Tot onze verbijstering hebben we twee weken geleden onze geweldige, altijd zonnig gehumeurde en super ongecompliceerde Jack moeten laten inslapen. We kunnen gewoon niet bevatten dat hij, de jongste van onze veteraantjes, zo plotseling zijn gezondheid verloor.
Het viel ons op dat Jack zich ging terugtrekken en dat hij minder goed at. In eerste instantie dachten we aan een maagdarmprobleem omdat hij een keer een vieze broek had.
Na wat Finidiar leek dit probleem onder controle en wat extra lekker eten zoals gestoomde makreel, een vorkje sterk ruikend vlees uit de blikjes, kuipjes en de zakjes door de Carnibest of hart, en gekookte kip en vis hielden we hem gelukkig wel aan het eten maar vooral zondagavond vonden we hem veel te tam. Jack hoort dagelijks luid koerend en kraaiend zijn sprintjes door huis en tuin te kunnen trekken. Maandagochtend togen we dus direct met hem naar de dierenarts. Toen ik hem in zijn transportmand zette, voelde ik dat hij wat verhoging had en ik dacht/hoopte dat er dus niet iets engs als kanker zou spelen en dat hij iets had wat de dierenarts met een antibioticakuurtje zou kunnen verhelpen. Toen echter onze super empathische Orchid als een wakend engeltje naast zijn mand plaatsnam, ging er al een angstgolf door mij heen… Er is toch niets ernstigs aan de hand???
Bij de dierenarts gedroeg de lieve Jack zich zoals altijd als een ware gentleman. De dierenarts ontdekte dat zijn ademhaling niet in orde was. Die ging te snel en er was een röntgenfoto nodig om meer informatie over de oorzaak hiervan te krijgen. Wij hadden totaal geen argwaan, vast een longontsteking; een AB-kuur en dan kan Jack weer door huis en tuin racen! Toen wij Jack kwamen ophalen, zag Huibert meteen al aan de ogen van Jessica dat het foute boel was. Het slechte nieuws was dat kankerweefsel in zijn borstholte zijn longen aan het verdrukken was waardoor hij het benauwd had en ook steeds benauwder ging krijgen. Dat steeds benauwder was overduidelijk. We hebben met Nieckje en Tresca meegemaakt hoe snel een tumor benauwdheid kan verergeren. Het gaat echt van 2,4,8,16,32,64,128, 256 etc. Bij deze poezen waren we gewaarschuwd omdat we wisten dat de eerder gesignaleerde mamatumoren uitzaaiingen kunnen krijgen met dit als gevolg. Bij Jack kwam deze tumor zonder enig signaal vooraf.
Hij had al een koorts- en pijnremmend middel gekregen zodat hij zich zo prettig mogelijk kon gaan voelen. Dinsdagavond zouden we met een middel mogen starten wat de groei van de tumor zou kunnen gaan remmen.
Dit videootje heb ik maandagmiddag gemaakt. Ik was zo blij dat Jack zelf in zijn lievelingsmandje was geklauterd.
De inzet van de medicatie om de tumor te remmen, hebben we niet kunnen halen. Laat staan een mogelijke behandeling met chemokuren. We zagen Jack met het uur slechter worden. Iets eten werd ook steeds minder een optie. Ik weet van onze andere dieren en zelfs van mezelf dat eten bij grote benauwdheid niet mogelijk is. Ik heb dus ook geen poging gedaan om Jack te dwangvoeren. Iets lekkers van mijn vingers aflikken was het hoogst haalbare.
Wij laten onze dieren bij voorkeur thuis inslapen maar helaas konden wij Jack dit comfort niet geven. We hebben Jack dinsdag al moeten laten gaan. Deze dag was Yvette de behandelend dierenarts en ze heeft Jack echt alle mogelijke comfort gegeven. Jack is zachtjes spinnend in slaap gevallen en van het tweede spuitje dat zijn hartje stilzette, heeft hij niets gemerkt.
Wat we ook altijd doen is dat we het overleden dier mee naar huis nemen zodat de andere dieren afscheid kunnen nemen. Dat kan soms ook heel ontroerend zijn. We doen dit altijd onder toezicht. We hebben ooit meegemaakt dat Juultje in en onbewaakt ogenblik helemaal uitgespreid over haar koude overleden moeder Mariposa was gaan liggen. Ieder dier reageert anders. Orchid bijv. ´wist´ het al en toonde nauwelijks interesse terwijl Shabanou Jack een likje gaf.
De volgende dag hebben we Jack naar het crematorium gebracht waar zijn as is uitgestrooid over de veldjes waar de as van onze andere dieren en veel van Jacks voorouders zoals Oentje, Elvira, Mariposa, Murray, Rowena, The Fonz, Juultje en vele anderen ook is uitgestrooid.
In september waren we gevraagd of we wilden meewerken aan een interview over de zilver Somali voor het Mundikatblad en in gedachten zag ik Jack al op een foto met zijn prachtige gezichtje schitteren in dat artikel…
Omdat we recent ook al het zilveren poesje Elfie hadden moeten herplaatsen was er niet veel ´zilver´ meer over in onze cattery. Het enige fokpoesje dat er nog is, is Tinka maar die is van onze webmaster Victor en die woont niet om de hoek.
Vorige week zondag kwamen Natasja Atema en Klaas Kanis vanuit het verre Groningen naar het Haarlemse voor het interview en de fotoshoot. Ik ben heel benieuwd naar het resultaat. Omdat ik het zo jammer vond dat de sorrelzilver Somali nu ontbrak bij het artikel stelde ik voor om een mooie foto van Jack gemaakt door Richard Rodenburg te gebruiken.
Wanneer het blad uitkomt, probeer ik die pagina´s hierbij te zetten. En ook bij Jacks eigen pagina op deze site. En bij zijn fotomap op mijn Facebook en zijn eigen Facebookpagina (daar hebben de mensen van zijn nakomelingen heel wat leuke foto´s van zijn nakomelingen geplaatst waaronder een schattige video van fotomodel Kismet, als kitten met papa op de kalender, en Jacks enige wildkleur zoon Plumeau.
Wij zijn onder de indruk van alle blijken van medeleven, van troostrijke woorden live, via de telefoon tot kaartjes en reacties op Facebook. Lieve mensen, dank jullie wel!