Afgelopen zaterdagnacht is onze SuperElfie bevallen van haar nestje. Vijf kittens!
Ik had nooit zo’n groot nest verwacht. Somali’s zijn van nature bescheiden op dit gebied en Elfie heeft een tikje overgewicht wat ook niet zou meehelpen op dit gebied. Dus met twee kittens was ik ook al tevreden geweest. Kort voor de bevalling veranderde haar buikje een beetje en werd ze aan de ene kant wat zwaarder dan aan de andere kant. Dit zou een aanwijzing kunnen zijn dat het aantal kittens oneven zou kunnen zijn. Zaterdagavond, de twaalfde, eerder dan verwacht, was het duidelijk dat ze ging bevallen. De geboorte van de eerste is zelden een feest maar deze is met wat hulp prima gelukt en daarna kwamen er in een vlot tempo nog meer.
Alleen tijdens de bevalling viel me al op dat haar melkklieren aan het opzetten waren. Voor de bevalling was er nog totaal geen sprake van iets van melkproductie maar deze zwelling was niet normaal. De kittens zagen dan ook geen kans om tijdens de bevalling iets uit die tepels te krijgen. Maar goed ook want naderhand werd duidelijk dat het helemaal foute boel was. Aan het einde van de zondagmiddag gingen we met Elfie naar de dierenarts want ik had een beetje koorts bij haar vastgesteld. Elfie bleek geen stuwingsprobleem te hebben maar een acute mastitis!!
In zoveel jaren (vanaf 1983) fokkerij had ik dit nog nooit meegemaakt maar er wel van andere fokkers de meest verschrikkelijke verhalen over gehoord. Gelukkig waren we er op tijd bij en liep er bij Elfie niets uit de hand. De medicatie sloeg meteen aan en de zwelllingen verdwenen als sneeuw voor de zon. Vanwege de ontstekingsremmer mochten de kittens even niet bij haar drinken maar dat waren ze toch al gewend. Met uitzondering van de laatst geborene, het grootste kitten, een wildkleur katertje. Zo jammer dat de dienstdoende dierenarts me niet op de risico’s van de geïnfecteerde melk had gewezen want het is me wel duidelijk geworden dat kittens die deze melk hebben binnen gekregen hebben antibiotica nodig hebben.
Dit prachtige en zo gewenste katertje bleek reddeloos verloren en ik stond absoluut machteloos. Midden in de nacht ging het opeens mis met hem en ‘s morgens op weg naar onze eigen dierenarts is hij overleden. De andere kittens zijn op antibiotica (smakelijke oplossing en het gaat erin als koek) gezet en doen het tot onze grote opluchting uitstekend. Het heeft er flink ingehakt, die machteloosheid, het verdriet om het onnodige lijden van dit katertje en de angst om ook de andere kittens te kunnen verliezen. Ook het twee nachten lang niet kunnen slapen, is me zwaar gevallen.
De kittens moesten dag en nacht om de twee uur met de fles gevoed worden. Daar ben je al gauw een half uur mee bezig dus dan blijft er weinig tijd over voor wat rust. Mama Elfie gedroeg zich echter geweldig. In het begin zette ik haar dan met wat eten even in een andere kamer maar dat was al gauw niet meer nodig. Ze heeft ongelooflijk veel vertrouwen in me. Nu haar melkklieren genormaliseerd zijn en zij de ontstekingsremmer niet meer nodig heeft, mogen de kittens weer bij haar drinken. Helaas hebben de kittens maar drie tepels aangezogen en vinden ze de andere niet interessant waardoor ze in ploegendienst moeten drinken.
Maar zelfs dat verloopt behoorlijk goed. Ik hou ze goed in de gaten, weeg ze regelmatig, stuur af en toe wat bij maar bijvoeden d.m.v. flesvoeding is niet meer nodig. Opa Bashiir en tante Sher zijn veel aanwezig in de kraamkamer. Vanmiddag toen ik de kleintjes eventjes op de weegschaal zette, moest ieder opgepakt kitten eerst langs tante Sher die elk kitten besnuffelde en een likje gaf. Na al die zorgen en het verdriet was dit weer een moment waarop ik me realiseerde hoe mooi al dit nieuwe leven is.
Inmiddels ben ik ook weer wat vaker in de huiskamer en het is echt ontroerend om mee te maken hoe de katten beneden lieten merken dat ze me gemist hadden. Vanmiddag namen ze bijna in een rijtje plaats om om de beurt bij me op schoot te kunnen komen. Jack was de eerste, toen was Orchid aan de beurt en Shabanou wachtte bescheiden haar beurt af. Maverick kwam op een andere manier aan zijn portie aandacht. Die lieve kerel was zijn verjaardagsknuffel misgelopen maar de geboorte van zijn nakomelingen in de vierde generatie op zijn elfde verjaardag is vast een prima compensatie.
En deze link gaat naar de fotomap op mijn Facebook waar ik de foto’s van dit nestje in zet.