Daar moesten we natuurlijk naar toe. Ieder jaar wordt deze show ergens in de wereld gehouden en dat hij dit jaar in Nederland was, was een buitenkansje. Nederland was nog lang niet aan de beurt maar Hongarije viel uit en de tentoonstellingscommissie van mijn verening, Felikat, was zo dapper in te springen. In 1990 zijn we naar de allereerste FIFe-wereldshow geweest. Die was toen in München en we gingen met een bus vol enthousiaste kattenliefhebbers. Ik bewaar de dierbaarste herinneringen aan dat weekend. Onze showpoes in die tijd was de geweldig mooie Elvira en het scheelde maar een haartje of zij had die titel, amper anderhalf jaar oud, kunnen winnen. De kater die zij namelijk had verslagen met de Best-in-Variëteit werd in zijn klasse wereldkampioen. Het gaat op kattenshows anders dan op hondenshows; daar is de titel voor de beste van de teven en de reuen. Bij katten moeten de dieren concurreren met andere rassen. Elvira kwam o.a. uit tegen een prachtige witte Turkse Angora en die werd naderhand ook welverdiend wereldkampioen.
Het jaar daarna werd de wereldshow weer in Europa redelijk dichtbij georganiseerd, in Luxemburg. Daar waren we natuurlijk ook. Elf jaar geleden werd hij in Nederland gehouden. In Maastricht. Aan deze show, de gebeurtenissen, het gedrag van onze dieren, de ontmoetingen met andere Somalivrienden, bewaar ik ook de dierbaarste herinneringen. Held van deze show was The Fonz (geb. in 1992), toen al een heer op leeftijd; bijna 15 jaar oud. Hij vond het heerlijk, al die menselijke aandacht op show. Hij ging vooral voor die van kinderen.
We showen wel vaker oudere dieren. Het gaat ons niet zo zeer om het winnen maar meer om ons ras te presenteren zodat kattenliefhebbers ons ras kunnen leren kennen en met het alleen showen van de jonge strakke dieren krijgen de mensen geen volledig beeld. Voor het beste beeld van hoe de dieren van een ras zijn, moet je natuurlijk ook bij de mensen thuis komen kijken (wanneer er geen kittens zijn want dan komt er geen mens amper meer verder dan de oh’s en ah’s).
Ik hoopte dat er buitenlandse zilver Somalifokkers zouden zijn en het was best wel even een teleurstelling dat zij er niet waren. Ook was ik niet enthousiast over de indeling in landenteams. Zo’n wereldshow is dé gelegenheid om andere fokkers te kunnen ontmoeten. Maar… we raakten in gesprek met een dame die met haar vrienden was meegekomen met wie we al bevriend waren op Facebook en tot ieders vreugde bleek dat alle drie veteraankatten die wij mee hadden in de stamboom van haar fokpoesje zaten. Dit was een onverwachte bonus. Haar vreugde om drie voorouders van haar zilver Somali life te kunnen zien, was haast euforisch te noemen. Met de handige mobieltjes konden we zo in de stambomendatabase opzoeken hoe de familierelaties in elkaar zaten. De drie voorouders van haar in België geboren Nanu-Emuishéré’s Royal Ruby zijn in volgorde van hun leeftijd de zwartzilveren kater Maverick of Timbavati van elf, het zwartzilveren poesje Silfescian Shabanou Raiza van tien en de benjamin van ons showtrio, de sorrelzilver kater Van Doekosjka’s Spring Jumper, Jack, van acht jaar.
Inmiddels stromen de foto’s binnen. Echt zo leuk!
En terecht want zij was dé showklapper van de Somali op deze show. Als enige Somali werd zij genomineerd.
Probleem van de nominatie was wel dat ik weet dat ShabShab de dapperste niet is. Ik ken mijn meisje. Een Maverick ‘vreet’ alle soorten menselijke aandacht, Jack zou het ook heel goed aankunnen maar Shabanou is anders. Ik had gelukkig alle tijd om erover na te denken. Als ik haar er voor zou terugtrekken zou er geen Somali op het podium komen en ons ras is al zo onbekend… Uiteindelijk besloot ik dus om haar wel mee te laten doen aan de Best-in-Show. Dit verliep ook uitstekend. Ik had de steward uitgelegd dat haar welzijn en comfort belangrijker was dan de presentatie. Er waren grote videowalls en via de camera kwam haar schattige gezichtje met haar grote sprekende ogen meer dan eens metersgroot in beeld.
Werkelijk lumineus was de aanpak van de showorganisatie. De BIS-verkiezing was in een aparte zaal en na de keuring, tijdens het stemmen door de keurmeesters, werden de katten weggebracht zodat ze geen stress zouden oplopen wanneer overenthousiaste mensen – begrijpelijk want er konden maar 26 van de 1700 katten de WW- titel behalen – al gillend en joelend hun vreugde uitten over een nieuwe wereldkampioen. Even later kon ik dus mijn Shabanou weer ‘ongeschonden’ – ik vind het maar niets om mijn dieren aan anderen af te geven – in mijn armen sluiten.
Deze wereldshow was vast een van de grootste kattententoonstellingen ever en dit was organisatorisch een hoogstandje. De showorganisatie had vanaf dag een natuurlijk al de handicap dat zij veel minder tijd hadden dan anders omdat ze de show overnamen van een ander land en er ging helaas het nodige mis. Ik vind dit vooral vreselijk voor al die hard werkende vrijwilligers want ik als exposant had er amper weet van. Voor elk probleem is met een beetje goede wil wel een oplossing te vinden. Maar wanneer er iets mis gaat, komt de wet van Murphy vaak in werking en het was echt hilarisch dat het het licht in de hal waar de BIS werd gehouden, uitviel. Het was blijkbaar net gebeurd toen ik binnenkwam en ik dacht even dat er een of ander Halloweenachtig evenement aan de gang was.
En nu zijn we dus aan het nagenieten. Via Messenger en Facebook hebben we contact met de mensen die we daar ontmoet hebben. Zo leuk dat we elkaar beter hebben leren kennen (en daar gaan we natuurlijk mee verder)!