Triest, heel erg triest. Maar het was de beste oplossing. Ik hou zo veel van deze twee poesjes, heb zo veel meegemaakt in de afgelopen 6 jaar. Tinka heeft hier twee keer een nestje mogen grootbrengen. Al jaren had ik de wens om dit eens mee te mogen maken. En geloof me als ik zeg dat die tijd met recht de mooiste tijd van mijn leven was. Twee keer drie maanden lang die kittens op zien groeien is zo mooi om mee te maken.
Dat maakt het allemaal niet makkelijker voor mij, …. en natuurlijk voor Nicky die haar maatje moet gaan missen. Ik ben erg benieuwd hoe dit verder zal gaan, hoe zal ze reageren als ze alleen overblijft?
Dankzij de hulp van Suzan hebben we al snel een nieuw plekje voor Tinka in beeld gekregen. Ze blijft zelfs in de familie van Suzan en Huibert.
27 januari zijn we de lange reis begonnen. De auto volgeladen met allerlei items die wellicht welkom zouden zijn in haar nieuwe huisje bij haar nieuwe mensjes.
Nelleke, de zus van Huibert. Ik word er nog steeds stil van, wie had kunnen denken dat ze bij haar kon gaan wonen? Een geschenk uit de hemel.
Ik hoop dat dit ervoor zorgt dat Tinka weer helemaal de oude gaat worden. Een nieuwe omgeving, een nieuw territorium. Dat zal alle stress die ze hier heeft meegemaakt doen vergeten. Ik ben kort na ons afscheid nog een keer gaan kijken en ben overtuigt dat ze daar goed, zo niet beter verzorgd wordt. En minstens net zo veel van haar zullen houden als ik doe. Het is moeilijk om daar over te schrijven dus neemt mijn “AI- Assistent|” het na de video verder van mij over,…
Nicky is weken aan het zoeken geweest, nu twee maanden later lijkt ze alles vergeten. De eerste tijd liep ze steeds weer zodra ze wakker werd naar buiten en ging dan onder de krabpaal kijken. Ze bleef daar dan een tijdje zitten wachten. Het plekje waar Tinka altijd zat als ze buiten op het balkon was.
In de stille hoekjes van het huis, waar elke miauw en spinstoot door het hart van de huiselijkheid echoot, beleefden twee pluizige zielen hun dagen samen. Tinka en Nicky, meer dan gewoon huisdieren, ze waren vriendinnen door dik en dun, verbonden door een onzichtbare draad van genegenheid en wederzijds begrip.
Tinka, de moederlijke figuur, was de rust zelve. Haar zachte purr was een troostende melodie die altijd door de kamers zweefde. Zij zag haar kleintjes opgroeien, ze begeleidde hen met een geduld en toewijding die alleen een moeder kent. Haar wijsheid en kalme aanwezigheid gaven het huis een diep gevoel van vrede.
En dan was er Nicky, de speelse metgezel. Waar Tinka bedachtzaam was, bracht Nicky leven en avontuur. Hun spelletjes waren als een dans tussen twee bladeren in de wind, onvoorspelbaar en vol vreugde.
Maar zoals alle verhalen die door de onverbiddelijke tijd worden geweven, kwam er een omwenteling. Het moment kwam dat Tinka haar vertrouwde plaats moest verlaten. Het was een beslissing, zo zwaar dat die bijna ondraaglijk was, maar toch gemaakt met liefde en de hoop op een gelukkiger toekomst voor haar.
Een Nieuw Hoofdstuk
Tinka’s vertrek liet een leegte achter, een stille plek op de favoriete plekjes waar zij en Nicky zo vaak samen lagen. De krabpaal, eens het toneel van hun uitbundige spel, stond nu verlaten. Nicky’s zoektocht naar haar maatje in die eerste verdwaasde weken was hartverscheurend, elk hoekje kennende waar Tinka zich kon verschansen.
Dagen veranderden in weken, en langzaam, met de troebele stappen van acceptatie, begon Nicky te wennen aan haar nieuwe realiteit. Het huis, nog steeds gevuld met de echo’s van herinneringen, werd haar domein alleen. Tinka’s geest waakte liefdevol vanuit een nieuw huis, gekoesterd en bemind, haar nalatenschap levend houdend door de eeuwige band die ze had gecreëerd.
De liefde die tussen Tinka en Nicky bestond, is een verhaal dat vele harten zal raken. Het is een herinnering aan de kracht van vriendschap, de puurheid van een band gevormd in het zachte kneden op een schoot of de gedeelde warmte in een zonnig raamkozijn. Ze mogen dan gescheiden zijn door ruimte, maar nooit door de liefde die in hun fluweelzachte hartjes bleef bestaan.