Vaak loop ik een tijdje te zoeken naar de titel van de volgende blog. Ik had al een tijdje een andere in mijn hoofd maar deze week meldde zich deze: Zeldzaam. Want het is echt zeldzaam wat we hier allemaal meemaken met onze geweldige dieren.
Afgelopen zaterdag organiseerde de hondenschool waar Huibert lesgeeft een Halloweenwandeling. Huibert was uiteraard goed eng gemaakt voor zijn post ergens in het bos. Er waren trouwens maar weinig honden van alle enge outfits onder de indruk. Voor de meeste honden maakt het dus echt niet uit hoe je eruitziet. Maar hoe je hondje eruitziet, maakt voor ons mensen wel degelijk uit. Anders hadden we nooit zoveel hondenrassen ontwikkeld. Dat de Pumi daartussen zit, is echt een feestje. Wat is onze Polly toch een verrukkelijk diertje. Met haar leuke gedrag en looks oogst ze aan de lopende band glimlachjes en complimentjes. Dit ras is nog steeds behoorlijk zeldzaam. Het is dat we ooit een fotootje van een Pumi in een boekje over Hongaarse herdershonden zagen want anders hadden we dit leuke ras gemist. Ze op straat of in een bos tegenkomen is een grote zeldzaamheid maar zaterdag kwamen we er eentje tegen. Haar mensen zijn ook absoluut Pumiverslaafd. Toen hun vorige overleed, wilden ze per se weer een Pumi. Wij dus ook. Na Urszi kwam Pici en nu hebben we al twaalf jaar de schattige Polly.
We maakten ons de laatste tijd behoorlijk zorgen over ons meisje. Ze had pijnklachten en vreselijke jeuk. Die jeuk is 100% weg dankzij de cortisonenkuur die we nu aan het afbouwen zijn, de pijnklachten zijn ook veel minder maar er wordt nog wel af en toe gepiept en gehinkt maar gelukkig minder vaak. De grootste ellende was toch echt de jeuk. Bijkomend voordeel van die kuur tegen de allergie is dat haar huid nu veel minder stinkt. Daar ben ik heel blij mee want die lucht was niet te harden. In de hondenwassette gebruikte ik de laatste keren al geen shampoo meer omdat het ontvetten van de huid van een dier toch behoorlijk onnatuurlijk is. Nu maar hopen dat dit zo goed blijft gaan.
Tijdens de Halloweenspeurtocht was ook een fotomoment opgenomen. Toevallig op een plekje in het bos waar ik voorheen ook wel foto’s van onze honden maakte. Sandra maakte van iedere deelnemende hond een reeks foto’s. Polly heeft ook heel bereidwillig haar medewerking verleend 🙂
De eerste foto is van heel wat jaren geleden. De uitgezaagde cijfers ter gelegenheid van de eeuwwisseling bleken nu totaal vergaan. Polly poseert nu op de restanten ervan. De foto’s zijn alleen vanuit de andere richting genomen voor de betere achtergrond. Wat ziet Polly er toch nog geweldig uit met haar twaalf jaren!
Polly is een zilvertje en die worden pikzwart geboren. Vanaf het snuitje komt dan geleidelijk het zilver tevoorschijn. Bijnamen voor de Pumi zijn Koalabeertje en Robijntje van de wasverzachter.
Orchid
Dat de titel van dit blog Zeldzaam is geworden kwam vooral door het gedrag van Orchid. Dit zeldzaam lieve en vooral bijzonder empatische poesje was deze week – gelukkig maar voor een dag – van slag. Met wat extra medicatie en aangepaste hapjes, bleek ze de volgende dag alweer te zijn zoals ze behoort te zijn. Met een diertje op leeftijd (16 jaar) gaat toch vaak de gedachte door je hoofd dat je haar kan gaan verliezen. Orchid krijgt dagelijks twee keer een capsule met ca. zeven korreltjes van een humane maagbeschermer. Sinds haar antibioticakuur vorig jaar oktober tegen een mogelijke maagzweer is ze enorm opgeknapt, eet ze veel beter en geeft ze zo goed als nooit meer over. Haar toenmalige bijzonder slechte eetlust en het frequente overgeven met het bijbehorende onrustige gedrag door de maagpijn was voordat ze die kuur kreeg een heel groot probleem.
Ik ben geen fan van medicatie geven en heb meer dan eens overwogen om deze maagmedicatie af te bouwen maar ik durf het niet aan. Ik wil per se voorkomen dat Orchid een terugval krijgt en ik wil haar al die ellende niet aan doen. Dus dan maar toch die capsules geven. Het bijzondere is dat het lijkt alsof Orchid zelf uitdraagt dat dit middel voor haar belangrijk is. Ze komt vaak al aanhuppelen, springt zelfs het aanrecht op zodat de pillengeefknuffelsessie extra vlot verloopt. Dat zij zichzelf meldt voor haar pil! Wie heeft er zo’n kat? Ik heb heel wat dieren in mijn leven medicatie gegeven. Ik ben er behoorlijk handig in geworden maar een dier dat zichzelf meldt, spinnend het capsuletje in haar keeltje laat duwen en me soms een likje zelfs toegeeft, is zeldzaam.
Zo’n zeldzaam diertje verdient het om in het zonnetje gezet te worden. In de loop van haar leven is ze door heel wat bezoekers hier op de foto gezet.
Ik zat te ukken met het maken van deze pagina. Ik snapte eerst niet waarom de Foto van de Dag niet rechtsboven tevoorschijn kwam. Pas toen ik de pagina niet tussen de andere op de startpagina zag verschijnen, viel het muntje dat ik een verkeerd document opgestart had. Een pagina in die categorie heet ‘Bericht’. Moet je weten. Maar dat heeft webmaster Victor me ooit geleerd. De andere pagina’s heten gewoon ‘Pagina’ en die krijgen een plekje in de menubalk zoals die over het ras, verzorging en de nestjes.
Alleen snap ik niet waarom nu, nu ik op het juiste document aan het werk ben, de foto van de dag niet in beeld komt. Als ik dit niet zelf kan oplossen moet ik webmaster Victor maar weer gaan plagen.
Deze week is het trouwens drie jaar geleden dat zijn Tinka haar eerste nestje kreeg. Van haar drie kittens, Wiske, Avra en Wiesje raakte Wiesje ernstig in de problemen. Zeer waarschijnlijk had zij een tepel gekozen waar geen melk (meer) uitkwam en daarom hebben wij haar na een paar dagen opgehaald om haar hier in Haarlem met de fles groot te brengen.
Wij waren zo gek op Wiesje dat wij haar graag zelf hadden willen houden maar het bleek dat het beter was dat Wiesje toch een ander thuis ging krijgen. Dat kreeg zij bij Monique en Matthijs. Deze mensen hadden al Silfescians gehad. Indirecte via onze dekkater Moni in de jaren tachtig en later de lieve maar zeer kwetsbare Cuty en de prachtige Fleur. En nu dan Wiesje en haar dochter Yfke.
Ter gelegenheid van haar derde verjaardag kregen we o.a. dit lieve gedichtje en foto’s
Wiesjes specialiteit is het zelf openmaken van alles waar iets eetbaars in zit. Van brood tot haar eigen cadeautjes.
6 november
Onder het genot van de heerlijke stralingswarmte van een infraroodwarmtepaneel (ir-verwarming) naast mijn relaxstoel zit ik met mijn laptop op schoot. Genietend van de onverwachte waardering van deze warmte door onze dieren en nagenietend van de prachtige opera, La Traviata, die we gisteravond hebben gezien.
Dat meegenieten van de warmte door de dieren leverde ook nog een hele reeks fotootjes op waaronder eentje van moeder en zoon Sher en Cesar waar ik heel erg blij mee ben. Met wat knip- en plakwerk staat hij nu in een redelijk correct formaat boven de nestpagina.
Op de foto’s: De kleine Cesar in het mandje en Bodiir bescheiden op de grond, dan Cesar bij onze oudste dame Orchid, de lieve opa Bashiir, ik in mijn relaxstoel met metalen armleuningen die door het plaatje nu ook lang zo koud niet meer aanvoelen met de kleine Cesar op schoot en KnuffelShab (Shabanou dus) naast me, weer de oudste en de jongste, de foto van moeder en kind waar ik zo blij mee mee ben, Bodiir, pal voor het warmteplaatje (iet omdat hij het koud heeft maar omdat hij zo het dichtst bij zijn ‘love-of-his-life zit), de kleine man bij grote zus Sheralyn naast het nog loshangende snoer eng!) en Bodiir bij zijn andere love-of-his-life Polly en het snoer zit nu veilig vast.
Het plan was om het warmteplaatje alleen overdag te gebruiken wanneer de zonnepanelen ook wat elektriciteit zouden opbrengen en de rest traditioneel met de cv. Vanwege ons gunstige energiecontract hoeven we niet per se op ons energieverbruik te bezuinigen maar vanwege het klimaat en die vreselijke Poetin en zijn walgelijke adepten doen we er dus wel alles aan om vooral op het gasverbruik te bezuinigen. Het is jammer dat we nog geen thuisaccu hebben. Die staat op het wensenlijstje.
Daarmee gaat het trouwens erg goed. Ik ben helemaal niet zo van de auto, weet meestal niet eens in wat voor auto’s onze vrienden maar rijden, maar ik zag laatst een leuk stoer hybride autootje. Goud met geel, stoer neusje en leuke wieldoppen en ik was om. Echt eentje om in een miniatuuruitvoering te willen hebben. De elfde van de elfde om elf uur gaan we hem ophalen. Het zou helemaal geweldig zijn wanneer er ook een elf in het kenteken zit 😉
Maar een auto is een ding, een vervoersmiddel. Wat een veel grotere wens is, naast klimaatverbetering, wereldvrede en minder complotaanhangers/haatzaaiers, ooit een zilveren dochter van Bodiir en Sher.
Dat twee van haar kittens zijn overleden, is een duidelijke aanwijzing dat er iets mis is, hopelijk inmiddels was, met Shers baarmoeder. Maar wat veroorzaakte o.a. de bindweefselafwijking bij deze kittens? Zie het stukje hierover op de pagina van het C-nest. We hebben nu de afspraak met de afdeling voorplanting van de faculteit diergeneeskunde van de universiteit van Utrecht. Zodra Sher krols wordt gaan we daar naartoe.
10 november
U vraagt, Sher draait 😉 Vorige week werd Sher alweer licht krolsig wat al snel verder ging in een hevige vorm. Arme Bodiir want het stel moest consequent gescheiden blijven en arme ik want Bodiir laat hier en daar wel een geurtje achter. Ik heb maar snel twee nieuwe anti-urinegeurspray bij ZooPlus besteld.
Het plan was om met Sher tijdens deze krolsheid naar de afdeling voortplanting van de faculteit te gaan. Ik zag er als een beer tegenop. Ik had het beeld van een heel groot somber en koud gebouw met een betonnen vloer. Dat beeld had ik overgehouden van de oogpspiegeltesten die we vanaf eind jaren tachtig ieder jaar met onze dieren moesten doen om de blindmakende oogkwaal PRA onder controle te houden. Ik ben daar toen maar één of twee keer geweest. De andere jaren gingen we naar andere locaties. Tegenwoordig is deze kwaal bij testende fokkers 100% onder controle dankzij de DNA-test.
Maar terug naar het dierenziekenhuis daar. Wat was deze nieuwe locatie een verademing! Modern, licht, warm, ruim en supervriendelijke mensen. Sher had een topdag! Haar gedrag kon niet leuker en liever, de behandeling, het maken van een uitstrijkje, verliep ook bijzonder makkelijk. Ik maakte me daar zorgen om omdat het maken van een uitstrijkje het effect van een sham-(=nep)dekking kan hebben. Dan een boze poes vasthouden is tegennatuurlijk. En dat zijn die shamdekkingen ook! Reden dat wij dat hier nooit bij onze poezen doen. Maar nu was het voor het goede doel. Gelukkig reageerde Sher niet met een paringskreet op het staafje. Dat was wel zo aangenaam voor iedereen en dit heeft als bijkomend voordeel dat ze nu niet een week of acht niet krols zal worden. Op de uitslag van de kweek moeten we waarschijnlijk nog een paar dagen wachten. Hoe gezonder haar flora daar is, hoe langer de wachttijd wordt. De andere uitslagen zijn al met me besproken: alles is meer dan volkomen normaal! M’n hoop op ooit een prachtige zilveren dochter van Sher en Bodiir is weer wat toegenomen én mijn bezorgdheid over de kans dat Sher Bodiir met een nare bacterie zou kunnen besmetten, is danig afgenomen. Dat was het al aardig omdat ik weet dat de vader van haar nestje na de haar dekking nog twee probleemloze nestjes heeft verwekt.
Ik weet dat een poes met een baarmoederprobleem dekkaters kan besmetten waarna katers op hun beurt de ongewenste bacteriële flora weer kunnen doorgeven. Als een soort soa dus. Maar gelukkig vindt zo’n besmetting lang niet altijd plaats!
Ondertussen ontwikkelt de kleine Cesar zich uitstekend. Hij had zelf al uitgevonden hoe hij helemaal boven in de grote klimboom kon komen en met een beetje hulp weet hij nu ook hoe hij uit de kittenbox kan klauteren. Ik hoef hem maar één keer te laten ervaren hoe iets werkt en ons vriendje weet het! Ik zet hem af en toe in die box voor een tussendoorhapje en een eventueel kattenbakbezoek. Dat laatste had wel wat kattenpootjes in de aarde. Doordat de moederzorg, doordat Sher maar één kitten heeft, van slag is, is ze te zorgzaam. Ze bleef hem veel te lang ontlasten. Normaal stopt een moederpoes daarmee zodra de kittens vlees gaan eten. Ik wilde per se eerst een drolletje zien voordat ik hem en de anderen ging ontwormen. Ontwormen met Milbemax mag vanaf de zesde levensweek en wanneer een kitten minstens 500 gram weegt. Dat gewicht haalt hij royaal, die zesde week heeft hij al achter de rug maar ja dat drolletje. Dat project is nu dus ook afgerond.
Cesar bleek wel een andere kattenbakvulling op prijs te stellen. De Benek op maisbasis ziet hij voor een snack aan maar de korrels van Breeders Select op papierbasis met een krantje eronder wisten hem over te halen tot de gewenste actie. Dat hij de maiskorrels probeert te eten komt mogelijk door zijn zeldzaam goede eetlust. Hij lust werkelijk alles. Het maakt niet uit wat ik neerzet. Hij is er als eerste bij en begint gewoon enthousiast te happen. Misschien denkt hij dat die kattenbak ook een manier van voedselverstrekking is 🙂
Tussen de bedrijven van zijn kittenleven door ligt hij uitgebreid te genieten in de mandjes voor het infraroodplaatje. Dat is nog een groter succes dan we hadden durven verwachten. Op de een of andere manier heeft het invloed op hoe ik de temperatuur in huis ervaar. Met 18 graden en maar een beetje plaatselijke bijverwarming heb ik het warmer dan eerder de 19 en zelfs 19,5 graden. Bij de beschrijving van het Livin’flame paneeltje stond vermeld dat deze manier van verwarmen ‘gezonder, efficiënter en duurzamer’ zou zijn. Verkooppraatjes dacht ik maar die laatste twee kloppen gewoon. Maar tot mijn verbazing ook dat ‘gezonder’. Er is echt een overeenkomst met de rode lamp tegen rugklachten en het aangename van met zonnestralen en dat zonder de UV. Ik ben helemaal om en we gaan er nog een paar bij kopen. Eentje voor aan het plafond bij Huiberts computer en eentje aan het plafond in de kattenkamer. We hebben de allerlaatste in een kleinere maat op de kop getikt en voorlopig zijn die uitverkocht. We zijn de enigen niet die geen gas willen gebruiken.
12 november
We hebben ons eerste ritjes met de nieuwe auto gemaakt. Hij is geweldig! Maar… het instellen van de audio is wel een dingetje. Uiteraard hebben we een handleiding: zo dik als een bijbel. En voor mij zal de nieuwe auto enorm wennen zijn. Ik heb i.t.t. Huibert nauwelijks ervaring met het rijden in andere auto’s, laat staan een automaat. O ja, we hebben natuurlijk afscheid genomen van ons trouwe blauwe Opeltje. Wat ik nooit geweten heb, is dat Suzuki’s en Opels in dezelfde fabriek worden gemaakt. Bij de garage stond een Suzuki Swift, bijna identiek aan onze Agila.
Wanneer u deze pagina via een mobieltje bekijkt, komt de rechterzijbalk met fotootjes en videootjes pas in zicht door te blijven scrollen. De lay-out van deze pagina komt echter veel beter tot zijn recht op een tablet of pc.