Geluksmomentjes

Een gesprekje met Myra over het gemis van hun geliefde huisgenootjes, Ainstain, Angelina en Valentino, leidde tot de inspiratie voor deze nieuwe blog.

Het begrip geluksmomentjes is een groot onderdeel van alles rondom het samenleven met huisdieren. Ook al zijn er zorgen; tussendoor zijn er in het dagelijkse leven doorlopend grotere en kleinere momenten van geluk. Foto’s en herinneringen doen dat ook. Voor de foto’s hoef je niet eens meer de moeite te nemen om een album te pakken; One Drive of Facebook met de herinneringen verrassen je regelmatig. Heel vaak ben ik blij verrast wanneer er weer een leuke herinnering of een mooie foto langskomt. Vandaag kwamen de foto’s van Maverick en Jack met een van hun kittens langs. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt de pijn van het gemis van onze overleden dieren minder scherp wanneer zo’n herinnering langskomt en dan groeit het positieve gevoel dat we zo’n fijne relatie met deze dieren mochten hebben.

De Foto van de dag is op dit moment de compilatie van vier verschillende katers maar op de uitgelichte foto hierboven schitteren twee zilveren katers van weleer die de zilveren voorouders zijn van de nestjes die we in april verwachten. Genetisch kunnen er straks alleen Somalietjes in hun kleurslagen geboren worden.

De sorrel kater Rooster op de compilatie is trouwens ook een van de voorouders van de nestjes die op komst zijn. Ik moest alleen wel even graven in mijn geheugen over het hoe en waar; het is ook een kwart eeuw geleden 😉 Hij heeft toen een nestje met Kelly Kathleen gehad en zoontje Dempsey hebben we toen naar Vibeke in Denemarken gebracht. Een paar generaties later hebben wij zijn nakomeling Maverick gekregen. Extra leuk is om te weten dat een van die kittens Dewey is en dat hij Richard Rodenburgs huisgenootje is geworden. Richards naam wordt vaak op deze site genoemd als medekattenliefhebber en de maker van heel veel prachtige foto’s. Wij hebben dus een jubileumjaar met elkaar.

24 maart
Op deze website zijn heel veel prachtige foto’s te vinden die Richard hier in de loop der jaren heeft gemaakt. En vandaag kwamen er mooie foto’s van zijn eigen dieren langs. Deze voorjaarsfoto’s plaats ik hier graag. De blauwe dame is Boudica, een dochter van Sheralyn. De wildkleur is Gio, haar vader en de prachtige sorrelzilveren dame op leeftijd is Giulia.

LeeLoo en Sheralyn
Beide dames zien er fantastisch uit en hebben al prachtige buikjes. LeeLoo is nu precies zeven weken drachtig en Sheralyn zes dagen korter dus nu 43 dagen van de gemiddelde draagtijd van 63-65 dagen.
Boven staan verschillende manden klaar waarin bevallen en gekraamd kan worden. Die worden vooral ‘s nachts intensief gebruikt (overdag en ‘s avonds heb ik vaak de schuifdeur op de overloop dicht om de warmte beneden vast te houden). In de huiskamer hebben ze ook favoriete plekjes. Bij het kartonnen krabmandje onder in het bijzettafeltje dat toch al een aantal jaren dienst doet, is het altijd dringen – vanmiddag heeft Bodiir Sher verslagen.

Hetzelfde speelt zich af bij mijn eettafelstoel. Dat is eigenlijk het plekje van Sheralyn maar wie lag er even later triomfantelijk in met haar mooie buikje? LeeLoo! Op een van de foto’s hierboven is al te zien dat ze interesse in dat plekje heeft.

Zodra Huibert zijn jas aantrekt, meldt Bodiir zich altijd voor iets van Polly’s lekkertjes uit Huiberts jaszak. Ook al lijkt hij diep in slaap, hem ontgaat maar weinig. Toen het kartonnen mandje voor het infraroodpaneel daardoor vrij kwam vroeg ik me af waar Sher voor zou kiezen: ook wat lekkers uit die jaszak of het kartonnen mandje voor het ir-plaatje? Ze heeft me verrast: ze koos voor het hapje. Sher heeft ook een formidabel goede eetlust.
De huiskamer staat vol met mandjes en daardoor hebben we niet eerder een tweede kartonnen krabmandje aangeschaft. Deze staat in een bijzettafeltje. We hebben daar twee stuks van dus voor dat plekje willen we ook zo’n mandje. Ik wist niet meer precies waar ik die ooit had gekocht maar ik heb hem gevonden! Hij staat al in mijn winkelwagentje. Even kijken wat we nog meer kunnen gebruiken zodat in verband met de portokosten.

De toestand in de wereld

Branden
Al het genieten van het prachtige weer deze maand bleef niet ongestraft. Het viel me op dat de kleden en mandjes op het dakterras droog bleven was al begonnen met het wat zorgvuldiger met het afvalwater om te gaan. Ik probeer dan te voorkomen dat bruikbaar water in het riool terechtkomt. Alleen al voor het grondwaterpeil dat zo belangrijk is voor de funderingen van de huizen. Ik had nooit verwacht dat in deze maand de natuur al zo verdroogd kon zijn dat het aantal natuurbranden in Nederland nu al op tachtig staat. En ik was net zo blij dat door de hogere temperaturen we veel minder gas konden verbruiken. Dat is even slikken. Regenbuien, graag van het veilige soort, zijn dus heel welkom want het is nog niet gelukt om alle branden echt uit te krijgen.

Lubach
Op politiek gebied speelt er ook het nodige. De hele wereld behalve half Amerika houdt zijn adem in over alles wat Trump uitkraamt en organiseert. Heerlijk om over al deze ellende dankzij Lubachs programma te kunnen lachten. Heb ik echt nodig.

25 maart
Aan mijn verzoek voor wat water voor de natuur hier in Nederland wordt gehoor gegeven. Ietsjes meer zou wel mogen trouwens.
Maar ik had vandaag wat anders aan mijn hoofd: Ik kreeg Shabanou niet aan het eten, ze zat tot twee keer toe gewoon te zitten in de kattenbak en er spookte van alles door mijn hoofd. Haar dochter Flavia van Roel en Rudolphine is net overleden en zij zou nu toch niet ook…
Na haar de lekkerste hapjes te hebben voorgezet, extra aandacht, gekamd, een capsule met een ontstekingsremmende olie (Kurkuma) met 1/8ste deel Mirtazapine en stukjes rauwe kip heb ik haar ook maar wat vocht met een stukje Cerenia gegeven. Al het afgewezen lekkers vond zijn weg wel naar de maagjes van de anderen. Gelukkig produceerde Shabanou een plasje in een van de bakken. Dat was opluchting nummer één en na poging ’88’ toen het flesje met Recovery Liquid al op het aanrecht klaar stond, lukte het toch om Shab aan het eten te krijgen. Weliswaar maar vijf kleine stukjes kip van mijn hand maar er zit wat in. Dit laten we even zakken. Als ze gaat spugen, zijn we verder van huis.
Zo jammer dat Royal Canin de zakjes met recovery voeding in poedervorm uit de handel heeft gehaald. Dat heet Convalescence Support. Op de website van Medpets staat het nog wel. Misschien hebben zij ook de hoop dat het ooit weer beschikbaar komt. Van dat poeder kon je een klein beetje aanmaken en het restant nog erg lang bewaren. Het was dus echt voordelig in gebruik. Nu moet je een fles van tien euro aanbreken waarvan je weet dat het maar 48 uur bruikbaar blijft… Ik keek net even op de site van Medpets en zag dat het tijdelijk niet leverbaar is. Ik voel me pas gerust als ik van alle belangrijke EHBO-achtige zaken voor de dieren voldoende voorraad heb. Ik breek zo’n fles alleen maar aan wanneer ik ervan overtuigd ben dat ik m’n patiëntje echt niet aan het eten krijg. Midden in dit stukje heb ik Shabanou weer wat laten eten: het enige dat lukt, zijn de stukjes rauwe kip. Maar ik ben nu dik tevreden. Shabanou spint wel maar dat is geen bewijs dat ze zich prettig voelt.

Zodra Shabanou weer opgeknapt is, moet ik echt foto’s van haar maken. De laatste is wel recent maar die is veel te donker.
De eerste foto past perfect bij de titel van dit blog. We waren zo blij dat het nest waarin zij geboren werd niet uit twee katertjes maar uit twee poesjes bestond. Dat was een supergeluksmoment. Dat nestje was geboren bij de eigenaren van haar moeder Ana in Den Haag maar wel onder onze catterynaam.
Een van haar voorouders. onze geweldige Murray, had maar weinig nakomelingen en wanneer er niet met dit nest verder gegaan kon worden, zouden zijn genen verloren zijn gegaan. Behoud van genetische variatie is belangrijker dan fokken op schoonheid. Dat vaak die schoonheid er alsnog als bonus bijkwam, accepteerden wij in dankbaarheid.
Met de tweede foto heeft Shabanou (samen met Jack, Tresca en Nieckje) ooit op een kalender geschitterd. Bezoekers van deze website zouden ook de foto van Murray kunnen kennen want die heeft ooit in een agenda gestaan. Beroemdheden van cattery Silfescian!

Zorgenkindjes

De veertien jaar oude Donny (Donato, zoon van Jack en Anches) van Petra en Marc heeft helaas diabetes gekregen. Mogelijk is de ernstige ontsteking die hij daarvoor had de oorzaak. Hij is echt doodziek geweest maar het ging dankzij de insuline-injecties tweemaal daags een behoorlijk lange periode goed met hem. In de februariblog staat ook wat over hem.
Maar onlangs had hij een hypo en dan ben je bijna weer terug bij af. Dat is het probleem met deze ziekte. Die stabiliteit is zo belangrijk. Maar als het dan weer goed gaat, zijn mens en dier zo gelukkig. Dat gaat duizend keer verder dan de geluksmomentjes tijdens het normale dagelijkse leven,

Flavia

De andere Silfescian waar ik het toen in die blog over had, is Flavia van Roel en Rudolphine. Bij het stukje over Shabanou (die trouwens vanmorgen haar ontbijt 100% op heeft gegeten!!!) schreef ik al dat zij helaas is overleden. De oorzaak van haar insulineprobleem bleek niet in een ontsteking of overgewicht te liggen. Na lang zoeken toen de problemen anderhalf jaar geleden begonnen (uitgebreid bloedonderzoek) bleek dat zij in haar kopje een tumor had die de boel ontregelde. Haar mensen wisten haar stabiel te houden en de behandelend dierenarts zei ook dat ze maandenlang mochten wegblijven.

Toch kreeg Flavia een paar maanden geleden zo’n akelige en gevaarlijke hypo. Toen bleek de oorzaak dat haar alvleesklier toch weer wat insuline was gaan produceren. Heel bijzonder. Daarna ging het haar met de aangepaste dosering insuline weer uitstekend. Goede eetlust en keurig stabiel met haar bloedsuiker. Een dier met diabetes verzorgen, vraagt veel toewijding en discipline. Regelmaat is de basis. Moe of niet, gepensioneerd of niet, iedere ochtend loopt de wekker vroeg af zodat je als mens ‘s avonds na de tweede injectie toch een sociaal leven kunt hebben. Tot afgelopen weekend. De ene dag was er nog niets aan de hand, de volgende dag moest Flavia veel spugen en kon ze niet eten. De volgende dag bij de dierenarts bleek ze apatisch en dat ketoacidosis de oorzaak was. Dit behandelen (opname in een andere kliniek) bij een diabetespatiëntje op leeftijd is voor het dier heel erg zwaar en het heeft een ongewisse uitkomst. Daarom was het voor Flavia beter om haar te laten inslapen. Gezien haar geboortedatum van 30 juli 2008 was Flavia Shababous oudste dochter.

Dat Rudolphine belde om haar zorgen over Flavia met ons te delen, stelde ik erg op prijs. Ooit was het andersom: ik was in tranen want onze lieve Rooster was erg ziek, we wisten dat hij kanker had maar het lukte ons met hulp van de dierenkliniek al maandenlang steeds weer om hem uit een dip te krijgen. Rooster was met nieuwe medicatie zelfs nog met ons mee op vakantie geweest maar die dag was ik wanhopig. Toen sprak Rudolphine de wijze woorden: “Wat denk je dat Rooster zelf zou willen?” Toen konden wij de beslissing nemen om onze rode vriend te laten gaan.