Tjonge jonge, het wil maar niet opschieten met de lente. Ik hoorde vanmiddag op de radio dat de buien elkaar sneller opvolgen dan je het woord droog kunt uitspreken (dat was Henk Jan Smits tijdens de Magical Mystery Tour op radio 5). Arme Huibert en andere hondensporters die vandaag wedstrijden hebben bij de KC Kennemerland. Koud en nat, Hier mik ik het rondje met Polly tussen de buien door. We zijn zo aan een heerlijk warm zonnetje toe.
Mijn gemopper lijkt te werken: de zon schijnt! Toen ik vorig jaar iets schreef over het waterpeil van de rivier waar we een hotel hadden geboekt (er moest voor wat actie op de rivier wel een voldoende hoog waterpeil zijn) werkte dat in eerste instantie prima. Alleen die toegift die we medio oktober kregen was een beetje te veel. Er komt geen eind aan. Nu hoop ik wel dat de hoeveelheid zon en warmte deze zomer aangenaam zal zijn.
Dat tussen de buien door even naar buiten lukt ons aardig: deze week in de stad uit lunchen geweest, daar is de uitgelichte foto hierboven van. Het was voor ons een bekend restaurant maar met een nieuwe eigenaar dus vooraf heb ik even geïnformeerd of honden welkom waren. Ja dus. Polly kreeg een complimentje voor haar verschijning, superschattig natuurlijk, en een bak water. De lunch was voor herhaling vatbaar bij Café de Paris.
Op 4 april is het leukste en liefste hondje jarig. Ondanks dat ik mijn best doe om aan de verjaardagen van mens en dier te denken, gaat dit regelmatig mis maar deze, Polly’s veertiende, staat in de agenda. Die gaan we echt vieren. We zijn zo dankbaar dat zij haar gezondheid weer heeft teruggekregen. Wat was de arme meid in oktober/november ziek! Ze wilde en kon haast niets meer.
Een paar oudere fotootjes én een heel recente van onze Pol. Als het even kan, gaat Polly met ons mee. Dus ook vorig jaar varen met Rob en Karin, bijna ieder autoritje en natuurlijk (volgens de regels daar dus in een tuigje en met een bench) mee naar Frankrijk om Eywa naar haar nieuwe familie in Frankrijk te brengen. Polly en Karin zijn elkaars fanclub en het plan is om Polly’s verjaardag met hen te vieren. Maar dan moet Karin wel goed van haar operatie hersteld zijn. Als je goed kijkt, zie je Polly op het voetenplankje van de scootmobiel tijdens een proefritje zitten. Dat dit kan, lijkt me handig voor wanneer het te warm wordt voor langere uitstapjes met haar.
Over operaties gesproken: ik heb die voor mezelf, galblaasverwijdering, afgezegd. Ik stond al maanden op de wachtlijst en sinds eind november heb ik eigenlijk nog maar één heftige aanval gehad. Maar die duurde echt niet langer dan een uur. Daarna alleen nog maar hele kleintjes en amper van importantie. Daar kan ik goed mee leven. Misschien is dat kanaaltje waar de gal(-stenen) doorheen moet(en), opgerekt geraakt. De risico’s en mogelijke gevolgen van de operatie en het effect ervan op je darmen (bij mijn moeder was het geen feest), neem ik niet als het niet echt nodig is. Ik denk ook dat ik heb uitgevogeld hoe ik een overmaat aan galsteenaanvallen in de toekomst kan tegengaan. Heel simpel: door voor de nacht een paar nootjes te eten. Door dat vet wordt de lever aangezet om wat gal te produceren voor de vertering van die nootjes en dan gaat er dus ook wat gal naar mijn darmen. Het is net als bij katten die gevoelig zijn om blaasgruis te ontwikkelen. Wanneer een kat te weinig vocht binnenkrijgt en daardoor de urine te lang in de blaas blijft, gaat de urine kristalliseren. Dát gebeurt dus ook in je galblaas wanneer je te lang niet eet. En wat deed ik vorig jaar zeker langer dan een half jaar? Intermitted fasting, zestien uur niet eten. Dat bleek me heel goed af te gaan. Nooit gedacht dat ik zo makkelijk zonder eten zou kunnen. En ‘s avonds na acht uur alleen water of thee. Daarmee ben ik medio november gestopt en toen stopten ook de echt gemene aanvallen. Echt afgevallen was ik trouwens niet. Hoe het er nu voor staat? Geen idee. De weegschaal is stuk 🙂
De artsen zijn nog niet van me af: ik wil eindelijk eens uitgezocht hebben waarom het lopen een steeds grotere kwelling wordt. Als ik maar een paar honderd meter heb gelopen, valt het lopen me niet alleen heel zwaar maar ‘s nachts word ik wakker van de pijn. De huisarts in opleiding waarmee ik in conflict ben geraakt, raadde mij in september extra sporten aan. Dat werkte averechts en een injectie van een andere huisarts tegen een mogelijke slijmbeursontsteking had geen enkel effect. Ik heb nu in mei een afspraak in het ziekenhuis bij een orthopeed.
Maar vanwege dat lopen, heb ik dus een proefrit gemaakt met een scootmobiel. Die bediening bleek heel simpel en zelfs Polly kan mee. Rechts naast me net zoals we samen fietsen en dan bedien ik hem met mijn linkerhand en als Polly moe zou worden of als het te warm is voor een hondje om te lopen, kan ze meerijden op het voetenplankje.
Toen het zonnetje onlangs echt even lekker scheen, waren we met de katten bij de nieuwe klimboom op het dakterras. Onze buurvrouw opende ook hun toegang tot hun dakterras en we konden even bijpraten. Zij gingen die middag een proefrit maken met een luxe elektrische bus. Ik kon niet achterblijven en vertelde dat ik ook een proefrit had gemaakt: met een scootmobiel. Haar verraste gezichtsuitdrukking van dat moment was hilarisch. Dat verlaagt de drempel voor me om echt aan de scootmobiel te gaan. Ik moet namelijk wel wat overwinnen. Maar een scootmobiel is een heel andere beleving dan een rolstoel en daar ben ik ooit ook drie maanden van afhankelijk geweest.
28 maart
Vandaag kwam de nieuwe Ticked uit met mijn bijdrage over Bedrijfsmatig Fokken. Ik had in dat stuk beloofd dat ik de links waarna ik verwees op mijn site zou zetten. Dat heb ik vanmiddag dus gedaan. Ik wilde het artikel niet eerder op mijn site zetten omdat ik vind dat de publicatie eerst moet zijn uitgekomen. Het is nu zelfs op twee plaatsen via de menubalk te vinden voor bezoekers via een tablet of computer. De mensen met een mobieltje kunnen de zoekfunctie gebruiken want via mobieltjes is er geen menubalk.
Richards geweldig lieve Guilia had de eer om op de cover te staan. Gelukkig stond er nu wel bij dat hij de eigenaar en fotograaf is. Bij Boudica, de mooie dame die tegenwoordig furore maakt op de shows, ontbrak deze info toen zij op de cover stond.
En onze geweldige Shabanou stond bij De Jarigen; zij hoopt volgende maand haar zeventiende verjaardag te vieren. Zeer vermoedelijk is de oorzaak van haar gelukkig zeer kortdurende blaasontstekingen stress en daarom doen wij er alles aan om haar zo stressvrij mogelijk te houden. Dat het weer steeds wat aangenamer aan het worden is, helpt vast. Ze haalt graag een frisse neus in het zonnetje op het dakterras. Ook vindt ze het heel fijn om ‘s morgens wanneer ik mijn HayDay-boerderijtjes bijwerk gezellig spinnend naast me te liggen.
Drie recente foto’s van de nu nog zestien jaar oude Shabanou. Wat is ze toch een schoonheid. Daarna twee gezellige fotootjes van het bankleven hier die bij het artikel over bedrijfsmatig fokken in het blad van de SAN stonden en een hele mooie van Boudica op een paasfoto. We zijn zo trots op haar. Ze doet het uitstekend op de shows maar Richard gaat ook met haar naar andere evenementen. Die zijn meer gericht op voorlichting over de verschillende kattenrassen en voeding etc. Ook daar weet ze bij heel wat mensen interesse voor de Somali op te wekken.
31 maart
Wat hebben we een geluk gehad. Voor vandaag stond er een StraatPaasbrunch gepland… Buienradar raadplegen werd steeds spannender maar gisteren gaf hij aan dat het om twaalf uur droog zou zijn. Vanmorgen weer die radar gecheckt en inderdaad, droog! En zeker tot vier uur. Dan pas zouden de donderbuien over Haarlem trekken. Blijkbaar hadden die wat tegenwind want die zijn er nu pas en nu is het zeven uur.
Het was erg gezellig en Polly heeft ook meegeholpen want we hadden natuurlijk weer veel te veel. Van feestelijk geverfde eieren, soep, gevulde eieren tot stokbrood met smeerseltjes. De nieuwe buurtjes zitten ook op de buurtapp en waren aangeschoven. Echt heel fijn. En het piñata-slaan is ook goed afgelopen 🙂
1 april
Uitgevlogen Silfescians
Vandaag is er weer een Silfescian over de grens. Gelukkig maar tijdelijk i.t.t. Eywa die in februari voor de rest van haar leven over de grens ging. De reizigster van vandaag is Richards Boudica die samen met haar vader Gio in België een buitenlands certificaat hopen te behalen zodat ze daarna hier in Nederland weer verder kunnen met voor de volgende titel.
Boudica en haar feline familie: Florio, vader Gio, Boudica en op de stoel een soort oudtante Guilia. Extra leuk is dat Richard katten twee keer een vader en zijn dochter is en dat zowel Florio én Guilia ook deels van de Silfescianfamilie zijn. Florio’s vader is Silfescian Zagato en Guilia heeft dus Zagato én Maverick als grootvader.
Laatste nieuws: zowel vader Gio en dochter Boudica hebben op deze show hun certificaat gewonnen en daarmee hadden ze nu voldoende certificaten voor de titel Internationaal Premior.
Op 8 februari vierde het T-nest hun zestiende verjaardag. Het stel, Taran, Mio en Tamaran van Nieckjes laatste nest, is gelukkig nog compleet. Dat is echt niet ieder nest gegeven. Abessijnen en Somali’s bereiken over het algemeen prachtige leeftijden maar er zijn ook pechvogels. De recordhoudsters zijn de twee halfzusjes, dochters van Sigismund met resp. 21,5 en 22,5 jaar en nu is Wendels MIthras voor zover ik weet de oudste Silfescian. Hij heeft wel een paar keer een tia gehad maar weet daar aardig van te herstellen.
Het nest van Nieckje en Maverick van 2008
Ik zie mezelf nog op de bank zitten naast een Nieckje met een hele dikke buik. Ze was al lang uitgerekend maar maakte totaal geen aanstalten om te gaan bevallen en ik voelde ook geen leven… Ik maakte me zo zorgen. Uiteindelijk begon de bevalling wel en zoveel te laat was dat ook weer niet (het was mijn stress waardoor ik overdreef) en de kittens bleken gelukkig ‘very alive and kicking’!
Zo leuk dat ik van al hun families foto’s heb gekregen. Ik was van plan om ze in kolommetjes te plaatsen zodat het videootje er ook bij kon. Daar moet ik nog eens aan gaan puzzelen.
Op de foto’s: Tamaran, Mio en Taran bij Sarah en Merel.
Als ik voorheen ergens niet uitkwam, vroeg ik het Google. Dat is nu hopeloos ouderwets: vraag het een AI-bot. Echt heel grappig en je staat verbaasd over de bruikbare informatie en het taalgebruik. Webmaster Victor heeft ook AI gevraagd hem te assisteren met het verwoorden van zijn verdriet over de noodgedwongen herplaatsing van zijn dierbare Tinka. Zie deze gastenblog.
Eerder woonden alle drie kittens van het T-nest lekker dichtbij in Noord-Holland. Taran zelfs in Haarlem en Mio in Monnickendam. Toen Tamarans eerste vrouwtje zou gaan overlijden, heeft ze me gevraagd om voor haar drie katten nieuwe families te vinden en zo is Tamaran bij Marjo terechtgekomen. Marjo maakt de prachtigste foto’s van hem en dan ook nog in een collage. Mio’s videootje ga ik toch proberen te plaatsen maar niet nu. Van Taran heb ik een hele stapel enige fotootjes gekregen. Hij is zo’n gezellige knuffel ondanks dat hij toch best al hinder heeft van ouderdomskwaaltjes.
6 april
Groot probleem: mijn laptop is overleden. Toen ik gisteravond gezellig met een vriendin op Messenger zat, lukte het opeens niet meer om verder te typen, laat staan om iets te kopieëren of veilig te stellen. Alleen de muis werkte nog. Verschillende herstarts leverde alleen een keer de mededeling op dat de pc zelf ook vond dat er iets niet goed was en dat hij er wat aan ging doen. Hij deed zelf een herstart maar zonder resultaat. ChatCPT, die laat ik tegenwoordig veel voor me uitzoeken, adviseerde me om uit te zoeken of het een software of een ander probleem was door met een ander toetsenbord uit te proberen of er dan wel connectie was. Ik heb toen de pc uitgezet en onszelf een rustig nachtje beloofd. Bij mij lukte dat niet echt. Veel last van mijn benen gehad. Dat we vanmorgen de scootmobiel hebben opgehaald is geen overbodige luxe. Tijdens de autorit heb ik geprobeerd iets via mijn mobiel op deze pagina te zetten. Dat bleek niet voor herhaling vatbaar. De proefrit in ons straatje met de scootmobiel mondde uit in een proefzit – groot succes: je hebt altijd een stoel bij je. en ‘De hele buurt liep uit’ 🙂 Niet echt hoor, ze waren er al. De buurtjongetjes zijn nog te jong om zonder toezicht in de straat te spelen en vanwege het heerlijke weer – de zuidelijke wind brengt de Spaanse warme lucht naar onze contreien – zat de halve buurt er al, op stoeltjes, banken en zelfs een kleed voor de grondzitters/-liggers.
Een nachtje rust bleek de laptop goed te hebben gedaan: vanmiddag startte hij weer op de vertrouwde manier op! En ik heb weer iets geleerd: ik kan foto’s rechtstreeks van mijn mobiel op de website zetten.
Gisteren lagen Bodiir en Sher saampjes heerlijk te stoven in het zonnetje in de keuken. Nu kan dat dus buiten. Polly poseerde gisteren na ons ritje (voor de laatste keer naast de fiets, het werd me echt te gevaarlijk) in het Kenaupark. Spudy op de deken en Polly naast mijn scootmobiel, en de laatste foto is van de eerste echte zonnige buurtbijeenkomst van deze zomer. Geert kwam ook nog met een collectie ijsjes langs – dat was genieten; gezelligheid dankzij het zonnetje!