Dat wij zo’n verrukkelijke, charmante, prachtige poes als Elvira mogen hebben, is een groot voorrecht. Hoe zij in ons leven gekomen is, was ook een grote verrassing. Ooit hadden wij een hele lieve zwartzilveren knuffelbeer. Onze Dear Sigismund. Hij was voor een kortere periode onze dekkater en daarna onze castraatknuffel. Pas na castratie werd duidelijk dat hij niet zo maar een zilver Abessijn was, maar een variant. Hij kon samen met een Somalipoes, Somali’s maken. Maar helaas, hij was gecastreerd en het langharige dochtertje, Amarilla, was niet te koop. Wij zochten verder en kregen Aurora van Djibouti, roepnaam Silvie, als huisgenootje. Een schitterend poesje dat later ook verschillende keren een nestje kittens heeft grootgebracht. Op een dag raakten we in gesprek met Joël Attkiss, kattenvriend en keurmeester. Van het een kwam het ander en we ontdekten dat een van zijn feline huisgenoten de broer van onze Sigismund was (wij hadden er geen idee van dat hij ook in Nederland woonde want Sigismund kwam uit Noorwegen) en om ons geluk compleet te maken bleek dat Rosebud, roepnaam Orfeo, nog niet gecastreerd was én een nestje bij onze Silvie mocht maken.
Silvie kreeg een prachtig nest, twee zwartzilveren Somalipoesjes, Elvira en haar zus Fulvia, een stoere wildkleur knaap Stratos en een schattig Abessijn-variantje Kiya. Elvira was nog niet droog na de bevalling of ik zag al dat zij wel eens heel bijzonder kon worden en dat leverde haar de stamboomnaam Sylvi’s Sensation op. Haar mooie zus Fulvia had een contrastrijkere ticking en ik heb lang lopen dubben waar ik voor moest kiezen. Gelukkig stond het ideale huis voor Fulvia en broerlief Stratos al klaar en wilden haar nieuwe mensen haar ook een keer een nestje laten grootbrengen waardoor de keus makkelijker werd.
Sigismund was dan wel niet de biologische vader van Elvira maar het voelde altijd wel zo. Zoveel kenmerkende dingetjes in haar gedrag herkenden we van hem. Vooral het alvast dankbaar op een spinnen zetten in de verwachting dat het lekkere eten zo dadelijk wel geserveerd zal worden. Een andere eigenschap bleek Elvira ook met hem gemeenschappelijk te hebben – het niet echt dapper zijn en dat ontdekten we toen ze volwassen was geworden en nerveus gedrag op shows had. Dat was wel heel erg jammer. Heb je een prachtige kat, echt een opvallende schoonheid, vindt ze showen niet leuk. We hebben haar niet geforceerd en thuis gelaten tot er zich een bepaalde gelegenheid voordeed waarvan we dachten dat we het toch weer eens moesten proberen. En dat ging niet eens zo slecht en met een erg lage frequentie probeerden we het vaker met als resultaat dat ze er helemaal overheen is gegroeid. We hebben wel meerdere malen moeten praten als Brugman om een keurmeester uit te leggen waarom we niet wilden dat ze genomineerd werd voor Best-in-Show omdat we dit voor haar toen nog veel te zwaar vonden, maar sinds de keurmeesters op de shows naar de kat op de tafel toekomen in plaats van dat de kat steeds opniuew naar de keurmeester wordt gebracht is dit ook zoveel prettiger voor de dieren geworden. Uiteindelijk hebben al die goede beoordelingen op de tentoonstellingen haar heel wat Best-in-Showtjes en een wel heel indrukwekkende titel bezorgd: Internationaal Premior en Europees Kampioen. Zelfs op haar oude dag heeft ze zich nog laten bewonderen. Felikat organiseert, het lijkt wel speciaal voor ons, eenmaal per jaar een show in Haarlem en die reistijd, vijf minuten, is prima te doen voor een Diva op leeftijd. Ze heeft die keren heel wat bewondering geoogst variërend van ‘De Koningin van de Show’ tot in januari 2006 op zestienjarige leeftijd zelfs een heuse BIS-veteraantitel.
Toen Elvira volwassen werd, bleek ze het bijzonder goed met onze wildkleur Somalikater Valentijn te kunnen vinden. Niet alleen met spelen en knuffelen maar ook voor het betere werk – kittens maken. Alleen lukt het niet zo met het eindresultaat. Ook de diensten van Kobus hadden geen effect en op een gegeven moment hebben het feit maar geaccepteerd: de mooiste poes van de wereld was onvruchtbaar. Elvira was niet frequent krols, klokslag iedere acht weken, en omdat we de hoop nog niet helemaal hadden opgegeven, zorgden we er wel altijd voor dat ze nooit zonder toezicht bij beide katers was want als het wel een keer zou lukken, dan mocht er geen onzekerheid rondom het vaderschap bestaan. Tot onze grote vreugde ontdekte ik op een dag dat ze zwanger was. Het nestje werd geboren op 7 juni 1991. Het werd een verschrikkelijk zware en trage bevalling. Echt niet leuk voor Elvira en voor het eerst in mijn fokkerscarrière kreeg ik te maken met een dood geboren kitten. Een sorrelzilveren poesje, puntgaaf, alleen wat mager. Geen enkele poging tot reanimatie had succes. Twee kittens hebben het wel overleefd. Diamond Dust en Dashing Duke. Ze gingen meteen, uitgehongerend als ze waren, drinkende heen en kwamen twee gram binnen een uur aan. Het vierde kitten werd ook doodgeboren. Ik weet niet hoeveel dagen later het precies was, maar wel binnen enkele dagen, bleek Elvira eclampsie te hebben. Dat werd veroorzaakt door een calciumtekort en bleek met een injectie te verhelpen maar toen werd wel duidelijk dat dieetvoer vanwege haar toenmalige darmprobleem niet geschikt is voor zwangere poezen.
Terwijl de kittens voorspoedig opgroeiden en Elvira heerlijk moederde, ging het volgende mis – een baarmoederontsteking. Een oudere poes had dat ooit ook gehad en daarvan hadden we geleerd dat er een sterke relatie is tussen problemen met zwanger worden en moeilijke bevallingen. We kregen het advies om een poging te wagen Elvira als fokpoesje te redden door haar onder behandeling van dr. Ottenschot te stellen. Dat hebben we gedaan met geweldig succes. Wel kregen we het advies mee om haar de eerstvolgende krolsheid te laten dekken. Ze zag eruit als Hollands glorie dus dat was best wel voor een keertje verantwoord.
Toen zij na een rustperiode opnieuw een nest mocht krijgen, bleek dat ze 100% genezen was van de baarmoederontsteking. Weer had ze vier kittens en deze keer waren ze alle vier kerngezond. Daarna heeft ze zelfs eens een keer een nest van vijf poesjes gekregen én het nestje van Fonzie, de vader van onze eigen Kelly Kathleen.
Dat zijn ook hele verhalen. Het nestje van The Fonz. Valentijn leefde nog maar was al wel gecastreerd. Kobus was herplaatst, dus Elvira richtte zich met haar krolsheden helemaal op haar ‘love of her life Valentijn’. Dat mocht ook best. Ze mocht vanwege de baarmoederontsteking ooit niet op de pil en Valentijn was een volleerde dekkende castraat, maar toen hadden wij bedacht dat zij een nestje van The Fonz mocht gaan krijgen. Nu klinkt zijn naam stoerder dan The Fonz in werkelijkheid is en zij zag dit blaagje werkelijk niet staan als dekkater. Goede raad was duur. Gelukkig lost een goede krolsheid heel wat dilemma’s op. Na flink wat gemopper en protest legde Elvira zich bij de situatie (opgesloten mét dat joch in de kattenkamer) neer en deed een tukje. Fonz is slimmer dan stoer en greep z’n kans toen Elvira hoog krols wakker werd en niet achterom keek. Aan expressiemogelijkheden heeft Elvira geen gebrek want het was wel heel erg duidelijk hoe kwaad ze was. Het is ook nooit tot een innige relatie tussen haar en Fonzie gekomen.
Het nestje met de vijf meiden van Baldur. Daarvoor ging Elvira uit logeren. De mensen hadden haar samen met hun kater in hun eigen slaapkamer gezet en verkeerden in de veronderstelling dat het stel onder de echtelijke sponde de hele nacht nog wel nodig zou hebben om aan elkaar te wennen. Enige actie werd pas de volgende dag verwacht. Niet dus. Ook was vergeten aan de echtvriend te vertellen dát die katten onder het bed zaten én ik had verzuimd te vertellen dat de paringskreet van Elvira zes huizen verder te horen zou zijn… De echtgenoot ging dus in de loop van de nacht van schrik een meter hoog de lucht in.
De eer was deze keer aan onze andere kater Kobus. Op mijn verjaardag ontdekte ik dat ze zwanger was en op 8 november 1991 werd dit nestje geboren: Evie, Cleo en Elmo. Van Cleo kregen we laatst nog een mooie foto ter gelegenheid van haar 14e verjaardag. Maar deze bevalling was ook nog niet zodanig dat er gesteld kon worden dat alle problemen onder controle waren. Een van de vier kittens was doodgeboren en gezonde kittens gaan niet zomaar dood. Wel was de bevalling beduidend sneller en makkelijker. Afgaan op geluid kan bij Elvira niet. Ze zet namelijk altijd een enorme keel op, ook wanneer ze bijv. gekamd of gedekt wordt.
Helaas komt ook voor Mooie El de ouderdom met gebreken en moeten we haar goed in de gaten houden. Haar darmpjes zijn overgevoelig voor iets in het gewone fabrieksvoer, maar dankzij haar uitstekende eetlust is vers en rauw voer voor haar geen enkel probleem en konden we deze kwaal behoorlijk goed onder controle houden. De Hypoallergene brokjes van Royal Canin via de dierenarts verdraagt ze ook, dus ze kan gezellig mee-eten van het voorgerechtje ‘s morgens vroeg. De ontsteking in haar darmen hebben we zo erg lang onder controle kunnen krijgen maar sinds kort ontkomen we er niet meer aan om haar ook medicatie daarvoor te geven: Prednoral.
Dat Elvira nog zo ver is gekomen! In januari 2000 ontdekte ik bij haar een heel klein knobbeltje, een mogelijke mamatumor. Groot alarm. Die had haar moeder Silvie ook. Zij is daar meerdere malen aan geholpen maar omdat die steeds onschuldige cystes bleken te zijn, hebben we die op een gegeven moment op z’n beloop gelaten. Je kan ook weer geen ‘gatenkaas’ van je meisje laten maken met helaas het gevolg dat er ongemerkt wel een keer een echte tussen heeft gezeten die haar overlijden heeft veroorzaakt.
Elvira is meerdere malen direct na de ontdekking van een nieuwe mamatumor geopereerd geweest. Het waren best zware operaties maar ze herstelde iedere keer voorspoedig. Zelfs het afgelopen jaar, 2005, was er tot twee keer toe een knobbeltje. Gelukkig konden die onder plaatselijke narcose eruit gewipt worden. Iedereen zegt altijd dat de poezenpil de oorzaak is van deze kwaal. Ik ben daar niet zo zeker van. Elvira heeft er maar twee in haar hele leven geslikt omdat ze toch niet zo vaak krols was én een keer een baarmoederonsteking heeft gehad wat een contra-indicatie voor de poezenpil is.
Al die narcoses hebben wel hun sporen achter gelaten in haar lijfje en de nieren zijn op dat gebied een kwetsbaar orgaan. Toen haar oom Sigismund op ongeveer dezelfde leeftijd beginnend nierfalen kreeg, waren er geen andere mogelijkheden dan het dier op nierdieet te zetten. Dat spul was niet te eten en dat doe ik mijn dieren niet aan. Het leven moet wel leuk blijven. Maar de wetenschap zit niet stil en er is inmiddels een medicijn beschikbaar dat verdere verslechtering van de nierfunctie tegengaat zodat de kat wél lekker natuurlijk kan blijven eten. Wij laten de nierfunctie van onze oudere katten tegenwoordig preventief via een bloedonderzoek testen en zodra het eerste begin van nierfalen wordt gesignaleerd, dan krijgt de kat dagelijks een pilletje Fortekor. Elvira slikt haar ‘extra ontbijtje’ na al vanaf juli 2005 en alles lijkt op dit gebied erg goed te gaan. Zeker weten doe je dat pas na een bloedonderzoek naar haar nierwaardes, maar die bloedafname is een stressvolle aangelegenheid voor haar en wanneer daar geen echte noodzaak voor is, dan stel ik haar daar liever niet aan bloot. Onderzoeksuitslagen zijn tenslotte geen medicijn.
Eind augustus 2006 is Elvira nog met ons mee op vakantie geweest. We hadden een heerlijk ruim appartement met een katveilig balkon. Echt ideaal. We bewaren dierbare herinneringen aan deze vakantie want dit was wel de laatste met Elvira. Ik zie haar nog tijdens de terugrit ontspannen op haar rug in een lekker dik mandje in haar transportmand liggen; alsof ze op zo’n Amerikaans trilbed lag. Kort na thuiskomst kreeg Elvira helaas een ernstige terugval en op 5 september, toen ze bijna 17,5 jaar oud was, moesten we haar laten inslapen.