Er is er een jarig… en dat is Prinses Elvira. Zeventien jaar!
Ik ben zo trots op haar. Ze had al in de toen nog koude maartse wind voor deze foto geposeerd en ik wilde haar niet plagen met een echte tiara of feestmuts. Dus dan doen we het gewoon digitaal. Dat ze nog maar lang spinnend van haar kattenleven mag genieten.
Mariposa heeft de tijd van haar leven. Door de stevige wind zijn de laatste blaadjes van de beuk achter onze tuin eraf en dat stimuleerde haar om die mij al koerend als cadeautjes te presenteren. Al dat geloop met de blaadjes stimuleerde broer Murray blijkbaar om ook met iets te gaan lopen en koeren, iets wat hij anders nooit doet: hij ging met een gekookt kuiken lopen venten. Dat moet je hier niet in de huiskamer doen. Honden lusten ook gekookte kuikens en even later hád hij dus een kuiken.
Wie minder zijn dag had, was de Fonz. Ik struikelde net nog over hem én vanmorgen viel hij van de vensterbank in de keuken in de gigawaterbak die daar onder staat. Ik had het lawaai wel gehoord maar ik was niet in de buurt. Aan de hand van het waterspoor kon ik achterhalen wie het slachtoffer was. Het valt me trouwens wel vaker op dat hij een tikje onhandig is geworden met zijn sprongen.