Oei, wat duurde het lang tot er weer een nieuwe blog kwam. Ik gaf bij het uitblijven van een nieuwe in eerste instantie de schuld aan de hittegolven, de droogte en mijn kwaaltjes dus niet aan die druppeltjes waar ik het aan het einde van de laatste blog over had 😉 Het leek zelfs alsof ik een heus writer’s block had. De hoofdoorzaak zat voornamelijk in het probleem in de groep. Ik heb veel tijd gestoken in de benchtraining in de hoop de harmonie weer terug te krijgen in de groep. Zo lang ik niet 100% zeker was van de behaalde resultaten bleek ik er niet over te durven schrijven. Het gaat nu dus echt heel goed!!
Ik ben de afgelopen maanden heel wat keren goed moedeloos geweest. Zelfs nog die ochtend voordat ik het die middag aandurfde om Sher en Maverick, hét grootste probleem, bij elkaar te laten. Ik dacht toen echt dat het me nooit zou gaan lukken. Ik vond dat ik moest wachten totdat ze absoluut angstvrij en normaal gezellig, neutraal etc. op elkaar reageerden. Ik heb dit met benchtraining gedaan. Steeds twee katten ieders in een gezellig ingerichte bench (te vergelijken met onze showkooien op de tentoonstellingen. Iedere keer, meestal maar een paar minuutjes, het even extra leuk en gezellig maken met lekkere hapjes en een spraytje Pet Remedy op basis van o.a. valeriaan.
Ondertussen had ik Sher ook getraind om zich prettig te voelen met het dragen van een tuigje zodat zij, wanneer beiden vrij in de kamer zouden lopen, Maverick niet echt kon belagen. Eén nare ervaring en de maandenlange opbouw van zijn zelfvertrouwen zou totaal verloren zijn gegaan. En wat een succes!!! Maverick kan inmiddels weer met iedereen gezellig omgaan.
Het was ontroerend om te zien hoe hij en Bashiir hun vriendschap herstelden. Toen hun misverstand was ´uitgepraat´ was het ook meteen klaar. Dit heb ik in het verleden met soortgelijk misverstanden tussen castraten ook meegemaakt. Wanneer er een kat met actieve hormonen bij betrokken is, ligt het duidelijk moeilijker. Maverick gaat zelfs uit zichzelf naar Sher toe om haar kopje te wassen. Deze groep is steeds vaker en langer zonder toezicht bij elkaar maar ik blijf wel opletten. Ik heb namelijk de indruk dat wanneer ik niet optimaal ben of Sher niet lekker in haar vel zit zij soms chagrijnig op Maverick (en anderen) reageert. Beide dieren lijken af en toe uit te stralen dat ‘er toch wat was?’ maar het fanatieke is gelukkig bij Sher weg. Af en toe doet Sher wel humeurig naar Maverick maar door zijn heerlijke gedrag vol hersteld zelfvertrouwen gaat er niets mis.
De chagrijnigheid van Sher zou kunnen komen dat ze zich een tikje verdrongen voelt door haar eigen dochtertje Umione. Die kleine is een verrukkelijk spontaan ‘plakkatje’. Wanneer zij wil knuffelen, rent ze op een holletje naar me toe en het maakt haar niet uit hoeveel katten er al bij me op schoot liggen; ze ploft er gewoon bovenop. Door haar aanwezigheid krijgen de anderen dus minder de gelegenheid om bij mij te liggen. Soms lijkt het alsof ze voor wat extra aandacht in de rij staan. De ene is nog maar net opgestapt of de andere meldt zich al weer. Op dit moment heb ik het helemaal voor elkaar: Huibert is samen met Shabanou boven bij zijn computer en ik heb in de voorkamer de drie katers op zicht, Sher ligt in een mandje naast me, Elfie en Orchid liggen in de klimboom en Umione speelt met haar favoriete rinkelballetje. Dat heb ik zelf gemaakt van de wol van Shabanou en Maverick; rondom een belletje gemasseerd tot een vilten balletje. Huibert heeft onlangs een raamwerk onder de bank gemaakt waardoor de favoriete speeltjes daar niet meer onder kunnen verdwijnen waardoor er voorlopig geen einde aan het spel van My’nie hoeft te komen.
Ik heb meer dan eens gehoord dat er kattengedragsdeskundigen zijn benchtraining niet diervriendelijk vinden. Ook nu werd dit weer op een Facebookgroep geschreven waar ik mijn vreugde uitte over de vorderingen. Ik zou wel eens willen weten wat zij dan onder benchtraining verstaan én een publicatie uit die hoek willen zien waarin beschreven wordt hoe je zo’n misverstand tussen fokdieren, met gedrag dat vooral door hun hormonen wordt aangestuurd, dan wel zou kunnen aanpakken! Het betrokken dier herplaatsen? Het uit laten vechten en een dier voor zijn leven met een trauma opzadelen? Ik heb er voor gekozen om de dieren gedurende een hele lange tijd in een veilige situatie hun angst voor elkaar te kunnen laten verliezen. Het zelfvertrouwen van Maverick moest weer als vanouds worden. Zijn uitstraling is de beste remedie om Sher duidelijk te maken dat hij geen enkel gevaar vormt voor haar en haar kitten Umione.
Het videootje:
Even terug naar het probleem van de lieve Umione van de vorige blog. Met haar gebitje is het goed afgelopen al heb ik me flink zorgen gemaakt. Ze rook zo vies uit haar bekje en ze wilde nergens meer aan knagen. Daardoor zou er tandplak, dus tandsteen, op de al gewisselde gebitselementjes kunnen ontstaan en daar maakte ik me zorgen over. Ze knaagt weer volop aan de grotere stukken vlees met de bijbehorende stukken bot en de geliefde rauwe kippennekjes. Eerdaags gaan we voor wat vaccinatiewerk naar de dierenarts en laat ik haar weer even controleren want ik bespeur toch nog wel een luchtje in haar bekje.
Half september zijn mama Sher en dochter Umione, My’nie meegeweest naar de kattenshow in Schiedam. Richard (Rodenburg van de mooie foto’s) was zo aardig om me op te halen en weer veilig thuis te brengen. Helaas was webmaster Victor (ook van de leuke hangbruggetjes en Nicky en Tinka) ziek geworden want hij zou ook met zijn prachtige meiden komen. Gelukkig waren er wel drie ongecastreerde wildkleur Somali’s aanwezig en kon er een Best-in-Variëteit gekozen worden: dat werd onze My’nie! De volgend show wordt die in januari in Nieuw-Vennep. Als Sher dan weer een CAC wint, is ze kampioen. Elfie blijft dan thuis want zij is dan hopelijk zwanger.
Links: mama Sher en dochter My’nie op de show; rechts: een foto van mij samen met Sher. Leuke herinneringen aan deze show.
Ik ben sowieso dol op foto’s die de herinneringen voor altijd ondersteunen.
Deze fotootjes hieronder zijn van de opgroeiend Umione. Ze vindt alles reuze interessant; van fonteintje, haar speeleendje DuckDuck tot ieder laatje dat even opengaat en uiteraard bezoek.
We zijn toch wel zo blij dat wij Richard Rodenburg ooit de kleine Dewey hebben toevertrouwd. Inmiddels is Dewey al bijna 18 jaar oud en mogen we getuige zijn van Richards ontwikkeling van hobbyfotograaf tot een professionele fotograaf . Om zover te komen, moet er natuurlijk veel geoefend worden en wij en onze dieren werken daar graag aan mee. Zo ook afgelopen zondag. Ik heb nog maar twee foto’s gezien maar die zijn werkelijk subliem!
