We maken ons al een hele tijd zorgen om Orchid. We denken dat ze last van haar maag heeft maar de verschijnselen zijn vaag en er is geen test mogelijk zonder haar veel narigheid te bezorgen. Ze mag nooit te enthousiast eten want dan kan je er op wachten dat ze haar eten weer uitspuugt. Maar dit hebben we al aardig onder controle. Eerst een hapje tijdens het klaarmaken, dan gewoon en tussendoor ook vaak kleinigheidjes om te voorkomen dat ze te hongerig wordt. Wat ook een hele vreemde gewoonte is, is dat ze aan het eind van de middag en steeds vaker ook hele avonden onrustig over de vensterbank heen en weer loopt. Ik heb aan de dierenarts om maagmedicatie gevraagd om uit te testen of er inderdaad een maagprobleem speelt. Het middel dat het meest geschikt was om uit te proberen is, heet Sucralfaat/ulcogant. Het is een vloeistof bedoeld voor honden en het zou niet echt lekker smaken. Over het eten van een kat doen, is dus geen optie en ook het geven via een spuitje is dan niet echt leuk. Ooit moest ik Sijntje een middel geven waar het arme dier enorm van ging speekselen. Niet voor herhaling vatbaar dus. Dit probleem heb ik toen opgelost door het middel in een capsule te doen. Dat doe ik nu dus ook met de Sucralfaat. Maar dit is wel even wat meer. Mijn oude voorraad capsules kan ik er niet voor gebruiken, die zijn veel te klein. Ik gooi de grote capsules van een vitaminepreparaat voor mezelf leeg en vul die met de vloeistof. Een heel gedoe: eerst de vloeistof uit de sachet in een eierdopje, dan opzuigen met een spuitje, drie capsules vullen en dan gauw geven want deze capsules worden zacht door een vloeistof. Gelukkig houdt Orchid zich keurig aan en slikt ze die grote dingen heel makkelijk door. Ik wikkel haar in een grote handdoek en strijk over haar keeltje om het slikken makkelijker te maken. Daarna krijgt ze iets lekkers om het leuk te houden.
We zijn er nog niet maar ik mag al wel concluderen dat Orchid wat meer ontspannen is. Ze maakt ook veel meer slaapuren. Je zou bijna gaan denken dat er iets rustgevends in dat maagmiddel zit. Maar dat zit er echt niet in. Eigenlijk had ik gehoopt dat ik voor haar andere maagmedicatie kon uitproberen. Iets dat The Fonz in een grijs verleden voor zijn maag had gekregen. Dat was een humaan middel, omgerekend naar het gewicht van een kat en door een apotheek voor de dierenarts in capsules gedaan. Ik ben blij met de meer dan lichte afname van haar onrustige gedrag maar het klaarmaken en toedienen van dit middel is geen feest. Ik heb liever een poeder in een kleine capsule, een minder vieze vloeistof of een pilletje. Inmiddels zijn we een aantal dagen verder: helemaal zeker van mijn zaak ben ik niet maar ik ga er wel nog wat langer mee door. Het gedoe met de capsules hoeft niet meer. Ik heb het geproefd en omdat het niet echt vies is, kan ik het rechtstreeks in haar bekje spuiten. Het was ook maar goed dat die capsules meteen oplosten want dit spul moet een beschermlaagje over haar maagwand aanbrengen en verpakt in een slecht oplosbare capsule kan het niet werken. Een alternatief via de Falculteit van Utrecht is ook niet mogelijk voor ons en de andere maagmedicatie op basis van maagzuurremmers heeft ze waarschijnlijk ook niet nodig (en daar eenmaal mee begonnen, kan je er niet meer mee stoppen).
Nieuwe aanrechttoerist
Dit jaar had een gedenkwaardige start voor de kleine Tinka. Ze was nog nooit op het aanrecht gesprongen en ondernam ook geen pogingen anders dan het zachtjes om mijn enkel slaan van haar voorpootjes. Dit deed ze zo schattig dat ik haar af en toe optilde en op het aanrecht of de werkblad aan de andere kant zette. Daar staat de nieuwe waterfontein en zij is eigenlijk de enige die er wat mee doet. Ze had al eerder ontdekt hoe ze op dit hogere werkblad kon komen; dat deed ze naar goed voorbeeld van de andere katten al via de afvalbak maar het aanrecht bleek Tinka-vrij. Tot afgelopen week dus. In één sprong, trefzeker stond ze erop. Ik ben benieuwd of ze net als haar moeder altijd diezelfde plek blijft gebruiken. Het maakt Tinka niet uit – ze springt vanaf elk plekje. Bij Elfie lukte het ooit een keertje helemaal rechts en dat plekje is het gewoon voor haar. Tante Sher is een hele andere springster: die sprong al op het aanrecht toen ze nog maar net drie maanden oud was. Wel familie maar totaal anders dus.
Het apporteren zit blijkbaar het T-nest in de genen (via opa Bashiir?) en Tinka heeft het er druk mee. Het liefst springt ze met het balletje in haar bekje op mijn benen wanneer ik in mijn relaxstoel zit met mijn laptop op schoot en geeft ze het balletje aan over de klep van de laptop heen. En of ik dan wil opschieten want anders loopt ze over het toetsenbord heen met het risico dat zij geschreven teksten overschrijft met iets ‘kats’ waar ik niet op zit te wachten. Ik sla dus doorlopend de teksten op. Ik heb geleerd 😉
Ik heb leuke foto’s en verhalen gekregen over Tinka’s nestgenootjes en daar ga ik een apart blog voor maken. Via ‘nestjes’ of de tag T-nest is het dan ook te vinden.
De postbode kwam vandaag een leuk cadeautje brengen. Van Mariëlle, de fokster van Bashiir: een leuke Somalikalender van de Engelse Somali Cat Club. Vroeger heb ik die ook wel gehad. De opbrengst is voor het goede doel wanneer er ergens een Somali in nood is en opvang/verzorging nodig heeft. De kalender is mooi uitgevoerd en nu prijkt hij aan de muur waar de eerdere versies vroeger ook hebben gehangen. Extra leuk is dat Chumba, de vader van Bashiir, er ook op staat. Weliswaar bescheiden met een klein fotootje op de achterkant, maar toch, allemaal familie.
Sher in de hoofdrol
Shers buikje zien we groeien. Als ze door een deur wil die ik openhoud, doe ik hem wat wijder open 😉 De kraammand staat al klaar en is vaak bezet. Alleen meestal niet door haar – iedereen vindt dat ding erg aantrekkelijk. Tegen de tijd dat het echt zover is, gooi ik die krakers er wel uit. Sher is erg gezellig voor ons maar de anderen moeten niet te opdringerig zijn want dan kunnen ze een grauw en snauw krijgen. Dit is vast een soort van afspraken maken van haar omdat haar status in de groep aan het veranderen is. Een poes met een nest krijgt een hogere status.
Over gedrag gesproken. In de vorige blog noemde ik de benchtraining met Elfie en Shabanou als oplossing voor hun conflict. Ik heb die nog niet gedaan. Ik moet nog moed verzamelen. Niet voor het geval dat de dieren elkaar iets zouden kunnen aandoen maar ik denk dat ik opzie tegen de teleurstelling voor wanneer het mislukt en dat er dan geen hoop meer zou zijn. Zoals het nu gaat, steeds ruilen, gaat het eigenlijk behoorlijk goed. De katten lopen vaak uit zichzelf met me mee, ook omdat ze dan vaak wat lekkers als een stukje gedroogde kip of wat brokjes van me krijgen. Shabanou en Bashiir tekenen wel eens protest aan en omdat Bashiir eigenlijk alleen maar wat plagerig is, mag hij af en toe ook beneden wanneer Shabanou daar is. Elfie is veel fanatieker en dat risico neem ik niet. Gelukkig tekent Elfie geen protest aan. Ik heb dit van Elfie afgeklopt want Shabanou heeft een aantal keren protest aangetekend waar ik niet blij van werd. Ze deed dit namelijk op een vochtige manier: een plas op het dekbed. De donzen dekbedden zijn wat keren in de wasmachine geweest. Ik vouw ze nu op en leg er een kussen op wanneer Shabanou boven is. Haar en de kat die haar gezelschap houdt alleen de kattenkamer (met dakterras) als leefruimte geven, vind ik te weinig voor een kat dus die slaapmaker móet erbij! Lang leve de wasmachine en de wasdroger.
Bloggen
Er wordt ondertussen hard gewerkt aan de website. Ik ben bezig met de pagina over de gezondheid. Voornamelijk over de testmogelijkheden en andere preventieve zaken om het ras en de dieren gezond te houden. Webmaster Victor is bezig om pagina’s van de oude website over te zetten naar deze. Zo fijn dat al die oude informatie, meestal hele dierbare herinneringen aan onze dieren van weleer, bewaard blijft. Sommige dingen was ik zo eigenlijk vergeten en het is soms best leerzaam om over oude ervaringen te lezen. Wat ik ook zo leuk vind, zijn de reacties van de mensen die mijn site bezoeken en de blogs lezen. Deze reactie kreeg ik gisteren van mensen die wij vanaf 1987 kennen (ooit een dekking van onze dierbare Moni gehad): ” Van alle verhalen genoten op je website. Het leest net als een roman waarin je met de hoofdfiguren gaat meeleven. Of een soort vervolgserie. En schattige foto’s.”
Toen ik pas met de fokkerij begon en heel veel info van andere fokkers kreeg én met kwaaltjes etc. te maken kreeg, hield ik een logboek bij. Eerst in een multomap en later op de computer. Het ging toen vooral over de medische kant van de verzorging. Ik voerde vooral brokjes en blikjes en nu weet ik dat dat juist de oorzaak van veel van die vage kwaaltjes tot dodelijke ziektes was. Ik had in die tijd een dierenarts die homeopatisch werkte (maar niet aangesloten bleek…) en ik heb kilo’s pilletjes in de bekjes van onze dieren gedropt. Wat is het een feest dat ik medio 1988 weer terug ben gegaan naar de ouderwetse manier van voeren, in mijn geval ca. 50% vlees als hart, kip en vis. Kwaaltjes als diarree werden minder maar niet echt zeldzaam zoals nu. Deze zeldzaamheid hebben we sinds de ontdekking van de KVV’s als Carnibest en het opvoeren van het percentage vlees (vnl. ook nog rauw) naar minstens 90%. De medische kant van de verzorging vraagt nu zoveel minder aandacht – komt goed uit – lezen over het gedrag is veel leuker.