Tot ons groot verdriet hebben we gisteren heel plotseling afscheid moeten nemen van onze lieve Tresca. We wisten dat ze kanker onder de leden had maar er was maar weinig aan haar te merken dat ze er last van had. Een dag of tien geleden vond ik het wel nodig om haar vacht op te frissen met een rijstzetmeelbad en toen zag ze er weer uitstekend uit. Ze was wat magerder geworden en kreeg daarom extraatjes die er allemaal graag ingingen.
Vrijdag zagen we voor het eerst een ziektekenmerk in de vorm van een verkeerde ademhaling. We hebben meteen een afspraak gemaakt voor de maandagochtend met een uitwijkmogelijkheid naar de zaterdagochtend toe wanneer dit nodig mocht zijn. We hebben nog een heerlijk weekend met elkaar gehad. Het was prachtig weer en Tresca heeft er met de andere katten optimaal van genoten.
Katten kunnen hun pijn en ellende zo goed verbergen want zelfs maandag was ik nog niet wanhopig. Ze at en dronk nog meer dan voldoende maar de dierenarts was veel minder optimistisch. Ik verwachtte dat we haar nog net zoveel kwaliteit van leven konden gaan geven zoals dat ons in 2008 met haar overgrootvader Rooster die ook uitgezaaide kanker had. Hij knapte enorm op van de vochtafdrijvers waardoor hij zelfs nog met ons mee op vakantie kon gaan en daar bewaren we hele dierbare herinneringen aan. Dat dit niet mogelijk bleek voor Tresca viel ons rauw op ons dak.
De röntgenfoto’s gaven aan dat ze heel veel vocht in haar borstholte had en tijdens het weghalen ervan met een drain stortte ze zodanig in dat we haar moesten laten gaan om zinloos lijden tegen te gaan. Onze lieve Tresca, zo jong, we hebben het er heel erg moeilijk mee. Veel poezen die nestjes hebben, krijgen last van mammatumoren en verliezen daar vroeger of later hun gezondheid door. We lieten ze altijd bij het allereerste beginnetje direct opereren. Liefst al de volgende dag omdat ze heel snel uitzaaien.
Met meerdere poezen hebben we fantastische resultaten bereikt (Elvira is er heel vaak voor onder het mes geweest en is toch nog 17 jaar geworden) maar soms waren we de poes al binnen een half jaar kwijt. Bij Sijntje hebben we de tumortjes een paar keer direct laten weghalen maar toen haar nierfunctie te slecht werd, zijn we daar mee gestopt. Tot onze verbazing werd het tumortje nauwelijks groter en een tweede die er later bijkwam stelde ook weinig voor. Uiteindelijk heeft ze er nooit last van gekregen en is ze overleden aan nierfalen.
Tresca was onze eerste poes die niet vaak krols is geweest omdat we haar zo snel mogelijk op de Suprelorin zette. Omdat het ontstaan van mammatumoren in relatie staan met de mate van hormonale schommelingen/poezenpilgebruik die de poes heeft doorgemaakt, hadden wij verwacht dat juist zij deze kwaal niet zou krijgen. Ik kende dit middel nog niet ten tijde van haar eerste nestje en mogelijk zijn de hormoonschommelingen van toen de oorzaak van het toch kunnen ontstaan van de tumoren. Dat was eind 2014 een grote teleurstelling toen we dit ontdekten en dan nu onze meisje al overleden.
Wat zullen we haar missen. Tresca was altijd goedgehumeurd, mentaal heel stabiel, ook in de tijden dat we door de explosie in de straat spanningen in de kattengroep hadden gekregen, ‘s avonds lag ze vaak in het kattenmandje naast mijn stoel gezellig te spinnen, tijdens het computeren en krant lezen zat ze vaak op schoot. Mijn favoriete foto van haar heb ik vorig jaar met mijn mobieltje gemaakt toen ze bij me op schoot zat. Ik heb een mapje met haar foto’s gemaakt op Facebook: fotomapje