Vakantie

Het dingetje
Het is inmiddels vijf dagen geleden dat ons laatste kitten is uitgevlogen. Ik had gedacht dat het hier dan wel heel erg stil en rustig in huis zou worden.

Het bleek dat de volwassen katten zich uiterst sociaal hadden ingehouden om de kittens alle ruimte en aandacht te geven want ze haalden meteen hun schade in. Er wordt weer volop geapporteerd. LeeLoo had zelfs haar wezeltje weer van stal gehaald om ermee te apporteren. Tijdens de afgelopen kittentijd speelde ze ook wel met haar apporteerspeeltjes maar dan jongleerde ze er eigenlijk alleen maar mee. Het gele dingetje dat ze in die tijd zelfs in de tas van een bezoeker had gestopt werd door tante post weer teruggebracht om wederom spoorloos te verdwijnen. Ik was al bang dat het in de stofzuiger verdwenen was. Tot ik de rommel in de prullenmand in de slaapkamer ging sorteren op papier en plastic. Deze bijdrage voor het milieu werd al een keer beloond met de vondst van dure gouden oorbellen onderin die prullenbak en deze keer bleek er ook weer wat te oogsten: een vermist oogschaduwdoosje én LeeLoo’s gele dingetje!

Sher in de problemen
In de vorige blog wilde ik er niet over beginnen maar we hebben heel veel zorgen om Sher gehad.

Ik denk dat ze de afgelopen twee weken zeker vier keer bij de dierenarts is geweest. Eind juli kreeg ze een tandheelkundige behandeling omdat er bij een kies met tandsteen ook een ontsteking zat. Uiteindelijk zijn er meer elementen getrokken. Zo jammer maar zulke tijdbommen laten zitten is riskant voor haar gezondheid. Haar herstel was wonderbaarlijk en ze kon dezelfde dag alweer met iedereen omgaan. Vanwege de hechtingen was het belangrijk dat ze schoon voedsel kreeg dus vooral gekookte kip, vis en geweekte brokjes. Dat ging erin als koek. Maar een aantal dagen later begon ze over te geven en dat ging van kwaad tot erger. Ik hoopte dat de antibioticakuur, de eerste in haar hele 9,5 jaar lange leventje, daar de oorzaak van was. Mogelijk viel dat bij haar zwaar op de maag. Zeven dagen na de ingreep had ze de controle bij de dierenarts: het zag er goed uit en nog niet alle hechtingen waren opgelost. Ik had natuurlijk wel vermeld dat ze vaak moest spugen maar we hoopten allemaal dat dit iets tijdelijks was vanwege de kuur die nu afgerond was. Dát viel dus enorm tegen. Sher bleef helaas spugen en uiteindelijk wilde ze ook echt niets meer eten.

21 augustus
Haarbal
Ik heb altijd een voorraadje EHBO voor de dieren in huis. Maar bij een dier dat maar blijft overgeven, kan de medicatie niets uitrichten.

De dierenarts heeft haar een injectie tegen de spugerij gegeven en daarna was het overgeven verleden tijd. Jippie! Maar toen waren we er nog niet. De eetlust herstelde zich maar toen ontstond het volgende probleem: heftige diarree. Ze bevuilde zich enorm en drie keer naar de bak in een paar minuten tijd was geen uitzondering. Daar heb ik natuurlijk ook iets (Finidiar/Alfadiar) voor in huis maar dat kon de klus niet klaren. De dierenarts raadde me aan om Sher maar één soort eten te gaan geven en dat was Biome van Hill’s, een soort stoofpotje met veel vezels en groentes… Bijna vegetarisch dus. Dit is iets totaal tegenstrijdigs met wat ik onze katten, carnivoren!, voorzet. Ik heb net een heel verhaal geschreven voor de SAN over hoe slecht vegetarische voeding wel voor carnivoren is. Maar het sloeg aan en inmiddels is de diarree onder controle en meng ik het met het gebruikelijke menu. Sher is al dagenlang 100% zonder medicatie maar we hebben weer een nieuw probleem: Sher is nu verslaafd aan de geur-, kleur en smaakstoffen van het dieetvoer. Geen ideale situatie zo kort voor onze vakantie. Daarbij denk ik dat er ook een haarballenprobleem bij Sher speelt. Ze spuugt dan wel niet meer haar voedsel uit maar er kwam nog wel wat anders: een indrukwekkend grote haarbal. Zo’n antihaarballenpasta is helaas niet geschikt voor een kat met wankele darmpjes. Dat moet maar even wachten tot na de vakantie. Zorgen genoeg dus over onze dierbare Sher. Het is dat we een hele goede oppas hebben want anders zou ik gaan gillen 🙂 Wat ook helpt is dat we allemaal goede berichten krijgen over onze kittens bij hun nieuwe mensen.

Shabanou

Ons zorgenkindje, de 18-jaar oude Shabanou, schittert met een foto bovenaan dit blog. Deze foto is van onze vorige vakantie twee jaar geleden. Dat was echt genieten voor haar en voor ons. Ik verheug me enorm om deze lieve meid een extra fijne tijd te kunnen gaan geven. Shabanou zit nu midden in een prednicortonekuur en gelukkig is haar rabiësvaccinatie is nog geldig. Wat hebben we een mazzel dat zij met ons mee kan naar deze vakantiebestemming. Natuurlijk gaat onze lieve Polly ook gezellig mee. Op een terrasje zitten zonder ons hondenmeisje? Daar is geen lol aan. En voor de extra vakantiepret komen onze verhuisde buurtjes ook een paar dagen naar hetzelfde hotel!

31 augustus
We zijn weer teruhug!
En wat waren ze blij en wij ook!
We hebben heerlijk weer gehad maar net toen we thuis kwamen, ontving Haarlem een verfrissende stortbui. Ik liep meteen door naar de keukendeur omdat ik Sheralyn zag zitten op de plank onder het afdakje. Toen ik haar riep, keek ze mij vol ongeloof aan maar vanuit het niets kwam Sher door de stortbui heen naar me toerennen. Sheralyn koos voor de droge route via de luikjes door de schuur en cv-kast. Onze rode vriend Bashiir stond al bij mijn benen. Thuiskomen is een fantastisch onderdeel van het vakantiegebeuren!

Maar vóór dat we wegkonden…
Sher leek helemaal zoals het hoorde en kon weer normaal met iedereen mee-eten maar juist de ochtend van vertrek kreeg ze een terugval. Weer diarree en ze weer die smeerboel dat ze altijd op haar staart weet te krijgen. Dat kunnen we onze lieve buurvrouw en oppas Tineke niet aandoen. Dus een Alfadiarpilletje gegeven en weer terug op het dieetvoer. Echt iets om als baasje zelf ook buikpijn van te krijgen. Vakantie en huisdieren is geen ideale combinatie. Het meenemen van de zorgenkindjes zoals deze keer Shabanou omdat zij vanuit het niets zomaar een blaasprobleem kan krijgen (nu trouwens al heel lang niet meer gehad) en nu omdat ze midden in een cortisonenkuur zit. Die moet heel secuur gegeven worden om nare complicaties te voorkomen. Dat Polly meegaat, is vanzelfsprekend. Ons hondenkind is bijna altijd bij ons. Bij eerdere vakanties hadden we ook vaak een paar van onze dieren bij ons en uiteindelijk levert dit naast de geruststelling dat de zorg in eigen hand is en de oppas niet te zwaar belast ook hele dierbare vakantieherinneringen op.

Dierbare herinneringen
De eerste keer dat we naar het Welcome hotel in Wezel gingen, hadden we zelfs drie katten mee, de 17 jaar oude Elvira, de drie jaar jongere The Fonz en het kitten Tresca. Eesz en Pici zaten toen in een hondenpension. Dit was in Elvira’s en Fonzies laatste levensjaar, 2006. Dus bijna twintig jaar geleden. Op de eerste foto heb ik de kleine Tresca in mijn armen. Zij was ook mee omdat ze een entreactie op haar oog had. Zo’n oogje moet de eerste dagen zesmaal daags behandeld worden. Daar kan je geen oppas mee opzadelen. Elvira en Fonzie hadden een hele wisselende eetlust en hadden periodes dat er heel wat kunst- en vliegwerk aan te pas moest komen om ze aan het eten te houden. Van de terugreis kan ik me nog zo goed herinneren hoe tevreden Elvira op haar rug op het heerlijk zachte dekentje in haar mandje lag. Alsof ze op een trilbed lag. Een paar dagen later stortte ze weer in en deze keer gaf ook de dierenarts aan dat er geen redden meer aan was.

In 2006 had dit hotel glazen panelen op de balkons zodat ze ook als serres konden dienen. Fonzie en Tresca gezellig bij Huibert op bed en de laatste foto is van de drie hondenvakanties die we in Friesland hebben gehad. Toen was onze vaste vakantiekatje Sijntje. Ook vanwege haar eetlustproblemen.

Echte wandelingen maken, is niet meer mijn ding en daarom moest mijn opvouwbare scootmobieltje mee. Fietsen gaat nog wel dus ook beide fietsen en de fietskar voor Polly. We hebben een prachtige ‘gouden koets’ maar daar past dit allemaal echt niet in. We hadden dus een busje gehuurd. Dát was leuk inpakken: ik kon meenemen wat ik wilde – zoveel ruimte!
Extra leuk was het dat onze inmiddels verhuisde buurtjes Peter en Patricia zich ook vrij hadden kunnen maken en het weekend ook naar hetzelfde hotel kwamen. De eerste middag zijn we begonnen op hun terras met een drankje en een knabbeltje én de fluviatiele genoegens van het uitzicht en een luchtshow. Huibert is twee jaar geleden al gestopt met roken maar een echte goede sigaar blijft trekken. Zolang je niet inhaleert, wordt de receptor in je hersenen niet geactiveerd. Beide heren vertrokken dus een paar keer om op de kade een sigaar op te steken.

We hadden onze twee iPhones én twee oude mobieltjes én eigen wifi mee zodat er vooral voor de navigatie reserve was voor het geval het weer mis zou gaan zodra we over de grens gingen. Ook deze keer viel alles weer uit en zelfs de eigen wifi weigerde dienst over de grens maar Huiberts iPhoontje bleef wel braaf werken. Geen probleem dus. Het is dat de eigen wifi ook thuis best wel eens handig is voor de zeldzame keren dat de wifi uitvalt en voor wanneer ik op een kattenshow een spelletje wil doen want dit abonnement aanhouden voor de vakanties is weggegooid geld. Ook in het hotel was het wifi een gebrekkig gebeuren. De onze en dat van het hotel was echt behelpen. Met het lekkere weer etc. hadden we dat ook niet echt nodig.

Shock
Zondag waren we met zijn vieren in onze kamer toen we opschrokken van een hele harde dreun. Die leek vanuit de suite recht boven ons te komen. Het was maar heel eventjes en daarna hoorden we echt niets meer tot… de volgende ochtend na het ontbijt. Er werden renovatiewerkzaamheden in het hotel uitgevoerd. En hoe. Horen en zien verging ons. En het gigantische geluidsoverlast ging maar door. Zelfs tot in de avonduren. Onderhoud moet natuurlijk plaatsvinden maar sluit dan een vleugel af. Dit hotel heeft vier vleugels! Bij onze vrienden was de overlast beduidend minder maar bij navraag bleek dat er geen geschikte suite voor ons in een andere vleugel beschikbaar was. Het was goed weer dus we zijn er vandoor gegaan. Op de fiets. Meteen wat boodschappen gedaan en natuurlijk weer een terrasje gepikt. Tot onze verrassing bleek dit bij een ijscafé te horen en toen we de kaart bekeken, leek dit erg veel op de kaart van het ijscafé waar we 19 jaar geleden zodanig hebben zitten smullen dat we vooral daarom een paar jaar later weer terug naar Wezel zijn gegaan. Mogelijk was dat ijscafé van eigenaar veranderd want dat ijs was helemaal niet bijzonder. Deze was het wel! Dat vonden de wespen trouwens ook. Dat is altijd wel een dingetje voor ons. Huibert is echt allergisch voor ze. Gelukkig waren er geen hysterische mensen in de buurt want wanneer een wesp in paniek raakt door het gemep wordt juist degene die even verderop rustig zit, gestoken. Dat zou dan einde vakantie voor ons betekenen.

Op de kaart stond ook een onweerstaanbaar kinderijsje voor Angela 🙂 Die van mij met de nootjes en een fikse dosis advocaat en de tropische compositie voor Huibert van Eiscafé Venezia waren een feestje. De Duitse wespen blijken niet zo onder de indruk te zijn van onze watervernevelaartjes. Die in Haarlem geloven eerder dat die minidruppeltjes water een regenbui aankondigen waardoor ze er wel vaak voor kiezen om snel naar hun nest terug te gaan.

Tot onze opluchting bleek de overlast vanwege de renovatie de dagen daarna enorm mee te vallen. Zodanig zelfs dat je niet van overlast kon spreken. Het Grote Genieten kon dus weer plaatsvinden. Het weer werd zelfs nog mooier dan voorspeld en de temperatuur ging net niet over mijn grens. Al wen je er wel aan. Omdat ik onbeperkt kon inpakken had ik zelfs mijn klokje annex temperatuurmetertje mee en zelfs met 26 graden in de slaapkamer vond ik het nog niet te warm.

Thuis gaat bij 26 graden de airco aan. Die airco zijn ze daar – hopelijk – aan het aanleggen. Met de klimaatveranderingen zal dat ook wel moeten. Echte afkoeling ‘s nachts en ‘s morgens vroeg kan alleen als je de boel tegenover elkaar kan openzetten en laten doorwaaien. Voor de locatie, hun keuken, het uiterst aardige personeel en het hervonden ijscafé komen we echt heel graag nog voor een vijfde keer terug.
Maar toch als dierenliefhebbers genoten we het meest van de dieren. Onze superbrave Polly en Shabanou én de koeien aan de overkant. Die hebben alle ruimte en bivakkeerden heerlijk aan de oever van de rivier.

Er werd nog volop kolen en vooral vloeibaar gas aangevoerd maar die runderen aan de overkant hebben het daar fantastisch. Let op die lap aan de toren (tweede foto). Opeens wapperde die daar en opeens was hij ook weer weg. Zo kan je maar tijdens je vakantie tegen een raadsel aanlopen.
Tijdens een balkonzitting rond twaalf uur viel ons op dat ook na een half uur het nog steeds dezelfde mensen waren die voor hun vaartochtje met de RiverLady stonden te wachten. Het was een speciaal uitstapje voor ouderen met wat extra’s erbij. Alleen moesten al die mensen wel enorm afzien voor dat extraatje: meer dan een uur staan wachten bij een vrij hoge temperatuur tot deze kwetsbare mensen met hun mantelzorgers een keer aan boord mochten komen, was wel heel erg zielig. De laatste foto heb ik gemaakt nadat de boot weer teruggekomen was. Vijf uur later. Dat lijkt me voor deze groep vaargasten met een hoog rollatergehalte veel te lang.

1 september
Ik had deze blog graag nog in augustus willen afronden maar ja dat lukte niet. Zoveel te melden en dan heb ik het nog niet eens over alle nieuwtjes en foto’s van onze in de afgelopen maand verhuisde kittens. Die komen in de volgende blog, in de fotomap op Facebook en hun nestpagina hier. Daar heb ik ook een gigantische achterstand mee. Zoveel te doen 🙂
Verder over het genieten van Polly en Shabanou. Polly’s hoogste doel in het leven is het bij ons zijn en het maakt haar niet uit waar dat is. Voor Shabanou ligt dit wat anders. Zij is een heel lief en zachtaardig maar vooral door haar leeftijd van 18 jaar een kwetsbaar meisje. De reis was gelukkig geen probleem voor haar. Dat reizen is ze gewend. In haar jeugd hebben we haar daarop getraind en later is ze ook regelmatig mee op stap geweest. Omdat we in de gehuurde bus een bank voorin hadden, kon haar mandje gezellig tussen ons instaan. Riem door het hengsel en een kleedje om indien nodig haar te beschermen tegen teveel lichtinval. Dat laatste bleek niet nodig en ze had het prima naar haar zin. Ze gaf dan ook geen kik. Katten voelen zich vaak ook veiliger in een kleinere ruimte maar voor ons mensen is het leuker om de kat in een tuigje op schoot te hebben. Soms doe ik dat ook wel maar hoe ouder ik word hoe meer ik besef hoeveel riskanter dit voor de dieren is. Maar de herinneringen eraan zijn geweldig. Ooit, toen we in 1990 naar de eerste FIFe wereldshow in München gingen, hadden we de mooie Elvira bij ons. Ze was toen de dapperste nog niet maar ze gedroeg zich super. We waren met een hele groep kattenliefhebbers met verschillende rassen. Erg gezellig. Ik zie Elvira nog in haar tuigje met haar voorpootjes in de rand van het raam staand naar buiten kijken. Dat was ook leuk voor de vrachtwagenchauffeurs die we passeerden. Eerdaags gaan we ook weer naar een speciale kattenshow. Daarover meer in de volgende blog.
Terug naar onze dierlijke vakantiegangers van deze keer. Na de eerste onrust had Shabanou alles weer onder controle. Voor haar eetlust had ik een halve trucendoos mee en die hadden we ook nodig tot we bij de Aldi in Wezel een bak met haanfilethaasreepjes gescoord had: daar lustte ze wel koek van. En de rest zoals de KVV en brokjes gingen er ook goed in. We hadden een grote kattenbak en een bench voor haar meegenomen. Die bak heeft het transport niet ongeschonden overleefd en bleek ook niet in de bench te passen. Die bench was voor het geval dat er personeel in onze suite zou moeten komen. Voor die paar dagen vonden wij dat niet nodig dus overdag hing de kaart aan de deurknop. Polly kon op haar beurt die bench wel waarderen en Shabanou was als echte kat overal terug te vinden: bed, bank, stoel en balkon. Ze heeft nergens ongewenst genageld. Hoefde ook niet want we hadden natuurlijk ook een krabplankje mee 🙂

Het vijfde fotootje is een zoekplaatje: Polly had zich verstopt achter de gordijnen.
Ik heb bijna altijd wel een kleedje voor haar bij me. Meestal maakte ze daar dankbaar gebruik van. Kijk eens op de laatste foto hoe braaf ze naast onze tafel ligt.

Bij de voorbereidingen voor de vakantie hoorde ook het vachtonderhoud van onze lieve meid. Dat is heel wat meer werk dan de vachten van al onze zes Somali’s samen. Ik denk dat de meeste Somali’s hier nog nooit een klit in hun vacht hebben gehad. Zulke makkelijke vachten hebben ze. Ik kan ze ook niet al te vaak. Toevallig de afgelopen maand wel want we hadden er een paar onuitgenodigde huisdieren bij gekregen en de kittens moesten natuurlijk wel vlo-vrij naar hun nieuwe mensen kunnen gaan. Polly krijgt als er een aanwijzing voor de aanwezigheid van een vlo is een Bravectopil en die moet haar drie maanden lang beschermen tegen ongedierte. Voor de hondendag van de kynologenclub had ik haar vacht wat laten groeien maar nu was die echt te lang geworden. Dan wordt het een vieze klittenbende. Dus eerst de klitten eruit borstelen, dan in bad bij de dierenwinkel Willemsen in Vijfhuizen en daarna alles weer uitkammen, knippen en met de tondeuze nabehandelen. Deze keer gaf ik extra aandacht aan haar voetjes en al prutsende tussen de nageltjes en krulletjes zag ik ineens een hele vreemde nagel. Eentje was helemaal zo rond als een wieltje doorgegroeid en stond op het punt om in haar voetbedje te belanden. Voor het knippen van kattennageltjes draai ik mijn hand niet om maar hondennagels knippen is heel wat anders. Daar heb ik ook absoluut geen ervaring mee. Hondennagels horen te slijten door voldoende met ze te wandelen! Maar… Polly heeft al vrij lang iets aan haar gangwerk. De dierenarts heeft er al meerdere keren naar gekeken. Polly heeft er zelfs pijnmedicatie voor gekregen omdat we dachten aan artrose in haar schouder. Door al die schattige krulletjes is de verkeerde ontwikkeling van dit ene nageltje gemist. Al haar andere nagels zien er namelijk perfect uit.

Toevallig had ik wel een speciale – hele dure – nagelknipper speciaal voor honden in huis. Ooit bij onze vorige kliniek gekocht en nog helemaal ongebruikt in de verpakking. Ik durfde het niet en haalde Huibert erbij. Ik vond dat hij eerst moest oefenen met een goede nagel om te ervaren hoe deze tang werkte… Oeps. Die nagel bleek in een superconditie te zijn want het afknippen van een heel klein randje veroorzaakte een bloedbad. Polly gaf gelukkig niet aan dat het pijnlijk was. Dan hadden we ons nog schuldiger gevoeld. Maar nu al haar nageltjes weer zijn zoals het hoort, verbeelden wij ons dat zij veel beter loopt! Dat je dat als Hongaarse Pumi op de leeftijd van 15 jaar nog mag beleven!