Eind vorige week kreeg ik al de indruk dat er iets met Elfie was. Ze maakte een wat verdrietige indruk en toen ik haar zondagavond in mijn armen had, gromde ze zelfs… Dat is echt niet des Elfies en ik zag mijn geest al dwalen – weer een lief diertje gaan weggeven? Gelukkig, voor zover dit voor haar gelukkig is, was er helemaal geen sprake van een mentaal probleem: ons lieve meisje had pijn en daarom bromde ze naar me toen ik haar in mijn armen had. Bij het openvouwen van haar vacht kwam er een wondje in zicht… Mogelijk opgelopen toen ze zondagavond van het hoogste plankje in de huiskamer afsprong en wat ongelukkig landde? Dat was een paar minuten voordat ze in mijn armen geen blije indruk maakte.
Om negen uur hing ik dus maandagochtend aan de telefoon om een afspraak bij de dierenarts te maken. Gelukkig konden we een half uur later al meteen terecht. Bij het wegknippen van haar vacht kwam er een hele vieze wond tevoorschijn. Ze moet al veel eerder gewond zijn geraakt en onderhuids was een abces ontstaan die nu dus doorgebroken was. Het was te oud om te hechten en zelfs het dragen van een medpetpakje was geen optie omdat ze niet aan de wond mag likken. Onze lieve meid moest aan de kap. Twee maal daags antibiotica, eenmaal daags een pijnstiller incl. ontstekingsremmer en tweemaal daags de wond schoonmaken met warm gekookt water. En eng dat ik het vind om die wond schoon te houden! De rest is een fluitje van een cent. Elfie is zo lief, zelfs bij het af- en weer opzetten van de kap spartelt ze niet tegen. Maandag ga ik bellen of ik mag stoppen met de pijnbestrijding/ontstekingsremmer want ik heb niet de indruk dat ze nog pijn heeft en de ontsteking lijkt me ook behoorlijk te zijn afgenomen. Zo gezond is Novacam niet voor haar niertjes!
Maar eigenlijk hadden we heel wat anders op het programma voor de maandag staan: we zouden Arthur naar zijn nieuwe mensen brengen. Omdat we ‘s morgen meteen al bij de dierenkliniek terecht konden, kon dit allemaal wel doorgaan. Marije en Marcel hadden de dagen en uren afgeteld dat hun jochie bij hun zou komen wonen, dan mag er toch niets tussen komen?
De kennismaking met Borre en Lera, ook Somali’s, verliep voorspoedig. Lera vond hem natuurlijk maar eng en Borre nam al snel de houding aan van ‘ga je gang maar’, ik ben oké. Arthur begreep binnen de kortste keren dat hij Lera moet respecteren en Borre vindt hem inmiddels heel interessant. Via de app’s heb ik al heel wat filmpjes en fotootjes van Arthur gekregen. Zo leuk om je kitten zo snel en duidelijk te kunnen zien. Nu is dit heel normaal dankzij alle digitale mogelijkheden maar vroeger was het heel anders. Het laatste bericht was dat de droogmachine, om kippenvlees mee te drogen, al aanstond. Super; wat kan een katje nog meer wensen? Mensen die gek op hem zijn, rasgenootjes om maatjes mee te worden, een buitenren en gezonde voedingsgewoontes om ontzettend lang een goede gezondheid te houden.
Dat Arthur hier niet meer woont, was eventjes wennen. Vooral voor zijn broertje Indy/Urian die nu meer schootzitteriger is geworden én voor mij: laatst liep ik dus het vierde kitten te zoeken toen het tijd voor een van hun maaltijdjes was 🙂
Urian had ook een nieuw speeltje voor zichzelf gevonden: een propje van een memoblok met een oud boodschappenlijstje o.i.d.. Hij heeft er dagen grommend mee rond gelopen tot het totaal uit elkaar viel. Een nieuwe prop, nu van een kassabon, werd ook in dankbaarheid aangenomen maar daarbij wordt niet gegromd. Is toch anders dus. Wat hij alleen helemaal niks vindt, is die vreemde zilveren kat met die kap om het kopje. Iedere keer wanneer hij haar tegenkomt, maakt hij zich zo groot mogelijk en zet hij alle haartjes van zijn vacht uit. En Elfie heeft niets in de gaten. De anderen zijn al aan haar nieuwe verschijning gewend maar snuffelen wel bij iedere gelegenheid. Elfie is de meeste tijd voor de rust in de logeerkamer en en af en toe laten we haar daaruit om haar pootjes te strekken en om het contact met de anderen niet te verliezen.
Helemaal fijn is het voor Elfie in de tuin; lekker in het zonnetje. Zonnestraaltjes op de wond en een fris windje eroverheen is alleen maar goed voor haar. Vanmiddag was de kap losgeraakt en lag ze, op haar goede zij, zielsgelukkig haar kopje grondig te wassen in het zonnetje. Alleen toen dat klaar was, begon ze aan de wond. Helaas, dat mag nog niet. Dus weer de kap om en nu wat serieuzer vastgeknoopt. Ik sta er trouwens van te kijken hoe handig ze met die kap om haar bordjes leeg eet. Alleen de kattenbak. Wat een blunder. Er stond een standaard bak in de logeerkamer, eentje van het soort dat we ook voor de shows gebruiken. Zo-eentje is veel te klein voor een kat met zo’n beperking. Huibert heeft haar een echte gegeven! Wij hebben hier eigenlijk alleen grote bakken in gebruik. Nog net geen babybadjes maar lekker ruim en met een hoge rand zodat er niet al teveel grit over de rand verdwijnt.
Ik heb de tekst voor deze blog onder uiterst luxe omstandigheden kunnen typen: buiten op de bank onder een gefilterd zonnetje dat door de beuk van de buren heen komt en met de kittens bij mijn voeten. We hadden ook naar Bevrijdingspop kunnen gaan maar sinds het aantal decibels daar zo extreem hoog is en ik tijdens een van de laatste keren verbaasd was omdat ik iets bekends (dat bleek Ridin’ on the L&M van de Bintangs te zijn) meende te herkennen in die lawaaichaos onder het ‘genot’ van een waterig biertje waar je lang voor in de rij moet staan, is mijn animo voor dit soort evenementen danig afgenomen. Er zijn belangrijker dingen; eerst Elfie weer helemaal beter, deze blog afmaken en weer moed verzamelen om verder te gaan met de benchtrainingen.
Daar ben ik de laatste tijd regelmatig mee bezig geweest maar helaas is iedere vordering al weer verloren gegaan door een fout met het ruilen. Eén moment van onoplettendheid, een vergissing of aannamefout en het is weer foute boel. Sher is zo scherp op Maverick en Maverick is zo onder de indruk van de donkere furie die hem meerdere malen belaagd heeft dat ik eigenlijk knap moedeloos ben geworden. Gelukkig herstelt de dappere Meef zich altijd weer vrij snel maar ik zie dat hij onder de situatie lijdt. Maverick is eigenlijk het schoolvoorbeeld van de ideale Somali die overal vertrouwen in heeft en het is erg pijnlijk voor hem en voor ons om te ervaren dat dit enorm beschadigd is. Sher is dan wel de dader maar zij is ook slachtoffer. Doordat haar hormonen van slag raakten omdat haar melkproductie stagneerde, werd iets van Maverick, gedrag of geur, door haar als een groot gevaar voor haar kittens ervaren. Dit is geen makkelijke situatie voor haar om in een omgeving te leven met haar kittens met de wetenschap dat er ergens in huis een groot gevaar huist. Dat Elfie gewond is geraakt, moet haast door Sher zijn veroorzaakt. Een aantal dagen voordat we ontdekten dat Elfie een wond had, was er een kissebisje in de groep van de Bashiir-clan maar toen ik erbij kwam, zag ik dat Sher juist lief met Elfie omging. Nu denk ik dat Sher mogelijk Elfie heel eventjes had aangezien voor Maverick, haar een klap of beet gegeven gegeven had en dat wat ik dus even daarna zag een soort troostgedrag van Sher was. Katten hebben tenslotte ook empathische gevoelens. Het zijn zware tijden; het maakt me heel verdrietig dat onze dieren nu niet zo kunnen leven zoals wij dat voor ze wensen. Cattery of geen cattery, wij willen juist zo graag dat onze dieren als huiskatten met ons leven.
Nog een gezellige foto van opa Bashiir. Zo lief dat hij altijd een stapje achteruit doet wanneer de kittens gaan eten of aan het spelen zijn. Ik heb wel gedacht dat er iets met zijn eetlust mis was. Niet dus, de lieverd wacht gewoon geduldig.
