Vanavond at onze lieve hondje Polly weer helemaal zoals dit eerder voor haar normaal was, dus gewoon haar vlees met een mineralen-vitaminepoeder gemengd met licht gekookte groente uit haar bak. Haar medicatie is ook al bijna afgebouwd. Wat een opluchting. We waren echt bang dat we haar gingen verliezen. Terugkijkend heeft Polly 2,5 week in de lappenmand gezeten. Dat een struikelpartij in een trappenhuis tot gevolg kan hebben dat zelfs haar leverfunctie en alvleesklier ontregeld waren geraakt. Aan pijn kan je wat doen maar amper kunnen lopen en geen eetlust is een groot probleem. Het lieve kind had grote problemen met haar pootjes. We hadden zelfs antislip sokjes voor haar gekocht. Mentaal is Polly eigenlijk weer helemaal zoals ze hoort. Nu haar lijfje nog. De veel te grote hondenmand die ik een paar weken geleden voor haar gekocht had, kwam wel heel erg goed van pas. Hij is supercomfortabel voor zielige hondjes.
De zieke Polly. Maar ze lag wel lekker zacht.
De vijfde december is hier een datum die we niet zullen vergeten. Niet zo zeer vanwege de goede Sint en de bijbehorende cadeautjes maar op deze dag overleed ons eerste hondje Rita. Het lieve dier had suikerziekte gekregen. Omdat de situatie voor haar uitzichtloos was, hadden we voor die middag een afspraak staan bij de dierenarts om haar te laten inslapen. Ik vond het verschrikkelijk dat ik naar mijn werk moest maar gelukkig was Huibert dankzij de onregelmatige diensten die hij toen had wel thuis. Toen ik weer terug was, droeg ik (toen was ik nog jong en sterk) haar de trap af en legde haar in haar mandje voor de kachel. Ik probeerde haar wat te laten drinken vanaf een lepel. Ik weet niet meer of ze er wat van binnenkreeg maar ik weet wel dat ze toen haar laatste adem uitblies. Alsof ze op me had gewacht.
Rita nog bij Huiberts ouders thuis. Zij is pas later bij ons komen wonen. Ik had geen idee van gezonde voeding voor huisdieren en dacht juist dat ik er goed aan deed door ze brokjes en blikvoer voor te zetten. Al die koolhydraten erin is helaas hét recept om suikerziekte te veroorzaken. Maar goed dat ik daar, toen het lieve hondje overleed, geen idee van had. Dan was het verdriet nog groter geweest. Toen ik dit wel ontdekte, heb ik me suf gelezen in allerlei boeken en tijdschriften over diervoeding met als resultaat dat ik een groot voorstander ben geworden van voeding op basis van dierlijke eiwitten, dus van echt vlees. Kijk maar eens op de voedingspagina hoe wij onze dieren voeden.
Mijn vorige blog had als titel Jubileum en ik had heel wat herinneringen om daarin te zetten maar ons zieke hondje en natuurlijk de verrukkelijke kittens vroegen veel aandacht.
Dus nu weer terug naar de jubilea. Ik realiseerde het me pas vandaag dat mijn hartaanval ooit op 5 december nu ook een jubileum is: vijftien jaar. Dat hadden we toen niet durven dromen dat ik zo kon herstellen. Ik had geen idee dat die krampen die ik iedere paar weken kreeg hartaanvallen waren. Ik was 54 jaar, woog met mijn 172 (toen) ca. 70 kilo, sportte bijna iedere dag en rookte al 15 jaar niet meer (afgelopen 1 december was dat ook een jubileum). Ik dacht dat het longkrampen waren door mijn kattenallergie en omdat ze nooit langer duurden dan 20 minuten wachtte ik altijd maar geduldig tot de kramp voorbij was. Ik was als de dood dat ik te horen zou krijgen dat ik de katten zou moeten wegdoen. Dat is voor mij het ondenkbare. Maar tijdens zo’n longkramp (dacht ik) kon ik amper wat. Ik was erg benauwd. Op de been blijven was al een topprestatie. Ik zie me nog in mijn eentje in een tuincentrum samen met ons hondje Pici staan. Ik kon geen stap meer verzetten en bleef maar stilletjes een stellage met spullen bewonderen. Ik kreeg ze ook wel als ik op mijn crosstrainer stond. Ik vertikte het om daar af te stappen en kon mooi de timer ervan gebruiken om te meten hoelang de aanval duurde.
Maar op 5 december 2008 stopte die kramp niet. Als ik had geweten dat het een hartaanval was, had ik ervoor gezorgd dat ik binnen zes uur in een ziekenhuis was beland maar ik had geen idee. Pas toen ik na een verschrikkelijke nacht toch maar eens op de pijnklachten ging googelen, was ik er direct achter: hartaanval. Maar ik was te laat. Er was al een heel stuk hartweefsel afgestorven en ik werd heel erg ziek. Ik ging drie maanden lang ziekenhuis in en ziekenhuis uit en kon niets. Zelfs niet normaal praten of zelf de wielen van mijn rolstoel aanduwen. Omdat de levensverwachting heel erg slecht was, deden de artsen wat ze konden om mij uit die situatie te krijgen. En die mogelijkheid ontdekten ze. Ik bleek een specifiek voor vrouwen gangbare afsluiting in een bloedvat te hebben. Geen dichtslibbing door cholesterol maar de verstopping kwam doordat er een stukje binnenkant van dat vat gedeeltelijk los zat. Het is normaal dat er af en toe een bloedklontertje gevormd wordt en zo eentje bleef dan af en toe zo’n twintig minuten lang hangen achter dat loshangende flapje. Alleen deze keer bleef die dus echt steken. Toen de artsen drie maanden later dat propje doorprikten zag ik op de display tijdens de behandeling dat de bloedvaten daarachter weer volschoten met bloed. Binnen een week kon ik weer 100 meter lopen. Niet al het hartweefsel achter de verstopping was afgestorven. Een groot deel verkeerde door de slechte doorbloeding in een soort slaaptoestand en bleek nog te herstellen. Over cadeautjes gesproken!
Maar wat zaten we toen in de zorgen. Niet alleen om mij maar ook om ons nestje dat we toen hadden. Toen ik in het ziekenhuis belandde, hadden we een groot nestje van supermama Tresca. De kleintjes hadden hun oogjes nog niet open. Helaas kon ik het zesde kitten niet redden maar ik had al wel antibiotica voor dat kitten gehaald. Toen het vijfde kitten soortgelijke klachten kreeg, gaf ik die meteen die druppeltjes en Angelina knapte meteen op. Maar kuurtjes op dat gebied moet je altijd afmaken en ik belandde in het ziekenhuis. Huibert moest dus de zorg overnemen. En dat heeft hij goed gedaan: de vijf kittens zijn verder voorspoedig opgegroeid. Een van de kittens van toen was Anches. Onze huidige kittens stammen rechtstreeks van haar af. Anches –> Chanine (= Sientje) –> Come Together (=Izzy) –> Lemon en dan papa Bodiir.
Tresca’s nest van Maverick. V.l.n.r: Ami, Angeline, Luna, Anches en Ainstain. De derde foto is hilarisch. Papa Maverick gaf het goede voorbeeld. De onderste foto’s zijn van Anches en Angelina.
Omdat ik zo ziek was en er absoluut geen nestje meer geboren mocht worden, moest Maverick toen voortijdig gecastreerd worden. Anches en Maverick hebben een eigen pagina op deze website.
9 december
De kittens
Hun nestpagina heb ik onlangs weer bijgewerkt. Ze zijn vandaag acht weken en twee dagen oud en hebben heel wat keren voor me geposeerd. Ze doen het zo goed. De zindelijkheid gaat zelfs supergoed. Ze gingen al bij voorkeur naar de grote kattenbakken in de cv-kast en omdat dat luikje daar naartoe nogal zwaar gaat, staat de deur met een haakje op een kier. Dat is echter sinds de verbouwing levensgevaarlijk. Als nu de deur van het toilet opengaat, zou een kitten klem kunnen komen te zitten als die net door die kier komt. Ons huis is niet supergroot en eerder zette ik dan een open bak speciaal voor de kittens naast de etensbakken van Polly. Geen fris idee. Alle overdekte bakken waren net te breed voor dat hoekje maar nu staat er een mooie overdekte. De deur kon dus dicht, alles weer veilig, dacht ik. Bleken de kittens toch per se de grote bakken achter de deur te willen gebruiken. Die staat dus weer op een kier. Voor extra veiligheid hangt er een briefje op de toiletdeur met een waarschuwing.
In een poging ze wat rustiger te krijgen, had ik ze een extra maaltijd voorgezet. Dat ging er ook weer in als kaviaar. Uiteindelijk bleek het slimmer om de kerstboompjes op de kast te zetten. Papa Bodiir had ook een racebui en ook hij had ze beslist omgegooid.
En met Polly gaat het nog steeds uitstekend. Ze eet weer volkomen normaal. Ik geef haar zelfs weer haar vlees gemengd met gekookte groente.
13 december
Zondag kwam Agathe helemaal vanuit Frankrijk om kennis met ons en haar Eywa te maken. Dertig jaar geleden hadden wij elkaar al eens ontmoet op een buitenlandse kattententoonstelling. Agathe had toen foto’s van onze Fonzie gemaakt en die zelfs in een plakboek als herinnering gedaan. En die staan dus nu op mijn tijdlijn van Facebook. Erg leuk. Daarna hadden we af en toe contact. Dat werd later dankzij internet en Facebook veel makkelijker. En nu gaat zij de kleine Eywa krijgen.
De eerste foto, van The Fonz op de show in Duitsland, is dus van dertig jaar geleden. De rest is van Agathe’s bezoek hier. Huibert was de chefkok.
28 december
We hebben niet bepaald saaie dagen achter de rug. Natuurlijk zorgen de kittens voor de nodige reuring, levendigheid en aanloop. Maar vannacht waren ze me toch echt te levendig. Nadat ze eindelijk eens een keertje uitgespeeld waren, werd het blijkbaar tijd om bij mama Sher wat te drinken… Alleen had mama Sher bedacht dat dit wel naast mijn hoofd kon én dat zij ondertussen ook nog mijn haren moest wassen. Toen de klok drie uur sloeg, was ik het zat en heb ik ze naar beneden gebracht. Daar heb ik die druktemakertjes eigenlijk liever niet wanneer wij boven zijn want dit superaanhankelijke stelletje heeft het traphekje gekraakt. Ze willen per se bij ons zijn en als ze dan niet verder kunnen (overloopdeur is dicht) gaan ze soms op de trap spelen. Doodeng. Die trap hebben we veertig jaar geleden al veranderd van een prachtige open trap naar een veiliger dichtgetimmerde versie maar een trap blijft gewoon altijd gevaarlijk. Vraag maar aan webmaster Victor… Zie zijn gastblog De Kromme Knakvinger. Dat blog gaat trouwens niet alleen over die vinger maar ook over de grootste robot ter wereld en het verdrietige nieuws over zijn lieve Tinka en Nicky.
Het viertal bij mij, Polly en de Lieve Liesje bij Karin, het viertal als hulpjes in de keuken en Sher met een paar kittens bij Polly in haar oversized mand. Dat Sher daar ging voeden, vinden wij niet echt fijn omdat we weten dat Polly zich daar niet prettig bij voelt. Even later ging Polly er al uit en heb ik Sher afgeleid zodat ze er ook uit ging.
Kerstavond in de Bloemertstraat. Net zoals vorig jaar hadden we vergunning aangevraagd om een tent op te zetten. Gelukkig was het droog. Iets zeldzaams tegenwoordig. Het is overal te warm en te nat, een drama voor mens en dier. Overal wateroverlast, zelfs evacuaties en het gaat ook helemaal mis met de insectenwereld (en dus ook met de vogeltjes) maar voor ons kwam dit wel even goed uit. Ik heb helaas niet iedereen op de foto gezet maar ík sta er eens een keertje op, roerend in de heksenketel met snert. Daar heeft Richard (vrienden waren ook welkom) voor gezorgd. Richard had een heerlijke Italiaanse cake meegenomen en Polly vond dat de doos daarvan perfect onder haar kopje paste.
De afgelopen week rolden we wel van de ene schrik in de andere. Ik kwam een keer thuis van boodschappen doen toen ik (de echt helemaal herstelde!) Polly desolaat midden in ons straatje zag zitten… Ik nam aan dat Huibert wel in de gang bezig zou zijn en dat de voordeur openstond. Dus niet! Wel zag ik allemaal mensen in onze voorkamer. Ik was op slag mijn rugpijn vergeten en ging kattenkopjes tellen want als er een hondje kan ontsnappen dan kunnen de anderen dat ook. Gelukkig was iedereen veilig binnen. Het bleek dat de monteurs die de glasvezel kwamen aanleggen onverwacht tijd hadden en veel eerder dan wij verwachtten terug waren gekomen om de aansluiting verder in orde te maken. Sinds die middag heb ik een hondje dat me op de voet volgt.
Nadat we deze schrik hadden overleefd, een dier kwijt is al een drama maar helemaal tijdens de vuurwerkhel, ging er iets mis tussen de Lieve Liesje en Polly. Liesje, Eliza dus, is net als mama Sher idolaat van Polly. Waar Sher zich bescheiden opstelt, moet Liesje nog aan haar grenzen werken want ze vindt het normaal om Polly te bespringen. Polly is niet zo op katten. Zij gedoogt ze en dit past bij het doel waar dit ras ooit voor gefokt is: het hoeden van vee en alarm slaan bij gevaren zoals wolven, beren en dieven. Dan komen de grote witte berghonden (zoals onze Kuvaszen Dimbo en Eesz van weleer) tussen de schapen vandaan en blazen de slimmere wolven de aftocht.
Gewond
Ik gaf de kittens en Sher hun vleesmaaltijd (de diepvriesrolletjes Barfmenu zijn een hit!) voor de nacht en Polly mocht iets aflikken. Ik had verwacht dat alle kittens wel naar hun kittenbox zouden rennen want daar zet ik meestal hun bord met vlees neer en in mijn andere hand had ik het lekkers voor Polly: Lieve Liesje koos echter voor het lekkers voor Polly… Polly weerde haar af en stootte daarbij tegen haar gezichtje. Doodeng. Er kwam bloed uit haar neusje en haar oogje zag er ook niet fris uit. Na de schrik ging iedereen toch maar lekker eten en ik ging uitzoeken welke dierenkliniek die nacht open zou zijn. Alleen de Evidentiakliniek. Dáár wil ik echt alleen heen wanneer er geen keus is. Nu was er wel een keus – afwachten en kijken wat de natuur zelf kan oplossen. De volgende dag keek de lieve meid me alweer fris en fruitig aan. We hebben elkaar dus een nare nacht en een lege portemonnee (de Evidentiaklinieken hebben een zorgwekkende reputatie op dit gebied) bespaard.
Bij de Action waren de statafels in de aanbieding. Altijd handig, ook om de kittens op te laten poseren. De derde foto is van de Lieve Liesje met haar gekwetste gezichtje. De vierde foto is van de volgende ochtend. Liesje zit links. Rechts is Leeloo, ons blijvertje.
Charlie met zusje Leeloo. Rechtsboven het viertal compleet maar natuurlijk een tikje bewogen. Het wordt steeds moeilijker op ze allemaal op één foto te krijgen. De minder goede foto’s plaats ik vaak dan in een wat kleiner formaat in de verwachting dat het gebrek aan scherpte dan niet zo opvalt. Foutje dus. Ik zag toevallig dit blog op het grote beeldscherm van Huiberts pc. Ik blijf oefenen met mijn nieuwe mobieltje 🙂
29 december
Nog een schrik. We hoorden van Rudolphine dat haar 15 jaar oude Flavia niet in orde was en dat onderzoek had uitgewezen dat ze suikerziekte heeft. Doodeng! Ik heb van horen zeggen dat het ‘instellen’ van de juiste hoeveelheid insuline en het aanpassen van de eetgewoontes een drama kan zijn. Daarbij zou dan het altijd iedere twaalf uur tijdig thuis moeten zijn nog het makkelijkst zijn. Maar Roel en Rudolphine krijgen het voor elkaar! De waardes van haar bloed gaan al de goede kant op. Ik vind het echter heel zorgwekkend dat een kat die altijd ordentelijk en gezond eten heeft gehad, dus op basis van echt vlees en niet op de koolhydraten van de industriële dierenvoeding, toch deze kwaal kon krijgen. Als er een kwaal is waar ik beducht voor ben, is het dit wel. Gelukkig mag Flavia wel haar gebruikelijke vleesvoer blijven eten. Ik was zo bang dat ze op een of ander dieetvoer gezet zou worden.
Als Flavia zin in eten heeft, geeft ze dat duidelijk aan. Op de foto’s rechts is ze jaren jonger.
Toen ik met het stukje over de gezondheid van Flavia bezig was, viel me haar oogkleur op. Op de foto’s die ik maakte, was dat zelden zichtbaar maar van Flavia hebben we heel wat betere foto’s. Van Rudolphine zelf en zelfs professionele. Zo grappig al die wisselingen van de oogkleur. Eerst groengrijs, dan blauw, dan weer groengrijs, daarna jarenlang oranjegoud/koper en nu ze op leeftijd is, heeft ze prachtige groene ogen. Dat we nog maar lang van haar groene ogen mogen genieten!
Geluidsoverlast
Waar absoluut door heel veel mensen en vooral door dieren niet bepaald van wordt genoten, is geluidsoverlast. Nu is natuurlijk de vuurwerkhel actueel. In Haarlem hebben we dit jaar weer een vuurwerkverbod. Heel fijn dat de gemeente iets probeert te doen aan deze overlast en vervuiling maar veel effect heeft het niet. Zeg tegen een Nederlander dat hij iets niet mag en dan gaan juist alle remmen los. Dat hebben we tijdens corona wel gezien. Onze lieve Polly had voorheen al medio november minder zin in haar wandelingetjes maar sinds ze wat hardhorend is geworden, is haar angst danig afgenomen. Ze is ook helemaal niet meer onder de indruk van de stofzuiger. Zo fijn. Vuurwerk is in grote lijnen een tijdelijke overlast op de explosies door de criminelen na. Heel erg voor alle mensen en dieren die hierdoor getroffen worden (wij en onze dieren hebben nog steeds weet van de gigaknal jaren geleden in ons smalle straatje).
Waar ik me steeds meer zorgen over aan het maken ben is de overlast door laagfrequentie geluiden. Ik heb een twee keer een aantal maanden hiervan erg veel last geweest. De druk op mijn hoofd en trommelvliezen en zelfs hartkloppingen waren zodanig dat ik alleen buiten kon slapen… Die druk was in alle huizen in onze omgeving voelbaar (laagfrequentie geluid, lfg, hoor je eigenlijk niet). Buiten had ik er geen last van maar zodra ik ons huis of bij de buren binnenstapte, viel die druk meteen over me heen. Dit is niet iets waar je met anderen over praat maar toevallig bleek ik toen niet de enige te zijn die er problemen door had. Toen de werkzaamheden, eerste keer het grondwater wegpompen voor de aanleg van de afvalparkjes en de tweede keer reiniging van vervuilde grond veel verder weg, klaar waren, was mijn probleem ook weg. Maar nu val ik alweer maanden in de prijzen. Zodra ik de keuken instap, is het raak. Soms vlucht ik gewoon de keuken uit en heb ik daarna nog een tijdje last van hartkloppingen. De vloer is daar anders dan die van de rest van het huis. Alleen de keuken heeft een betonnen vloer en ik vermoed dat de trillingen via de grond binnen komen. Of het door iemands warmtepomp komt, is de vraag. Het begon al in september en bij een goed geïsoleerd huis hoef je in september nog niet te stoken. Ik ga er ook op letten in hoeverre en wanneer de katten de keuken vermijden. De zon maakt amper nog uren en juist dan is het mandje voor het raam in trek dus dat kan ook de oorzaak zijn dat ze amper nog in de keuken komen.
Omdat ik graag wil weten wat de oorzaak is en wat eraan te doen is, heb ik een bedrijf opgezocht dat deze metingen kan doen: zo’n meting blijkt 2000 euro te kosten. Dat ga ik dus niet doen want het vaststellen van het probleem is nog geen oplossing. Misschien kan de gemeente of de GGD hierin iets betekenen. Klusje voor volgend jaar. Wat ik ook graag wil, is weer een zijbalk rechts naast de blogs. Het moet weer kunnen, getuige Victors blog maar mij lukte het nog niet. Ik ga zo weer een poging wagen en anders wordt dit ook een klusje voor 2024.
Bij de foto’s: Ze hebben niet alleen door hoe ze over het traphekje heen kunnen komen, ze kunnen ook door de luikjes en via een soort Jakobsladder en een fly-over in de schuur kunnen ze dan naar buiten. Zo af en toe mag dit even. Toen vanmiddag bleek dat Sher oogcontact had met de zwarte kat van de achterburen, heb ik iedereen toch maar even naar binnen gehaald. De foto’s zijn niet echt mooi maar de camera van mijn nieuwe mobieltje had geen moeite met het licht. Ik blijf oefenen!
30 december
Omdat deze blog als titel December heeft, kan er op de valreep tussen alle gezellige bezoeken door, nog wel wat bij. Zoals over mijn voornemen om uit te zoeken hoe ik toch weer een zijbalk kan maken. Ik heb contact met webmaster Victor gehad en we hebben besloten om voor een andere lay-out te gaan. Meer het idee van een krant of tijdschrift met kolommen. Dát wordt dus het klusje voor volgend jaar.
Tot mijn verbazing hadden de kittens vandaag helemaal geen interesse in het buitenleven. Binnen bleek interessant genoeg. Rudi en Angela waren er weer om de geweldige Charlie te bewonderen en de anderen kregen ook hun extra portie aandacht.
Het is best wel lastig om het verschil tussen de twee sorrelzilveren zusjes te zien maar zo langzamerhand wordt dit wat makkelijker. Al knuffelende hebben we ook heel wat foto’s gemaakt.
Charlie in de hoofdrol. Eerst bij Angela, daarna bij Rudi en ook samen met zuslief Eywa in het kattenhuisje.
Op de foto’s: Charlie en Eliza/Lieve Liesje bij Angela; ‘Onzes’/ Leeloo dus voor het groene schildpadkussen op de speelmat en Lieve Liesje bij Rudi. Op de tweede rij Charlie met de versiering van de cadeautjes waar Rudi mij mee verwende. Die foto heb ik bewust gemaakt om te vertellen dat deze leuke lintjes erg gevaarlijk voor katten zijn. Ze kunnen ze opeten en dan kan het schade aanrichten aan hun ingewanden. De door Angela gemaakte en vlak voor het opdienen secuur gebrande crème brûlée was een groot succes.
Voor nu wensen we iedereen een fijne en vooral veilige jaarwisseling toe en alles wat wenselijk is voor 2024. Gezondheid, worldpeace en aandacht voor het klimaat staan hoog op het wensenlijstje.