Om maar met het ergste te beginnen: Umione zal zeer waarschijnlijk nooit moeder worden. Ze heeft nu al zo vaak bij een kater gelogeerd en is iedere keer ook echt gedekt maar na een hoopvol begin, zetten de zwangerschappen nooit door. Zo jammer, en om zoveel redenen: ze is zo’n lief zorgzaam diertje en het is dat ze lang geleden mijn hart al gestolen had want ze deed dat opnieuw tijdens de zorgelijke periode met ons pleegkitten Wiesje. Zelfs toen Wiesje enorm vieze diarree had en ik met meters keukenpapier in de weer was om Wiesje schoon te houden, wilde Umione per se helpen. Ze wist van geen wijken met als gevolg dat de diarree zelfs een keer over haar oor belandde.
Het is voor ons een hele grote teleurstelling en ook heel jammer voor de mensen die zo graag een kitten van My’nie hadden willen krijgen. Gelukkig hebben we My’nies moeder Sher en haar zusje Nicky (bij webmaster Victor) nog die hopelijk met dezelfde kater, Magic, voor kittens kunnen zorgen. Het zou geweldig zijn wanneer Umione dan met haar moeder zou mogen meemoederen.
Wat ook niet echt leuk is maar van een totaal andere categorie is; de verhuizing van mijn website van de KPN naar hun dochteronderneming Argeweb. Ze hadden me bericht dat ik even geen wijzigingen aan mijn website moest gaan maken maar ik kreeg ondanks mijn verzoek om te weten wanneer het zou gebeuren nooit de juiste data van hen door. Ik zat toen nl. net midden in de vorige blog. Voor de veiligheid heb ik een back-up gemaakt en daarna de blog afgemaakt. Daarna heb ik een korte vakantie gehad en bij thuiskomst kreeg ik het bericht dat de verhuizing van mijn website probleemloos was verlopen… Uhum. Ik had niets gecheckt en zag pas, toen ik aan een nieuwe blog wilde beginnen, dat de laatste een puinhoop was geworden. Omdat die blog voor een groot deel over Wiesje ging, ga ik hem t.z.t. wel herschrijven want die berichtjes over haar jeugd zijn te leuk om in de toekomst te moeten missen.
Op stap met Karin
Ik vond Wiesje groot en sterk genoeg om haar aan de zorg van Huibert over te laten en ging met een vriendin een paar dagen weg. We hebben heel fijn gehad. We waren niet ver van huis en in noodgevallen had ik binnen een paar uur thuis kunnen zijn.
Huibert is net zo gek op onze dieren als ik en nam met liefde de honneurs waar. Alleen hij bleek niet zo scherp te zijn op het gegeven of iedereen wel goed at. Omdat ik hier ook de kattenbakschepspecialist ben, sloeg hij geen alarm toen hij wat diarree in een bak zag. Vroeger, toen onze dieren voor ongeveer 50% brokjes en paté-achtige zaken uit blik, kuipjes en zakjes aten, was diarree niet bepaald iets zeldzaams. Sinds ze na de ontdekking van de KVV’s als Carnibest veel meer echt en rauw vlees voorgeschoteld krijgen, zijn darmproblemen bijzonder zeldzaam geworden. Bij thuiskomst vertelde Huibert me dat Wiesje niet meer wilde eten en tot mijn schrik kreeg ik er ook niets in! Ik vond haar erg mager en de weegschaal leerde me dat ze in een paar dagen tijd 200 gram van de 1500 was verloren. Stress door mijn afwezigheid kan de oorzaak niet zijn geweest; ze is net zo gek op Huibert als op mij. Mogelijk lag de oorzaak in het droogvoer dat zij, vergeleken met eerdere kittens, in grotere hoeveelheden, eet. Ik moet dus wat strenger voor haar worden want hiervan willen we geen herhaling. Omdat ze echt niets wilde eten, was er geen andere mogelijkheid dan – kleine beetjes – dwangvoederen en dan vooral vocht omdat vochtverlies bij jonge dieren erg snel voor grote problemen zorgt. (Terwijl ik dit schrijf, is Wiesje, bij me gekomen en heeft zich voor mijn laptop genesteld.)
Toen dit allemaal niet aansloeg en ik een maagdarmprobleem vermoedde op grond van de eenmalig geconstateerde diarree in een van de kattenbakken heb ik haar drie dagen tweemaal daags Finidiar/Diarstop gegeven maar het gewenste effect, zelf willen gaan eten, bleef toch nog twee dagen uit. Ik wilde liever nog niet naar een dierenarts want ik was bang dat dit zou uitdraaien op weer antibiotica. Dat zij begin januari zo’n kuur had gehad, zou ook een rol kunnen spelen bij het wat kwetsbaarder zijn van haar darmflora. Afgelopen zondag de 2e, ging ze gelukkig weer zelf eten. Alle gekookte kip, zalm, Hill’s AD etc. hebben we over alle kattenmaagjes verdeeld want ze had meteen weer zin in het mijns inziens ordentelijke kattenvoer zoals Carnibest en lamshart. Die twee verloren onsjes had ze zo weer ingehaald en om mij gelukkig te maken heeft ze er nog een onsje bij gedaan: ze weegt met haar vijftien weken 1600 gram. Ik ben dik tevreden.
Voor wie mogelijk denkt dat ik een natuurtalent ben op het gebied van dierenfotografie, moet ik bekennen dat die foto van dat prachtige edelhert iets hoger in deze blog niet van mijn hand is. Wel van mijn camera, mijn mobieltje; deze foto staat in een brochure over de Hoge Veluwe. Ik had Huibert deze foto als geintje gestuurd zonder verdere informatie en hij liet de foto op zijn beurt aan een van zijn cursisten zien; een jager… Die stonk er ook in: missie geslaagd.
Sher
De laatste dagen was het gedrag van Sher op het gebied van de hormoontjes al aardig hoopgevend. Ze was ondanks haar niet afnemende zorgzame en speelse gedrag met Wiesje wat pratiger dan normaal. En dat klopte. Een uurtje geleden toonde ze het eerste krolse gedrag. Deze krolsheid laten we haar uitzingen en dan hopen we dat zij dan het zo begeerde nestje van Magic Man mag gaan krijgen. Twee jaar geleden hebben we Sher een inplantaat, suprelorin, gegeven zodat ze een lekkere lange hormonale rustperiode zou krijgen. Soms worden poezen nooit meer krols, zegt men, en dat is slecht voor de fokplannen van een fokker maar ik nam dat risico omdat ik denk dat zo’n rustperiode goed voor een poes is. Als alles normaal verloopt, wordt Sher na ongeveer drie weken weer krols en mag ze dan bij haar Limburgse lover Magic Man gaan logeren.
10 februari
Ciara
Ciara lijkt wel een kattennaam maar in dit geval is dit de naam voor de huidige storm. Als ik het goed begrepen heb, zou dit de eerste keer zijn dat een storm hier een naam heeft gekregen. Gezien de extreme veranderingen van ons klimaat, is deze dus de eerste van velen. Zucht. Wij hebben gelukkig weinig schade. Er zijn wat tyrabs gebroken waar een plank in hing op het dakterras maar gelukkig waren de katten binnen. Ik ben helemaal blij dat er geen zware tak van de beuk van onze achterburen op het net van het dakterras is gevallen. De beuk wordt tegenwoordig regelmatiger onderhouden en recent is er nog een deskundige aan het snoeien geweest: een hele geruststelling.
De storm is nog niet over en ook de rust in huis: Sher voelt zich vast aangemoedigd om er op het gebied van krols gedrag een schepje bovenop doen en heeft zelfs een ferme plas in een kartonnen doos gedaan die in een hoekje staat als kattenspeelgoed. Nog een zucht.
Het W-nest
Wiesje heeft twee zwartzilveren zusjes; het korthaartje Wiske en het Somalipoesje Avra. Avra was de enige die ging verhuizen. Wiske blijft namelijk bij haar moeder en tante bij Victor wonen en Wiesje woont bij ons. Avra woont nu Ron en Ingeborg in Soest. Voor ons voelt dit heel bekend want zij hebben vroeger al een dochter van Oentje (Phaedra) gehad en na haar Diva en Luna. Helaas is Diva, dochter van Shabanou en Maverick, vorig jaar overleden. Ik zie regelmatig schattige filmpjes van de lieve Avra langskomen en zelfs haar gewicht werd doorgegeven: 1850 gram. Daar kan Wiesje een voorbeeld aan nemen!
Sabbelgedrag
Dat moet ik Victor en Ingeborg nog vragen: of de zusjes van Wiesje ook de neiging hebben om wanneer het extra gezellig is ergens aan te gaan sabbelen. Wiesje namelijk wel. Toen ze tijdens de speenperiode zelfs aan stukken vlees ging sabbelen in plaats er stukken vanaf te bijten, heb ik haar weer flesvoeding gegeven in een poging om aan haar zuigbehoefte tegemoet te komen. Kort daarna snapte ze wel dat ze haar gebit ergens voor kon gebruiken en dat probleem was opgelost. Maar toch vertoont ze sabbelgedrag. Wiesje kiest draadjes uit om aan te sabbelen en dat gaat met een boel gespin en ‘kneden’ gepaard; alsof ze dus bij haar moeder ligt te drinken… Dus toch te weinig uren gemaakt tijdens het kunnen zuigen aan de fles? Een voeding via de fles gaat sneller dan voldoende binnen krijgen via de tepel… Zouden daarom duimzuigers kinderen zijn die te kort of geen borstvoeding hebben gehad? Of speelt de aanleg hier gewoon een rol? Via de Facebooks van de rasverenigingen kwam ik in contact met iemand die twee halfbroers van Wiesje heeft en wat doet één van die broertjes? Aan een plukje buikhaar van zijn eigen buik sabbelen en dat doet hij vooral wanneer hij het naar zijn zin heeft. Mogelijk heeft Wiesjes gedrag geen trauma als reden; toch fijn te weten.
New kit on the block
Eind vorig jaar verscheen er een nieuwe kat in ons woonblok. Een prachtige donkere tabbykater die een hele aparte indruk maakte. Ik hield het zelfs niet voor onmogelijk dat hij ongecastreerd was. De keer dat hij oogcontact had met Umione sprong er blijkbaar een vonk over want zij werd toen op slag krols. Hij had echter niet de bijbehorende vacht van een ongecastreerde kater en ook de kenmerkende roep ontbrak. Uiteindelijk werd het me duidelijk dat hij erg onzeker was maar omdat hij vanuit die onzekerheid naar de voor hem vreemde katten zat te staren, werd zijn gedrag door onze katten en die van mijn buurvrouw als agressie geïnterpreteerd. Sher zit in de rol van moeder-overste hier in de kattenfamilie en is door hem een paar keer flink uit haar dak gegaan. Reden om voortaan de luikjes naar buiten toe af te sluiten wanneer we geen toezicht kunnen houden. Gelukkig gaat het nu al een hele tijd goed en ik hoop dat onze katten door hem af en toe overdag te zien aan hem gaan wennen en gaan inzien dat hij alleen maar onzeker is.
Wij hebben zijn mensen gesproken: hij heeft een moeilijke bevalling overleefd en was als kitten behoorlijk achter in zijn ontwikkeling. In de loop van de jaren is dit wat bijgetrokken maar hij blijft wel anders. Waarschijnlijk heeft hij tijdens zijn geboorte een zuurstofgebrek opgelopen.
De avonturen
Een tijdje geleden kreeg ik een telefoontje van mijn buurvrouw Tineke: er liep een kat van ons los… Dat bleek Sher te zijn. Geen idee hoe dat kon maar eerst moest zij weer veilig naar binnen geloodst worden. Dat lukte gelukkig vrij snel. Ze was best onder de indruk en al haar haren stonden wijd uit. Ondertussen had ik ook gezien dat haar dochter Umione ook los was. Zij liep op het – lage – schuurdakje van Tineke. Tineke stoof naar binnen om wat lekkers te pakken en Umione te lokken. En met succes: ze kon Umione zo van het dakje afpakken en haar mij via de voordeur teruggeven. Mogelijk zat de kier in het net op het dakterras er al die jaren al in maar was hij nooit ontdekt. Ze klauteren nooit in het net maar deze keer konden ze vast de verleiding van het openstaande raampje van de badkamer niet weerstaan.
Tineke weet uit eigen ervaring hoe verschrikkelijk het is om een dier kwijt te zijn. Haar Koos was een keer in het gebouw van de Rozenkruisers bij ons om de hoek beland en de angstige lieverd, hij is een voormalige asielkat, werd daar aangezien voor een wilde kat!!!, werd met een net gevangen door iemand van de dierenambulance, zijn chip werd niet gecheckt en werd daarna, totaal over zijn toeren, aan de vóórkant van de huizen op straat gezet. Dat was voor hem redelijk onbekend terrein en in blinde paniek is hij totaal de weg kwijt geraakt. Ik heb geholpen met het mee zoeken naar hem maar het is nu al zo’n twee jaar geleden dus de kans dat hij als angstige kat deze omissie van deze medewerker heeft overleefd, is nihil.
19 februari
Gunfactor
Ik was door de beschadiging van de vorige blog best wat ontmoedigd geraakt om verder te gaan met een nieuwe blog en tussentijds was er ook sprake van enigszins hectische tijden. Maar dat rolt al weer aardig.
De krolsheid van Sher was kort en hevig en deze week doet Umione het dunnetjes over. Stiekem had ik toch nog de hoop dat ze misschien toch wel zwanger zou zijn. Al was het er maar eentje… Nu is het dus echt duidelijk: geen Magische My’nies.
Vroeger schreef ik trouw voor de Abessijnen- en Somaliclub Raskan. Nu deze club een langdurige winterslaap houdt, schrijf ik vaak voor de andere clubs, de ABY2000 en de SAN. Ik heb net een stukje over de gunfactor voor de SAN afgemaakt. Die term werd gebruikt in het interview voor de Somalispecial in het Mundikat Magazine van het afgelopen najaar. Ik was zelf nooit op het idee gekomen dat de restricties op het gebied van fokdieren en vooral dekkaters daar iets mee te maken zou hebben vandaar dat ik daar iets over wilde schrijven. Het is echt heel triest dat er tegenwoordig haast onmogelijk is een nieuwe dekkater te kopen. Fokkers willen je best een interessante kater verkopen maar kunnen dat niet vanwege de restricties die zij van de fokker van een of beide ouderdieren hebben meegekregen.
De foto’s die ik heb meegestuurd bij het stukje over de gunfactor zijn alleen van sorrelzilvers; deze van het Wiesekind vanwege de kleine update over haar in dat stuk.
En deze twee van haar voorouders: van The Fonz van weleer en van de vorig jaar overleden Jack. Fonzie schitterde namelijk ook in de special en in het eindejaarsnummer stond de In Memoriam over Jack.
Elfie
We worden door AnnaMaria regelmatig op de hoogte gehouden over het wel en wee van de lieve Elfie. Elfie was tijdens haar zwangerschap van Vlo en Vidar in conflict geraakt met Bashiir en ondanks al mijn pogingen om de relatie te herstellen, is het me nooit blijvend gelukt. Te vaak ging het na een periode weer mis. De laatste keer was in de nacht van 12 juli vorig jaar. Dat ik de datum nog uit mijn hoofd weet, komt omdat ik me toen realiseerde dat ik het moest opgeven. We zijn zo dankbaar dat Elfie een platina mandje werd aangeboden door AnnaMaria. Elfie had heel snel super goed contact met haar en Josja maar het contact met de rode vriend Murphy verliep moeizaam. Er moest een grote bench aan te pas komen om ze te leren ervaren dat ze niet bang voor elkaar hoefden te zijn. Anna heeft dit secuur opgebouwd en zodanig begeleid dat beide katten de bench zelfs als speelruimte gebruikten lang nadat het deurtje gewoon open kon blijven staan.
We krijgen vaak updates over hun gedrag en deze week is er weer een stap vooruit gezet in hun relatie. Murphy snuffelde aan Elfies neus! Eerdaags ga ik weer eventjes op bezoek. M’n lieve Elfie knuffelen.
Wat ik ook ga doen is naar een handchirurg gaan want tijdens het laatste conflict tussen Elfie en Bashiir ben ik gewond geraakt; de ontsteking is na zeven maanden nog steeds niet over én mijn vinger is nog steeds slecht bruikbaar. Ik heb me ingelezen over de consequenties en ik zie er erg tegenop: vier tot zes weken een spalk dragen zodat de door de ontsteking afgescheurde pees zich goed kan gaan hechten.
Elfie en Murphy spelen dus nog niet samen maar wel om de beurt bijv. met het tunneltje. Ze kijken naar elkaar en wanneer de ene ermee stopt, neemt de ander het over. Ze liggen ook bijna tegen elkaar aan op de bank! Erg hoopvol dus.