Diepe wanhoop zaterdagmorgen; er was niets mis met moeder en kinderen maar wel met Orchid. Ik kon haar echt niet vinden. Orchid hoef je nooit te zoeken; ze is altijd bij je.Alle standaardplekjes drie keer gecheckt en daarna ook nog de ongebruikelijke mogelijkheden en dan slaat m’n fantasie op hol en zie ik mijn meisje bijv. door een hond van een asociale hondeneigenaar opgejaagd worden en verongelukken of ergens wanhopig en angstig wachten tot ze iets bekends ziet of hoort.
Orchid glipt wel graag de gang in en het was niet onmogelijk dat Huibert haar die ochtend niet in de gang gezien had en dat zij, toen hij met Polly ging wandelen, ook naar buiten is gegaan. Samen met Polly heb ik de hele buurt afgezocht, overal de haar bekende lokgeluidjes gemaakt, mensen aangesproken zonder enig resultaat. Huibert was aan het lesgeven bij de KC en die had ik ook maar een berichtje gestuurd voor morele bijstand. Hij meldde meteen dat hij met een half uurtje weer thuis zou zijn. En een half uurtje later ging mijn mobieltje over – Huibert was thuis gekomen en… trof Orchid zoals bijna altijd op de vensterbank aan. Jippie!
Dit moet je niet te vaak meemaken. Zo verschrikkelijk. Er kan zoveel gebeuren. Ik hoef alleen maar te denken aan onze Snoopie van vroeger (we hadden al een buitenren maar de ren bij ons vakantiehuisje was nog niet klaar en ze vond een gaatje en ontsnapte). We hebben heel wat katten met onze zelfgemaakte vangkooi gevangen maar onze Snoopie hebben we nooit meer gezien.
Onze buurvrouw heeft nu met een soortgelijk drama te maken. Haar lieve maar angstige Koos was drie weken geleden in het pand van de Rosenkruisers op een hoek van ons woonblok terecht gekomen, zakte er door een plafond heen (heb ik van horen zeggen) en werd vanwege zijn angstige gedrag voor een wilde kat aangezien. De politie stuurde de dierenambulance. De medewerker heeft Koos met een net gevangen, kon ondanks dat net zijn chip niet lezen, verklaarde hem ook tot een wilde kat (hoe ondeskundig kan je zijn wanneer je diepe angst met wild verwart) en, dat is het ergste, heeft hem aan de buitenkant van het huizenblok laten weggaan. In blinde paniek is de arme Koos zijn eigen huis voorbij gerend en tot op heden hebben wij hem nog steeds niet kunnen vinden. Wel barst de stad van de look-a-likes. Voor wie wil helpen: Koos is effen grijs als een blauwe rus met een witte bef en voetjes.
Onze Orchid was dus weer snel boven water maar toch is er iets heel vreemds met haar aan de hand. Ze was zaterdag erg schichtig en onrustig. Geen idee wat er met haar aan de hand is. Gelukkig heeft ze wel gegeten. De dagen er na toonde ze af en toe normaal gedrag en af en toe was ze wegkruiperig. In donkere hoekjes willen zijn (hoofdpijn?), ik vind haar ook vaak naast de kattenbak in de stookkast en vandaag gaat ze steeds in de kittyclimber buiten zitten. Het is lekker weer, de climber hangt onder een parasol dus ze zit hoog en droog. De hoofdpijn kan eigenlijk het probleem niet zijn want wanneer ze tijdens ‘een aanval van overactiviteit’ op de vensterbank heen en weer rent en steeds over de spullen daarop springt. Dat vermijd je toch liever wanneer je hoofdpijn hebt. Het is ook niet onmogelijk dat ze misschien buikpijn heeft. Ik zag in de kattenbakken dat er iemand diarree heeft gehad. Ik heb heb haar vandaag een lekker hapje opgeleukte Carnibest met Isogel gegeven. Dit ging schoon op en dit middel, kan wanneer er inderdaad een buikprobleem speelt, wat rust daar geven en anders is het een probaat middel om van een evt. haarbal af te komen. Ik hoop zo dat er niets echts aan de hand is en dat we onze Orriechiddie zoals ze hoort te zijn, weer terug krijgen.