Het nieuws achterstevoren. Wij hadden dit weekend een familiefeestje in Zuid-Nederland en vanwege de afstand hadden we een hotelletje geboekt. Het dichtstbijzijnde hotel viel af want daar waren geen honden welkom. Ze weten niet wat ze gemist hebben! Het leukste hondje van heel de wereld en omstreken. In het Golden Tulip waren hondjes tot 15 kilo wel welkom. Ik heb een extra rondje met Polly gefietst in de hoop dat die paar onsjes extra niet zouden opvallen. Het is gebruikelijk dat je per huisdier wat meer betaalt. Niet echt leuk maar er zijn ergere dingen. Maar nu waren we echt blij verrast: ze hadden helemaal een hondenhoekje voor Polly gecreëerd. Echt heel leuk. Natuurlijk poseerde Polly even voor een foto op haar kussen te midden van het welkomstbriefje met kluifjes en andere hondenbenodigdheden. Toen we na het feest, Polly was natuurlijk mee, weer terugkwamen en ons installeerden voor de nacht, dacht Polly na zoveel gezelligheid dat zij nu ook wel op bed mocht. Na een ‘uh, uh’ van mij sprong ze er meteen vanaf maar ging zonder een aarzeling door naar de comfortabele bank. Weer had ik een ‘uh, uh’ voor haar en ze sprong weer even snel en enthousiast van de bank af. Ze liep door naar haar kussen, plofte daar neer en lag daar nog toen we de volgende ochtend wakker werden. Zo’n braaf hondje. Ze ziet er nu niet op haar voordeligst uit na haar recente knipbeurt en er zijn nog een paar ontsnapte krulletjes maar ze is nu wel voorjaarsklaar. Van het voorjaar hebben wij vorige week al optimaal genoten. We moesten wat in de stad kopen en startten deze onderneming met een lunch op een terrasje en nadat we geslaagd waren, hebben we er nog maar eentje geprobeerd. We hadden er precies de meest ideale dag voor uitgezocht.
Maar niet alles was een zonnig gebeuren de laatste tijd. We hebben veel stress gehad vanwege de ingreep bij Huibert. Een aantal weken eerder was die tot onze grote verbazing en teleurstelling mislukt en 9 maart werd er een nieuwe poging gedaan. Ik had me nog nooit echt druk gemaakt over een ingreep van dit soort. Ik ben zelf al zo vaak gekatheteriseerd geweest (ook omdat ik meedeed aan een bepaald onderzoek en dus geen ziekteverschijnselen had) maar deze keer bij Huibert was ik flink in de stress geschoten. Maar gelukkig is alles helemaal goed verlopen en zei de cardioloog dat hij het een leuke klus vond. Op 3 april gaan ze de andere plekjes aanpakken en ondanks dat ik er nu weer alle vertrouwen in heb, staan alle fokplannen hier nu nog op hold. Dit is trouwens niet de enige reden. Tot mijn schrik was Elfie dinsdag, nu bijna twee weken geleden, helemaal haar koppie kwijt. Zij was samen met Sher een hele tijd bij me boven aan het dollen en helpen met bedden verschonen, wasgoed opvouwen, echt alles was supergezellig tot ze opeens ‘mumsels’ zag in iedere zilver die ze maar tegenkwam. Het begrip mumsel, iets angstaanjagends, komt van onze Silvie van vroeger. Zij kon ook wanneer ze te lang te intensief aan het knuffelen en spinnen met andere katten was geweest opeens mumsels zien in de honden. Silvie had een problematische jeugd gehad, we mochten haar ook met toestemming van de vereniging bij de mensen waar ze geboren was, weghalen, maar van Elfie kan je niet zeggen dat zij een slechte jeugd heeft gehad. Maar ze is wel een keer hevig geschrokken geweest en ik denk dat die gebeurtenis de basis is van haar invulling van het begrip mumsel. Bij haar zijn het de zilvertjes omdat ze ooit van Shabanou geschrokken is geweest en haar in haar hart nog steeds eng vindt. De bui van Elfie duurde maar een paar uur en in niets was daarna nog te merken dat ze nog mumsels zag maar ik zag mijn geest al dwalen: weer een poesje moeten herplaatsen? Als ze namelijk in deze bui blijft steken, is het niet leuk om haar hier een nestje te laten grootbrengen. Een moederpoes is super beschermend ten opzichte van haar kittens en dan moet ze geen spoken zien daar waar ze niet zijn. Voorlopig nemen we dus nog even de tijd om te kijken hoe zij zich verder ontwikkelt. Het wachten op kittens duurt dus helaas nog wat langer.
Onze superlieve, ongelooflijke empathische Orchid is onlangs weer overgrootmoeder geworden – ze heeft maar twee nakomelingen en alleen met haar dochtertje Unagh is gefokt – en het poesje dat bij de fokkers mag blijven wordt naar haar vernoemd. Tijdens die stressdag toen Huibert geholpen werd, toonde Orchid zich ook weer van haar beste kant en een paar dagen geleden nadat ik gezegd had dat ik haar niet zo aanwezig vond, haalde ze per direct haar schade in door weer te helpen met krantlezen en met het baasje te knuffelen. Alsof ze me gehoord had. Maar terug naar Orry’s nakomelingen. Bij de mensen die haar dochtertje Unagh hebben, lopen nu al meerdere generaties Orry-nakomelingen rond én ze hebben nu zelfs twee nestjes. De vader is een zilver Abessijn en alle kittens zijn dus Abessijn-variantjes. Deze katjes zien eruit als Abessijnen, hebben dus het korte haar maar genetisch hebben ze veel Somali-eigenschappen. Ga eens kijken op de blogs die Hilda over haar nestjes bijhoudt. Het jongste nestje van Hielke: http://sadeevonwarjohielke.blogspot.nl/2017/03/vandaag-2-weken-ouden-al-echte-poesjes.html?spref=fb en het nestje van Layka dat nu al zes weken oud is: http://sadeevonwarjolayka.blogspot.nl/2017/03/de-grote-poezen-wereld.html?spref=fb.