Dankzij mijn onvoltroffen webmaster Victor kan ik dit stukje website vullen met alles wat ons dierbaar is aan onze reisgenootjes in het leven. En om de herinneringen aan de dieren die we zijn verloren zo levend mogelijk te houden. Herinneringen brokkelen nu eenmaal af maar foto’s en verhalen helpen hier tegen. Daarom staat hier een hele vage foto boven.
Er staan er al aardig wat maar er ontbreken nog heel veel. Het is me wel gelukt om naast iedere pagina van het dier dat ooit ons huisdier is geweest de lijst met fotootjes met namen te plaatsen. Van de meeste dieren staat er helaas alleen nog maar een beginnetje. Het overzetten vanaf de oude website gaat niet zonder slag of stoot.
Bovenaan de lijst komen de jongsten, onze huidige reisgenootjes, en dit wil ik aanvullen tot onze aller eersten. Voor iedereen wil ik een pagina met wat fotootjes en herinneringen gaan maken.
Helemaal onderaan staat al een fotootje van de eerste kat in mijn leven, onder de naam De Allereerste. Ik weet helaas haar naam niet want ik was toen te jong en er is niemand meer die ik naar haar naam kan vragen. Feit is wel dat ik de liefde voor de kat met de paplepel ingegeven heb gekregen.
Vroeger was het zeker op het platteland niet gangbaar dat poezen gesteriliseerd werden en zij kregen dan ook regelmatig kittens. Wanneer het zover was, was ik er zoveel mogelijk bij om de moederpoezen te verwennen en te knuffelen met hun heerlijke kleine verrukkelijke kittentjes.
Toen wij elkaar ooit leerden kennen, hebben we het nooit echt over het nemen van huisdieren gehad. Ik denk dat wij het beiden zo vanzelfsprekend vonden dat we een gesprek daarover niet nodig vonden. Bij Huibert thuis speelde dus ook het gevalletje paplepel. Zie de foto links.
Ik woonde eerst nog op kamers en ik vond het even vanzelfsprekend om in die situatie geen huisdieren te nemen. Pas nadat wij een eigen woning hadden, kwam Sjimmie bij ons wonen.
In de weekenden en tijdens de vakanties van Huiberts ouders kwam het hondje Rita bij ons logeren. Zij was al wat ouder en erg aan Huibert gehecht. Nadat zij twee keer was ontsnapt en zich, na het oversteken van een gevaarlijke weg, bij ons aan de achterdeur meldde, mocht ze blijven.
We hebben twee keer een Snoepie gehad. Schattige cyperse poesjes met rood en grijs tabby en wit. Helaas is het met beide diertjes ellendig afgelopen. Snoepie I was een ondernemend en temperamentvol poesje. Zij is helaas vergiftigd (net als veel andere katten in onze buurt). Snoepie II was een heel angstig diertje. Ze bleek totaal niet gesocialiseerd te zijn en is in blinde paniek tijdens het bouwen van het kattenrennetje bij ons stacaravan ontsnapt en tot ons grote verdriet nooit meer teruggevonden. We hebben zo goed als alle foto’s van beide poesjes toen gebruikt voor de haar opsporing. Ergens moet nog wel een oud kiekje zijn: De Snoepies horen hier ook bij!