Tot mijn grote verbazing heeft het vuurwerkverbod in onze wijk tot gistermiddag effect gehad. Ik weet niet beter dan dat de vuurwerksukkels al medio november zich aan het inwerken zijn. Gistermiddag dus een eerste knal en toen kon je erop wachten dat anderen ook aan de slag zouden gaan. Ik verwacht trouwens niet dat wanneer op 1 januari één vuurwerkgooier de troep gaat opruimen dat anderen dan ook zullen volgen.
Ik ben zo blij dat onze dieren geen echte angst voor vuurwerk hebben. Polly is behoorlijk doof en is ook niet meer onder de indruk van de kruitlucht ervan. Alleen Shabanou is iets onder de indruk maar de andere jaren leek ze het behoorlijk onder controle te hebben. Tenslotte is dit haar 17e Oudejaarsdag. Ik had de neiging om het woord viering te gebruiken maar dat is zoals vuurwerk-minnend-Nederland het einde van een jaar ziet niet van toepassing. Ik houd mijn hart vast voor alle mensen van de hulpdiensten wiens gezondheid echt groot gevaar loopt.
Het eerste menselijke slachtoffer, een jongen die vond dat hij een cobra moest afsteken, is met een traumahelikopter afgevoerd. Ik las in de krant dat bijna de helft van de menselijke vuurwerkslachtoffers omstanders zijn. Ik hoop zo dat de huisdiereigenaren zo verantwoordelijk zijn geweest om vooral vandaag hun katten binnen te houden. Er is ook al een veulen door vuurwerk ellendig aan zijn einde gekomen. Ik begrijp niet dat een minderheid van de bevolking de meerderheid zoveel ellende mag aandoen. Dat het carbidschieten, goed voor een groot deel van de vuurwerkslachtoffers, tot cultureel erfgoed gemaakt is, vind ik absurd. Niet iedere traditie is het waard om te behouden!
Vooral mensen met huisdieren hebben om aan de overlast te kunnen ontkomen huisjes in vuurwerkvrije vakantieparken geboekt. Aan het fijnstof valt helaas niet te ontkomen: dat mogen wij allemaal inademen. Volgens de krant is aangetoond dat het jaarlijkse vuurwerkfestijn voor 5% van de totale jaarlijkse uitstoot door het (vlieg-)verkeer, de industrie, huishoudens en dan vooral de houtstokerij, en de veeteelt zorgt. We weten allemaal wat dit aanricht in de longen, hart en bloedvaten…
Gezondheidsperikelen
Over gezondheid gesproken: vandaag waren we in het ziekenhuis voor een controle. De laatste tijd rommelt het wat met mijn hart. In november was mijn medicatie al aangepast. De cardioloog nam mijn probleem gelukkig serieus en over een paar weken wordt er een scan gemaakt om uit te zoeken of er echt wat mis is en als dat zo is dat het dan verholpen kan worden. Dichtgeslibde aders waren nooit mijn probleem maar sinds ik echt gestopt ben met sporten (vanwege mijn rug) ben ik wel flink aangekomen en overgewicht is een nu eenmaal een grote risicofactor.
Gelukkig hoefde ik niet te worden opgenomen want ik ben hier thuis hard nodig: voor de gezelligheid voor Huibert 🙂 maar ook voor de verzorging van de kittens: drie van de vier hebben serieus klachten opgelopen na hun vaccinatie tegen niesziekte. Bobbie, de kleinste was de eerste die in de prijzen viel. Hij was al geboren met het lichtste geboortegewicht van het nest en had ook een keer een fiks darmprobleem gehad (er was zelfs dwangvoeding nodig om hem er overheen te krijgen). Maar daarna was het echt weer goed met hem. Gezien zijn start in het leven keek ik er niet vanop dat juist hij een entreactie kreeg. We togen dus met de hele familie naar de dierenarts. Iedereen was – toen nog – nog oké en alleen Bobbie kreeg medicatie voor zijn linkeroogje. Maar een paar dagen later vonden zijn broertjes dat ze niet konden achterblijven. Onze Grote Vriendelijke Reus, Frederick dus, vond dat hij het groots moest aanpakken: hij heeft er zelfs antibiotica voor gekregen. Hij ligt nu al de hele tijd, snotterend en wel, bij me op schoot voor de laptop. Hij is toch wel zo’n heerlijk joch, onze grote rooie knuffelbeer, al maakt hij een totaal andere indruk wanneer hij het vieze antibioticadrankje moet slikken. Hij vindt het zo erg. De lieverd moet er ook nog van speekselen.
Het verlies van Moni
Voordat Bobbie een ontstoken oog kreeg, waren we nog met zuslief Felicia bij de dierenarts geweest voor haar vaccinatie tegen rabiës omdat zij later in het buitenland gaat wonen. Die mag pas gegeven worden wanneer een kitten twaalf weken oud is. Ooit liet ik onze lieve Moni gelijktijdig vaccineren tegen katten- en niesziekte én rabiës. Niet lang daarna werd hij ziek en moesten we hem wegens FIP laten inslapen… Ik weet inmiddels best wel dat de oorzaak van het kunnen krijgen van FIP eerder door het voer van toen (alleen brokjes) veroorzaakt werd maar toch zit het er diep bij me in dat ik met die driedubbele vaccinatie zijn weerstand had ondermijnd.
Goede genen
Daarom kreeg onze fantastische lieve en mooie Felicia eerst samen met haar broertjes aan het einde van haar negende levensweek alleen de niesziekteprik (en de chip) en later pas die voor rabiës. De herhaling van de niesziekte en die tegen kattenziekte stond dus voor wat later gepland. Ik heb geen idee of het een bijeffect van de stoffen van het rabiësvaccin is of dat ze zulke goede genen heeft maar waar haar drie nestgenootjes intensieve oogverzorging nodig hebben, volstaat zij nog steeds met een enkele hatsjie. De knappe meid!
Aan de fotosessie kwam een einde toen Frits het verenstokje had gevangen.Als hij wat vast heeft, dan heeft hij dat vast! Hij is de meest expressieve op dat gebied. Een lekker stuk vlees, een rauw bot of een stukje gedroogde kip wordt luid grommend verorberd.
Aan hun vachtjes is trouwens zien dat ze niet in orde zijn maar echt ziek zijn, is wat anders. Dat vriendje Frederick er het meeste last van heeft, zie je ook aan zijn gedrag op de foto’s: helemaal achteraan, hoog in de klimboom. Bobbies oog is inmiddels al zodanig opgeknapt dat het amper nog zichtbaar is van welk oog het slijmvlies ontstoken was.
Leermomentjes
Vroeger 😉 (in mijn geval 1975) was het gangbaar dat je je kat eenmalig tegen kattenziekte liet vaccineren en dan zou die voor het leven beschermd zijn. Ik kan me nog herinneren dat de dierenarts bij mijn eerste eigen kat, Sjimmie, na de vaccinatie haar ook nog als service een ontwormingspil gaf. Dat is inderdaad ook erg belangrijk en daar had ik als beginnend kattenverzorgster geen idee van. Ik had niet eens een transportmandje en de arme Sjimmie liet tijdens de terugreis op mijn schoot in de auto haar plas lopen. Dat was een van de vele leermomentjes die later op mijn weg kwamen.
Inzichten zijn er om aan te passen: het is echt veel beter om een dier een aantal dagen vóór de vaccinatie te ontwormen. Later werd het gebruikelijk om de vaccinatie tegen kattenziekte jaarlijks te geven. Tot bleek dat dit niet alleen onnodig was maar helaas ook averechts kon uitpakken: als een kitten nog te veel bescherming heeft doordat hun moeder de maternale bescherming nog via de moedermelk meegeeft, kan de eigen aanmaak van de antistoffen tegen kattenziekte niet goed op gang komen en wanneer deze vaccinatie drie weken later nog een keer herhaald wordt, komt er van die aanmaak bij de dubbel gevaccineerde dieren helemaal niets terecht. Dan blijken ze juist géén bescherming tegen deze ziekte te hebben opgebouwd. Dit virus komt tegenwoordig niet zoveel meer voor en omdat de meeste mensen die een zorgvuldig gefokt raskatje kopen dat diertje zelden binnen een jaar laten loslopen vallen er weinig slachtoffers. Maar die vallen er wel! Ik weet van drie slachtoffers, dubbel gevaccineerd, die rondom de leeftijd van tien maanden ernstige diarreeklachten kregen en alleen maar zieker werden. Eén diertje is zelfs in de universiteitskliniek van Utrecht opgenomen geweest. Niemand bleek op het idee te zijn gekomen om het simpele FELV-testje te doen. Na het overlijden stond de fokster op een grondig onderzoek: het was kattenziekte! De oorzaak van de besmetting bleek hun eigen oudere kwakkelende kater die deze ziekte onder de leden had. Toen zijn eigenaren na drie overleden raskatjes totaal geen vertrouwen meer hadden in de raskat namen ze een huiskitten. Die heeft het helaas ook niet overleeft.
Onbegrijpelijk dat dierenartsen nog steeds routinematig de dubbele vaccinatie met kattenziekte blijven geven. Van dit vaccin wordt niet eens aanbevolen dat het geboosterd moet worden.
Het begin
De start van dit jaar had helaas beter gekund. De arme Shabanou heeft een terugval van haar blaasprobleem. Shab heeft gelukkig geen bloed in haar urine maar vanavond zag ik dat ze ondanks de medicatie tegen de pijn en ontsteking toch weer pijn had. Na de zes weken lange antibioticakuur vorig jaar, omdat ze een nierbekkenontsteking had, was ze maandenlang probleemvrij. Aan haar eetlust mankeerde ook niets meer zodat ik na een tijdje ook stopte met het geven van de kurkumadruppeltjes. Gelukkig had ik onlangs een nieuwe voorraad Onsior voor haar meegenomen toen we laatst bij de dierenkliniek waren. Morgenochtend dus meteen bellen voor een afspraak. Heel verontrustend dat de Onsion haar nu niet helpt. Geen idee wat voor medicatie haar nu beter kan helpen. Mogelijk is deze terugval een gevolg van de stress door het vuurwerk. Dit type blaasontstekingen wordt wel steriele blaasontsteking genoemd en stress zou daar de oorzaak van kunnen zijn. Ik hoop zo dat de dierenarts haar morgen kan helpen.
Ik wilde de grappige foto van Shabanou met Wulfric uit 2012 gebruiken maar het wilde niet lukken om een feestelijke kaart te maken. Toen ontdekte ik een andere mogelijkheid en daarmee lukte het wel. Alleen was mijn eerste poging toen met een foto van Felicia. Nu heb ik er dus twee! De gezellige meid lag trouwens tijdens het maken van dit stukje mijn schoot voor de laptop. Dat doet broerlief Frederick ook erg graag. Ondanks dat ik hem tweemaal daags moet plagen met zijn vieze antibioticadrankje. Ik heb vandaag bij toeval ontdekt dat wanneer je de vloeistof dieper in zijn bekje doet dat hij dan niet speekselt. Ik ga het niet bewust uittesten, dat vind ik zielig, maar wie weet is de locatie van het drankje de oorzaak van het speekselen.
Frederick bij me voor de laptop op oudejaarsdag en de derde foto is van Felicia vanavond. Het gaat trouwens zo goed met de genezing van hun ontstoken oogjes dat het haast niet meer te zien is.