Gisteravond is Fonzie overleden. Het ging allemaal opeens heel snel. Zo goed als hij opknapte van de pijnstiller Tolvedine, zo erg knapte hij af toen ik hem overzette naar het voor zijn nieren minder schadelijke Metacam. De Metacam zou 24 uur werken maar dat heb ik niet afgewacht. Helaas bleek hij toen te ver heen te zijn. Het was niet mogelijk om naar een dierenarts te gaan. Dan had ik helemaal naar Castricum moeten rijden met hem in een mandje want Huibert kon met geen mogelijkheid vrij krijgen. Ik ben lekker bij mijn vriendje gaan zitten, ik heb hem in mijn armen genomen en het leek me dat hij dat zo fijn vond dat ik het ook niet over mijn hart kon krijgen om hem nog eventjes neer te leggen om zelf iets (bijv. de telefoon) te kunnen pakken. Ik wist niet dat hij zo snel daarna zou gaan overlijden en ik ben heel blij dat ik met hem zo ben blijven zitten. Op een gegeven moment kreeg hij allemaal kleine schokjes en aan het einde twee grotere en toen had ons vriendje geen last meer van zijn zieke lijfje.
Alle blijken van medeleven zijn overweldigend en we voelen ons bijzonder bevoorrecht dat we bijna vijftien jaar van de heerlijke Fonz hebben mogen genieten. Fonzie was zo’n leuk, lief mensgericht dier dat hij een eigen fanclub om zich heen heeft weten te creëren waardoor wij ons nu absoluut niet eenzaam voelen in ons verdriet en het als een voorrecht beleven dat wij ons verdriet om zijn overlijden met zo velen kunnen delen.
Fonzie is opgebaard in het felarium in de huiskamer, het hoekje waar ook onze poezen hun kittens gedurende de eerste drie weken verzorgen. Het kerstboompje hebben we naast hem neer gezet zodat hij niet zo in het donker ligt. We brengen hem morgen naar het crematorium.