Vanmorgen, 30 december, ontving ik een hoopvol bericht over Elfie. Elfie logeert nu, voor de derde keer, bij Per Sé. Van de eerste logeerpartij heeft zij in augustus 2017 een prachtig nestje overgehouden. De kittens hebben zulke charmante persoonlijkheden en o.a. prachtige staarten en daarom gingen we voor een herhaling.
Alleen lukte het maar niet. Heel frustrerend voor beide dieren en bijbehorende mensen. Eenmaal weer thuis, na de eerste logeerpartij, werd Elfie, veel sneller dan we van haar gewend zijn, weer krols. Gelukkig hoefden we voor een nieuwe kans niet door weer en wind of over gladde wegen met sneeuwstormen naar Verweggistan want de lieve Per Sé woont in Almere.
Helaas lukte de dekking ook nu niet. Wellicht speelt het een rol dat Elfie flink aan de maat is; in de lengte en in de breedte. Per Sé is nog steeds de slanke niet extreem grote himself. Maar om kwart over tien vanmorgen, 30 december dus, lukte het hem dus wel; luid en duidelijk. Alleen voor een echt nest, dus meer dan een enkel kitten, is het erg wenselijk dat er minimaal nog één geslaagde dekking komt. Al hebben we vroeger ook een keer een goed nest gekregen van één enkele dekking. Een eenling grootbrengen gaat niet zonder slag of stoot. Vaak verliest de moeder de interesse in het enkele kitten, wordt ze opnieuw krols en/of wordt ze onrustig en gaat ze met het kitten dwangmatig slepen. In de afgelopen 35 jaren heb ik daar ervaring mee mogen opdoen en terugkijkend vond ik het dag en nacht in de gaten houden van een slepende moederpoes zwaarder dan wekenlang complete nestjes dag en nacht met de fles voeden. De oplossing is in het geval van een eenling het erbij nemen van een pleegkitten. Een nest van twee kittens wordt door de meeste poezen wel als een echt nest beleefd. Maar er is ook hoop op een nest van een normale grootte want Elfie gaf een enorme kreet bij de dekking en dat betekent dat er een eisprong moet zijn geweest. Van één goede dekking kan echt een goed nest komen!
Met de kerst waren we te gast bij Rob en Karin en werden we ontzettend verwend. Zo lekker en uitgebreid als zij hun kerstdiner hadden, kan ik het niet. Dat wordt bij gelegenheid toch een pasta of bonenschotel 🙂 De kerstman had voor presentjes gezorgd en wij kregen o.a. een schattige handbeschilderde kerstbal met Polly erop. Dat had Karin wel heel erg leuk voor ons geregeld.
Ik gebruikte toch al een raster met kerstballen voor onze digitale kerstkaarten voor dit jaar dus die deze kon er mooi bij.
Op de kaart die wij het meest gebruikt hebben, schitteren Maverick en Sher om te vieren dat hun relatie zo goed als genormaliseerd is. Echte vrienden zijn ze niet meer; Sher vindt hem nog steeds eng maar omdat hij zich normaal gedraagt en haar soms zelfs een lik geeft, weet ze dat ze niet meer echt bang hoeft te zijn en hem niet meer hoeft aan te vallen. Deze kaart staat in de fotowidget rechts naast deze tekst.
Vandaag, 15 januari, viert onze lieve Sher haar derde verjaardag. En er valt nog meer te vieren: ze is het afgelopen weekend ook nog kampioen geworden. Er was een show in Nieuw-Vennep, dus lekker dichtbij. Om het extra spannend te maken, hadden we Umione ook ingeschreven. Moeder en dochter zaten in dezelfde klasse en waren dus elkaars concurrent. Umione versloeg haar moedertje. Dat komt door haar prachtige kleur en vachtkwaliteit. Het type van Sher is beter maar kleur geeft meer punten in de standaard van ons ras. Deze uitslag verwachtte ik al en daarom had ik Umione niet voor de tweede dag ingeschreven.
Sher staat heel rustig op deze foto van de keuring op zaterdag maar in haar eigen kooi bij dochterlief Umione was ze dat juist niet. Blijkbaar maakte ze zich bezorgd over haar dochtertje. De volgende dag, zonder My’nie, was er niets met haar aan de hand. Ze gedroeg zich volmaakt. Alleen nu raakte papa Bashiir in de problemen. Het begon al met een heel hard mauwende Bengaal even verderop en wat later schrok hij enorm van een vriendin die een voor hem bedreigende geur meebracht. (Bij ons thuis komt hij gewoon bij haar op de bank). Onze lieve rode vriend was beter af in een eigen kooitje. Huibert nam zondags de honneurs waar en kreeg hem weer rustig door een gordijntje gedeeltelijk voor de kooi te hangen. Zo kon hij gluren naar al die mensen, voelde hij zich veilig en was alles in orde. Bashiir won ook zijn certificaat. Hij was al kampioen en premior en nu heeft hij zijn eerste certificaat voor de titel Internationaal Premior.
Maar de held van de show was Maverick. Hij was met zijn twaalf jaren ingeschreven in de veteranenklasse en gedroeg zich fantastisch. ´Onze´ Richard had zaterdag zijn camera meegenomen en dat leverde weer superfoto’s op als aandenken aan deze show. De foto van Sher tijdens de keuring is natuurlijk ook van hem.
Vandaag was het niet alleen Shers verjaardag maar ook een leerzame dag in de keuken. We hebben al ruim vier jaar een inductiekookplaat waar we heel blij mee zijn. Zo veel veiliger voor de katten, zo goed en precies te bedienen, zo makkelijk schoon te maken, maar vandaag ging er iets mis. Ik liet een pan langer dan ik gewend ben op de hoogste stand staan en omdat de afzuigkap aan stond en heel goed werkt (allemaal van Ikea) duurde het even voordat ik door had dat ik wat was vergeten. Die soep kon dus weg, de emaille pan kon ook weg én de kookplaat danig beschadigd… Voortaan dus beter opletten Suus!
16 januari
Het was hier net zo lekker rustig 🙂 Te rustig, vond My’nie (=Umione) blijkbaar. Gisteren meende ik het al te zien; ze is krols geworden en Jack heeft het er maar weer druk mee. Het tweetal ligt te rollenbollen en knuffelen over de vloer. Heel schattig om te zien. Jack is zo lief voor haar. In december was My’nie voor de eerste keer krols en toen begon Elfie ook mee te doen. Hele schattige koertjes en mieuwtjes vormden toen ons zondagmiddagconcert. Na een paar dagen bleek dat Umione nog een ‘tweede set stembanden’ (veel harder) had en gingen de kattenluikjes ‘s avonds dicht. Ze moest de buren maar niet uit hun slaap houden. Ik ben benieuwd hoe haar hormoontjes zich gaan ontwikkelen. Er zat nu 5,5 week tussen de eerste en tweede krolsheid. We hebben ook poezen gehad die maar om de twee maanden krols zijn. Met deze frequentie houdt het wel in dat zij haar eerste nest tijdig moet kunnen krijgen. We waren toch al van plan om haar te gaan laten testen; knietjes, DNA etc. en we weten ook al welke kater de uitverkorene is voor haar: Richards Romeo!
Zo blij als je kunt zijn wanneer er nieuw leven verwacht of geboren wordt, zo verdrietig is het wanneer er afscheid genomen moet worden. Onlangs zijn de twee broertjes Indu en Indy overleden. Op hun oude dag waren het hele broze mannekes geworden. Hun mensen, Hein en Patrizia, en AnnaMaria en Josja hebben gedaan voor ze wat in hun vermogen lag. Indu en Indy waren zonen van de te lieve Juultje (het sorrelzilveren poesje dat op de video van OverDieren uit 2009 over onze cattery op YouTube staat). Juultje was toen al op leeftijd en is in dat jaar overleden maar hun vader Tango leeft nog. Hij woont helemaal in Tsjechië. Indu is onvergetelijk door de enige verhalen en fotobewerkingen van Patrizia en Indy leeft voort in zijn nakomelingen: hij heeft één keer een nestje verwekt bij Dzjeedie en is dus de vader van Ana, Indira en Kala Kalindi. Via Ana is hij de grootvader van Shabanou en voorouder van Elfie. Andere nakomelingen hebben zelfs hun weg naar Duitsland en Denemarken gevonden.
Dat je van je dieren houdt, is volkomen vanzelfsprekend. Voor ons als fokkers is het zo ontroerend te merken hoeveel de kittenkopers van hun dieren houden en van Indu en Indy is echt heel erg veel gehouden ook al waren de zorgen soms ongelooflijk groot.
Als afsluiting van deze blog plaats ik nog een foto van Richards Dewey. Dewey heeft al jaren chronisch nierfalen maar dankzij Richards goede zorgen (geen dieetvoeding maar echt vlees en o.a. Ipaktine) heeft Dewey in november zijn 18e verjaardag mogen vieren. Dewey is een zoon van Kelly Kathleen en Rooster en is een broer van Dempsey (stamboom in Eros), een voorouder van Maverick. Hun zusje Daisy van Ans is helaas onlangs overleden. Richard is bijna klaar met zijn studie voor fotograaf. Hij maakte altijd al mooie foto’s maar zelfs ik als leek zie hoeveel mooier deze inmiddels zijn geworden.
Al pratende, haalden Angela en ik herinneringen op over onze eerdere dieren zoals The Fonz. Ook een voorouder van Dewey en Maverick. Angela komt al jaren bij ons over de vloer en heeft veel van onze inmiddels overleden dieren goed gekend. Dat The Fonz toen vanaf de kast spontaan op haar schouder sprong, is ook iets dat je niet snel vergeet. Zelfs op de show in Nieuw-Vennep wist de keurmeester zich onze Fonzie nog te herinneren. Zijn gedrag was ook wel heel bijzonder. Zo sprong hij een keer vanuit een keurkooi in de armen van de stomverbaasde keurmeester. Het is eigenlijk normaal dat een kat zich juist terughoudend opstelt in zo’n onbekende situatie en bij vreemde handen. Bij de BIS-showprijsuitreikingen nam The Fonz meer dan eens zelf zijn prijsjes in ontvangst. Het is zo fijn om dierbare herinneringen met anderen te kunnen delen.
