voorkomen dat er eentje later geen brokjes wil eten. Dat is bij Umione gebeurd. Best lastig. Het is zoveel handiger wanneer een dier gewoon alles lust. Als compensatie krijgt Umione gedroogde lamslong als tussendoortje.
Niet alles gaat helaas goed. Polly heeft volgens ons weer pijnklachten. Haar gangwerk is ook niet zoals het hoort. Gisteravond toen we bij Maman Yvonne op bezoek kwamen, ging het fout in het trappenhuis van haar flat. Die trap neemt Polly al veertien jaar meerdere malen per jaar maar nu ging het fout. Thuis gaat ze sowieso de trap nooit meer op. Mogelijk ligt de oorzaak in de val van afgelopen vrijdag. Toen heb ik haar getrimd en is ze niet alleen in een onbewaakt ogenblik van de tafel gevallen maar even later sprong ze er ook nog eens totaal onverwachts af. Alsof ze dacht dat Huibert haar had geroepen en zou opvangen. Maar dan is het wel vreemd dat de problemen pas een aantal dagen later ontstaan. Ik hoop dat het alleen een pijnlijke stoot tegen de betonnen trede de oorzaak is. Huibert heeft haar de trappen opgedragen en eenmaal binnen bij Yvonne deed ze een plasje… Dat lijkt me een teken van pijn. Polly heeft een pijnstiller (van de dierenarts) gekregen en heeft een groot deel van de dag voor het infraroodplaatje gelegen. Infraroodwarmte kan wonderen doen.
Shabanou heeft ook pijnproblemen. Ook met plasjes. De arme meid heeft weer een blaasprobleem. Nu zelfs twee dagen achter elkaar. Dat is ongebruikelijk. Meestal duurt het maar een uurtje. Dit is zo zielig voor haar. Ik heb haar in een handdoek gewikkeld en een tijd bij me op schoot genomen om haar af te leiden van de persneigingen. De eerste extra lekkere hapjes die ik haar aanbod, weigerde ze maar wat later kreeg ik haar aan het eten met wat blikvoer Hill’s CD (speciaal voor blaasproblemen).
Het restje kitteneten kon Shabanou niet verleiden. Het hapje Hill’s CD wat later ging bijna schoon op.
Gisteren lag Polly nog gewoon gezellig in de deuropening van de kittenren (die amper gebruikt wordt). Op de tweede foto moet de infraroodwarmte haar wat verlichting geven en haar grote vriendin, pleegzuster Sher leeft met haar vriendinnetje mee.
17 november
Daar is ‘t ie dan, de dag waarvan ik nooit had verwacht dat hij zou komen. Een veertigjarig fokkersjubileum is inderdaad iets waaraan ik toen absoluut niet heb gedacht. Terugdenkend aan die 17e november in 1983 weet ik nog goed hoe spannend ik het allemaal vond. Ik had het huis bloedheet gestookt en alle kattennaslagwerken etc. lagen opgeslagen op de pagina bevallingen op de bank. We hadden een handige kooi aangeschaft voor de eerste drie weken veilig kramen en daar had ik schattige gordijntjes voor gemaakt. Sherizah lag te spinnen in het kraamkistje dat in het donkerste hoekje stond en verder was het vooral wachten, wachten en wachten. Het geluid van het spinnen werd af en gelardeerd met smakgeluidjes en toen wilde ik toch wel eens heel graag zien wat er allemaal in dat kraamkistje gebeurde: Shirezah lag daar trots en gelukkig te wezen met vier bloedjes van schone kittentjes. De slimme meid bleek voordat ze weer in het kraammandje ging nog even snel naar de kattenbak te zijn gegaan want daar waren sporen van vruchtwater en zo was het haar gelukt om haar kraammandje aardig droog te houden. Alles ging eigenlijk vanzelf met de kittens. Shirezah was een perfecte moeder. Als zij bijv. ‘s avonds tijd vond dat de kittens naar boven moesten, dan keek ze vanaf de trap mij aan.Dat was voor mij het seintje dat het kittenbedtijd was. Als onze huidige moederpoes Sher, een nakomeling van haar en ook naar haar vernoemd (Sher Shirezah), vind dat de kittens van boven naar beneden of vice versa moeten pakt zij het anders aan: zij pakt ze gewoon in haar bekje en brengt ze daar waar zij ze wil hebben. Van Shirezah kan ik me maar een enkele keer herinneren dat zij een kitten in haar bekje had. Dat was van haar nestje gelijktijdig met een Elfstedentocht en een paar uur later werd het duidelijk dat er met dat kitten wat mis was. We hebben trouwens twee keer een nestje gelijktijdig met een Elfstedentocht gehad. Die tochten kunnen we ons nu echt niet meer voorstellen.
Net zoals nu was liep ik als een soort paparazzo met een fototoestel achter de kittens aan en maakte ik hele fotoverslagen in albums. En dat doe ik nu nog. Alleen nu met een mobieltje en alles digitaal in deze website. Zoveel is er toch ook weer niet veranderd in al die jaren.
Onze eerste A-nest bestond uit drie variantkittens en slechts één Somalipoesje maar die Anches was wel meteen een knaller: op haar eerste Fife-show behaalde ze al een Best-in-Show.
Ik had zelfs voor de fotosessie, waarvan alleen deze foto het aanzien waard was, voor een heuse achtergrond gezorgd. Dat gaat tegenwoordig wel anders: dan komt vriend Richard Rodenburg op de koffie en worden de prachtigste foto’s geschoten. We zijn heel wat A-nesten verder. De fotosessie van ons laatste A-nest is wel even andere koek.
Zelfs mijn moeder heeft een keer een nestje grootgebracht. Haar Minoeschka (Silfescian Tamar Atalante) was ook de moeder van een A-nest maar dan in de jaren negentig. Uiteraard stond ik haar waar mogelijk bij en hadden we van alles w.o. de kooi uitgeleend.
Die kooi was ideaal: de moederpoezen konden er makkelijk in en uit terwijl de kittens de eerste weken veilig achter de tralies bleven. Bij de andere kooien die te koop zijn, zitten de moederpoezen altijd met hun kittens opgesloten. Dat vinden wij bio-industrie 🙁 En… had ik die gordijntjes niet mooi van een oud dekbedovertrek gemaakt? Zelfs van de restjes stof kon nog een bijpassend kussensloop gefabriceerd worden. Recyclen is van alle tijden.
Ik ga zo gauw mogelijk verder met het ophalen van herinneringen, zoals over ons Jubileumpoesje Rowena, vlooienbestrijding vroeger en nu, inzichten op het gebied van voedingsleer, rasopbouw en -beheer etc.
19 november
Gisteren was het weer een kittenknuffeldag. Rudi en Angela kwamen zich verbazen hoe hard ze gegroeid zijn in twee weken tijd. Natuurlijk zijn er ook weer heel wat foto’s gemaakt. Dat ik me onlangs realiseerde dat de gedimde lampen boven de kast dwars in de kamer ook op vol kunnen worden gezet, kwam de fotosessie (door Angela) wel ten goede. Wat misschien ook zal gaan helpen voor mijn toekomstige foto’s. Ik ben om, ik ga eerdaags voor een iPhone… Ik vind al dat Applegedoe wel eens wat kakkerig overkomen maar soms moet je je vooroordelen aan de kant schuiven 🙂 Er moet sowieso op alle gebieden veel verschoven worden: er moet ook nog gestemd worden voor de toekomst van ons land en de wereld.
Alweer een herinnering: toen wij ons medio jaren tachtig voor Raskan, de toenmalige Abessijnen- en Somaliclub gingen inzetten, werkte ik vooral voor de redactie. Dat ging nog ouderwets met de typemachine, typ-ex en knip- en plakwerk. Al gauw kwam de eerste computer (zonder internet) en dat was een Apple (Macintosch). Het was erg leuk en behoorlijk kostbaar. Vooral het eerst model was erg schattig, met zo’n klein venstertje. Voor het lay-outwerk moest er danig gescrold worden.
Het ene na het andere model kwam hier over de vloer en met al dan niet illegaal verkregen programmaatjes kon ik er aardig mee lay-outen. Alleen was er erg vaak storing en dan moesten we helemaal naar een stad ergens in Zuid-Holland. Daar kon je inclusief het wachten daar een dag voor uittrekken. Naast full-time banen was dat wel een aanslag op je vrije tijd. Gedenkwaardig was wel het relatiegeschenk van Apple toen er een bedrijf voor service ook hier in Haarlem was: ik kreeg een heuse computer compleet met muis en mat van marsepein… Dat geschenk was voor een afdeling van een bedrijf bedoeld maar ik was maar in mijn eentje en net gestopt met roken (1 december 1993 dus eerdaags ook een juibleum!). Huibert eet geen marsepein dus dat verrukkelijke computertje stond mij de hele dag vanaf een tafeltje te verleiden. Dat was het begin van het einde van mijn slanke dagen.
Ondertussen werden de pc’s steeds toegankelijker en voordeliger. Vandaar dat we ooit de overstap hebben gemaakt. Maar nu dus zeer waarschijnlijk een klein zijsprongetje naar een iPhone. Niet alleen voor de betere foto’s maar ook voor een bepaalde app die alleen Apple heeft voor het muziekgebeuren op radio en tv.
In mijn herinnering was de body van de computer hoger en smaller en het scherm nog kleiner. Maar herinneringen kunnen misleidend zijn. Dit is volgens Wikipedia echt een model uit 1984. Dan een foto van de fotografe van gisteren, Angela, die mij dus overgehaald heeft om over te stappen naar de iPhone. En dan twee keer de hoofdpersoon van gisteren, Rudi’s Charlie, de superknuffel. Op de eerste groepsfoto staat de grotere sorrelzilveren poes Kathalina links, dan haar look-a-like zusje Juultje die echt niet zoveel kleiner is dan dat het op de foto lijkt, dan Eywa en Earl Charles. Op de laatste foto verkeren de kittens in tweestrijd. Naar wie moeten ze nu kijken. Naar de fotografe of naar mij naast hun mandje. Eywa en Charlie kijken naar mij.
(Het is zo moeilijk kiezen tussen de twee poesjes dat ik ze weer hun ‘tijdelijke namen’ heb gegeven. Kathalina en Juultje naar de twee dierbare poezen van vroeger, zie eerder in deze blog.) Het poesje dat hier blijft, willen we Leeloo gaan noemen.
Vanmorgen was het even hectisch. Polly is niet zo in orde, heeft er medicatie voor maar wilde niet eten. Dat is heel erg ongebruikelijk voor haar. Later in de dag draaide dit gelukkig weer bij maar morgen laten we haar wel door de dierenarts nakijken. Voor vage klachten op een zondag naar een commerciële dierenkliniek te gaan, lijkt ons zinloos. We hebben veel meer vertrouwen in de mensen van onze eigen dierenkliniek Kenaupark. Tot mijn grote teleurstelling kreeg Shabanou vanmorgen opeens ook weer last van haar blaas. Haar urine is al zo vaak onderzocht. Ze heeft geen blaasgruis of een infectie. Het enige wat ik kon doen was het geven van een pilletje Onsior en haar in handdoeken (ze blijft dan persen en dan komen er druppeltjes urine vrij) gewikkeld op schoot te nemen. En inderdaad, een klein uurtje later was alles weer achter de rug, poetste ze zichzelf weer op en deed weer volkomen normaal.
21 november
Patella luxatie
We zijn heel blij dat het met Shabanou na een uurtje weer helemaal ging zoals het hoort. Ik geef haar nu voorlopig wel dagelijks dat tabletje Onsior. Dit hoeft nu niet meer tegen de pijn maar het ontstekingsremmende deel ervan zou wel gunstig voor haar kunnen zijn.
Met Polly gaat het helemaal niet naar wens. Vanmorgen was het een drama. Toen Huibert met haar wilde gaan lopen, kon ze niet eens overeind komen en een paar uur later toen ze overeind wilde komen omdat er aangebeld werd, gebeurde dit weer. Als haar voorpootjes wegglijden, raakt ze in paniek. De hoofdoorzaak van haar malaise is haar knietje. De dierenarts constateerde dat haar slechte knietje; de arme meid heeft patella luxatie (PL, een kwaal waar wij als kattenfokkers op testen). Polly had er geen last van maar zo’n minder goed gewricht is wel kwetsbaarder voor artrose en blessures en dat speelt dus nu. De knieschijf zit op zijn plaats, hij luxeert ook niet maar het gewricht is wel verdikt. Zo zielig. Ik heb antislipschoentjes voor haar besteld. Ik hoop zo dat dit haar in huis gaat helpen.
De kittens hebben inmiddels al met heel veel verschillende soorten eten kennisgemaakt. Soms lijkt het ze niet aantrekkelijk maar dan ‘overtuig’ ik ze door iets ervan in hun bekje te smeren (ik noem dat ‘enten’) en meestal krijgen ze dan wel de smaak te pakken. Op de tweede foto smaakt het Kathalina en Charlie wel heel erg goed. Ik heb het bordje uiteindelijk maar weggehaald omdat overeten niet goed voor ze is. Vanavond hadden ze voor het eerst runderhart. Dat was een groot succes. Er hoefde dus niet ‘geënt’ te worden.
Papa Bodiir krijgt door dat ze wel heel erg leuk zijn om mee te spelen. Grote zus Sheralyn doet af en toe ook pogingen. Het is nog een beetje over en weer aftasten. De kleintjes amuseren zich ondertussen uitstekend met elkaar. De grijze pluismandjes zijn erg in trek. Op de onderste foto links zijn maar drie kittens in zicht. Ik moest even ‘graven’ – nummertje vier lag onder de andere drie!
26 november
Waterlanders
Heftig weekje hoor. Shabanou kreeg terugval na terugval. Na twee dagen goed, zat ze vanmorgen weer te persen in een hoekje 🙁 maar waarschijnlijk was dit alleen maar eventjes een darmkrampje want even later gedroeg ze zich weer volkomen normaal en was ze weer haar gewone knuffelige zelf.
De zorgen om Polly zijn heel erg groot. We hebben bijna dagelijks contact met de dierenarts. Inmiddels is ze door twee dierenartsen grondig nagekeken. Op het knietje na is er weinig te ontdekken. Bloedonderzoek gaf echter aan dat er iets beter kon met haar leverwaarden en er is ook wat met haar alvleesklier. Dat klinkt heel eng maar met die informatie kunnen we wel wat. Polly heeft andere pijnmedicatie en iets tegen de bijbehorende misselijkheid. Ze eet nog steeds niet zoals het hoort maar ik krijg haar pillen en er toch voldoende eten in. Carnibest voor de kat, runderhart, kip etc. Brokjes kreeg ze eigenlijk nooit maar nu ziet ze die af en toe als een traktatie. Alleen alles wat ze eerst wel wilde, wil ze wat later weer niet. Dat hoort bij misselijkheid. We zijn heel erg bang dat we ons lieve meisje gaan verliezen maar we hebben ook hoop dat we haar hierdoorheen kunnen krijgen. Er zijn namelijk geen aanwijzingen voor een tumor die deze ellende zou kunnen veroorzaken. Maar we moeten af en toe wel een traantje wegslikken. Als ze eten weigert en als ze juist wel iets aanneemt.
Ondertussen moeten we ook de uitslag van de verkiezingen ‘een plekje geven’. Zo erg dat we nu een klimaatontkenner (zou dit aan het kapsel liggen? Trump, Milei, van Boris Johnson weet ik dit niet maar vreemd zijn ze wel) aan het roer van ons land krijgen. Toen het ontroerend mooie nummer van Ede Staal “‘t Het nog nooit zo donker west” werd gedraaid tijdens de Evergreen top 1000 op radio 5 kwamen de waterlanders.
Met Shabanou bleek het vanmorgen enorm mee te vallen. De eetlust en het gangwerk van Polly is nog zorgwekkend maar de eetlust van de kittens is subliem. Ze lusten werkelijk alles.
Maar troost is doorlopend zeer nabij. Toen ik op mijn knietjes bij Polly in haar oversized mand zat, hupte het kleinste poesje Juultje erbij en vleide zich op een pootje van Polly neer alsof ze dagelijks niets anders doet. Dat doen ze dus juist niet. Ik kreeg echt Orchid-visioenen. Dit lieve poesje dat dit jaar overleden is, muntte uit in empathie en heeft daar indrukwekkende staaltjes van weggegeven. Misschien wilde Juultje me iets met dit gedrag vertellen: maar wat? Moeten we haar juist wel voor onszelf houden of juist niet. Zo’n supergevoelig diertje zou beter tot haar recht komen in een kleinschaliger kattenhuishouden. Gelukkig is dit probleem ‘welk sorrelzilver poesje moeten we voor onszelf kiezen’ van een andere orde dan het klimaat, alle oorlogen in de wereld en de zorgen hier rondom Polly en Shabanou.
De namen
Ter gelegenheid van hun zesde levensweek hebben ze hun eerste ontwormingspilletje mogen doorslikken. Volgende week hebben ze recht op de traditionele tonijntaart, al is die vooral bedoeld voor echte verjaardagen. Als je zoiets voor iedere verweekdag geeft, wordt het saai.
Met mijn nieuwe cameraatje/mobieltje wordt heel wat af geklikt. Als de foto’s geel uitslaan, is er dus te weinig daglicht. Wie weet ontdek ik daar een foefje voor. Met dit regenachtige weer (hoe ziet de zon er ook alweer uit?) wordt het ‘s middags al heel vroeg te donker voor de betere foto’s.
Namen bedenken is altijd een dingetje. Maar ik ben toch zo blij met de vondst van Agathe (woont in Frankrijk en wordt waarschijnlijk het nieuwe vrouwtje van Eywa). We hadden het in Messenger over de dierbare voorouders van dit nestje en toen schreef ik over de combinatie die ik ooit Linda had aangeraden: haar Sientje (S. Charmin’ Chanine) samen met Helga’s Bandit. Twee Silfescians samen. Het klikte niet bepaald tussen Bandit en Sientje maar hun kittens waren indrukwekkend.
Op de foto: Sientje (Anches x onze Jack) met haar nestgenootjes, Bandit met opa Maverick, Sientje met haar zeldzaam mooie dochter Izzy (Everlasting Joy Get together), Bandit, inmiddels op leeftijd en de laatste foto is van Izzy met haar nestje van onze Bashiir. Wij kregen toen de lieve Elfie. Helaas hebben we haar moeten herplaatsen. Dat moeten herplaatsen was al een grote teleurstelling maar zij is nu erg gelukkig bij mijn vriendin AnnaMaria. Bijkomende teleurstelling was dat er geen nakomeling van haar voor ras beschikbaar was en de zilvertjes zijn al zo dun gezaaid. We konden ons geluk dan ook niet op toen wij van Lizetta, via Lemon, een andere dochter van Izzy, zoontje Bodiir konden krijgen.
Everlasting
Agatha had het begrip Vreugde in haar hoofd om in de naam van haar Eywa te verwerken. De naam Joy kwam al bij die geliefde voorouders voor en dan ga je aan vernoemen denken. Al brainstormende kwam Agatha bij het begrip Everlasting. Dát is precies wat perfect past bij de naam Eywa, de god van het volk Na’vi van de film Avatar. En het past ook erg goed bij de naam voor ons poesje, Leeloo van The Fifth Element (ook een film) dat voor liefde staat. Uiteindelijk draait alles om eeuwige liefde!
Jubileumjaar
Toen ik deze blog de titel Jubileum gaf, kon ik niet bevroeden dat er zoveel zorgen over de gezondheden van onze dieren op leeftijd, Shabanou en Polly, zouden komen. Ik stop voor nu met het ophalen van anekdotes over de dierverzorging, fokken, showen etc. Het komende jaar 2023/2024 benoem ik hierbij tot jubileumjaar dus ik heb alle tijd om voor de komende blogs en ook voor de informatieve pagina’s die anekdotes op te schrijven.