Zo blij als we zijn met de geweldige nestjes, met het feit dat ieder kitten precies daar terecht komt wat we hoopten, zo goed als het met Cuty gaat en dan ook nog het vooruitzicht op een schattig zilvertje (ze gaat misschien Shabanou heten) zo zitten we nu ineens in de zorgen om Rooster. Ik ontdekte gistermiddag, toen ik liet ik hem even een rondje liet lopen over de balustrade van het dakterras, tot mijn grote schrik dat hij een knobbeltje in zijn buik had. En best groot ook. Omdat de katten daar bijna nooit komen, vinden ze zo’n rondje én de extra aandacht dolletjes. Ik loop dan al knuffelende met ze mee en zodoende ontdekte ik dit dus. Toevallig was laatst op de tv dat mannen ook mamatumoren kunnen krijgen en dat dan dezelfde risico’s spelen als bij vrouwen. Te laat is te laat. De risico’s bij poezen hebben we al aan den lijve ondervonden. Silvie, de moeder van Elvira, had steeds ongevaarlijke cystes en op een gegeven moment is er toch een verkeerde tussen ontstaan en dit lieve poesje heeft de twaalf jaar niet eens gehaald. Bij Oentje en Elvira was ik er echt heel vroeg bij (dit speelde in januari 2000) maar toch bleek het speldeknopje bij Oentje al te zijn uitgezaaid en meestal kom je dan niet veel verder meer dan een half jaar. We hadden het van beide poezen laten onderzoeken in een laboratorium en ze hadden allebei een andere maar wel kwaadaardige vorm van kanker. Met Elvira waren we wel op tijd. Ook daarna is ze nog meerdere malen onder het mes geweest voor iets verdachts maar zij heeft dit gedoe stralend 6,5 jaar weten te overwinnen. Uiteindelijk is zij vorig jaar toen ze 17 was overleden. En zo’n leeftijd hebben we eigenlijk ook voor onze Rooster in gedachten. Het idee dat dit kwaadaardig zou kunnen zijn. Ik heb dit knobbeltje veel te laat ontdekt maar bij een kater ben ik daar ook helemaal niet alert op. Fonzie en Pici hadden/hebben vetbultjes. Volkomen ongevaarlijk. Ik hoop zo dat Rooster ook dit geluk heeft. Bij twijfel stuurt de dierenarts het weefsel voor nader onderzoek op. Als er mensen zijn die willen gaan helpen duimen… Ik hoop zo dat ik hier straks kan opschrijven dat de operatie voorspoedig is verlopen en dat er heel veel aanwijzingen zijn dat de bobbeltje, er zijn er zelfs twee, ongevaarlijke cystes of vetbultjes zijn.
Rooster is weer thuis. Hij kon om een uur of drie al weer goed lopen en heeft samen met Nieckje en Tresca lekker z’n buikje vol gegeten. Moederpoezen kunnen scherp reageren wanneer er een dier na een behandeling met een narcose en met vreemde luchtjes weer thuis komt. Alles was pais en vree tot ik Rooster een kapje om deed om te voorkomen dat hij aan de hechtingen zou gaan peuteren. Toen was hij in de ogen van Maverick opeens een totaal andere kat. Vreemde geluiden door zijn onhandige gedrag en het botsen van het kapje tegen van alles aan en Mave zou eventjes ‘ingrijpen’. Was ik vergeten dat hij net zo zorgzaam en dus beschermend naar de kittens is als de meiden. Ik heb Maverick maar gauw opgepakt en even laten afkoelen in de keuken. Rooster zit in de kattenkamer wanneer er onvoldoende tijd is om op hem te letten. Later vanavond laat ik hem weer beneden en zonder kapje rondlopen. Goede kans dat hij van de hechtingen afblijft. En nu het slechte nieuws: het zijn wel tumoren en om te laten bepalen of ze kwaadaardig of goedaardig zijn, is het weefsel naar een laboratorium gestuurd. De uitslag kan zeker tien dagen op zich laten wachten.