Wilde ik in deze blog gaan vertellen hoe het met Elfie en haar kittens gaat, kon ik opeens niet meer inloggen. Eerst een waarschuwing dat mijn site niet veilig zou zijn en toen begon de ellende met het inloggen. Ik kon op mijn kop staan WordPress; kende mij niet 🙁 en het aanvragen van een nieuw wachtwoord via de e-mail lukte ook niet. Het bleek dat ik dit account ooit met een ander e-mailadres had gemaakt. Ik heb nu alles (opnieuw en extra duidelijk) opgeslagen want al die toestanden zijn niet goed voor hart en bloedvaten. En die hebben het al zo zwaar gehad de laatste dagen. (Daarna bleek dat ik deze blog toen hij bijna klaar was niet op opslaan. Heel frustrerend. Uiteindelijk is me dit pas op de vrijdagavond gelukt.)
Die zorgen speelden sowieso de laatste maanden al want iedere keer wanneer ik iets organiseerde voor het nieuwe nestje van Elfie voelde er iets niet goed. Al met de eerste testen die tegen mijn verwachting in erg voorspoedig verliepen, had ik er een licht unheimisch gevoel bij. Het ging te makkelijk. Toen dat allemaal klaar was en Elfie bij de kater ging logeren, kwamen ‘mijn voorgevoelens’ uit. Er móest iets mis gaan: de dekkingen lukten niet. De arme Per Sé moest van goede huize komen om de inmiddels veel grotere en vooral bredere Elfie kunnen dekken (dit stel had in 2017 ook samen een nestje, het T-nest)
Eerder in de decembermaand had Elfie al een paar dagen bij Per Sé gelogeerd maar toen was het niet gelukt. Dat was best zielig voor beide dieren. Tegen haar gewoonte in werd Elfie weer heel snel krols en mocht ze op herhaling. Gelukkig lukte het toen wel. Slechts één keer maar wel luid en duidelijk. En het resultaat is dus gisteren geboren. Een paar dagen eerder dan verwacht maar beslist niet te vroeg. Elfie had een enorme buik en was heel erg zwaar. Het leek er dus op dat het weer een groot nest zou worden. In 2017 waren het er vijf. Ik was nu, doordat er maar één keer gedekt was geweest, al heel dankbaar wanneer het er meer dan één zou zijn. En dat was het ook: twee! Een zwartzilveren poesje en een dito katertje.
Kort na de bevalling ging het mis met haar melkklieren. Bij haar vorige nest liep het al tijdens de bevalling uit de hand. De informatie die je op internet en van allerlei deskundigen kunt vinden over hoe je een dreigende mastitis kunt voorkomen, spreekt elkaar zo tegen. Het meest plausibel vind ik nog de theorie dat je die melk eruit uit masseren. Met de twee melkklieren die de kittens kozen lukte het me maar bij de rest hadden we het nakijken. Die zwollen zo snel op dat dat eruit masseren niet meer lukte.
In de hoop dat e.e.a. nog zou bijtrekken, heb ik het nog een tijd aangekeken maar ‘s avonds werd echt duidelijk dat er iets moest gaan gebeuren. Vooraf had ik al een lijst van waarnemende dierenartsen opgevraagd zodat ik wist waar we dan naar toe moesten gaan. Ik had ook een poging ondernomen om antibiotica hier in huis te hebben voor het geval dat het nodig zou zijn. De vorige keer duurde het namelijk te lang tot ik het de kittens kon geven en ik denk nog steeds dat het vijfde kitten daardoor is overleden. Er schijnt een wettelijk voorschrift te zijn dat artsen dit niet meer op de voorhand mogen meegeven om misbruikt tegen te gaan… De hele bio-industrie draait erop! Waarom wordt er daar dan niet gehandhaafd? Deze ‘wetgeving’ is echt dweilen met de kraan open.
Door een ernstig spoedgeval (een hondje was bijna dood door het eten van chocolade en heeft blijvend schade aan zijn organen) en verdere grote drukte konden we pas ‘s nacht om 01.00 uur terecht en zelfs dat liep uit. Het werd dus echt nachtwerk. Ook na de medicatie (Clavaseptin én ze had een injectie morfine tegen de pijn gekregen) voor Elfie werd ze helaas niet rustiger. Eenmaal thuis leek ze in de war. Ze nam ook steeds een kitten in haar bekje. Dat ik de kittens een paar keer met de fles moest voeden omdat ze gedurende ca. vijf uur niet mochten drinken vanwege de morfine, maakte haar ook niet rustiger en zo hadden we een hele lange nacht. Maar ineens, in de loop van de dag werd Elfie rustiger, mochten de kittens weer bij haar drinken en het stel ging groeiende heen. Ik kon ook gewoon haar kamer uitlopen zonder dat ze me achterna kwam. Eind van de middag ontstond er weer wat onrust maar dat was niet zo ernstig.
De kittens hebben gelukkig ieder een goed werkende melkklier. De andere waren onbruikbaar door de spanning die erop stond en ze wogen vanavond, dus ruim een dag oud, 100 en 114 gram. Met geboortegewichten van 85 en 95 gram is dit een prima groei voor de eerste 30 uur. Gemiddeld ca. 15 gram is meer dan voldoende voor een dag. Vuistregel is de verdubbeling van het geboortegewicht per week. (Een dag later waren alle melkklieren al weer normaal!)
Huibert is momenteel mijn chef-kok en hij maakt de heerlijkste maaltijden. We proberen voor onze gezondheid onze levensstijl wat te veranderen en eten veel minder suiker, rijst, brood en pasta. Het boek over Pioppi is hiervoor de inspiratie en al lezende blijken deze principes ook overeen te komen met die van de Paleo-lifestyle. Dat wij overgewicht hebben en e.e.a. gezonder kan, is duidelijk. Voor onze dieren moeten we dit ook onder ogen zien. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat de snelle koolhydraten de oorzaak van de obesitas-epidemie onder de mens en de huisdieren zijn. De ene calorie is echt de andere niet. Die van groentes hebben een heel ander effect dan die van brood. En veel goede vetten mógen juist! Wie is er niet gehersenspoeld met de wetenschap dat de consumptie van vet juist de oorzaak van de gezondheidsproblemen is.
Wij mensen zijn omnivoren en onze huisdieren carnivoren. Juist zij kunnen extra gevoelig zijn voor alles wat niet van dierlijke oorsprong is wat vooral in de gangbare brokjes en blikjes zit. Aanleg speelt ook een grote rol en juist Elfie heeft via een paar voorouders een ongunstige aanleg, lees: zeer gezonde eetlust en trage stofwisseling meegekregen. Ik moet er vooral bij haar op letten dat zij minder graanrijke tussendoortjes krijgt. Suikerziekte kunnen krijgen, is een groot schrikbeeld.
Omdat wij nu al een paar maanden veel minder brood eten, is er ook minder oud brood beschikbaar voor ons hondje Polly. Ik liet kapjes en oude boterhammen (biologisch zuurdesem speltbrood, dat wel) altijd aan de lucht drogen en die krokante stukjes brood waren altijd een feestje voor haar. Vorige week was ik even met Polly bij de dierenarts om wat spulletjes op te halen en het is dan altijd traditie dat zij even op de weegschaal gaat. Tot mijn grote verbazing bleek zij 800 gram te zijn afgevallen. In plaats van brood meng ik nu haar vlees met gekookte groente. Ik wil namelijk wel dat zij een voldaan gevoel heeft. Honger lijden, daar doen wij niet aan!