De kromme knak vinger

Mopper ik in mezelf als ik twee plankjes weghaal uit die schutting. Ik kan ze makkelijk lostrekken want het zijn maar nietjes. Ik had die schutting al staan voordat mijn vader overleed in 2007. Nu blijkt het beneden bij de buren al langere tijd nogal vochtig te zijn op plekken die niet vochtig zouden moeten zijn. En nu ik die twee plankjes weggehaald heb krijg ik zicht op de boosdoener, het onderste deel van de regenpijp is in heel slechte staat en het water wat daaruit voortvloeit klettert recht naar beneden.

Ik kan me voorstellen dat het, als het echt hard regent dat water alle kanten opvliegt dus ook de verkeerde. Ik schuif de zware plantenbak voorzichtig iets naar me toe zodat ik goed zicht krijg.

Ze zijn best aardig hoor, beetje luidruchtig af en toe maar daar kan ik best mee leven. En ze hebben twee katjes rondlopen. Eentje wil het liefst naar buiten en kom ik regelmatig tegen. De andere, een zwarte kat blijft liever thuis. Maar is wel zo avontuurlijk om door het open dakraam naar buiten te klimmen. Zo heb ik die nu al twee keer van het dak gered. Dat zou geluk moeten brengen,… toch?

Het balkon was al een paar dagen verboden terrein voor de dames. Ik was die ochtend van 19 november even op het balkon geweest en had de deur niet dichtgedaan vanwege de schutting die dus “open” stond. Ik dacht nog: “O nee, de kat van de buren!”. Maar het was al te laat, Tinka stond in die hoek neus aan neus met dat kleine lieve zwarte poesje van de buren.

Ik pak haar voorzichtig op en zet haar binnen. Dan pak ik Nicky die intussen ook buiten was gaan kijken op en wil haar ook binnenzetten. Nicky is wat wilder als je haar zomaar optilt dus ging dat niet zo rustig als ik in gedachten had. Zodra ze binnen was stond Tinka daar dus ook. Neusjes even tegen elkaar en ik zag aan Nicky dat ze “iets vreemds” rook. Ze draaide zich om en dat was voor Tinka het teken om aan te vallen!

Nicky had geen idee waarom ze werd aangevallen. Vreselijk!! Paniek!!

Ik spring ertussen, Nicky zit op de hangbrug en Tinka zit 3 meter daarvandaan op een krabpaal. Ik sta op de bank ertussen en probeer iets te doen, maar wat? Ik strek mijn rechterarm naar Tinka uit en wordt meteen gebeten, en hard ook. Ik trek mijn jas uit en gooi die over haar heen. Stil! Stop! Waar zijn de reismandjes?!

Het bezoek aan Suzan kan zo niet doorgaan, terwijl ik verwondingen bekijk breng ik Suzan op de hoogte van wat er hier allemaal gebeurd is. Na enige tijd zet ik de mandjes weer wat lager op de bank en doe voorzichtig de klepjes open. Dat gaat goed en ik doe de klepjes weer dicht. Geen geluid, stil.

Zo doe ik dat nog een keer tot ik om drie uur die middag de moed heb om ze allebei weer los te laten. Er gebeurd niks, ze eten samen hun maaltijd van een bordje. Als toetje laat ik ze samen een zakje liquidsnack likken. Ze lijken geen ruzie te hebben en likken elkaar intussen ook. Die avond verloopt gewoon zoals altijd, de dames lijken alles vergeten. Ik ben dat natuurlijk niet en ben nog erg nerveus als ik op de bank in slaap val.

‘s Nachts om een uur of drie schrik ik wakker en meteen zoek ik waar ze zijn. En wat blijkt Tinka is bij Nicky gekropen. Iets wat zelden meer voorkomt. Tinka de moederpoes die iedereen wil verzorgen. En Nicky die dat (soms met tegenzin) maar laat gebeuren. Vroeger was dat heel normaal maar sinds het probleem met Wisker nu twee jaar geleden zag ik dat gedrag nog maar zelden. Het is toen goed afgelopen met Jack & Jimmy en hun oudere halfzusje Wisker. Nu lijkt het ook weer goed af te lopen, wat een geluk.

De volgende dag ben ik meteen naar de huisarts gegaan, ik had twee jaar geleden al een prik gehad en antibiotica. Nu hoefde de prik niet, want die werkt tien jaar door. Bij thuiskomst is alles nog steeds rustig, de dames liggen allebei op hun favoriete plekje te slapen. Niks aan de hand. Die dag werk ik verder thuis zodat ik een oogje in het zeil kan houden.

Zo tegen etenstijd besluit ik om even snel wat boodschappen te gaan doen en de nodige versnaperingen in te slaan om deze meiden om te kopen. Zo ga ik ze verwennen en van één bordje laten eten, zoals altijd. Samen alles delen.

Ik loop naar buiten en ga de trap af. Bij de brievenbussen let ik niet op en ik verstap mezelf. Terwijl ik voorover val strek ik mijn rechterarm uit naar die brievenbussen. Dat gaat helemaal niet goed en ik bezeer mijn hand. Daar lig ik dan op de grond voor de brievenbussen. Ik kijk naar mijn rechterhand, want dat voelde niet prettig. Ik zie mijn middelvinger geknikt staan… zo’n 30 graden scheef. Eerst dacht ik aan een botbreuk maar instinctief pak ik die vinger met mijn linkerhand en “PLOP”… auw!

Ik kijk weer en mijn vinger is weer recht en voelt goed dus ga ik boodschappen doen.

Wat een geluk, ik lijk niks gebroken te hebben en kan mijn rechterhand gewoon gebruiken. Ik kan er zelfs mijn boodschappentas mee dragen. Die avond echter werd die middelvinger wel wat dikker en ik begon dat ook te voelen al viel de pijn erg mee.

De volgende dag dus maar weer naar de huisarts, normaal kom ik nooit bij de dokter maar in 2023 is daar verandering in gekomen. Ik heb voor het eerst in mijn leven de maximale eigen bijdrage helemaal verbruikt. Diabetes 2. Dat bleek een sluipmoordenaar en we waren er net op tijd bij dankzij mijn oplettende en standvastige zus c.q buurvrouw.

“Laat me nu eens even prikken wat je suikerwaarde is?” vroeg ze me. En ik had net flink zitten eten, dus ik wist al dat die hoog zou zijn. Dus mocht ze het weer eens proberen. Wat bleek ik had een waarde van 28. En boven de 10 is al niet ok. Boven de 30 wordt het echt kritiek en kun je in coma raken. Levensgevaarlijk dus.

En ik val al heel het jaar na het avondeten in slaap. En dat is al een tijdje zo, in ieder geval sinds het overlijden van onze moeder eind 2022. En ik maar denken dat het door de stress van vorig jaar kwam en ik gewoon moe was. Sindsdien zit ik dus aan de pilletjes en ben ik 10 kg afgevallen. Ik voel heel goed wat een verschil dit is.

De huisarts hoort mijn verhaal en stuurt me meteen door naar het ziekenhuis waar ik meteen een foto kan laten maken. “Je krijgt dan meteen de uitslag”: zegt de dokter.

In het ziekenhuis blijkt dat ik niks gebroken heb en dat de vinger ook niet gespalkt hoeft te worden. Gelukkig maar. “Flink gekneusd, dus ga je hier wel een tijdje last van hebben. Maar je hebt veel geluk gehad hoor”: zegt de specialist.

Teruglopend naar de auto bel ik mijn oudste zus, ik had nog niemand verteld wat er allemaal gebeurd is de afgelopen 2 dagen. Eerst de onafscheidelijke halfzusjes Nicky & Tinka die door een vreselijke vergissing elkaar in de haren waren gevlogen. En dan die kromme knak vinger die gelukkig niet gebroken is. Ik beloof haar nog dat ik strakjes ook mijn andere zusje zal bellen.

Zodra ik de kamer binnen stap zie ik meteen dat het weer mis is. Ik zie de dames op de bank tegenover elkaar zitten. Katten staan erom bekend nogal ongeïnteresseerd uit hun ogen te kunnen kijken. Toch wijst recent onderzoek uit dat jouw poezenbeest tot wel 276 verschillende gezichtsuitdrukkingen tot zijn arsenaal kan rekenen.

Het onderzoek in een kattencafé leverde 194 minuten aan beeldmateriaal op, dat ze door het zogenoemde Facial Action Coding System, of CatFacs, lieten coderen. Zelfs de kleinste beweging werd zo geregistreerd. De analyse onthulde 26 unieke spierbewegingen die, in verschillende combinaties, aan de basis stonden van 276 gezichtsuitdrukkingen. 46 procent daarvan was vriendelijk, 37 onvriendelijk en 17 zou allebei kunnen zijn.

Zo is er bijvoorbeeld wat de onderzoekers play face noemden: oren en snorharen naar voren, mondhoeken naar achteren. Een duidelijke betekenis heeft deze uitdrukking niet. Ook het likken van de lippen kan op verschillende manier worden geïnterpreteerd: het kan betekenen dat je poes op iets lekkers rekent, maar mag ook als een waarschuwing worden opgevat – als het gepaard gaat met smalle pupillen en naar achteren gevouwen oren tenminste. Minder ambigu zijn de snorharen: een blije kat richt die steevast naar voren.

Nu hier op de bank vertoonden ze dus in ieder geval niet het zogenaamde play face ! Dit was het let’s start a fight face ! En ik gooi meteen mijn jas over Tinka, Nicky vlucht meteen weg. Tinka weer in haar reismandje en daarna heel voorzicht Nicky ook in haar reismandje. En ik zweet weer en wordt intussen wanhopig. Vannacht lagen ze nog bij elkaar in een mand en leken ze de ruzie uit-gemiauwd te hebben. Ik laat ze zo maar weer even zitten en besluit om de grote oude kooi waar de 2 nestjes van Tinka in zijn verzorgt weer in te gaan richten. Ik kan ze voorlopig niet samen alleen thuislaten, dat is nu wel duidelijk.

Heel voorzichtig elkaar weer aankijken. Mandjes tegen elkaar en voorzichtig de klepjes open en weer dicht. Dat lijkt weer goed te gaan dus ik geef ze een bordje eten voor de kooi die ik zojuist had neergezet en ingericht. Dat gaat heel goed en alles lijkt weer ok. Gelukkig kan ik thuis werken en is het kantoor heel dichtbij, dus ik besluit om ze om en om te laten wennen aan de kooi dus ik zet Tinka na het eten daarin en doe het deurtje dicht. Ze accepteert dat zonder mokken en gaat lekker liggen slapen nadat ze zich uitgebreid heeft wassen. Ik vermoed dat dit bij Nicky minder gemakkelijk zal gaan.

Die vinger is dik. Bijna vier weken later kan je nog goed het verschil zien tussen de linker en de rechter. Ik heb niet echt pijn maar het is lastig. Zulke pijn vergeet je vlug met zoveel zorgen aan je kop. Dus nee, het doet niet zo’n pijn. Die vinger.

Met de dames gaat het goed, zo lijkt het. Maar ik laat ze niet samen alleen thuis. Telkens wissel ik dan en zoals verwacht vindt Nicky dat helemaal niet goed en laat dat met veel woorden weten ook. Ze blijft maar mekkeren als ze opgesloten is. Redelijk dus, nee het gaat niet goed. We moeten veel geduld hebben.

Ik zet ze nu midden in de kamer naast elkaar en wen de meiden vast aan het feit dat ze zich daar veilig voelen. Intussen hou ik de voorspellingen goed in de gaten.

Donderdag om middernacht lijkt het toch te gaan gebeuren en er lijkt zelfs een sluiting aan te komen, dan moet het peil van 3 meter boven NAP gehaald worden bij Rotterdam en dat is nog nooit gebeurt. Althans niet na 1997 sinds we de waterkering in gebruik hebben genomen.

Oogcontact. Ja of nee? Wat zal ik doen? Ik besluit om tussen de twee nieuwe kooien niks te doen. Dus als ik weg ben kunnen ze elkaar zien, dat lijkt nu het beste plan, want dat gaat al weken gewoon goed.

Heel de week is het spannend. En woensdagnacht net na 1 uur kwam dan toch het telefoontje. Ik moet dus voor langere tijd weg en besluit om wat lekkers te maken voor de dames, want die gaan straks allebei in hun hokje met hun eigen kattenbakje, hangmatje, ligbedje, meer dan genoeg brokjes en een grote drinkbak met vers drinkwater. Dan houden ze het wel even uit,.. toch?

Terwijl de meiden hun Liquidsnack met een beetje Zylkene aan het opsmullen zijn ruim ik snel even het gangetje bij de voordeur op, zodat ik straks de vuilniszakken en twee stukken karton van de nieuwe kooitjes weg kan gooien. Net als ik die stukken karton in mijn handen heb, komt Tinka aan mijn voeten tevoorschijn. Nicky komt daar meteen achteraan, echter komt zij aan de andere kant van het karton tevoorschijn. Ze kijken elkaar neus aan neus aan. En meteen is het raak, Tinka vliegt Nicky aan voor mijn voeten en ik grijp haar direct met twee handen vast. Nicky vlucht weg onder de verwarming achter de twee kooien.

Ik zet Tinka in haar deel van het grote bouwwerk dat midden in de woonkamer staat. Maar ze ziet Nicky doodsbang onder de verwarming zitten en het gegrom en gekrijs gaat weer door. Snel doe ik dekens over de kooi. En ik zet het stuk karton tussen de kooien zodat ze elkaar niet meer kunnen zien.

Zodra het stil is pak ik Nicky voorzichtig onder de verwarming vandaan en merk dat ze uit angst alles heeft laten lopen. Ik zet haar in haar kooi en maak alles goed dicht zodat er nergens kijkgaatjes zijn. Al snel keert de rust terug en ik kan me voorbereiden om weg te gaan, want dat ik weg moet staat vast. En dat is ook voor mij nu niet het beste moment, want de adrenaline giert door mijn lijf en ik ontplof bijna van de stress.

Donderdagnacht was het dus echt zover, uiteindelijk kwam de waterhoogte tot 3.20 boven NAP dus is de grootste robot van de wereld geheel probleemloos in beweging gekomen. En een aantal uurtjes later gebeurde dit weer en werd de kering weer geopend. Uiteindelijk kwam ik om 8 uur vrijdagochtend weer thuis. Het voelt alsof ik die kering zelf heb moeten duwen. Hoe zou het met de meiden gaan, hoe gaan ze op elkaar reageren?

In eerste instantie lijkt dat heel goed te gaan, ik geef ze allebei wat vers eten in hun eigen plek en neem de zichtbelemmering weg zodat ze elkaar weer zien. Daarna laat ik als eerste Nicky even los zodat ze rond kan rennen, ze komt meteen naar me toe en wil alleen maar knuffelen. Tinka zit achter de tralies te kijken. Ze is stil en aan haar gezicht te zien wil ze er ook uit om me te knuffelen.

Twintig minuten later wissel ik de rollen om, Nicky gaat na enig tegenstribbelen weer in haar hok en dan mag Tinka even loslopen. Haar gedrag is heel anders, ze komt net meteen naar me toe maar gaat meteen rondsnuffelen. Ze is duidelijk op haar hoede en gaat op onderzoek. Ze loopt langs de kooi van Nicky en er is weer oogcontact. Dat lijkt weer goed te gaan, ze kijkt naar Nicky maar kijkt meteen weer weg alsof ze denkt: “nee die moet ik niet hebben”.

Na wat haar onderzoek voltooid te hebben komt ze naar me toe en ploft naast me op de bank. Even later denk ik er goed aan te doen haar ook het balkon te laten verkennen dus loop ik naar de schuifpui en maak aanstalten om deze te openen. Tinka reageert opgewonden en blij en komt naar me toe gerend. Daarbij loopt ze langs de kooi van Nicky en die schrikt daar van. Luid begint Nicky de alarmbellen te luiden, de bekende waarschuwing. Ik heb meteen weer meer dekens en spreien gepakt om het zicht weer weg te nemen. Het gaat dus helemaal niet goed,… dit is slecht! Ik moet ervoor gaan zorgen dat ze elkaar niet meer kunnen aankijken. Dus ben ik meteen gaan bouwen met alles wat ik kon vinden heb ik nu twee kooien naast elkaar staan. Ik blindeer steeds de kooi waar een poes in zit en de twee kooien lijken nu op 1 grote kist. Dat snappen katten dus niet, zodra ze in die “kist” gaan hebben ze niet in de gaten dat ze maar de helft in gebruik hebben. Die illusie wil ik volhouden, sindsdien heb ik ze om en om steeds in de kooi.