De titel is vrij naar de uitspraak uit het boek over Dik Trom. Dat bijzondere kind hier is onze Orchid. De laatste dagen maakt ze ons weer heel erg blij door goed te eten. Haar persoonlijkheid is echt indrukwekkend en daarvan gaf ze vanmorgen weer een staaltje van weg. Huibert had haar eten in het felarium, in de huiskamer, gezet. Orrie had er wel wat van gegeten maar dat was niet indrukwekkend en ze kwam bij Huibert op de tafel zitten. Meestal gaat ze dan ook nog eens precies op het artikel zitten dat Huibert probeert te lezen. Maar omdat het vandaag de derde dag op rij is dat er weer eens geen krant is bezorgd, was dit nu niet het probleem. Orrie kwam bedelen voor wat anders; aandacht, dat kan ze altijd wel gebruiken. Heel gezellig maar wij vinden dat oude magere katjes vooral goed moeten eten! Dus Huibert zei dat ze weg moest gaan en wees naar het felarium met de opdracht “Eten!” Ze ‘droop af’ en ging op het Hansastoeltje voor het felarium zitten. Toen Huibert zei “En nu eten”! sprong ze omhoog en ging nog eten ook. Een katje dat onder appèl staat! Orchid is sowieso heel bijzonder. Vooral op empathisch gebied. Zo kwam ze naast Eesz, onze grote witte hond, zitten toen Eesz ging inslapen en ze heeft twee weken bij mij op schoot gezeten toen wij met elkaar treurden om het overlijden van haar moeder Nieckje en nanny Tresca. Normaal zit ze namelijk vooral bij Huibert op schoot.
Orrie voelt ook heel goed aan dat het voor iedereen prettiger is dat ze zelf naar de keuken komt en op het aanrecht springt voor haar capsuletje maagmedicatie dat ze tweemaal daags nodig heeft. Wie heeft er een kat die voor pillenslikkerij naar je toekomt?
Op de foto’s: Orchid in het mandje naast mijn stoel en vóór het infraroodplaatje. Een oude foto (zomer 2018) van Shabanou en Orchid, wachtend op hun eten in het felarium; en als laatste eentje uit vervlogen tijden: samen met moeder Nieckje op het bankje, Lexie en Shabanou eronder en haar nanny Tresca op de voorgrond.
Historie
Onlangs realiseerde ik me dat steeds meer informatieve websites met informatie over de geschiedenis van ons ras verdwijnen. Soms komt het omdat de software te veel aan het verouderen is maar het komt vooral doordat de liefhebbers die ooit die sites hebben gemaakt ouder worden én overlijden. Vorige week is de Abessijnen- en Somaliliefhebber Klaas van Wijk overleden. Hij is naast fokker ook keurmeester geweest. Hij en zijn toenmalige vrouw Saskia stonden echt aan de wieg van de Somalifok in ons land en wij zijn daar meer dan eens geweest. Onze allereerste Anches heeft een nestje van hun Xanti mogen krijgen. Dat ging niet zonder stoot of slag maar uiteindelijk is het gelukt. Ik kan me nog herinneren dat tijdens een van de bezoekjes de plakboeken op tafel kwamen en dat toen bleek dat wij beiden eenzelfde artikel over raskatten ooit uit een tijdschrift hadden geknipt. Voor de aardigheid had ik toen als puber voor mezelf uitgemaakt welke kat mij het meest aansprak. Uiteindelijk ging het tussen een effen blauwe kat en een wildkleur Abessijn. Het werd de Abessijn vanwege het expressieve gezichtje en de mooie stevige staart. Die blauwe had maar een duntje 🙂
Door deze foto van Stephe Bruin, in 1981, in het toenmalige tijdschrift Kat en Hond, van een van de eerste Somali’s in Nederland is het allemaal gekomen. In een oogopslag helemaal flieft. Ik heb de foto opnieuw in gescand want op het eerdere plaatje stond alleen het kopje. Die staart hoort erbij!
Van het boek van S.M. Lucardie stond er eentje te koop bij de Slegte. Heel eventjes – die heeft dus vast een goed tehuis! Het is zeker voor liefhebbers van Abessijnen en Somali’s een aanrader om dit boek ooit op de kop te tikken via Marktplaats of de Slegte want de eerste Somali’s van Nederland staan erin, waaronder de vader van onze eigen Shirezah van ooit. Op de foto staat papa Sir Rodger samen met zijn vriendinnetje Rani. Hun namen: Tigerlily’s Sir Rodger en Rani Anjuli van Candacé.
Dit boek over allerlei rassen heeft in verhouding opvallend veel foto’s van Abessijnen. Extra leuk is dat de auteur de moeite heeft genomen om van alle katten de namen te vermelden. Een van mijn favoriete Abessijnse katers staat er ook in: Gr.Int.Pr. Kurwen’s Saturnus. Ik dacht dat er een technisch probleem zat in mijn website want ik kon de foto’s uit dat boek maar niet uploaden. De oorzaak was de apostrophe in de namen. Weer een probleem opgelost en de foto van de mooie Saturnus staat er ook bij.
Dat ik eerder al vond dat de Abessijn de meest aantrekkelijke raskat was, was ik allemaal vergeten vast omdat er immers geen lievere en mooiere katten kónden bestaan dan onze toenmalige huiskatten Sjimmie en Snoopy. Toen ik in 1981 als een blok voor de Somali viel (weer vanwege het gezichtje en de prachtige staart) had ik in het begin dus helemaal niet door dat de Somali een halflangharige Abessijn was. En toen was de Abessijn nog helemaal niet zo van type veranderd. De huidige show Abessijn líjkt niet meer op de Abessijn waar ik ooit verliefd op ben geworden. Ik vind het heel erg verdrietig dat dit ras zo is veranderd. Het stevige lijf is weg, de poten zijn dunne lange breekbaar ogende pootjes geworden en dan het kopje met die oren. Ik hou van grote oren maar op die ze nu hebben, zou een Siamees jaloers kunnen worden, ware het niet dat zij ook al bijna struikelen over hun eigen. Ik ben toch wel zo blij dat extreem, extremer, extreemst niet het hoogste doel van de gemiddelde Somalifokker en -liefhebber is.
Gelukkig zijn dit geen kenmerken die de gezondheid in de weg staan zoals dat wel bestaat bij meerdere honden- en kattenrassen. Vorige maand was in het nieuws dat daar nu eens op gehandhaafd gaat worden. Het fokken van dieren met gezondheids- en welzijnsbedreigende kenmerken zoals de korte snuitjes, uitpuiloogjes, gevouwen oortjes is al jaren verboden maar ‘men’ blijft ze gewoon kopen en waar vraag is, komt aanbod. Maar dat nu de hertenkampen verboden gaan worden, vind ik weer typisch Nederlands. Als er ergens meer dan voldoende toezicht is op het welzijn van deze dieren is het daar wel! Het fokken van herten voor de vleesconsumptie mag wel gewoon doorgaan… Zucht.
4 februari
Het probleem van het geen foto’s kunnen uploaden, is gelukkig weer opgelost. Dat we geen krant meer kregen, ook. Huibert zag tijdens de wandeling met Polly een jongeman rondfietsen met een fietstas van het Haarlems Dagblad. Hij maakte de indruk buitenlands te zijn en met een taalprobleem is het extra lastig om al die adressen te vinden. Je moet wel even de tijd nemen om via de telefoon contact te krijgen met de klantenservice van de krant maar de jongeman heeft vast wat extra uitleg over al die straatjes hier gekregen en kunnen wij de krant weer lezen. Tenminste Huibert. Ik was enthousiast begonnen maar het bleek niet te doen. Mijn ogen werken niet mee. Ik moest vanwege Shers bevalling de staaroperatie uitstellen. Ik zie er verschrikkelijk tegen op maar het is overduidelijk dat ik die echt moet laten doen. Maar ook voor het krant lezen, is een oplossing – gewoon de digitale versie. Die kan je uitvergroten op je beeldscherm 🙂 Zo kon ik me ook opwinden over de uitspraken van de Dierenbescherming over de kattententoonstelling in Nieuw-Vennep komend weekend. De Dierenbescherming gooit al jaren alles van met rasdieren te maken heeft op één hoop. Dat is de reden dat we ons lidmaatschap opgezegd hebben en ze ook niet tussen de goede doelen in ons testament staan. Als dierenliefhebber vond ik het vroeger niet meer dan vanzelfsprekend om lid van de Dierenbescherming te zijn net zoals je als fokker ook van bepaalde verenigingen lid moet zijn.
Mithras, de oudste Silfescian
Onze geweldige Dzjeedie van weleer heeft twee keer een nestje grootgebracht. De eerste keer kreeg ze drie zwartzilveren poesjes en de tweede keer, op 9 februari 2005, één zwartzilver poesje en twee sorrelzilveren katertjes waaronder Mithras. Bij Jan en Wendel in hun appartement in Rijswijk bleek dat hun Abessijnse dame Chloë allesbehalve gecharmeerd was van de komst van Mithras. Het is aan zijn lieve tolerante natuurtje te danken dat hij nooit wraak heeft genomen maar het stel heeft ondanks hoopvolle periodes heeft nooit een ontspannen innige relatie ontwikkeld. Van alles leer je en sinds deze ervaring raad ik eigenaren van een enkele jonge poes aan om zo snel mogelijk een feline maatje erbij te nemen zodat de kat de omgang met andere katten niet ontwend raakt. Ik heb de indruk dat katers minder kwetsbaar lijken op dit gebied maar waarom zou je het risico nemen?
Na een hele tijd geen contact te hebben gehad, vonden Wendel en ik elkaar weer. Het bleek dat zij zware jaren achter de rug hadden. Jan was aan alzheimer overleden en ook Chloë was er niet meer. Maar Wendel en haar vriendje Mithras waren er nog en hoe!
Ik kreeg zo’n enthousiast e-mailtje dat ik graag hierbij (in de rechter zijbalk) plaats. (April 2024: die zijbalk is helaas door een crash gesneuveld).
Dzjeedie met haar kittens, Mithras, Diva en Stormy van het M-nest uit 2005. Mithras bij Jan en Wendel en de laatste fotootjes zijn overgenomen van mijn oude website. Daarop wordt hij bemoederd door Chloë.
6 februari
CD Puttanesca
Arme Orrie de Kiddie, Orchid dus. Ze heeft weer een fikse terugval. Ze at steeds slechter en gisteren kreeg ik er ieder uur steeds maar een kruimeltje in. Ook had ze weer een blaasprobleem. Maar zoals het vandaag ging, was te slecht. Dan worden we heel erg bang dat ze het voorjaarszonnetje niet gaat halen en we gunnen haar dit (en ons zelf ook) zo graag. Ze kan zo genieten van het zonnetje. Zodra de zon ‘s morgens over het huis komt, zit zij er klaar voor en als het nodig is, klautert ze dan op een rugkussen om wat hoger te liggen. Ik had eigenlijk bijna alle eettrucjes wel uitgeprobeerd maar ik kreeg er niets bij haar in. Zo zielig want ze gaf wel aan dat ze wilde eten. Omdat ze ook vaak naar de bak ging, had ik haar Onsior tabletje (tegen pijn en ontsteking) al wat eerder gegeven dan zou moeten. ‘s Morgens had ik haar ook al 1/8ste Mirtazapine voor de eetlust gegeven. De Cerenia tegen misselijkheid durfde ik nog niet weer te geven omdat de 24 uur nog niet om was.
Goede raad was duur en ik deed nog één poging met iets lekkers voordat ik zou overschakelen naar dwangvoeding. Ik maakte een prakje van Hill’s CD (is gunstig voor blaasproblemen en licht verteerbaar) met een stukje zoute sardientje). Dat hapje, de CD Puttanesca, ging er bijna helemaal in. Met een vol buikje komt de lieve meid tot rust en kan ze haar narigheid wegslapen. Het is dat nu Bashiir languit over mijn armen ligt want ik zou nu dolgraag willen weten of ze dit eten niet heeft uitgespuugd en echt tevreden ligt te slapen.
10 februari
Van ons bijzondere kind hebben we nu alleen nog maar de foto’s en de herinneringen. Haar laatste dip was de definitieve. Alsof ons meisje dit aanvoelde. Orchid zat eigenlijk alleen bij mij wanneer er iets speelde zoals verdriet of als ze gericht aandacht van mij wilde omdat er een medisch probleem aan het opspelen was. Toen ik dacht dat alles weer onder controle was, kwam ze gezellig bij me zitten: ze zocht echt contact en ik kreeg een likje over m’n neus. Even later trok ze gewoon weer haar eigen plan. Maar die dag kreeg ik er na het hoopvolle (wel verlate omdat het niet eerder lukte) ontbijt (CD-blik Puttanesca), niets meer bij haar in. Ze nam zelfs geen likje van iets aan mijn vinger. Voor de nacht dan toch maar dwangvoeding gegeven, een aantal cc’s Convalescense Support Diet, en gelukkig nog wat kruimeltjes gedroogde kipfilet, ging ik toch enigszins gerustgesteld met haar de nacht in. Maar het lukte Orrie niet om zich ontspannen boven op (dat was haar vaste gewoonte) me te nestelen. Van slapen kwam niet veel meer terecht toen ik ontdekt had waar de schoen wrong: Orrie had het benauwd. Haar ademhaling verliep niet normaal en was net zo zoals we die kennen van onze dieren die uitgezaaide kanker hadden. Uit ervaring weten we dat dit meestal heel progressief is.
Tot mijn verbijstering lukte het me ‘s morgens niet om op korte termijn een dierenarts te vinden die Orrie zo spoedig mogelijk kon laten inslapen. Uiteindelijk had ik bij onze vorige kliniek een afspraak om 12.15 uur staan maar om nog zoveel uren benauwdheid moeten doorstaan, vond ik onacceptabel voor onze arme meid. Gelukkig kwam ik via een tip van een van de klinieken die ik gebeld had in contact met Wouter, een dierenarts die alleen huisbezoeken doet. Het is heel vreemd om te zeggen dat dit super goed was, maar dit was het wel. Wouter zag dat Orrie in de ideale houding om zo goed mogelijk adem te kunnen halen in het mandje voor het warmtepaneel lag en zei dat het voor haar het beste was om zo te blijven liggen. Ondertussen stuurde ook een groep mensen hun liefde, kracht en licht naar Orchid voor haar reis naar de regenboog (Reiki). De injectie met een overdosis slaapmiddel in haar buikholte heeft ze niet gevoeld en Orrie is heel vredig ingeslapen.
De laatste foto’s met Orchid. Omdat ze warmte zocht, had ik voor de stralingswarmte het kussen voor de radiator op de hocker weggehaald. Een van de katten heeft ‘s nachts een roos uit de vaas afgebeten. Die kreeg Orchid dus mee.
Ondertussen gaat het leven door. Er is onbeschrijflijk veel leed door de hevige aardbeving in Turkije en Syrië en als Sher bij me op schoot ligt, voel ik het/de kitten/kittens duidelijk bewegen. Rondom Valentijnsdag of misschien zondag al verwachten we de kleine Shediirtjes (ma en pa heten Sher en Bodiir). We hebben besloten om Sher niet lastig te vallen met het maken van een röntgenfoto. Als er iets mis is, wordt dit echt niet minder erg door die foto. We kunnen ons alleen maar goed voorbereiden op haar bevalling en hopen dat alles goed gaat. Deze week was het de vijftiende verjaardag van Nieckjes laatste nest. Ik kan me nog zo goed herinneren hoeveel zorgen ik me toen maakte. Ik voelde amper leven en toch bleken ze alle drie perfect in orde te zijn.