Onze Elfie heeft hectische weken achter de rug. Eerst heeft ons ontzettend voorbeeldige patiëntje een week lang met een kap moeten rondlopen en toen het de goede kant leek op te gaan met de wond op haar flank mocht ze een medpetpakje dragen. Met zebrastrepen. Het stond haar nog leuk ook. Helaas had ze ze pech dat de hele ontstane korst eraf moest om infectie te voorkomen en moesten we eigenlijk helemaal overnieuw beginnen maar nu zonder antibiotica en ontstekingsremmer. Het schoot niet echt op en tot overmaat van ramp ontdekte ze zondag een week geleden dat ze via het pijpje van het inmiddels wat uitgerekt geraakt pakje aan de wond kon likken. De arme meid moest weer een kap gaan dragen. In het begin waste ik de wond met afgekoeld gekookt water uit en deed er wat betadinezalf op. Pas nadat ik de Vetramil wondzalf op basis van honing ging gebruiken, werd de wond snel kleiner. Na een week werd het zo klein dat ze af en toe zonder kap mag rondlopen en sinds afgelopen maandag is hij blijvend af. De etherische oliën erin ruiken vrij sterk en schijnen bitter te smaken waardoor Elfie geremd werd in haar wens om aan de plek te likken.
Waar ik me ook suf naar gezocht heb, zijn twee fotomapjes met de recentere foto’s. Ik was bezig een voor een de verkleinde foto’s daar in te schuiven toen opeens die hele map verdween; de map met de foto’s met de hoge resolutie en de map met de verkleinde foto’s. Foto’s en zeker geen mappen kúnnen niet op een pc verdwijnen maar ik blijk er een speciaal talent voor te hebben want dit was kort na de vorige blog gebeurd en ik heb ze nog steeds niet. Gelukkig heb ik de originele foto’s nog maar leuk is anders. Iets opnieuw doen en de onzekerheid dat zoiets dus zomaar weer kan gebeuren, is geen feest.
Maar een mens kan niet alles hebben – dat het nu met Elfie echt de goede kant op gaat, is een feest én onze dieren zijn wel een groot feest. Ik begin bij Polly. Wij liepen onlangs door de stad toen een team dat modefoto’s aan het maken waren onze medewerking vroeg. Het ging ze om Polly! Ze zat toen nog royaal in haar krullen (lees: achterstallig trimwerk van mijn kant) en zag er inderdaad ook wel heel schattig uit. Wij werden met een drankje op een terrasje gestald en zij gingen met de lieve Pol aan de slag. Ze gedroeg zich voorbeeldig. De foto’s komen t.z.t. in een Duitse catalogus te vergelijken met de Wehkampcatalogus van weleer. Ik hoop zo dat we zo’n foto ooit te pakken krijgen. Ik heb mijn foto’s die ik met mijn mobieltje heb gemaakt op de internationale Facebookgroep voor Pumiliefhebbers gezet. Wie weet herkent iemand ooit onze Pol en weten ze me via dat berichtje te vinden.
Van Shers nestje was Arthur de eerste die ons ging verlaten. We krijgen de leukste filmpjes en foto’s van onze stoere knul. Inmiddels is hij de beste maatjes met de andere wildkleur Somalikater Borre. Zijn sorrel zusje Lera had wat meer moeite om aan de nieuwkomer te wennen maar dit gaat inmiddels ook behoorlijk goed.
Volgende maand staat de verhuizing van Tinka, inmiddels bijna negen maanden oud, samen met Nicky gepland. De junglehuiskamer is inmiddels naar Victors wens en de buitenren op het balkon staat er ook nog. Nu nog de inrichting en afwerkingsdetails én vakantie: dán komen de zusjes in hun poezenpaleis. Victor kwam de afgelopen maanden zo vaak mogelijk en wanneer de katten uitgeknuffeld waren, hielp hij me weer met deze website. Mijn computer maakt e.e.a. al bijzonder spannend – dat er zo maar blijvend!! fotomappen kunnen verdwijnen, is al heel eng maar afgelopen week was er ook iets mis met mijn website. Gelukkig wist Victor te achterhalen waar het probleem lag – ik kon er namelijk niets meer mee: er was een plug-in gecrasht. Gelukkig bleek het eentje te zijn die niet gebruikt werd en dus weg kon. En vandaag toen ik de fotowidget rechts naast deze kolom wilde maken, was er weer iets mis. Maar het is weer helemaal goed gekomen.
Zondag hebben we Indy naar Ellen in Amsterdam gebracht. Zij had nu ook vakantie en heeft nu alle tijd om hem te begeleiden bij het wennen aan zijn nieuwe leven bij haar en haar Maine Coons en de zwart-witte jongedame Pip. Het was al snel duidelijk dat haar katten heel lief en tolerant tegenover de nieuwkomer stonden en ‘s avonds al voelde Indy zich al veilig genoeg om door de kamer te racen. Tijdens de verkenning van zijn nieuwe omgeving schrokken Niek en hij best van elkaar maar daarvan herstelden beiden zich heel snel. We horen niets dan goede berichten. Heerlijk. Erg grappig is dat beide katertjes kunnen relaxen op een schapenvacht.
Wat zal onze Umione, Meinie, in een gat vallen wanneer Tinka en Nicky verhuisd zijn. De kittens trekken bijzonder veel met elkaar op en de band met hun moeder Sher is al sterk verminderd. Tot mijn geruststelling zag ik Sher vandaag de kittens een wasbeurt geven. Mogelijk zal Umione wanneer ze hier als enig kitten rondloopt uit zichzelf ook weer meer contact zoeken met de volwassen dieren.
Wanneer alleen Umione overgebleven is, breekt het uur van de waarheid aan: gaat het me lukken om de harmonie in onze kattenfamilie te herstellen? Als het niet lukt, dan hebben we een groot probleem. Vooral Maverick lijdt onder de wetenschap dat er ergens in huis een donkergekleurd monster is dat hem naar het leven staat. Af en toe schrikt hij ook van Orchid en zelfs van de kittens. Gelukkig herstelt hij zich vaak snel en dan geeft de lieverd de kittens vaak een wasbeurt. Nu nog een leuke actiefoto van hem met de kittens.
