In het vorige blog, die vóór die over de wereldshow, over de kittens heb ik wat later nog de chipnummers geplaatst. Ze staan nu ook in de database voor de Somali en hun stambomen zijn al binnen. Ik heb echt stapels foto’s. Maar goed dat ze digitaal zijn want anders zou ons huis uitpuilen.
Dit weekend werden de kittens al weer twaalf weken oud. Zucht… tijd om ze te laten vaccineren en als alles gaat zoals het hoort, vliegen ze uit. Gelukkig voor ons en mama Elfie – en de anderen die net zo gek op ze zijn – blijft Tinka nog wat langer en vanmiddag is besloten dat Oliver ook wat langer blijft omdat zijn a.s. vrouwtje eerdaags gaat verhuizen. Wat is dit leuk!!
Vanwege hun verweekdag mochten ze even laten zien waar ze hun eten hebben gelaten. Hun gewichten:
Baldr – 1710; Tinka – 1440; Oliver – 1684 en Murphy 1670. Echt keurige gewichten. Vooral wanneer je je realiseert dat de verenigingen voorschrijven dat een kitten pas overgedragen mag worden wanneer het met dertien weken minstens één kilo weegt… Vuistregel voor mij is per levensweek het geboortegewicht verdubbelen en dan kom je zelfs met een Somali makkelijk boven de kilo uit. Met kittens die minder wegen, is wat aan de hand.
Over hun eten. Er verdwijnen complete rauwe kippennekken in hun maagjes. Eerder blieften ze het rauwe rundvlees niet en moest ik list en bedrog toepassen om ze het wel te laten eten. Inmiddels hebben ze hun vergissing ingezien en eten ze het wel. Hacheevlees was een paar keer in de aanbieding en die dikke stukken waren een groot succes. Lams-/schapenhart krijgen ze hier vaker, evenals alle soorten kippenvlees al dan niet met bot en verschillende soorten vis. Voor hun nieuwe eigenaren ga ik een overzichtje maken van de verschillende maaltijdjes zoals ze die hier krijgen. De brokjes zijn nog geen succes. Tot mijn verbazing eten de zwartzilvertjes ze wel maar de kleurlingetjes, het sorrelzilveren katertje Oliver en het wildkleurtje Murphy, vinden nog steeds dat ze het heel goed zonder brokjes kunnen stellen. Alleen wanneer ik de brokjes even overgiet met heet water en opleuk door er wat makreelfilet of iets uit een blik of kuipje door prak, eten ze het. Het andere droogvoer wat ze wel allemaal goed eten is de zelf-gedroogde kip. Ik kon laatst een aanbieding dijbeenfilet op de kop tikken en dat vlees hebben we gedroogd. Ik wist dat dit een vettere vleessoort is maar met het drogen viel op dat het inderdaad stukken vetter was. Maar lekker dat ze het vonden! Huibert had het ook wat dikker gesneden zodat ze er een goede kluif aan hadden.
Anderhalve week geleden waren we met ze naar de dierenarts geweest. Niet voor een vaccinatie maar voor de chip. Wij zijn ervan overtuigd dat de vaccinaties op de leeftijd van negen weken bij kittens die nog voldoende moedermelk krijgen niet goed kunnen aanslaan en juist het immuunsysteem ontregelen en ook verhinderen dat de vaccinatie op de leeftijd van twaalf weken de gewenste bescherming kan geven. Dat er zo weinig sterfgevallen zijn door kattenziekte komt vooral omdat de meeste opgroeiende katten er niet mee in aanraking komen. Maar een andere fokker heeft me ooit verteld over een reeks sterfgevallen aan deze ziekte bij kittens die met negen en twaalf weken gevaccineerd waren!
Terug naar de chips. Dit ging toch wel zo goed. Hoe jonger ze zijn, hun soepeler hun huidjes, tel daarbij de steeds verbeterende techniek en de ervaring van de dierenartsen en niemand hoeft meer buikpijn te krijgen van deze behandeling. Twee van de kittens gaven niets eens aan dat ze wat voelden en twee gaven slechts een klein piepje. Het was dus eigenlijk een feestje voor alle betrokkenen. De kittens gedroegen zich wel erg opvallend relaxt – wat bleek; de dierenarts had voor ons een hele angstige kat behandeld en daarom de behandelkamer met Pet Remedy behandeld. Ik kende dit nog niet. Voor dieren in een echte moeilijke situatie kan je zelfs plug-in verstuivers erbij nemen. Ik wil dit gaan gebruiken wanneer ik Elfie en Jack weer met elkaar wil leren omgaan. Met Maverick en Orchid gaat het al weer zo goed dat die gewoon tussen de kittens en Elfie kunnen rondlopen. Heel fijn dat zij niet meer geruild hoeven te worden wanneer Elfie beneden komt.
Onze dierenarts kijkt de kittens altijd grondig na en deed ook gewoontegetrouw de vlooientest. Laat ze bij het vierde kitten toch een paar vlooienpoepjes én een heus vlootje vinden!! Bij de Kleine Kokette KaTinka… Alle alarmbellen gingen af. Dát willen we niet. De timing was ook geen feest; slechts een paar dagen voordat ik met drie katten zou deelnemen aan de wereldtentoonstelling. Met een vlo op je kat kom je er echt niet in. Dat werd dus stofzuigen en dieren behandelen. We hadden de mazzel dat deze nieuwe vlo van een familie afstamt die nog niet voor Strongholt resistent was en we hebben we geen tweede vlo kunnen vinden. Eerdaags iedereen even checken om te beslissen of een nabehandeling met Strongholt en/of dat middel waar vlooien onvruchtbaar van worden nodig is.
Waar we wel tegenaan liepen was dat niet ieder kitten stoïcijns bleek te zijn voor het lawaai van de stofzuiger. Dit is ons eerste nestje na het overlijden van onze grote witte hond en in haar tijd was het echt niet overdreven om twee keer per dag even te stofzuigen. We, lees ik ;-), zijn dus nu druk bezig om de stofzuigertraining in te halen. Af en toe dat ding alleen maar even aanzetten terwijl we met de kitten iets leuks doen. Toen ik hem vanmiddag nog even aanzette, werd er al niet eens meer met een oortje gedraaid. Ik heb twee toepasselijke filmpjes op dit gebied. Eentje van Simon’s Cat en een oudje van een eerder nestje. Ik vind dat de links in de publicatieversie slecht zichtbaar zijn. Je moet dus klikken op de woorden ‘Simon’s Cat’ en ‘eerder nestje’. Wel even het geluid aanzetten want de stofzuiger zelf komt nauwelijks in zicht. Toevallig is dit ook een T-nestje (uit 2008, het laatste nestje van Nieckje en Maverick).
De lieve Meefman geeft op dit moment dat ik dit schrijf zijn nakomelingen in de vijfde generatie een wasbeurt). Zijn zilveren zoon Tamaran kwam bij Silvia Scheen te wonen en ik ben haar zo dankbaar dat zij hem een aantal nestjes heeft laten verwekken. Op het filmpje zie je ook dat de kittens totaal geen krimp geven en dat hun moeder Nieckje op de stoel erbij er ook niet van opkijkt. Dit moeten we dus ook bereiken bij deze kittens!
Een aantal weken geleden schrok Baldr verschrikkelijk toen hij achter in de keuken was en zijn moeder net door het kattenluikje binnenkwam. Met zijn kattenverstandje werd hij geconfronteerd met een kat die opeens uit een deur stak. Zo denkt hij er gelukkig al lang niet meer over – hij én de anderen hebben ontdekt dat er een hele interessante wereld achter die luikjes te vinden is. Beneden komen ze dan eerst bij de échte kattenbakken met silicavulling, die hebben nu ook hun voorkeur, en dan een hele spannende tunnel die uitkomt in een kattenparadijs. Boven is er ook iets soortelijks alleen zonder een laag beukenblaadjes. Dit betekent dus wel dat we wel moeten bijhouden waar ze uithangen. Met hun royale vachtjes zijn temperatuursschommelingen geen probleem voor ze maar ze zijn nog te kwetsbaar om zonder toezicht al te lang buiten te zijn.
Vandaag deed Huibert een poging om al die beukenblaadjes van de beuk van de buren op te ruimen. Zakken vol zijn er weer naar de container afgevoerd. Onze achterburen zouden wel eens wat aan het onderhoud van deze boom mogen doen. De overlast is wel heel erg groot maar helaas gaven ze al ‘niet thuis’ toen ik voorzichtig over de klimop begon. Dat heeft Huibert zelf maar weer gedaan; weer zakken vol troep. ‘Elk nadeel heb ze voordeel’; de kittens vonden het erg leuk om Huibert te helpen.
In deze blog staan vnl. foto’s van rond 23 oktober. In de volgende ga ik verder in de tijd.