Een prachtige datum om de eerste woorden te typen met mijn nieuwe laptop. Het gaat alleen een beetje lastig want er ligt een dolgelukkige kater op zijn rug luchtgitaar te spelen op mijn schoot voor de laptop. Vooral vaak even saven om te voorkomen dat hij wat wist.
Eigenlijk vind ik het doodeng om met de nieuwe laptop aan de gang te gaan want ik ben niet handig wanneer er iets veranderd is. Alles ziet er zo anders uit. Zonder de hulp van de onvolprezen Jan-Willem, al meer dan eens mijn redder in de nood, was het nu nog stil geweest op deze website. Omdat op mijn oude laptop bepaalde letters niet meer werkten, kon ik daar zelfs niet meer inloggen. De afgelopen tijd heb ik dat bijna dagelijks geprobeerd en iedere keer bleek dat de ‘e’ het echt niet deed en die letter zit in mijn wachtwoord. Tot afgelopen woensdag toen wij met alle pc’s van ons huishouden inclusief deze nieuwe naar Jan-Willem in Alkmaar togen. Daar bleek dat tot mijn verbazing dat er sprake was van een wonderbaarlijke genezing: alle lettertekens doen het gewoon weer. Jippie. Nu ben ik niet 100% afhankelijk van deze nieuwe, de enge waar ik de weg nog niet op kan vinden. Jan-Willem heeft al mijn foto’s en documenten overgezet en ik ga nu uitzoeken hoe ik de programma’s erop kan zetten. Het eerste begin maakt me niet vrolijk: mijn code voor Microsoft 365 wordt al niet geaccepteerd. Nu uitzoeken hoe ik Facebook, Messenger en de mail erop kan krijgen. De vorige keer heeft webmaster Victor me ermee geholpen. Vooral die Messenger heb ik nodig om mijn laatste foto’s van de kittens vanuit mijn mobiel hierin te krijgen. We zijn zo trots op ze allemaal. Ze doen het zo goed bij hun nieuwe mensen!
Facebook en Messenger kan ik dus weer gebruiken! Microsoft 365 laat op zich wachten. Maar geen stress, Jan-Willem staat paraat om me hiermee te helpen.
2 februari
Voor de uitgelichte foto heb ik nog eentje van de inmiddels uitgevlogen kittens gekozen. Ze doen het alle vier uitstekend bij hun nieuwe humane en feline familie. Mijn buikpijn, soms best wel letterlijk, over het welzijn van de kleintjes die zich maar moeten zien te redden in een vreemde omgeving, duurde deze keer ook niet lang. De meeste ‘buikpijn’ had ik over de oogprobleempjes. Ik was zo bang dat dit door mogelijk conditieverlies door wat stress weer zou kunnen opspelen. Maar gelukkig ging dit bij alle vier goed en over alle kittens houden hun mensen ons trouw op de hoogte. Frits kreeg al gauw een uitgebreide wasbeurt van zijn oom Cesar (zoon van Sher en Gio). Bobbies nieuwe vriendje is minder enthousiast over de nieuwkomer, Ozzie heeft vrij lang als enig huisdier geleefd en heeft dus meer tijd nodig, maar Bobbie amuseert zich uitstekend o.a. met de visjes en hij kan zelfs al pianospelen. De grootste van het nest, Frederick, hadden we al naar zijn nieuwe mens en feline vriendjes gebracht toen de oude laptop nog werkte en het bericht en de foto’s daarvan staan in de blog met de titel ‘Einde’. Als laatste verliet Felicia het nest en voor haar zou de integratie het lastigs kunnen zijn omdat zij in een cattery komt waar ook een moederpoes met kittens in de huiskamer bivakkeert. Guido en Iryna hebben dit stap voor stap goed begeleidt en binnen de kortste keren liep onze kleine meid met haar prachtige lange staart in top door de woonkamer. Via een luikje kan ze in een serre komen die toegang geeft tot een buitenren en allerlei leuke dingen voor katten, zoals een kattenwiel. Al tijdens haar tweede dag daar, stapte de knappe meid daar op. Ik ga proberen de schattige videootjes van de kittens hier te plaatsen.
Bobbie in Amsterdam bij Sabine en Remco, kennismakend met de visjes, aan de maaltijd met Ozzie en even bijkomend van zijn expeditie in het nieuwe huis bij mij.
Frits woont nu bij Florence en Robin in Limburg. Na het overlijden van hun zilveren kater Victor bleef Cesar {zoon van Sher en Gio) alleen over. Hij was zo blij met zijn nieuwe vriendje. Binnen de kortste keren speelden ze al samen en kreeg de kleine Frits een fikse wasbeurt.
Felicia moest de langste reis maken en daarom had ik haar getraind aan het dragen van een halsbandje én een tuigje. Dubbelop want alleen een tuigje vind ik onbetrouwbaar. Een dier dat in paniek raakt, wurmt zich daar heel snel uit. De lange reis verliep super relaxt, Felicia gedroeg zich voorbeeldig en kon zelfs een tijdlang gezellig bij me op schoot zitten. De integratie bij Guido en Iryna verliep ook heel goed. Alle dieren zijn heel lief voor haar, de eerste was de lieve Ellie, dochter van de hier bekende Gio, en zelfs het moederpoesje met een nestje in de huiskamer deed niet moeilijk. Het kattenwiel in de serre probeerde Felicia al de volgende dag uit.
Heel jammer maar het lukt me niet meer om videootjes in kolommen te plaatsen en ik heb juist zoveel en zulke leuke videootjes van ze gekregen. Van een pianospelende Bobbie, een woest spelende Frederick met een interactieve kreeft, wasbeurten van de kleintjes door hun volwassen vriendjes tot Felicia in het kattenwiel. Van sommige filmpjes heb ik een stil als kiekje geplaatst.
Einde
De titel ‘Einde’ van de vorige blog had ik om meerdere redenen gekozen, einde van het jaar, einde van de tijd die we zouden doorbrengen met de kittens, mogelijk einde van bepaalde oorlogen. Dat de laptop aan zijn einde zou gaan komen, kwam als een verrassing en tot mijn schrik waren er heel wat mensen die het niet voor onmogelijk hielden dat er een einde aan onze cattery zou gaan komen. Gelukkig nog niet, al is dat einde wel in zicht.
Zoals ik me de laatste maanden voelde, zo’n grote beperking door mijn hartfunctie, al hartkramp bij het lopen van vijftig meter of een keer een trap, maakte ons niet blij. Mijn cardioloog vond ook dat er iets moest gaan veranderen en na een scan in januari werd bedacht dat een extra pilletje mij zou kunnen helpen. Ik moest wel alert zijn op een van de mogelijke bijwerkingen, te lage bloeddruk. Daar heb ik inderdaad ervaring mee. Dat kan lelijk uit de hand lopen. Ik heb een metertje dus bij duizeligheden kan ik dit even checken en bij twijfel niet op de fiets óf het helmpje opzetten.
Het is zo onlogisch: ik heb minder moeite om me te verplaatsen in een scootmobiel of soms een rollator te gebruiken dan het opzetten van een fietshelm terwijl ik weet dat een ongelukkige val met de fiets het einde kan betekenen van een redelijk gezond en onafhankelijk leven. Als het kabinet nu eens wat zou beslissen hierover (of over de vuurwerkellende) en iedereen op een elektrische fiets een helm zou moeten dragen, ben ik de eerste.
Deze blog heet niet voor niets ‘Wonderbaarlijke Genezing’ want al na drie pilletjes kreeg ik een grotere actieradius en energie. Ik heb meteen Polly uitgeborsteld en haar kopje en kontje bijgeknipt. Alleen toen ik daarna onder de douche stapte en mijn haren waste, bleek er tot mijn schrik erg veel haar in het putje te zitten… Dat heb ik eerder gehad; extreme haaruitval door medicatie. De eerste keer in 2009 kon het worden verminderd door een ander soort te krijgen. De tweede keer deed ik als vrijwilliger mee aan een onderzoek en wisten we niet of ik het echte medicijn of de placebo had. Ik heb de periode niet volgemaakt: ik hield geen haar meer over en na de stop was het haarverlies direct voorbij. Ik had dus overduidelijk niet de placebo maar mijn volle dos heb ik nooit meer teruggekregen. Ik heb nu een hele dure kapper om het nog wat te laten lijken 😉
3 februari
Vanmorgen heb ik de ongewenste bijwerking van de Amlodipine gemeld bij een medewerker van de polikliniek en vanmiddag kreeg ik al bericht dat de cardioloog me een vervangend middel gaat voorschrijven. Het bleek een hele zeldzame maar wel bekende bijwerking te zijn. Wat fijn dat dit zo snel geregeld kon worden.
Ik had, echt had!, al zeker drie maanden erg veel pijn in een vinger. Kennelijk was die overbelast geraakt want de vinger ernaast, natuurlijk van mijn voorkeurshand, heeft al jaren een blessure en is ooit gerepareerd door er een schroef in te zetten. Ik ben bij een fysiotherapeut gespecialiseerd in handproblemen geweest en zij raadde me een soort beugeltje aan en ik kreeg een lijstje met oefeningen mee. De diagnose was trouwens artritis. Als je daarvoor bij Thuisarts.nl kijkt, word je er niet vrolijk van.
Ik heb de eerste dagen keurig gedaan wat moest maar omdat de pijn, ook ‘s nachts in rust, alleen maar erger werd, zag ik er op een ochtend zo tegenop om die pijnlijke oefeningen te gaan doen, dat ik er mee gestopt ben. Ik had toen ook geen pijn en was daar erg blij mee. Ik had al een afspraak bij de huisarts staan want die wist nog niet dat ik naar de fysio was geweest. Zij raadde me een ergotherapeut aan: die heeft straks niets meer te doen door deze wonderbaarlijke genezing. Ik zeg die afspraak niet af want ik denk dat ik wel wat tips kan gebruiken. Ik heb ook een afspraak bij de chirurg om de schroef uit mijn wijsvinger te halen. Dan wordt die vast minder pijnlijk wat een nieuwe overbelasting kan gaan voorkomen. Zeker als dierenverzorgster heb je je handen echt nodig. Alleen al bij het geven van een pilletje of het kammen.
Kismet (4-8-2010) en Plumeau (26-9-2010)
De foto’s hierboven van Kismet en Plumeau, twee zonen van Jack met onze moederpoezen van weleer, Anches en Tresca, staan hier om een hele verdrietige reden: ze zijn onlangs binnen veertien dagen na elkaar overleden.
Hein en Patrizia hadden al eens via ons een te herplaatsen Belgisch zwerfAbessijntje geadopteerd en daarna kwam de lieve Praantje, een dochter van Juultje en Rooster, bij hen wonen. Daar kon later nog wel een gezellige Somalikater bij. Toen zij hier op bezoek kwamen, moesten ze kiezen uit Kismet en Plumeau. Die katertjes maakten het hen met hun gedrag de keuze totaal onmogelijk.
Bij ons laatste nest hebben de kittens ons ook weer verbaasd doen staan door overduidelijk hun nieuwe mensen uit te kiezen. Kismet en Plumeau maakten tijdens het bezoek van Hein en Patrizia met hun gedrag, door over en weer een achterpoot over elkaars lijfje te leggen, duidelijk dat zij absoluut samen wilden blijven: dat is ze dus gelukt. Toen en nu dus ook.
Hein en Patrizia hebben een stukje over hun jongens geschreven en ik heb dat van Kismet bij hun vader Jack en het stukje van Plumeau bij zijn moeder Tresca gezet.
Vorige week vrijdag zagen we de eerste aanwijzingen dat LeeLoo krols aan het worden was. Ze mocht dus meteen niet meer bij haar grote vriend Bodiir. Ondanks het feit dat wij heel graag een nest van dit stel willen. Heel zielig voor ze en de reden van uitstel was zelfs niet in hun belang: wij hebben kaartjes voor een concert en daar willen we samen met schoonzus Nelleke en zwager Nico (van Tinka en eerder Kala Kalindi) naar toe. Als er dan een poes zou kunnen bevallen of pas bevallen is, ben ik de deur niet uit te branden. Een rekensommetje leerde dat ze vanaf maandagochtend aan de slag mochten. Dat deden ze dan ook; luid en duidelijk en niet alleen dat. Hier en daar werd er door beiden ‘geurmerken’ geplaatst. Ik had het er druk mee. En Polly ook. Zij voelt zich als Hongaars herdershondje verantwoordelijk voor de rust in haar kudde en dat gekrijs en dat gegrom en geblaas erna mag dus van haar niet. Iedere keer probeerde ik Polly tijdig op te vangen zodat ze het de tortelduifjes niet onnodig moeilijk maakte. Vanmorgen heb ik nog één keer een dekking gehoord. Toen zat het stel in de kattenkamer en of ze daarna nog bezig zijn geweest, weet ik niet want wij hadden een afspraak bij de tandarts.
Het innige stel mocht eindelijk aan de slag. Het waren zware dagen voor dier en mens. Arme LeeLoo is nu zo moe dat ze al de hele dag bovenin de klimboom ligt. Ze heeft even pauze genomen toen er heerlijke rauwe kippennekjes geserveerd werden en daarna dook ze weer in haar mandje. Bodiir had nog voldoende energie om lekker bij mij op schoot te tutten. Nu ligt hij op een stoel van de eethoek. Blij toe voor mij want zo’n flinke kater op schoot en een laptop, ook al staat hij op een drager, is best onhandig.
Terwijl ik in de auto bij Polly wachtte tot Huibert ook klaar was bij de tandarts, ging ik weer aan de slag met de display voor radio en navigatie. Dat werkt zelfs na twee jaar nog steeds niet. Kregen we toch weer een geval van een wonderbaarlijke genezing! Die display was één groot drama. Radio Noord-Holland was zelfs maar in een deel van onze provincie te ontvangen. De display is niet origineel voor onze auto dus aan de gebruiksaanwijzing {absurd dik boekwerk) heb je niets. In de garage hebben ze weleens met ons meegedacht maar het probleem was dat wanneer je de boel draaiende had dat het er na een paar kilometer weer mee stopte of dat je na iedere motorstop alles weer opnieuw moest instellen. Het bleek dat die eerste display niet goed was en toen we een nieuwe kregen, had ik hem tot onze grote vreugde meteen aan de praat. Een goed stukje muziek en navigatie zijn toch wel zaken die bijdragen aan een prettige autorit. Alleen was die vreugde van korte duur. Die Lenovo in deze auto is geen goede combinatie.
Alleen gebeurde er onlangs na poging 88 iets nieuws: iedere keer wanneer ik instapte, ging na een tijdje de radio uit… Dat bleek door mijn mobieltje te komen. Kennelijk was er een ongevraagde connectie. Ik deed maar weer een poging om een goede zender te ontvangen en hoera, ik kon een zender via een app aan de praat krijgen. Zelfs de navigatie kon er gelijktijdig bij draaien en na een motorstop deed alles het ook nog! Heel bijzonder. Jippie, na twee jaar gemodder eindelijk weer eens muziek naar onze smaak tijdens lange ritten. En net als de dekking van Leeloo, ook nog in de juiste week: Radio 5 draait nu vooral evergreens uit de jaren zestig. Voor ons oudjes is dat een cadeautje.