4 januari 2024
Gisteren was het de grote dag voor de kleintjes. Naar de dierenarts voor hun vaccinaties. We hadden eigenlijk gepland om Eywa ook voor de rabiësprik te laten gaan. Eerder overleg met de dierenarts gaf aan dat er geen bezwaren waren om dit gelijk met de standaardprikjes te doen maar Eywa’s vrouwtje die haar ontwikkelingen vanuit Frankrijk dankzij internet en Messenger op de voet kan volgen, gaf aan dat het beter was om haar pas die andere vaccinatie te geven wanneer ze drie maanden oud zou zijn. Bij mij voelde dat ook veel beter dus die prik is uitgesteld. Al knuffelende werd het viertal gecontroleerd, met een lekker hapje afgeleid en ze merkten er wederom amper wat van. Zelfs de chip met een veel dikkere naald drie weken geleden ging al zo makkelijk. Omdat de vorige keer was gebleken dat beide balletjes bij Charlie nog niet ingedaald waren, vroeg Huibert om hem hierom nog een keer na te kijken. Nou, we moeten hem wat vaker gaan opschudden want die tweede schittert nog door afwezigheid. Dat is wel een verrassing. In 40 jaar tijd is dit onze katertjes nog nooit overkomen. We zijn er foktechnisch ook altijd met een grote boog omheen gegaan. Ooit konden we een dekking krijgen van een kater met een interessante afstamming maar hij had maar één bal. Die andere genen waren heel welkom geweest maar die bijkomende aanleg voor deze afwijking niet. Tegenwoordig moeten dekkaters (bij Felikat, hoe het bij de andere verenigingen is, weet ik niet) een verklaring hebben dat ze compleet zijn zodat de aanleg hiervoor uitgeselecteerd kan worden.
De foto boven deze pagina is van gisteravond. Na hun wat langere tukje na de spannende middag met autoritje hadden ze weer energie voor tien.
En vandaag ook alweer alle tijd en energie om te poseren en te knuffelen. Als ze nog groter worden, passen ze niet meer op schoot.
Long Covid
Eindelijk gerechtigheid en hoop voor alle mensen die nooit genezen zijn na een coronabesmetting. Vooral voor de mensen, de zorghelden waarvoor we met z’n allen hebben staan klappen, die ziek werden doordat ze onbeschermd coronapatiënten hebben moeten verzorgen. Naast hun gezondheid zijn ze vaak ook hun baan en inkomen kwijtgeraakt. Je zal maar echt niet kunnen en alleen maar te horen krijgen dat ‘het tussen je oren zit’! Het onderzoek is nog maar in een pril stadium maar het is aantoonbaar dat het enzym IDO-2 dat was aangemaakt om te kunnen genezen bij deze mensen nooit werd afgebroken wat na de genezing had moeten gebeuren. Er zijn aanwijzingen waarmee dit probleem bestreden zou kunnen worden maar daarvan is nog niets zeker. Wat wel zeker is dat de fraudeurs, die heb je nu eenmaal op ieder gebied, van de klanten van de Jumbo (net zoveel gestolen als de jaarwinst van het jaar ervoor), de toeslagenaffaire en bij niet of moeilijk te diagnosticeren ziektes, met deze kwaal eruit te vissen zijn. De link naar het artikel.
Ik kon geen informatie vinden of er ook slachtoffers zijn van de latere besmettingen met een van de lichtere Omikronvarianten. Wij hebben eenmalig de lichtere besmetting doorgemaakt. Huibert had er na een dagje proesten en koorts helemaal geen problemen mee. Ik was er zes weken zoet mee. Dag en nacht hevig hoesten. Niet voor herhaling vatbaar maar wat ben ik blij dat ik toen geen weet had van long covid en helemaal dat wij beiden gewoon normaal genezen zijn.
31 januari
Dat heb je wanneer je te veel leuke dingen hebt, dan heb je amper tijd om de gemaakte foto’s een beetje te selecteren en bij te werken maar dan schiet de website erbij in en dan wordt de stapel nieuwtjes veel te groot dat je dan niet meer weet waarmee je moet beginnen en dan gebeurt er bij mij dus niets 🙁
Eerst die leuke dingen:
– de kittens van Sher en Bodiir: ze zijn geweldig. Wat een heerlijke persoonlijkheden. Tegenwoordig krijgen de kittens er een weekje bij voor hun primaire socialisering en wat extra tijd zodat de vaccinaties kunnen aanslaan. Bijkomend voordeel is dat wij ook dat weekje extra hadden. Inmiddels zijn zowel Lieve Liesje aka Eliza en nu Kali en Charlie al verhuisd en helemaal ingeburgerd bij hun nieuwe familie. Én dat tweede balletje van Charlie is gelukkig ook ingedaald!
– cultuur: we hebben een optreden van The Kik bijgewoond. Zij brachten de nummers van Lennert Nijgh en Boudewijn de Groot van de eerste twee lp’s. Heel goed! Angela had kaartjes voor ons geregeld voor The Stones versus The Beatles. Dat was genieten van o.a. meestergitarist Harry Sacksioni en Syb van der Ploeg in de rol van Mick. Bij al dat goeds konden ook nog wel twee opera’s: Nabucco en een moderne uitvoering van Carmen. Over het algemeen zie ik liever de klassiekere uitvoeringen maar deze hedendaagse was echt goed.
– en natuurlijk de bezoekers voor het schattige kwartet. Dat deed niemand voor zijn straf. Zo leuk dat Wendel ook langs is geweest. Wendel is de eigenaresse van de oudste Silfescian, vriendje Mithras.
– op de 14e was ik met Sheralyn en Bodiir op de show in Beverwijk. En Richard was er zelfs twee dagen met Gio en Boudica. Die foto’s krijgen een plekje verderop in deze blog.
Een uurtje na hun vaccinatie-avontuur poseerde het kwartet alweer volleerd. In het mandje het duo dat ons inmiddels verlaten heeft: Charlie en Eliza.
Zorgen
De portie zorgenmakerij was ons deze maand ook niet voorbijgegaan. De grootste zorg was die over Charlie. Eerst natuurlijk dat met twaalf weken dat tweede balletje er nog niet was. Dat heeft niet alleen voor hem maar ook voor ons en het ras verregaande consequenties. Dat liep dus met een sisser af maar de volgende gebeurtenis was ook indrukwekkend. Midden in de nacht meende ik een vreemd geluidje te horen en Polly blafte eventjes. Ik had niet echt zin om mijn bed uit te komen maar ik maakte me zorgen omdat ik dat geluidje niet kon verklaren. Toen ik beneden kwam, kwamen Charlie en Eywa schuchter achter de deur van de CV-ruimte tevoorschijn en tot mijn schrik zag ik dat Charlie een enorm bebloed kopje had. Het deed hem goed zeer en zijn kopje echt aanraken om hem schoon te maken met gekookt water, was iets wat hij niet wilde. Ik zocht uit welke dierenkliniek op dat moment open was maar de enige in de regio is de Evidentia. Beste mensen daar hoor maar de nood moet wel heel erg hoog zijn wil ik daar ooit weer naar toe willen gaan. Na een uurtje begon de Lieve Liesje (ze maakte haar naam wederom waar) heel voorzichtig Charlies gezichtje te wassen en om half negen hing ik aan de telefoon voor onze eigen dierenarts. Die vonden het verstandig om hem op te nemen zodat ze hem rustig konden observeren en behandelen. Voordat hij naar de kliniek ging, zag hij er vreselijk uit. Nog aardig wat gestold bloed, een knijpoogje en een grote bult boven op zijn kopje. Toen hij terugkwam zag hij er stukken beter uit en de volgende dag zelfs alweer heel fatsoenlijk. Hij had een antibioticakuur en een oogzalfje gekregen. Hij heeft nog een tijdje met een oogje lopen knijpen en als hij druk in de weer was, kwam er wat schoon vocht uit en zelfs dat ging over.
Ondertussen hadden we ook de castratie van Sher gepland. Omdat ze eerst moest uitkrolsen, kon het niet eerder dan op de 15e en dat was wel haar verjaardag… Heel apart verjaardagscadeautje. Vond Sher blijkbaar ook want ze kwam al heel snel bij uit haar narcose en klauterde boven op haar mandje in haar uitslaapruimte om met de medewerkers te communiceren. Eenmaal thuis liep ze rond alsof er niets gebeurd was en na een paar keer een minihapje eten bleek dat ook dat weer normaal te kunnen gaan.
De ziekenboeg: Charlie samen met papa Bodiir op schoot en Eywa bij haar net geopereerde moeder Sher. Gelukkig is alles goed genezen.
1 februari
Dat de kittens tegenwoordig dat extra weekje krijgen in het nest is heel goed voor ze maar het wachten van hun nieuwe mensen, zeker wanneer er kinderen bij betrokken zijn, wordt wel iets zwaarder. Eliza/Lieve Liesje woont nu letterlijk bijzonder lommerrijk. Haar mensen wonen aan een bosrand en zij hebben zelfs kippetjes die heerlijke eieren leggen! We konden Polly ook meebrengen omdat we de auto veilig op de oprit konden parkeren. Eliza moest na haar verkenning van het huis leren samenleven met twee Burmeesjes. Die verkenning en de kennismaking verliepen heel ontspannen. Het is wel onze trots dat onze kittens altijd met het staartje hoog geheven hun nieuwe wereld binnengaan. Eliza luistert nu vast al heel goed naar haar nieuwe naam: Kali.
Toen het oogje van Charlie goed genezen leek, mocht hij ook verhuizen. Daar werd hij opgewacht door zijn grote lieve neef Oliver (van Elfie’s T-nest) die haast niet kon wachten om de kleine onder zijn vleugels te nemen. Nichtje Lilibet had er als jongste en het prinsesje van de huishouding wat meer moeite mee maar zij ging ook al snel overstag. Zoveel liefs in het twee-kilo-kleine lijfje van Charlie bleek onweerstaanbaar.
We hadden ook nog een rit met een dubbele lading: mensen blij maken doordat iemand afstand moest doen van zijn hartendiefje. Dát is mijn webmaster Victor overkomen. Het bleek onmogelijk om zijn twee poezen samen te houden. Het eenmaal opgelopen trauma van Tinka zit zo diep dat het ieder moment weer kon oplaaien en iedere keer was de lieve Nicky het slachtoffer. Een dier heeft het recht om zich veilig te voelen in zijn eigen huis! En wij mensen hebben de heilige plicht om daarvoor te zorgen. Het was een zware gang voor Victor. Dat Tinka in de familie blijft en dat zij rechtstreeks en via de Silfescian Facebookgroep contact over de lieve Tinka kunnen onderhouden, is een grote troost.
Foto 1: Waar eerder twee Burmeesjes konden liggen, kan ook nog wel een Somalietje bij.
Foto 2: Charlie samen met grote neef, voelt nu natuurlijk als broer, Oliver.
Foto 3: Tinka. De eerste dag verkende ze enthousiast haar nieuwe thuis maar de volgende dag was er weinig over van haar enthousiasme. Maar met geduld, liefde en toewijding gaat ze iedere dag vooruit. Tinka is trouwens een zus van Oliver.
2 februari
Maandag is het Eywa’s grote dag. Ik zie best wel tegen de reis op. Het afstand doen, is al een dingetje. Kittens plaatsen we bij voorkeur op postcode. Dat is ons meerdere malen trouwens gelukt. Zowel Queenie als Shorty en Soek woonden op een steenworpafstand. Met de mensen van Soek konden we zelfs vanuit de tuinen communiceren. Alleen zijn zij nu verhuisd.
Hoe verder een kitten van huis gaat, hoe meer beren ik op de weg zie. Gelukkig is het vergeleken met eerdere exports nu zoveel makkelijker om contact te houden. Mijn laatste e-mailtje naar de mensen van Iriska in OekraIne is nog steeds niet beantwoord…
Blijven natuurlijk de andere ‘beren’. Mijn gedoe met de galstenen. Het lijkt wel alsof de route ervan wat in de loop van de maanden is opgerekt want de aanvallen zijn duidelijk korter van duur en helemaal minder pijnlijk. Wel zo fijn want de wachtlijst voor de operatie is indrukwekkend lang. Een andere beer was het weer: gladheid, mist, storm zijn allemaal zaken waardoor het beter is ritten uit te stellen. Maar zoals het weer momenteel is, hoeven we daar niet echt bang voor te zijn. De vogeltjes zingen en het voorjaar staat voor de deur. Wat blijft zijn de wegblokkades van de boeren. Die zijn fors. Mijn sympathie hebben ze al een hele tijd geleden verspeeld: asbest op de weg dumpen en dan ook nog de bedrijven bedreigen die dit veilig kunnen en moeten opruimen en het gelieg over het stikstofprobleem ging mij te ver. De demonstranten van XR staan voor het tegenovergestelde maar die gaan ook over de grenzen. Ik hoop dat de demonstranten, wanneer wij een keer van de weg gebruik willen maken, even pauzeren. Rijkswaterstaat gaf vandaag nog het advies om een reis naar België uit te stellen. Wij willen zoveel mogelijk via Duitsland gaan.
We gaan ons zo goed mogelijk voorbereiden met o.a. extra eten en drinken etc. voor mens en dier. Én goede navigatie en muziek. Die navigatie is een probleem bij onze inmiddels niet meer zo nieuwe auto. We hebben onze gouden koets nu zo’n 14 maanden en de display blijft problemen veroorzaken. De eerste bleek defect maar de tweede is van hetzelfde merk en lijkt ook een probleemgeval. Maar van de week hadden we hem aan de praat. Maar ja, dit lukte soms ook met de vorige. Ik hoop zo dat hij maandag ook nog werkt. En anders moeten we ons maar weer behelpen met de mobieltjes. We hebben zelfs wifi via TP-Link in de auto (5 euro extra via de KPN) dus ik hoef geen eigen hotspot via mijn mobieltje te maken. Het verbruik van de MB’s was al helemaal sinds de nieuwe regelgeving in de EU het probleem niet. We hebben sowieso uren de tijd om heel veel goede muziek op te zoeken.
Eywa is in training in de speciaal voor deze reis aangeschafte transportmand. Ze kreeg uiteraard alle hulp, van zusje Leeloo en zelfs van papa Bodiir en mama Sher met deze training. We willen deze mand ook als extra bench gaan gebruiken op de kattententoonstellingen. Hij is wel wat kleiner dan de sturdi maar deze heeft al alle kanten gazen raampjes i.p.v. het glimmende plastic zodat bezoekers de kat beter kunnen zien én er is optimale ventilatie voor het dier.
Richards Boudica was de absolute ster op de show. Ze gedroeg zich voorbeeldig, behaalde zaterdag zelfs een Best-in-Show. Gio en ons duo deden ook hun best maar hadden niet die uitstraling die Boudica had. Desondanks hebben ze wel hun certificaat gewonnen.
Om Bodiir en Sheralyn extra comfort te bieden, heb ik een paar nieuwe mandjes gekocht. Op de show werden die meteen dankbaar in gebruik genomen en ook thuis op de bank liggen de mandjes er zelden eenzaam bij. Het beige mandje ligt nu voor extra comfort op het meegeleverde kleedje in de reismand en het bonte pompoenmandje (handgemaakt door de dames Staarthof) was al op meerdere manieren te gebruiken maar hier hebben ze zelfs een derde manier gevonden: erin als een murene in een holletje, ingevouwen als een klassiek mandje met een lekkere stevige rand en er gewoon bovenop. Maar een beetje kat blijft altijd nieuwe mogelijkheden ontdekken: het laatje waar ik mijn oplaadkabeltjes enigszins veilig tegen kattentandjes probeer te houden, is ontdekt. Ik heb het afgeklopt. Tot nu toe gaat het behoorlijk goed. De kabeltjes van de Hema zijn veel sterker dan de originele, stukken goedkoper en ook nog eens minder aantrekkelijk voor speelse katjes.
Aan het Grote Genieten van het E-nest komt dus eerdaags een einde. Dat is even slikken. Wat was dit een fijne tijd. Wat zijn dit geweldig leuke, slimme, lieve, aanhankelijke en ondernemende kittens. En ze zijn nog mooi ook! Dat weekje extra, 14 weken i.p.v. voorheen 13 weken weten we te waarderen en nu hebben we ook nog een afterparty omdat de rabiësvaccinatie van Eywa minstens drie weken oud behoort te zijn. Terugkijkend was het natuurlijk niet alleen een groot feest. Dat het eerstgeboren kitten direct na zijn geboorte veel te veel had gedronken en zich mogelijk daardoor verslikt heeft, was heel triest en het gemis van dit kitten ging heel wat keren door mijn hoofd wanneer ik zijn nestgenootjes zo van het leven zag genieten. En de ongelukjes en ongelukken. Eliza heeft er zelfs twee gehad: ze heeft keer haar kopje heel hard gestoten. Er kwam toen bloed uit haar oogje – doodeng. Zoiets had ik nooit eerder gezien maar tot mijn grote verbazing dit was heel snel en gelukkig zonder blijvende schade. Wat iets langer effect had, was haar duik in de badkuip met rozengeur – Lieve Liesje rook zeker een paar dagen naar roosjes. Charlie maakte het het spannenst: dat zijn tweede balletje nog niet met twaalf weken was ingedaald en daar overheen die nachtelijke valpartij met zijn bebloede kopje. Zijn foto met zijn gave kopje heeft lekker lang als Foto van de Dag op de website gestaan.
Na dit weekend zal onze Leeloo haar speel-en knuffelmakkertje moeten gaan missen. Dat samen spelen is helaas nog maar voor heel eventjes. Zou er een diersoort bestaan dat nog speelser is dan jonge katjes? Ze zien werkelijk overal mogelijkheden in. Maar papa Bodiir wordt vast een goede vervanger.
Voor een goede secundaire socialisatie lijkt me een enigszins enerverende gebeurtenis rondom de leeftijd van drie/vier maanden belangrijk. Kittens moeten leren zich onder verschillende omstandigheden te kunnen herstellen en handhaven. Kittens die hun eerste jeugd vooral in een kamertje apart doorbrengen en dus geen deel uitmaken van een huishouding, lopen minder risico op ongelukjes maar de praktijk heeft geleerd dat het gemis van levenservaring deze dieren hun hele leven lang met een fikse beperking en verlies van levensgeluk opzadelt. Toen onze ouders nog leefden, nam ik vaak een nestje mee als we daar op bezoek gingen. Een behoorlijke autorit, een andere omgeving, plezier voor de ouders (mijn schoonmoeder was ook een dierenvriendin) en het is nog goed voor ze ook. We hebben zelfs wel nestjes mee op vakantie gehad. Omdat ik me realiseerde dat Leeloo nog geen echte spannende ervaringen heeft opgedaan, bedacht ik dat een dagje op stap gaan wel goed voor haar ontwikkeling kan uitpakken: we gaan eerdaags dus naar de show in Hilversum.
De eerste foto is uit 2013. We hadden een paar kittens van Tresca’s M-nest mee. Helaas is deze foto erg vaag maar dit bezoek was laatste keer dat ik mijn moeder in gezondheid zag. Foto twee en drie dateren uit de jaren negentig toen zij zelf een nestje had gefokt. In de decemberblog staan herinneringen en foto’s aan Huiberts moeder.
Bezoekers van deze website die op zoek zijn naar Abessijnse kittens wil ik graag attenderen op het nestje van Hilda en Freddie in Groningen. Deze variantjes en nichtjes van de onze zijn bijna even oud. Ze stammen van het katje met de meest empatische persoonlijkheid aller tijden af; onze Orchid. Wie heeft het gouden mandje voor Wieke en Wiske? Op deze pagina staat meer informatie en links over deze schattige kittens: Wieke en Wiske.
20 februari
Nog een tip voor kittens die op korte termijn uw leven kunnen komen verrijken. Die kunt u vinden op de sites van de rasclubs ABY2000 en de SAN (Somali Abessijn Nederland) én in Chatterie Waldo SweetLullaby. Daar woont onze fantastische Eywa sinds kort. Bij mijn Facebookberichtje van 20 februari kunt u een videootje zien van de beschikbare kittens.
Bij ons gaat het nog wel eventjes duren voordat er weer kittentrippelpootjes over de vloer te horen zijn. Mede daarom hebben we zo bewust mogelijk genoten van de laatste weken dat Shers kittens hier rondliepen. Maar er valt nog wel wat getrippel te horen: de lieve LeeLoo huppelt hier nog rond. Zij is ons blijvertje. We zijn afgelopen zondag met haar naar de show in Hilversum geweest. In eerste instantie was dit dus bedoeld voor een stukje secundaire socialisering maar eenmaal op de show smaakte dit alles naar meer. LeeLoo deed het geweldig en werd ook heel positief beoordeeld. Ze won zelfs bij keurmeester Alexey Shchukin een nominatie voor de Joker Best-in-Show. Ik had er wel eens iets over opgevangen maar het niet tot me door laten dringen: tegenwoordig zijn de leeftijdsnormen voor de verschillende showklassen veranderd én kittens kunnen nu ook proberen een titel te behalen: dát willen we wel voor onze mooie jongedame! Felikat viert dit jaar hun negentig jarig jubileum en organiseert extra shows. Dat komt nu dus extra goed uit: we gaan dus naar de volgende show in Schiedam. En vader Bodiir en grote zus Sheralyn gaan dan ook mee. Die deden het ook weer erg goed. Tot mijn verbazing werd Sheralyn ook bijzonder goed gewaardeerd. Omdat ik die waardering eigenlijk bij haar steeds mis – ze is werkelijk een hele goede en prachtige Somali – deed ik voor de laatste shows ook al niet meer mijn best om haar toch al bijzonder prachtige vacht nog mooier te maken.
Maar nu troffen we dezelfde keurmeester als voor LeeLoo; Alexey Shchukin. Ooit had hij mijn hart al gestolen met zijn enthousiasme voor de onze mooie Elvira van weleer. Felikat had in 2004 alle katten die ooit de titel Europees Kampioen hadden behaald (dit heet nu Supreme Champion) uitgenodigd om weer eens op de show te komen. Elvira was al jaren met pensioen. Hij vond haar zo bijzonder dat hij spontaan met haar in zijn armen bij zijn collega’s langsging om te laten zien hoe geweldig hij haar vond: met haar complete gebit en jeugdige uitstraling was ze ook indrukwekkend: ze was toen al zo’n vijftien jaar oud. Nu vond hij Sheralyn zo goed dat zij ondanks flinke concurrentie niet alleen als beste uit de competitie voor de Nominering kwam maar ook zijn stem mét een kusje tijdens de Best-in-Show gaf. Alleen toen staakten de stemmen. Gelukkig koos de keurmeester die gevraagd werd om de beslissende stem te geven voor onze mooie dame!
Op de foto’s Leeloo, Sheralyn, Bodiir én de mooie Elvira (Eur. Ch. Silfescian Sylvi’s Sensation) die in 2004 met haar vijftien jaren niet alleen een sensatie op de show was maar ook op de cover van Felikat Magazine stond. Dat Elvira een van de voorouders van Bodiir is, is overduidelijk; die ogen! Onze volgende show wordt dus Schiedam; zondag 10 maart.